Vísir - 07.06.1961, Síða 15

J\Æiðvikudaginn 7. júní 1961
VÍSIR

., 15
Það leið brátt að því, að
samtalið milli Virginíu og
hjónanna snérist að því hvar
þau ættu að borða og það
reyndist nokkuð vandamál.
Annaðhvort var frú Parrish
búin að borða á þessum og
þessum stað, eða hún hafði
heyrt, að maturinn væri ekki
góður þar.
Max hlustaði á samtalið
nokkra hríð og lagði ekkert
til málanna. Svo greip hann
fram í. „Ég veit um ágætan
stað“, sagði hann.
Hin þrjú þögnuðu og litu
á Max, full eftirtektar. „Eg
er reyndar ekki viss um, að
yður geðjist að staðnum,
hann er talsvert langt í burtu.
Alveg hinum megin við Tow-
er í East-End, staðurinn er
í kjallara, þar sem franskir
stríðsfangar voru geymdir í
Napoleonsstyrjöldunum“. Nú
hafði hann tryggt sér athygli
amerísku hjónanna.
„Þetta er áreiðanlega
skemmtilegur staður“, hróp-
aði Adela Parrish hrifin.
„Hefur þú komið þar, Virg-
inía?“,
Virginía hnyklaði brýmar
og leit á Max. „Hvað heitir
staðurinn?“ „Refurinn klóki“,
svaraði Max með sínum sak-
leysislegasta svip. Unga kon-
an hristi höfuðið og sagði:
„Það nafn hef ég aldrei heyrt
áður“. Hún leit á Max og var
ekki viss í sinni sök. Einhvem
veginn fannst henni, að hann
væri að leika með hana.
„Það var einu sinni smygl-
arakrá“, bætti Max við.
„Hvemig kemst maður
þangað?“ spurði Jason Par-
rish. Max reyndi að láta líta
svo út, sem hann væri að
brjóta heilann um það. „Lát-
um okkur sjá. Það er nú ekki
gott að finna staðinn". Hann
leit á Virginíu. „Þér vitið
hvar Southhwark er, ekki
satt? Þér vitið rétt hinum
megin við Wapping Steps?“
Hann vissi það mætavel, að
það voru nánast engar líkur
á, að Virginía hefði svo
mikið sem heyrt þessa staði
nefnda.
„Það held ég, að ég viti
ekki“, sagði Virginía og fór
nú að renna grun í fyrirætl-
anir Max, og fannst þær svo
snjallar, að hún gat ekki ann-
að en dáðst að honum.
„Ekki það? Þér farið yfir
Tower-brúna og framhjá . ..
nei, þetta er víst of flókið“.
Jason Parrish, sem hafði
fylgzt með samtalinu af
miklum áhuga og reynt að
finna lausn á vandanum, kom
nú með snjalla hugmynd!! !
„Getið þér ekki bara komið
með okkur, yfirforingi, þ.e.a.
s. ef þér hafið tíma til þess?“
„Það væri mjög ánægju-
legt og ég vildi gjarna vísa
ykkur á staðinn — en ég get
ekki hugsað mér að vera að
þvinga mér upp á ykkur“.
„Það er alls ekki um það
að ræða“, sagði Adela Par-
rish, ‘,þvert á móti, okkur er
mikill heiður að því að hafa
yður með okkur og þá vær-
um við einmitt f jögur — ekki
rétt, Virginía-“ Virginía jánk-
aði. Hún var búin að gera sér
grein fyrir því, að Max hafði
unnið fyrstu lotu, og enn-
fremur, að hann væri hættu-
legur maður.
Nokkrum klukkustundum
seinna dönsuðu þau saman
eftir hljómlist frá lítilli dans-
hljómsveit, sem lék sérdeilis
vel. Virginía var í skínandi
skapi og var það bæði hinu
góða víni að þakka svo og
hinum skemmtilegu samræð-
um við Max undir borðum.
„Vitið þér það, yfirforingi?
Ég held að mér getist ekki að
yður“, sagði hún hlæjandi.
„Það þykir mér leitt“, sagði
Max, „ég sem hélt að ég væri
stútfullur af þokka“. „Ég á
auðvelt að standast hann“,
sagði Virginía hlæjandi, „ég
held, að þér séuð reglulegur
kvennabósi11. „Ég vildi óska,
að þér kölluðuð mig Max“.
„Allt í lagi, ég held, að þú
sért reglulegur kvennabósi“.
„Ef við eigum að fara að
lýsa hvort öðru, þá ert þú
hjártalaús. Falleg en hjarta-
laus. Þú vissir vel, að ég hafði
ekki hugmynd um, að þú vær-
ir trúlofuð Charles, en samt
gabbaðir þú mig í gildruna
og hlóst svo að mér á eftir“.
„Ég biðst innilega afsök-
unar. En það breytir ekki
þeirri staðreynd, að þú ert
kvennabósi. Mjög þokkafull-
SKYTTIJRNAR ÞRJAR
I
Allt frá þvl aC skáldsögur voru
fyrst skrifaðar, hefur ekki svo fá-
um þeirra verið lýst sem ódauð-
legum listaverkum. Flestum þess-
ara ódauðlegu verka hefur þó ver-
ið um megn að sníða hjá sinag-
andi og niðurdrepandi gagnrýni
nýrra kynslóða.
Það hlýtur þvi að vekja athygli
og undrun, þegar í ljós kemur að
„hinar þrjár skyttur" Dumasar
eru rúmlega aldargamlar. Það var
um 1840, sem þær lögðu Frakk-
land undir sig, og ekki löngu
seinna, allan helminn. Þrátt fyrir
þennan háa aldur, er skyttunum
tryggð eilíf æska, a. m. k. meðan
menn kunna að meta hugprýði,
riddaramennsku og drengilegan
bardaga.
Vinsældir skyttanna hafa siður
en svo farið minnkandi hin síð-
ari ár, fólk les söguna aftur og
aftur og margoft hefur efnið
verið kvikmýndað og sýnt við gíf-
urlega aðsókn.
1 „skyttunum þremur" er svo
hröð atburðarás og lífleg frásögn,
að hver kafli er þrunginn spenn-
andi atburðum og það er það sem
gerir söguna að jafn skemmti-
legri teiknisögu og raun er á. Við
vitum jú að visu að okkar góðu
vinum gengur allt gott til að lok-
um og syndaselirnir fá réttmæta
hegningu, en harðvítugum ein-
vígum fylgja hrífandi ástarsenur,
klækir og hreysti og óeigingjörn
tryggð er launuð og allt þetta
gerir „skytturnar" skemmtilegar
aflestrar fyrir nýja og gamla að-
dáendur þeirra.
ur kvennabósi og þú stalst
hanzkanum mínum til þess
að fá tækifæri til að hitta mig
aftur“.
„Mér gæti aldfei dottið í
hug að gera svona nokkuð“,
fullvissaði Max hana og leit
til himins. „Viltu borða með
mér hádegisverð á morgun ?“
Virginía hristi höfuðið.
„Það held ég, að sé ekki sér-
lega góð hugmynd“. Hún
fann nú, að hún hafði notið
þessa kvölds meira en hún
hafði gott af. Fyrstu hug-
myndir hennar um Max höfðu
verið þær, að hún kynni ekki
við hann, vegna þess að til-
gangur hans væri alltof
greinilegur. Nú var hún ekki
eins viss í sinni sök lengúr.
Það var eitthvað fleira en
bara ytri þokki þessa manns,
sem gerði hann svo hrífandi,
og sltyndiárásir hans voru
ekki eins áhrifalausar og hún
hafði reynt að sannfæra sig
um.
„En á laugardaginn þá?“
spurði Max, „þegar allt kem-
ur til alls, kemur Charles ekki
fyrr en í næstu viku. Það
minnsta, sem ég get gert fyr-
ir hann með tilliti til gamals
kunningsskapar, er að hafa
ofan af fyrir þér á meðan
hann er í burtu. Við getum
borðað um borð“, sagði Max.
Þetta bragð hafði hann not-
að oft áður og með góðum
3-/6\
Getið þið ekki keyrt aðeins hraðar!

S/S
íEn hvað glymskrattinn þinn
ver sniðugur. Maður getur spil- Þér eruð útkeyrður, læknir —|
, að fjórar plötur í einu. fáið yður viku frí og njótið
Iífsins!
/