Vísir - 20.05.1961, Qupperneq 6

6
Laugardaginn 20. maí 1961
VÍSIR
DAGBLAÐ
Útgefandi: BLAÐAÚTGÁFAN VÍSIR H.F.
Vísir kemur út 300 daga á ári, 12 blaðsíður daglega.
y Ritstjórar: Hersteinn Pálsson og Gunnar G. Schram.
Ritstjómarskrifstofur eru að Laugavegi 27, en aðrar
skrifstofur að Ingólfsstræti 3.
Ritstjórnarskrifstofurnar eru opnar frá kl. 8,30—18,00.
Aðrar skrifstofur frá kl. 9,00—18,00.
Afgreiðsla: Ingólfsstræti 3, opin frá kl. 9,00—19,00.
Sími: 11660 (fimm línur).
Vísir kostar kr. 30,00 í áskrift á mánuði.
Félagsprentsmiðjan h.f. — Edda h.f.
Heimsóknir géðra gesta.
öldum saman áítu Islendingar aðeins eina gestkomu
vísa á hverju vori — komu farfuglanna, sem flykktust
sunnar úr hlýrri löndum, þegar náttúran hvíslaði að þeim,
að nú væri gott að eiga „bú í berjamó“ á Islandi, þvi að
þar ríkti nóttlaus voraldar veröld. Allt var með meiri
óvissu um komu annarra gesta, sem þó mátti annars gera
ráð fyrir, að sæktu landið heim. Alltaf gat sigling brugðizt,
þegar allt var undir veðrum og hreinu happi komið.
En allt er breytt á Islandi, og allt er einnig breytt, að
því er snertir afstöðu Islands til annarra landa, hvort sem
það er metið landfræðilega í kílómetrum eða á annan hátt.
Einangrunin er úr sögunni. Það er staðreynd, sem ekki
verður hróflað, livort sem okkur líkar betur eða verr,
hvort sem við teljum það til góðs eða ills. ísland er á sín-
um stað, en tæknin hefir svo að segja látið hnöttinn
„hlaupa“ eins og flík úr lélegu efni. öldum saman var Is-
land óraveg fyrir norðan allar leiðir milli álfa. Nú eigum
við bæ okkar við þjóðbrautina eða um þjóðbraut þvera
Gestir skipta tugum þúsunda á ári hverju — sumir staldra
rétt við eins og krían, sem sezt á steininn, en aðrir hafa
lengri viðdvöl, þótt ekki gisti þeir eins lengi og farfuglar.
Og loks eru þeir gestir, sem við bjóðum sérstaklega
velkomna, af því að þeir koma sem fulltrúar þjóðar sinnar
og eru opinberir gestir okkar. Svo er til dæmis um utan-
ríkisráðherra Israels, frú Goldu Meir, fulltx-úa ungs ríkis
fornrar þjÓðar, sem er í nokkra daga gestur annars ungs
ríkis fornrar þjóðar.
Leiðin er löng milli Israels og Islands, ef talið er í kíló-
metrum. Þó erum við grannar og höfum sömu hagsmuna að
gæta — frelsis og fullveldis í óbilgjömum heimi. Island
'og Israel eru bæði kotríki, þótt rnikill munur sé á fólks-
fjölda, en smái’íkjum er ekki síður þöi'f að kynnast og fi'æð-
ast um vandamál hvei’s armars en hin, sem stærri eru.
Því ber að fagna því, að forvígismenn þjóða okkar skipt-
ast á heimsóknum til að auka kynni og vinfengi.
Verkföll e&a vinnufriður.
Þegar þetta kemur á pi'enti, mun Dagsbrúnarfundur
hafa heimilað stjóm félagsins að lýsa yfir vinnustöðvun
með löglegum fyrirvara, þegar henni þykir henta. Fundinn
inun þó aðeins hafa sótt nokkur hluti félagsmanna, varla
fjórðimgur, ef farið hefir að venju, og látið nægja að fela
þeim að ráða aðgerðum margfalt fleiri manna.
Hér skal ekki farið mörgum orðum um það, hversu frá-
leitt það er að ekki skuli vera um það lagaákvæði, að alls-
herjaratkvæðagreiðsla sé látin fai'a fram um svo mikilvægt
atriði sem heimild til að hefja verkfall — stofna jafnvel
vinnufriði í öllu landinu í hættu um lengi’i eða skemmri
tíma. Rétt er hinsvegar að minna á það, að fyrir utan þá
truflun á verðmætasköpun, sem verkfall hlýtur að liafa í
för með sér, getur það hæglega kallað yfir þjóðina nýja
verðbólguöldu, sem enginn veit fyrirfram, hversu unnt
reynist að stöðva.
Menn ættu að hafa það hugfast, sem Ilannibal Valdi-
marssonar sagði við þing ASl haustið 1958. Hann sagði, að
við vænxm að fara fram af hengiflugi — hrim blasti við,
af því að „ný verðbólgualda var skollin yfir“. I það sldpti
talaði Hannibal sannleika, af því að hann var ábyrgur að
sínu leyti fyrir stjórn landsins.
Nú berst hann og kommúnistar yfirleitt fyrir þvi, að
raskað verði því jafnvægi, sem á hefir komizt, ný verð-
bólgualda vakin með verkföllum og ókyrrð i atvinnulífinu.
Nú hirðir hann ekki um það, þótt hann ýti sjálfur
þjóðinni fx’am af því hengiflugi, sem hann varaði við áður.
Annars ættu verkamenn að minnast þess, sem kommún-
istar segja svo oft: Það eru „skuldakóngarnir“ einir, sem
eræða á verðbólgunni!
ylsrR
KIRKJA DG TRLJMAL:
Hvítasnnna.
Hátíðin, sem í hönd fer, er
merkileg staðreynd. Það er
furðulegt, hver mörgum sést
yfir það. En svona erum við
gerðir, að jafnvel undur lífsins
getur orðið hversdagslegt og
talið sjálfsagt, menn hætta að
veita því athygli, hugsunin
sljóvgast gagnvart því, það
hverfur fyrir því smáa og fá-
nýta í umhverfinu, sem fyllir
hugann.Það er bara hvíta sunna
og við fáum tveggja daga hvíid
frá brauðstriti lífsins.
En hvernig væri umhorfs, ef
við ættum enga hvítasunnu?
Hvernig hefði sagan mótast,
hugsun, og siðferði, ef kristin
kirkja hefði aldrei verið til?
Gilti það einu, þótt þáttur krist-
innar trúar í þroskasögu
mannkynsins væri máður út? —
Er nokkrum manni með vorri
þjóð svo farið, að hann mætti
við því að vera án allra þeirra
áhrifa, sem hann hefir orðið
fyrir hjá kristinni kirkju, svo
að hann yrði við það allur ann-
ar maður, líf hans fátæklegra,
innihaldið minna?
inum, þá kemur Guðs andi til
þeirra og býr hjá þeim. Hvíta-
sunnan boðar mannsins æðstu
köllun, líf og starf í anda Guðs.
Hefði hér verið aðeins um
einstakgn atburð að ræða, ætt-
um við ekki þessa hátíð. En at-
burðirnir í Jerúsalem voru
upphaf þeirrar framvindu, sem
nú á sér nærfellt 2000 ára sögu.
— Og hver kynslóð hefir með
einhverjum hætti fengið sína
staðfestingu á raunveruleikan-
um, að hér er ekki um hugar-
burð að ræða. Guðs andi er
virkur máttur í kirkju Krists.
Það hafa einstaklingar sjálfir
reynt, og það hefir augljóst orð-
ið í lífi margra meðbræðra, í
lífi helgra manna og í lífi
breyzkra manna, sem fengið
hafa kraft til baráttu við synd
og spillingu og sigurs í þeirri
baráttu. Þegar óvild og hatur
víkur fyrir kærleiksríku og
fórnfúsu hugarfari, þá er Guðs
andi að verki.
Það er e. t. v. erfitt að skil-
grina með orðum hváð það er,
að hafa meðtekið andann. En
það er ávallt erfitt að skil-
greina hvað lífið er. Og ef það
er erfitt að skilgreina lífið
jafnvel í frumstæðasta formi
þess, hvað mun þá um hin
æðstu svið þess. En ávexti and-
ans þekkjum vér. Þeir eru hin-
ir sömu og áður fyrr í upphafi:
Kærleiki, gleði, friður, lang-
lyndi, gæzka, góðvild, trú-
mennska, hógværð, bindindi. —
f þessum dyggðum leiðir Guðs
andi til þroska og staðfestu.
Hann gefur hugrekki og dirfsku
til að játa trú á Drottin með
orði, og stöðuglyndi til að
standa við hana í verki. Hann
leiðir í lifi helgunnar til fegurra
og betra lífs í náð Guðs. Með
mætti kærleikans vinnur hann
dag frá degi sína sigra í lífi
breyzkra manna og veitir fyrir-
heit eilífs lífs.
Gefi Guð oss öllum gleðilega
hátíð og blessun anda síns yfir
líf og starf.
Þrennir tónleikar á Siglufirði
á aldarafmæli Bjarna Þorsteinssonar.
Hvítasunnan greinir frá þeim
atburðum, sem taldir eru upp-
haf kristinnar kirkju, því sem
gerðist í Jerúsalem, hinni helgu
borg, á fyrstu kristnu hvíta-
sunnuhátíðinni. Þá varð kirkj-
an til. — Postulasagan skýrir
frá þessum atburði, Ýmis ytri
tákn gerðust. En aðalatriði frá-
sagnarinnar er þetta: Þeir urðu
allir fullir af heilögum anda, —
þetta er hvítasunnunnar stóra
fullyrðing, hátíðartilefnið. Þess
vegna er hvítasunnan meira en
tveggja daga hvíld frá erfiði.
Hún er heilög stórhátíð, sem
hrærir hjörtu mannanna til
fagnaðar yfir Guðs miklu gjöf,
sem er þessi, að himinn Guðs
er mönnunum opinn, og séu
hjörtu þeirra opin fyrir himn-
f TILEFNI 100 ára afmælis sr.
Bjarna Þorsteinssonar tón-
skálds, héldu Tónlistarskóli
Siglufjarðar, Söngfélag Siglu-
fjarðar og Lúðrasveit Siglu-
fjarðar þrenna tónleika á dög-
unum í minningu þessa ágæta
menningarfrömuðar.
Fyrstu tónleikana annaðist
nemendur Tónlistarskólans, og
léku þá lúðrasveit og stroksveit
nemenda m.a. lög eftir séra
Bjarna. Aðrir tónleikarnir fóru
fram í Siglufjarðarkirkju. Þar
söng Einar Sturluson kirkju-
verk eftir Cacoini, Bach, Cesar
Franck, Schubert og Schu-
mann og Söngfélagið flutti
verk eftir Bjarna Þorsteinsson.
Þriðju tónleikana fluttu Lúðra
sveit og Söngfélag Siglufjarð-
Bjarni Þorsteinsson.
ar, lög eftir Bjarna Þorsteins-
son í búningi Sigursveins D.
Kristinssonar. Einsöngvari var
Einar Sturluson, undirleikari
Ásdís Ríkarðsdóttir, og stjórn-
andi Sigursveinn D. Kristins-
son.
BERGMÁL
NÚ kemur sá tími, þegar ókyrrð
mikil fer að færast í vissan hóp
manna viðs vegar um landið. Þeir
eru að sögn farnir að líta ein-
kennilega oft á almanakið — gera
það oftar en sumir líta á klukk-
una, þegar lok vinnudags nálgast,
og sumir ganga um í hálfgerðri
leiðslu, með fjarrænt augnaráð
eða hvað skáldin nú kalla það,
þegar þeir eru að lýsa ástföngn-
um unglingum.
Náttúruunnendur?
Um daginn kom ég í hús eitt
hér í bænum, þar sem tvær nafn-
togaðar aflaklær voru staddar.
Annar var þekktur lax- og silungs
veiðimaður, en hinn bátsformað-
ur, sem á ekki öðru að venjast en
að vera jafnan meðal hæstu
manna á síld og þorski. Þeir voru
að ræða um veiðar, nánar tiltekið
laxveiðar. Og vitanlega sýndist
hvorum sitt, þvi að aðalumræðu-
efnið var þetta: Eru laxveiðimenn
náttúruunnendur eða ekki?
Með og móti.
Já, þetta var hin mikla spurn-
ing, og hún var mikið rædd, eins
og gefur að skilja. Báðir höfðu
næg rök til að styðja sitt mál.
Laxveiðimaðurinn taldi sig og
sína líka að sjálfsögðu einhverja
hina mestu náttúruunnendur, sem
til væru á þessu landi. Og — að
sjálfsögðu líka — svaraði sjómað-
urinn, að þeir væru ekki hótinu
meiri náttúruunnendur en hann,
fiskidráparinn mikli.
Atvinna eða
til gamans.
Laxveiðimaðurinn kvað það
meömæli með sinni náttúruelsku,
að hann dræpi ekki sér til fram-
færis — aðeins sér til skemmtun-
ar, en annars væri það ekki að
drepa laxinn, sem væri aðalatrið-
ið. Mest væri um vert að glíma
við hann. Sjómaðurinn sagði, að
laxveiðimaðurinn verðskuldaði
fordæmingu af því að hann dræpi
sér til skemmtunar. Sjálfur væri
hann neyddur til að drepa þús-
undir fiska á ári hverju til þess
að geta lifað — og hjálpað öðr-
um til að lifa.
Vilja menn
ræða málið?
Bergmál vill ekki gera upp á
milli þessara tveggja manna, en
það vill bjóða mönnum að taka
til máls um þetta fróðiega og eft-
irtektarverða efni. Þó verður að
gæta þess, að enginn má vera
langorðari en svo, að innlgg hans
komist fyrir á hálfu vélrituðu
blaðinu með venjulegu línubili.