Vísir - 26.06.1961, Síða 15

Mánudagur 26. júní 1961
VtSIR
15
V. EGÉRTON
vingjarnlega. Hann hafði tek-
ið í handlegginn á mér en ég
losaði mig.
— Þetta er ómögulegt. .
hvað hafði Adam Brett að
erinda til Parísar. Þetta hlýt-
ur að vera mishermi.. .
Ég gekk ósjálfrátt að skrif-
borði Bretts og dró út skúffu.
En ég fann §kki það sem ég
var að leita að.
— Hvað var það? spurði
Fairlie.
— Vegabréfið hans — og
hundrað pund í seðlum, sem
ég sótti í bankann fyrir hann
, gær. Það er hvorugt þarna.
— Nei, vitanlega hefur
hann orðið að hafa vegabréf-
ið, sagði Fairlie. — Loft-
ferðaskrifstofan hefur hringt
til okkar. Það var beðið um
far handa honum í gærkvöldi
og krossað við nafnið hans
á farþegalistanum þegar
hann kom í morgun. Svo að
ekki getur verið um neinn
misskilning að ræða. Eina
ráðgátan er þessi: — Hvers-
vegna fór hann?
Ég tók um brúnina á skrif-
borðinu og starði út í bláinn.
— Höfðuð þér enga hug-
mynd um fyrirætlanir hans?
Peningamir sem þér sóttuð
fyrir hann, og vegabréfið ...
— Vegabréfið var útrunnið
og þurfti að endumýjast, og
ég sá um það fyrir hann. —
Þau ætluðu — í brúðkaups-
ferð til Spánar, eins og þér
sjálfsagt vitið. Og hann vildi
hafa eitthvað í reiðu fé á sér.
— En tókuð þér ekki eftir
neinu, sem gæti gefið okkur
vísbendingu ? Einhverju í
4
hátterni hans eða því sem
hann sagði ? Hugsið þér yður
vel um.
— Nei, engu. . . engu.
Hann var alveg eins og hann
var vanur . . . að undanteknu
þessu yfirliði. Við vorum að
tala um fundinn í dag, og
hann bað mig um tölurnar og
sagðist ætla að hafa þær með
sér heim, til að glöggva sig á
þeim. Ég lagði blöðin á borð-
ið hans kringum klukkan
fimm. Hann var ekki inni þá,
en ég sá hann hálftíma síðar,
þegar ég kvaddi.
— Hann var inni hjá mér
um fimm-leytið. Ég hafði
símasamband við Edinburgh
og þurfti að ráðgast við hann
. . . Fairlie skálmaði fram og
aftjur um gólfið.
— Yður er sjálfsagt ekki ó-
kunnugt um það, ungfrú
Stephens, að við litum ekki
alltaf sömu augum á ýms
mál. Og ég tók eftir að hann
var stundum talsvert torráð-
inn. Hann hlýtur að hafa átt
í einhverju kaupsýslubraski í
París, sem hann vildi ekki
láta mig vita um fyrst um
sinn. Hann hefði auðvitað
skýrt mér frá því síðar. Hon-
um hefur sízt dottið í hug, að
hann mundi farast í ferðinni.
— Skiptir það nokkru
máli? býrjaði ég. — Skiptir
það nokkru máli hversvegna
Ég gat ekki lokið setning-
unni. Nú fór mér að verða
ljóst hvað gerzt hafði. Fairlie
fór að tala eitthvað um
taugalost. . . Mjög skiljan-
legt. Ég mátti ekki hugsa of
mikið um þetta, aðeins reyna
að komast heim. En ég hristi
höfuðið.
— Nei, sagði ég upphátt.
— Nei, ég get það ekki. Ég
hef svo margt — svo margt,
sem ég þarf að gera .. .
Ég get ekki sagt að ég hafi
hugsað sérlega skýrt er Mike
kom til að sækja mig —
klukkutíma áður en ég átti
von á honum. En ég þurfti
ekki annað en líta á hann til
að sjá, að hann vissi eins
mikið og flestir aðrir, og að
ég þurfti ekki að segja hon-
um tíðindin.
Þegar við komum heim að
dyrum tók Mike töskuna
mína og náði í lykilinn. Hann
tók hálfflösku af gini úr
skápnum þegar við komum
inn í stofuna.
— Seztu nú og leggðu fæt-
urnar upp á stól, Kata. Ég
skal ná í matinn.
— Ég get ekki trúað að
þetta hafi gerzt, Mike. Það
er einhver . beygla á þessu
einhversstaðar. Eins og mað-
ur sjái það í spéspegli... —
Hversvegna fór hann í þetta
ferðalag?
— Það getur verið meiri
sannleikur en maður skyldi
halda í þessu, sem ég var að
bulla í gærkvöldi. Hann er
ekki fyrsti brúðguminn sem
flýr undan brúðkaupinu. Það
er hugsanlegt að þau hafi rif-
ist og orðið ósátt. Hann hafði
SKYTTURNAR ÞRJÁR 17
Um sama leyti og d’Artagnan
var útnefndur skyttuliði, fékk
hann heimsókn af veitingamanni
sínum, Bonacieux. Hann sagði að
kona sín, sem væri þerna drottn-
ingarinnar, hefði verið rænd, aug-
sýnilega í pólitískum tilgangi —
það er til að fá hana til að ljóstra
upp um leyndarmál drottningar-
innar.
Af lýsingu veitingamannsins
þekkti d’Artagnan aftur meðal
ræningjanna, sinn gamla óvin,
manninn frá Meung, og þegar nú
hefnd hans, velferð drottningar-
innar og skylda skyttuliðanna var
í veði, lýstu vinirnir fjórir yfir
striði á hendur kardínálanum.
„Við stöndum saman, allir fyrir
einn og einn fyrir alla". D’Art-
agnan var sannfærður um, að
brottnám konunnar stæði í sam-
bandi við för hertogans af Buck-
ingham til Parisar.
Stuttu síðar tóku hirðmenn
kardínálans Bonacieux til fanga.
Úr herbergi sínu fyrir ofan íbúð
veitingamannsins, gat vinur okk-
ar fylgzt með handtökum á vin-
um Bonecieux, sem komu i mesta
andvaraleysi í heimsóknir og féllu
í hendur hirðmannanna.
| bæði vegabréfið og pening-
ana við höndina . ..
— Ég get ekki trúað því.
Hann var ekki þannig gerður.
— En hugsum okkur að
eitthvað babb hafi komið í
bátinn þarna í Frakklandi.
Eitthvað sem hann einn gat
greitt úr.
— Hvað ætti það svo sem
að geta verið?
— Til dæmis eitthvað út af
kvenfólki.
— Nei, það er óhugsan-
legt!
Mike var allt í einu kom-
inn bak við mig og studdi
höndunum á axlirnar á mér.
— Þú elskaðir hann, var það
ekki?
— Æ, góði Mike, ég .. .
— Heldurðu að ég hafi ekki
vitað það?
Hann sneri mér og hélt mér
fast að sér. Loksins sagði
hann: — Veslings Kata .. .
það tekur mig sárt...
Ég var tilfinningalaus. Ég
hugsaði bara: Ég hef sært
hann, og hef verið of sín-
gjörn til að setja það fyrir
mig, En nú er það liðið hjá.
Það er ástæðulaust að vera
afbrýðisamur gagnvart dauð-
um manni.
Morguninn eftir var ég
eins og í leiðslu er ég fór í
skrifstofuna. Ég sinnti venju-
legum störfum mínum þang-
að til Fairlie sendi eftir mér
um ellefuleytið.
— Fáið þér yður sæti, ung-
frú Stephens, sagði Fairlie.
— Hann bauð mér vindling
og sagði: — Það er ýmislegt
sem við þurfum að ganga frá
saman, þér og ég. Ég vil vera
sem fáorðastur, þessa stund-
ina, um þetta hörmulega á-
fall, sem við höfum orðið
fyrir, — en lífið gengur sinn
gang og við verðum að bera
okkar byrðar áfram ... ,Við
komumst ekki hjá að gera
ýmsar breytingar hér í firm-
anu, en fyrst og fremst þarf
ég að fá á hreint hver af-
staða yðar er, ungfrú Step-
hens. Mér er áhugamál að
þér verðið einkaritari minn
framvegis, og vona að yður
sé það ekki móti skapi.
— Mér þykir það leitt,
herra Fairlie, — en svo er
mál með vexti að ég býst við
að giftast á næstunni.
Ég var sjálf forviða á að
ég skyldi segja þetta, en þeg-
ar ýtt er við manni verður
maður að þoka undan.
— Magra unga manninum,
sem ég sé svo oft bíða hérna
fyrir utan? sagði Fairlie ró-
lega. — Það er ekki nema
eðlilegt um jafn aðlaðandi
unga stúlku og þér eruð. En
það ætti ekki að þurfa að
breyta neinu um stöðu yðar
hér í firmanu. Það eru svo
margar sem hálda áfram
starfi sínu þó þær verði frúr.
— Ég er hrædd um að unn-
usti minn mundi eklci fallast
á það.
— Þá verðið þér að tala
um fyrir honum, og telja
hann af jafn gamaldags hug-
myndum! Þér gangið ekki
með hring, sé ég.
— Við höfum ekki efni á
að kaupa jafn dýran hring
og hann vill gefa mér.
— Aðeins það bezta nógu
gott! sé ég. En hvað sem

K V I S T

©PIB
COPÍKMGEti'
— Þeir eru mjög mildir, þeir eru klæddir filti, sem fjar-
Iægir 89% af hinu skaðlega efni lakksins.