Vísir - 03.12.1960, Side 7

VlSIB
Laugardaginn 3. desember 1960
S!
Lozania Prole:

EG £ Luöíd
u
27
hennar með —ítalska stúlku, sem þurfti að fá vinnu, og stúlkan
gat gert svo vel við allt, að allt varð sem nýtt, er hún hafði gert
við. Og Jósefína réð hana um stundarsakir til þess aö hjálpa
Louise eða meðan hún væri að ná sér.
En Louise náði sér ekki.
Nú hafði Jósefína nægan tírna aflögu og leiddist stundum og
koma það þá fyrir, að hún las bréfin, sem eiginmaðurinn skrifaði
henni. En hann beið óþolinmóður eftir því, að hún skrifaöi hon-
um, að hún væri orðin barnshafandi. Það var nú orðið of seint
að iðrast þess, að hafa drukkið úr glasinu, með grasvökvanum,
sem átti að hindra að hún yrði barnshafindi — en áhyggjulaus
var Jósefina ekki um þetta allt saman.
Veturinn á ítalíu var mildur að þessu sinni. Golan hlý, — það
var eins og að vera farinn mjúkum önnum þegar hún lék úm
mann. í París hlutu naprir vindar að leika um húsasund og torg.
Það var eins dásamlegt í Milano eins og í París um páskana,
blómskrúð i öllum regnbogans litum, og dag eftir dag var hægt
að sitja úti á svölunum við bróderingar og þess háttar.
Það var kvöld eitt snemma á árinu. Louise kom inn í svefn-
herbergi hennar til þess að búa allt undir nóttina. Hún leit mjög
illa út. Kvíði skein úr starandi augurn hennar og andlitsdrætt-
irnir báru þvi vitni, að hún sárkenndi til.
,,Eg er smeyk um, að ég sé aö veröa mikið veik,“ sagði hún
við Jósefínu.
„Þá læt ég senda eftir lækni.“
„Nei, nei, ekki nú. Það er ekki hægt. Það er of seint. Eg haföi
vonað, að við rnyndum verða komnar aftur til Frakklands, því að
ég á frænku þar, sem ég hefði getað verið hjá, og hún heíöi ann-
ast mig vel og verið mér góð.“
Hún þagnaði, fyrst í stað var sem hún gæti ekki náð andanum
og svo var sem hún ætlaöi að kasta upp. Hún strauk hið dökka
hár sitt frá enni og augum.
„Þú verður að fyrirgefa mér. Eg gæti ekki lifað, ef mér væri
ekki fyrirgefið, en ég geng með barni.“
Á þessu andartaki fæddist eldingarsnögtt sú hugmynd Jósefínu,
að þarna væri lausnin á vanda hennar. Tækifærið hafði borist
henni upp í hendurnar. Hún faðmaði Louise.
„Barnið skal verða mitt bam. Ef þú eignast son gefurðu mér
hann og ég segi hann vera son Napoleons, og hann mun aldrei
renna grun í neitt, því að við verðum þöglari en gröfin. Það
hver ég. Gefðu mér son, Louise. Eg bið þess, að þú eignist son.“
Hún leiddi stúlkuna að sínu eigin rúmi og læsti öllum dyrum,
því að enginn mátti vera vitni að því, sem þarna gerðist — enginn
nema hún sjálf. Hún gæti sagt, að hún hefði orðið að hafa
stúlkuna hjá sér meðan á þessu stóö. Enginn mátti gruna neitt.
Hún dró fyrir alla glugga. Fótatak vaiðmannanna er þeir gengu
fram og aftur barst samt inn. Bráðum yrði skipt um varðmenn.
Þá væri hún kannske búin að eignast son. Blóðið streymdi örara
um æðar hennar og það var annarlegur ljómi í augum hennar.
„Vertu ekki hrædd Louise, — þetta verður afstaðið.“
Hún vonaði, að stúlkan veinaði ekki, því að það gæti vakið
grunsemdir. Og þegar verkirnir fóru að ágerast sneri hún höíði
hennar að svæflinum, til þess að kæfa hljóðin. Hver klukku-
stundin leið af annari. Stúlkan var föl sem liðið lík. Þetta gekk
allt miklu fljótara fyrir sér hjá mér, hugsaði Jósefína, og baö"
þess, að ekkert alvarlegt væri að. Sonur — ef hún eignaðist son — |
gæti ögrað móður Napoleóns og allri hans ætt. Hún gæti þá
ætlast til mikils af þeim — af Frakklandi. En hún gat ekkert
gert til þess að flýta fyrir fæðingimni. Allt verður að ganga sinn
gang, þegar líf er að kvikna, eins og þegar einhver er að deyja
— stundin náigast hægt og hægt.
Stundin rann upp. Augnablikið kom, er þær litu hvor á aðra í
angist og eftirvæntingu, því að nú var þetta að ske. Jósefína
gerði sér allt í einu ljóst, að barnið var fætt. Louise hallaði sér
aftur með lukt augu, því að kvalirnar höfðu dofnað. Jósefína
skildi á milli og vafði barnið í ábreiðu sem hún hafði tilbúna.
Heimi fannst hann svo agnar lítill, að hún var næstum smeyk
að snerta við honum — því að það var lítill sonur, sem fæðst
hafði — lítill drengur meö svart hár eins og Napoleon.
Hún beygði sig yfir hann og furðaði sig á hve kyrr hann lá í
barm hennar. Hún hristi hann örlítið til, en hann lá máttlaus í
fangi hennar. Svo lagði hún hann á legubekk, hreyfði hann til,
handleggi hans og fætur, fór alveg- eins að og ljósmóðirin hafði
gert, þegar Horstense fæddist, en hann var að verða blár í fram-
an og henni fannst hann vera að kólna. Og allt í einu rann
blákaldur sannleikurinn upp fyrir henni. Litli drengurinn var
andvana fæddur. Þessi drengur, sem hefði getað bjargað Frakk-
landi.
Henni fannst sem eitthvað í henni sjálfri væri að deyja, —
henni fannst, að hún hefði brugðist og framtíðin var auðnarleg.
Hún lagöi dúk yfir andlit drengsins, hún gat ekki horft lengur á |
litla andlitið, og svo gekk hún að beði Louise, en veikur roði var
nú aö færast í kinnar hennar.
„Sonur þinn er dáinn, Louise.“
„Eg hefi brugðist þér.“
„Það virðist svo sem þú hafir brugðist Frakklandi."
Louise, sem var úrvinda af svefnleysi og magnþrota, fór að
gráta. Úti fyrir höllinni var verið að skipta um varðlið. Korpóráll-
inn gaf fyrirskipanir sínar hörkulega, varðflokkur gekk burt,
annar kom í staðinn. Jósefína fannst þessi varðflokkaskipti
marka einhver þáttaskil i lífi sínu.
Næsta dag kom ánægjulegt bréf frá eiginmanninum, sem lofaði
að koma til hennar bráðlega.
Án hjartahlýju þinnar og ástar, skrifaði hann, finn ég,
eiginmaSur þinn, enga hamingju. Hamingjan gúöa, hve liam-
ingjusamur ég væri, eg ég vœri kominn til þín, þegar þú
ert að skipta um föt, til þess aö sjá aftur hvítu. jallegu
herðarnar þínar, þrýstna litla barminn og hár þitt vafið sam-
an og brugðið um kreólskum klút.
Hve hann elskaði hana, þessi maður! Hún andvarpaði, er hún
lagði bréfið frá sér. Hún hugsaði um, að hún aðeins dáðist aö
honum sem hershöfðingja, — en allt Frakkland tignaði hann.
Hún gat ekki elskað hann einlægri ástríðukenndri ást hversu
mjög hún reyndi.
Viku síðar kom hann, — þramaði óvænt inn í íbúð hennar,
beint af hestbaki, en hann hafði riðið alla nóttina. Hann varp-
aði frá sér klæðum jafn hiröuleysislega og hann var vanur,
stiklaði til hennar og vafði hana örmum sterklega. Hann var
rykugur og óhreinn, — en hún elskaði snyrtimenni, sem báru
ilmsmyrsl i liár sér og klæddust glæsilega, — henni var illa við
að sæta meðferð sem eldastúlka eða búrstúlka, vera kysst
hranalega og kannske fá skell á lærið.
„Napoleon,“ sagði hún.
„Eg hefi lokið hlutverki mínu á ítalíu — og næsta hlutverk
mitt er aö sigra Egyptaland. Eg skal gera það. Eg skal sigra það.
Eg skal sigra allan heiminn. Og er eg við búinn að taka á móti
honum. Allur heimurinn blasir við okkur, Jósefína."
Hún horfði á hann.
„Og England?“ spurði hún.
Hún hafði alltaf, er hún hugsaði um England, gert sér í hug-
arlund að þar réði vitskertur konmigur rikjum, en þar væri
indæll og skáldlega sinnaður prins — prins af Wales, sem gengi
A
KVðLDVÖKUNNf
R. Burroughs
— TARZAM —
4714
*?UTTWS\ i-IE'S NOT
ANY WOSSE THAN
som o? rne 'av/-
UZtfp'' EOFLE X
USE7 'TO KNOW!
*
í Höfðaborg hefir sá ein-
kennilegi atburður komið fyrir
að 9 ára gömul stúlka af
blökkumannakyni hefir allt í
einu orðið hvít. Fyrir fjórum
árum var Logora Orrie greini-
lega hörundsdökk — hún hafði
gulleitt hörund, dökkt hrokkið
hár og dökk augu.
í dag álítur fólk í Höfðaborg
hana vera hvíta.
Þegar hún var fimm ára tók
hörund hennar að hvítna í
hnakkanum. Og nú er hún al-
veg hvít, jafnvel hár hennar
hefir upplitast. Stúlkan býr með
foreldrum sínum, fjórum bræðr
um og einni systur i borgar-
hluta, sem ætlaður er hörunds-
dökkum.
Nú segir faðir hennar:
— Það hefir eitthvað komið
fvrir litlu stúlkuna mína, sem
Guð einn getur útskýrt.
★
Eiginmaður hafði ákveðið að
senda eiginkonu sína til fjalla,
hún leið af andarteppu.
— Eg er hrædd um að fjalla-
loftið yrðí mér andstætt, sagði
hún ákveðin.
— Góða mín, sagði hann. —*
Það myndi ekki dirfast þess.
★
A gistihúsi í Lundúnum fór
eg að tala við sendisvein, sem
þar var.
— Það hafa margir Amerík-
anar komið til okkar á þessu
ári, sagði hann.
— Geðjast ykkur að þeim?
sagði eg verandi úr þeirri sveit.
Hann hugsaði sig lengi um, svo
birti yfir andliti hans og hann
svaraði:
— Við venjumst þeim. i
★
Síðasta bindi af endurminn-
ingum de Gaulles er riú þegar
selt í 260.000 eintökum. Fran-
cois Mauriac segir um það:
— Það er í fyrsta sinn að bók
selzt svo vel, er höfundurinn
hefir ekki fengið rithöfunda-
verðlaun áður.
★
Það var í svörtustu Chicago.
Falleg ung kona kom til lög-
fræðings síns og spurði:
— Getið þér ekki losað mig
við manninn minn? Eg er svo
dauðleið á honum.
Jú, það hélt lögfræðingurinn
að hann gæti gert.
— En það myndi kosta yður
2000 dali.
— Svo mikið? sagði hún
steinhissa. — Eg veit þó um
einn, sem segist geta losað mig
hann fyrir 500 dali, í mesta
i lagi.
— Og hver er hann, ef mér
leyfist að spyrja?
— Hann er varðmaður hjá
einum af hinum miklu glæpa*
mönnum.
■k
Þetta þykir huggunarríkt
máltæki í Marokkó:
— Sjáðu um að konan, sem
| þú kvænist sé lítil. Föt hennar
i kosta minna.
★
A sterum búgarði langt
<rá mannrsbyggðum í kjarr-
skógaríundinu, bjó Sam
vc-iðimaður. Hann
mikið af dýrum og talaði
við dóttur sina. Þessi górilla
er grimm, finnst þer það
ekki llettyV En apinn er,
samt ekki grimmari en sumr
mtaða-
éinu sinniý.
! ■/
sem; Það er ótrúlegt hvað fólk
s- ði hefir líkar hugsanir. Sér í lagi
! þegar það velur brúðargjafir.