Vísir - 04.01.1962, Blaðsíða 11

Fimmtudagur 4. janúar 1962
V 1 S I R
II
ursta. Heyrið þér hvað ég
segi?
Susan var staðin upp og
einblíndi á frú Harrison:
— Ég trúi ekki að Steve
hafi drepið hann, ég held að
það sé annar maður. Einhver
hlýtur að hafa laumast inn
og myrt hann! Hvers vegna
getið þér ekki sagt okkur
hver það var? Ég þori að
veðja um að þér og maðurinn
yðar hafið haft gát á húsinu,
eins og þið eruð vön. Gætuð
þið ekki, aldrei þessu vant,
orðið einhverjum til gagns
með því? I staðinn fyrir að
ganga hús úr húsi og bera
kjaftasögur? Þið eruð blátt
áfram lífshættuleg! Og mér
dettur ekki í hug að trúa að
Steve hafi gert þetta!
— Jæja, hafi hann ekki
gert það þá hljótið þér að
hafa gert það, sagði frú Harri
son illkvittnislega. — Það
voru engir aðrir í húsinu!
Frú Harrison hafði ætlað
sér að særa hana, og það
hafði vissulega tekist.
Ef Steve hefir ekki drepið
ofurstann, þá er það ég, sem
hef gert það, hugsaði Susan
með sér og hrollur fór um
hana. Og ég veit þó alltaf, að
ég gerði það ekki. ..
— Ég seg ibara, að maður
á ekki að kasta grjóti þegar
maður býr í glerhúsi, sagði
frú Harrison ofsareið. —
Fyrr má nú vera, að tala
svona við mig! Ég skil ekki
hvernig þetta unga kvenfólk
er orðið, nú á dögum! Að láta
svona mann ...
— Hættu nú, Doris, sagði
Kate.
— Ég ætla mér ekki að láta
svívirða mig héma fyrir ekki
neitt, svaraði frú Harrison.
— Ég get að minnsta kosti
alltaf lagt tvo og tvo saman!
Frændi frá Ameríku — ein-
staklega fallegt! Gerókunn-
ugur maður símar og kemur
síðan og gistir hjá ungri
stúlku, sem er alein í húsinu!
Það vita allir hvað þetta þýð-
ir! Ef hún væri dóttir mín
skyldi ég sjá um að hún hag-
aði sér ekki eins og mell. ..
— Doris! sagði Kate hvöss.
— Nú er nóg komið. Þú lof-
aðir að hjálpa mér ef þú feng
ið að koma með mér inn.
— Já, hef ég ekki verið að
reyna að hjálpa þér? Og
hvemig er þakklætið sem ég
fæ? Þetta skal að minnsta
kosti verða síðasta skiptið
sem ég opna munninn til að
41
tala við fólk, sem heitir King!
— Láttu ekki eins og flón,
sagði Kate Wallace. — Þú
skalt ekki taka mark á því
sem hún segir, Susan.
— Jú, hún skal taka mark
á því sem ég segi, og það
skulu allir heilvita menn gera
líka, gall frú Harrison við ut-
an úr dyrunum. — Hvað gat
það verið annað sem þeim fór
á milli, Susan King og þess-
um Ameríkumanni ? Þau hafa
vafalaust verið góðkunnug
áður, jafnvel ég vil ekki ætla
henni að hún hefði verið
svona léttúðug annars! Það
væri gaman að vita hvað ver-
ið hefur á milli þeirra! Og ég
hefði gaman af að vita hvort
þeirra það var, sem drap
Morgan ofursta!
— Vertu róleg, Susan,
sagði Kate Wallace biðjandi.
— Þú veizt hvernig Doris
Harrison er, hún verður aldr-
ei öðruvísi. Undireins og hún
jafnar sig kemur hún aftur
og biður fyrirgefningar. Þú
veizt það. Og svo hef ég beð-
ið Forbes lækni um að líta
inn. Hann gefur þér eitthvað
róandi, svo að þú sofir vel í
nótt. Og á morgun horfir
þetta allt öðm vísi við.
— Já, Kate, sagði Susan.
— Þú mátt ekki taka þér
þetta svona nærri, Sue!
— Nei, Kate.
— Þú mátt ekki vera
svona, Sue. Þú getur engu
ráðið um þetta, til eða frá,
og þér hlýtur að standa á
sama um þennan Ameríku-
mann?
— Já, sagði Susan í hálf-
gerðu móki. — Mig gildir
einu um hann. Við skulum
Ijúka við uppþvottinn, Kate.
Ég verð að hafa eitthvað
fyrir stafni — annars verð ég
brjáluð!
Collard fulltrúi varð fyrir
vonbrigðum þegar hann sá
hjónin, sem áttu heima rétt
hjá Hotel Linden. Þetta var
uppmálað eftirlaunafólk, sem
hafði úr litlu að spila en vildi
umfram allt láta á sér sjá, að
þau hefðu verið fínt fólk á
sinni tíð.
Collard spurði þau spjörun-
um úr.
— Við erum alveg hárviss
um þetta, sagði frú Fortes-
cue. — Maður gleymir ekki
fólki, sem maður hefur þekkt
í fimm ár samfleytt.
— Hafið þið rekist á hana
síðan hún flutti úr Hotel Lin-
den? spurði Collard.
— Nokkrum sinnum,
skömmu eftir að hún fór.
— Vitið þið hvert hún
flutti ?
— Nei, og við kærðum okk-
ur heldur ekkert um að vita
það.
— Hvers vegna ekki, frú?
spurði Collard.
— Við vorum ekki beinlín-
is hrifin af að okkur var sagt
upp húsnæðinu sem við höfð-
um verið í fimm ár samfleytt.
Það var ekki beinlínis nær-
gætni.
— En átti ungfrú Morgan
nokkum þátt í því ?
— Já, það er víst um það.
— Mér finnst þú ættir ekki
að segja þetta svona fortaks-
laust, góða, tók Fortescue
fram í.
— Eruð þér ekki á sama
máli og konan yðar, hr. For-
tescue ?
— Vitanlega er hann það.
— Ekki að öllu leyti, full-
trúi, sagði Fortescue og
brosti út í annað munnvikið.
— Það liggur þannig í þessu,
að þegar f rú Morgan afréð að
selja Hotel Linden, vildi hún
vitanlega fá sem hæst verð
fyrir það. Og nýi eigandinn
— hr. Dawson — vildi ekki
sætta sig við, að ein bezta í-
búðin í gistihúsinu væri leigð
rosknum hjónum, sem borg-
uðu mjög lága leigu. Þess
vegna urðum við að flytja.
Konan mín álítur að ef frú og
ungfrú Morgan hefðu gengist
í málið, hefðum við kannske
fengið að vera þar áfram.
Það er ekkert gaman að eiga
að flytja þegar maður er kom
inn á okkar aldur, en í raun-
inni er engin ástæða til að
vorkenna okkur. Það fer eins
vel um okkur héma, það segi
ég satt.
— Vitið þér nokkuð um
hvert frú og ungfrú Morgan
fluttu? spurði Collard. Hann
lét ekki á því bera, að hann
hafði ekki haft hugmynd um
að Morgan hefði átt gistihús-
ið. Nú vissi hann um þrennt
með nafninu Morgan — og
einn þeirra — ofurstinn —
var skorinn á háls.
— Nei, ég sá þær ekki fram
ar, sagði frú Fortescue.
— En ég veit að frú Mor-
gan var trúlofuð og ætlaði að
giftast. Hún hafði verið ekkja
ótrúlega lengi. Ég hélt í raun-
inni framan af að þetta væri
þvættingur, sagði Fortescue
og sneri sér svo aftur að kon-
unni sinni. — Sagðir þú ekki
eitthvað um að frú Morgan
hefði kynnst manni, sem
hefði átt heima erlendis um
hríð, og verið ákaflega heill-
uð af honum? ~
— Mér er ómögulegt að
muna allan þennan þvætting,
sem maður heyrir, sagði frú
Fortescue stutt.
— Hve mikið þekktuð þér
ungfrú Morgan og móður
hennar, frú Fortescue ? spurði
Collard.
— Við þekktumst bara.
— Það kom fyrir að við
spiluðum bridge saman, og
það kom líka fyrir að þær
fóm saman í leikhús. Þær
Voru eiginlega beztu . kunn-
ingjar, sagði Fortescue.
— Nei, við þekktumst bara,
sagði frúin.
— Urðuð þér þess áskynja,
að dóttirin bæri kvíðboga
fyrir einhverju, frú Fortes-
cue?
— Nei.
— Nei, þær virtust ánægð-
ar og þótti auðsjáanlega
vænt hvorri um aðra, sagði
Fortescue. — Að því er ég
bezt veit dó Morgan áður en
dóttir hans fæddist.. . En úr
því að þér viljið vita meira
um þetta, fulltrúi, dettur mér
í hug nafn í sambandi við
Morgansfólkið. Frúin hafði
málaflutningsmann, sem ann-
aðist um fjárreiður hennar.
Hann hét Medley, er það ekki
rétt, góða?
— Jú, hann hét Medley,
svaraði hún. — En svo dó
hann, og skömmu síðar trú-
lofaðist frú Morgan og gisti-
húsið var selt. Ég er ekki
viss um að Medley hefði verið
samþykkur því, en .. .
— Eigið þér við að hún
hafi fengið annan lögfræðing
til aðstoðar eftir að Medley
var dáinn?
— Ég á bara við það, að
þessi nýi maður frú Morgan
kynni að hafa haft áhrif á
hana — ég man ekki hvað
SAUMASTÚLKA
óskast á seglaverkstæði okkar nú sem allra
fyrst. — Þarf að vera vön saumaskap.
Gott kaup.
Verzlunin,, GEYSIR h.f.
K V I S T
©PIB ^ J 3
COPENHAGEN . \
Hundurinn minn er mjög feiminn.