Vísir - 14.11.1960, Blaðsíða 10

10
VtSIR
Mánudaginn 14. nóvember 1960
r~
Lozania Prole:
11
[(j Lem í huöld
u
11
athygli hans, — og nú gekk hann til hennar. Hún ætlaði að
reyna að láta sem ekkert hefði gerst — hún var í uppreistarhug
af tilhugsuninni um, að það ætti að nota hana sem táldúfu, að
henni var varpað í flækivef áforma, sem hún vissi ekki um.
j Hún horfði í augun, sem voru eins á litinn og Rínarvín, og
reyndi að svara honum eins rólega og hún gat:
„Eg trúði, að hann æski hjúkskapar."
En hann hafði spurt hana:
„Hvað sagði Bonaparte?“
'i Og nú spurði hann:
„Og hvað sagðir þú, Jósefína?“
„Slægur sem refurinn," hugsaði hún. Hann iét ekkert í ljósj
hvernig honum var innanbrjósts, og hún dró svarið til að erta
hann, ef unnt væri.
„Eg vil ekki giftast honum. Eg vildi ekki hafa eiginmann eins
Og Napoleon Bonaparte alla mína daga í vasanum?"
„Hvers vegna „vasanum“?“
í „Hvers vegna ekki „í vasanum“?“
Þau horfðu hvort á annað og hvorugt þorði að láta innri hugs-
anir koma fram í svipbrigðum. Hljómsveitin var aftur farin að
leika, hún heyrði sóla strjúkast við gólfið, smella í hælum, og
Idið eins og í lækjarnið, er faldar silkikjólanna svifust til í dans-
inum. Hún horfði ögrandi í augun Rínarvínslitu og sá enga
breytingu á tilliti þeirra. Og þó hafði straumur flókinna áforma
harðnað og framundan braut á klettum.-------Hún bað í hljóði.
Hún þarfnaðist öryggis — þarfnaöist hjálpar einhvers. Hún var
óttaslegnari en nokkru sinni fyrr.
j Allt í einu tók Barras til máls, án þess tillifc augnanna breyttist,
nokkurra svipbrigða gætti eða rödd hans skipti um blæ:
y „Ef þú giftist Bonaparte, verð ég áfram vinur þinn. Eg hefi
lagt áætlun, Chérie, og ég skal sjá um, að hann fari þegar í
klið eins og í lækjarnið, er faldar silkikjólanna sviftust til í dans-
hernað — sem yfirmaður armée de Vltalie (ítalíuhers)."
yein, en kæfði það með því að grípa fyrir munn sér. Á vinstri
handlegg hennar var eins og marblettur — purpurarauður, eftir
karlmanns varir. En engin breyting var sjáanleg í fölleitu augum
mannsins, sem starði á hana, án þess að horfa á blettinn, sem
hún vissi þó að hann hafði veitt athygli. Það fór ekkert fram hjá
honiun.
| „Þú mundir ekki framkvæma þetta?“ spurði hún loks.
1 Hljómsveitin lék áfram, danslög, sem ýmist ómuðu sem kliður
eða vindsvali í trjám eða sem dálítið andvarp, er herrar hneigðu
sig og dömur í kjólum sínum úr Lyons-silki eða Rúðuborgar-
flaueh beygðu kné. Innan veggja þessara sala þar sem voru menn,
er barist höfðu fyrir byltinguna til að bæta kjör fólksins, var
allt með sama glæsibrag og þegar aðallinn var öllu ráðandi —
<og enn, ekki fjarri þessum sal, var og allt með sama brag. í skúma-
jskotum í nánd við rennusteinana hneigðust líka hugir saman,
þar sýndu karlar og konur hvort öðru ástarlot, án þess að hugsa
um tötra sína, apasjar myrtur og stálu, í eldhúsum þjófanna var
nógur matur, ef til vill aðeins hjá þeim, — og gleðimeyjarnar
gengu um strætin, þar sem engin ljós voru tendruð, en máninn
.varpaði á andlit þeirra sinni fölu birtu og gerði þær girnilegri.
Jósefína hugsaði um þetta allt saman. Henni fannst París vera
hörmunganna borg, sem ekki hafði enn náð sér eftir byltinguna.
En sá dagur mundi koma — hvað var það, sem Napoleon haíði
sagt?
Hún vildi hafa getað lesið i hug mannsins slægvitra með föl-
iblá augun, mannsins sem nú snart hana mjúkri hendi — hendi,
sem hún vissi að hann myndi hikiaust beita til þess að kyrkja
hana, ef það þjónaði tilgangi hans. Hann hafði aldrei elskað
hana. Hann hafði blekkt hana og svikið og hún hafði verið svo
heimsk, að halda, að hann hefði verið einlægur vlð hana. Hún
starði á hann hjálparvana.
„Napoleon Bonaparte," hvíslaði hann, „mun fara í herleið-
angur — stjórna ítalíuhemum — og hann leggur af stað
næstum þegar eftir að hjónavígslan hefur fram farið. Þetta er
loforð, chérie. Ert þú ekki fús til þess samkomulags?"
IV.
Jósefína kom seint heim. Húsvörðurinn hafði dottað í körfu-
stól sínum og hleypt henni inn, syfjulegur mjög. Þegar hún gekk
gegnum forstofuna sá hún bunka af bréfum á hliðarborði. Reikn-
ingar, reikningar! Og hún minntist þess á ný, að ef Barras hætti
að sýna henni örlæti, hefði hún ekkert tii að greiða þá með.
Hún yrði að giftast Napoleon Bonaparte. „Eg er enn vinur þinn,“
hafði Barras sagt, — og að hann gæti komið’ því til leiðar, að
hann færi í herleiðangur, stjórnaði armée de IJtalie. Var hægt
að skilja það svo, að honum þætti enn ofurlitið vænt um hana?
Ekki nóg, hugsaði hún, ekki nóg, ef til vill aðeins örlítið.
Hún vaknaði í birtingu við hjólaskröltið, er grænmetisvögn-
unum var ekið um steinlagðar göturnar, og vögnum, sem hlaðnir
voru smjörkvartilum og ostum og kjúklingum, og garg alifugla
barst að eyrum, því að. einnig voru vagnar með lifandi alifugla
á leið til slátraranna. Þegar hún var komin á fætur fann hún
fleiri reikninga. Það var eins og snjóaði reikningum og þeir hlæð-
ust í skafla. Það sást ekki lengur í rósaviðarplötuna á skrifborð-
inu. Og þetta varð skelfilegur dagur, — hún beið milli vonar og
ótta.
Seint síðdegis var henni sagt, að vagni Barrasar hershöfðingja
hefði verið ekið að húsinu. Hún strauk hárið -frá andliti sínu,
reyndi að hagræða því, og laga sig til, en hann gekk inn í þeim
svifum.
„Eg — ég hélt, að þú myndir ekki koma í kvöld,“ sagði hún
áhyggjufullum, titrandi rómi.
Hann gekk til hennar brosandi. Hún minntist þess, sem Lucien
hafði sagt um augu hans, og nú minntist hún þess, að Adéle
barnfóstra hennar hafði eitt sinn sagt við hana, er hún var
barn: Treystu aldrei neinum, sem brosir smeðjulega, — þú gætir
betur treyst geltandi hundi.
„Eg kem í viðskiptaerindum, Jósefína,“ sagði hann.
Dyrnar luktust að baki honum. Húsvörðurinn, sem hafði fylgt
honum irín, var farinn. Henni fannst kaldur vindur næða um
sig, og hann grunaöi, að eitthvað illt væri á seiði.
„Viðskipti?" endurtók hún.
Hann gekk að marmarahillunni yfir arninum og vermdi hend-
ur sínar við eldinn. Hún veitti því athygli, að hann gerði sig ekki
líklegan til þess að fara úr frakkanum. í kvöld kom hann ekki
til þess að njóta ástar. Hvað hafði hún gert af sér, að tilfinningai
þessa manns til Hennar höfðu allt í emu kólnað?
„í gærkvöldi, Jósefína, talaði ég um framtíð Napoleons Bona-
parte,“
„Þú sagðir, að þú ætlaði að koma því til leiðar, að hann færi
í herieiðangur —“
„Eg nefndi eitt skilyrði."
Hún sneri sér við skyndilega.
„Af hverju ertu svoná áfjáður í, að ég giftist honum? Hvað
liggur á bak við þetta allt?“
„Eg óska þess, að þú getir verið örugg.“
Það var ekki satt! Hún fyrirleit hann, hataði hann. Húsi
kreppti hnefana svo að' neglurnar skárust í lófana.
„Eg óska þess, að hann verði fyrir áhrifum, mildandi áhrifum.
*
A
KVÖLDVðKUNNI
; r , -)<
R. Burroughs
APTEK A‘7AK1WS
EXHIBITION OF
STKATESY AM7
STKSNSTHJAEZAN
EAiEeSEÞ VICTOCIOUS
OVEItn-IE SIANT
CVCLOF'S!
— TARZAN —
4701
THEN 3EF0ZE TLE
STHNNEF7 EV ES O—
THE AU7IENICE,. HE
9CZ9A.KXE7 OUT
THE HIF’EOUS CALL
THE-SULLATE
THAT HAS K.ILLEF’!
Tarzan sýndi bæði dirfsku,
hugrekki og mikla kænsku
í viðureigninni við Cyclops
og nú lá risinn hálsbrotinn
á vígvellinum. Svertingjarn-
ir stóðu með uppglennt augu
af undrun þegar sigurveg-
arinn steig fæti sínum á
hinn fallna óvin pg rak- upp
hið hryllilega siguróp karl
apans,
Herramaður nokkur sat við
barinn eitt kvöld, er inn gekk
ungur maður í „Bermuda
shorts“, snotri Kasmír ullar-
peysu og með hvíta perlufesti
um hálsinn. Maðurinn sneri
sér að barþjóninum og sagði
undrandi:
— Hefurðu nokkurn tíma séð
nokkuð svona brjálað?
Barþjónninn yppti öxlum og
svaraði: — Nú, hvað annað
passar við svarta peysu?
+
Maður nokkur kom inn í
kirkjugarð og ætlaði að huga
að leiði. Hann kom auga á
Kínverja nokkum sem var að
koma fyrir skál með hrísgrjón-
um á öðru leiði.
| — Hvenær heldurðu að hanrí
vinur þinn komi upp til að
borða grjónin? spurði hann Kín-
verjann.
1 Kínverjinn brosti: — Um
svúpað leyti og hann vinur þinn
kemur upp til að lykta af blóm-
Iunum þínum?
★
— Hefurðu lent í vandræð-
um með bílinn þinn? spurði ná-
granninn.
— Já. Eg keypti nýjan blönd-
ung sem sparaði 20 % af ben-
zíninu, nýjan sjálfskiptan gír-
kassa sem sparar 50% .og svo
ný kerti sem spara um 40%. .
, — Nú, og, hvað gerðist?
J — Eg var ekki búinn að keyra
nema 10 mílur, þegar flæddi
út úr benzíngeyminum.
| Trúboði var enn á ferðinni í
frumskóginum, þegar hann stóð
skyndilega augliti til auglitis
við ljón. Það var ekki hægt að
flýja, svo að trúboðinn féll á
kné og tók að biðja. Ljónið fór
að dæmi hans.
— Kæri bróðir, sagði trúboð-
inn. :— En hvað það er ánægju-
legt að sjá þig nú biðja hér við
hliðina á mér, og fyrir augna-
bliki siðan var eg í ótta um
líf mitt.
— Vertu ekki að trufla mig'.
maður, sagði ljónið. — Eg er
að fara með borðbænina.
★
Hjúkrunarkona við starfs-
systur sína: — Það er bara einn
maður á minni deild, sem hefur
ekki reynt að kyssa mig.
— Já, það er einn með-
vitundarlaus hjá mér líka, svar-
aði hin.
ísfenzk námsmey —
Framh. af 3. síðu.
um Menntaskólans, erí þó telur
hún, að betra væri að fækka
tungumálunum um eitt og gefa
nemendum kost á að stunda hin
því meira.
Margrét er mjög ánægð o'g' í
góðum hópi nýrra félaga, sem
hjálpa henni eftir beztu getu að
komast yfir alla byrjunarörðug-
leika og heimþrá, ef eiphver er,
en heima bíða hennar amman,
Margrét Jónsdóttir, Bergþóru-
götu 1, sem hún hefur búið hjá
nokkur undanfarin ár, og' svo
foreldrar hennar Stella og Jón
Arnórsson, Grundarstíg 12, auk
þriggja bræði'a.
Fríða Björnsdóttir.