Vísir - 13.01.1962, Page 10

10
V 1 S I R
Laugardagur 13. janúar 1962
Viðtal dagsins —
Framh. af 4. síðu.
bragði. Eg finn geysilegan
mun á því. Vatn er mjög
bragðgott á íslandi, en þó
miklu bezt í Hafnarfirði.
— En hvernig finnurðu
síld á þér? Ekki snjóar
henni.
— Það má kannske segja
að henni snjói í netin og það
finn eg á mér.
— Það þarf þá ekki asdic-
tæki þar. sem .þú ert um
borð?
— Gott að hafa hvort-
tveggja.
— Hefirðu verið á síldar-
báti?
— Já. Eg var kokkur á
v.b. Ólafi Magnússyni KE-
25 í sumar.
— Ekki hefirðu kennt
söng á honum?
— Eg kenni bara á vet-
urna. Vinn stritvinnu á
sumrin. Var tvö ár á síldai'-
plani norður á Raufarhöfn.
Það var mjög fróðlegt og til
þess að eg yrði ennþá fróð-
ari um síld, langaði mig að
komast á síldveiðibát.
— Hver fekkst til þess að
taka útlendan söngvara á
síldveiðibát?
— Allt vegna kunnings-
skapar þar eins og annars
staðar. Eg þekkti mann sém
þekkti mann og síðan komst
eg á bátinn. Það var ágætur
bátur og skipshöfnin öll
prýðileg. Mér þótti orðið
vænt um félaga mína á bá,tn-
um og hugsa oft til þeirra,
einkum í vondum , veðrum.
Eg bið Vísi að skila beztu
kveðju til þeirra með þakk-
læti fyrir góð kynni.
Eg hefi orðið þess var að
einstöku manneskja lítur
niður á sjómannastéttina og
setur hana skör lægra, en
aðrar stéttir þjóðfélagsins.
Mín persónulegu kynni af
sjómönnum eru þau að þetta
eru yfirleitt afbragðs menn
og eg held að íslenzka þjóðin
fái þeim seint fullþakkað.
— Varstu ekki sjóveikur,
landkrabbi sunnan úr Alpa-
fjöllum?
— Meir en það. Eg kúgað-
ist og kastaði upp fyrstu
dagana. Eg var farinn að
skammast mín stórlega að
geta ekki orðið að neinu liði.
Auk þess er það verra fyrir
kokk að vera sjóveikur held-
ur en aðra á skipinu.
— Hves vegna?
— Vegna þess að þá treystir
enginn maður matnum. All-
ir búast við hinu versta, og
að eitthvað, sem annars hafi
átt að fara í sjóinn, hafi lent
í matnum. Það er voðalegt
augnatilliti sem sjóveikir
kokkar fá frá skipsfélögum
sínum. — En sjóveikin batn-
aði fljótt hjá mér og eftir
það fann eg ekki til.
— Og svo fannstu á þér
síld?
— Já. Eg skil sjálfur ekki
hvernig né hvers vegna. En
eg fann bara á mér að hún
myndi koma. Eg sagði félög-
um mínum klukkan hvað
við fengjum síld og meira að
segja bjó eg matinn stund-
um fyrr til en venjulega til
að þeir gætu verið búnir að
borða þegar síldin kæmi.
Þeir héldu fyrst að eg væri
kolvitlaus, en seinna að ég
væri gæddur einhverskonar
dulargáfum. Eg held að eg
sé hvorki dulrænn né vit-
laus, en eg fann bara á mér
síld. Gat ekki að því gert.
— Hjálpaðirðu stundum
við síldina.
— Mig langaði til þess, en
fekk það helzt ekki. Félag-
ar mínir sögðu að síld fæld-
ist mig, eg væri útlendings-
andskoti með kolsvart skegg
og mórauða húfu. Það
þyldi íslenzk síld ekki
og yrði vitlaus í hræðslu
ef hún sæi svoleiðis fés.
Þess vegna var eg rekinn
niður í lúgar og mátti helzt
ekki láta sjá mig fyrr en
búið var að tæma nótina.
svo heimtuðu þeir að;, eg
fleygði húfunni minni, en
þeir'; Sögðu "áð‘ ''éildin þyldi
ekki svoleiðis húfur. Þeir
sögðust ekkert veiða á með-
an eg hefði hana á hausnum.
— Varðstu við þeirri ósk?
— Eg lofaði að gera það
þegar báturinn væri búinn
að fá 7 þúsund mál. En hann
fekk aldrei nema 6850 og eg
á húfuna enn.
— Kunnirðu nokkuð til
matreiðslu?
— Eiginlega ekki. En eg
hefi alltaf haft gaman af
því samt, bæði heima hjá
mér og suður í Tyról og eins
hér. Eg lét konuna mína
líka gefa mér allskonar ráð-
leggingar, en sumu af þvi
gleymdi eg og þá fór allt í
hönk. Stundum bjó eg líka
til ítalskan mat og það gekk
betur. Eg er snillingur í að
búa til spaghetti.
— Gátu stákarnir etið
það? >•
— Flestir. Einu sinni fór
illa fyrir einum glorhungr-
uðum félaga minum sem
hámaði í sig hvern diskinn
af öðrum af spaghetti og
renndi öllu niður án þess að
tyggja. Mér leizt ekki á
blikuna og sagði að það
næði epgri átt að tyggja ekki
matinn. Svo kom hann stund-
arkorni síðar náfölur í and-
liti og hafði þá selt öllu
upp. Hann sagði, að þetta
væri versti matur sem hann
hefði nokkru sinni látið ofan
í sig og sérstaklega ælt, því
spaghettiþræðirnir voru svo
langir að þeir náðu samtím-
is út fyrir borðstokkinn og
langt niður í maga. Hann
ætlaði aldrei að geta losnað
við þá.
Honum var nær að tyggja
matinn, ég segi nú ekki
nema það!
En nú er eg búinn að tala
nóg við þig um síld og mat
og lykt af snjó. Eg kom hing-
að til að ræða við þig um
söng.
— Já, söng. Það er at-
vinna þín en ekki það að
vera kokkur á síldarbáti.
Þú ert búinn að kenna hér
söng í mörg ár?
— Það er hálft sjöunda ár
frá því eg fluttist til íslands
og hefi alltaf kennt söng á
vetrum en stritað hinsvegin
á sumrin.
— Haft ærið að gera?
— Stundum meira en nóg.
í vetur hefi eg 35 nemend-
ur og sumir þeirra eru þegar
búnir að fá góða þjálfun,
aðrir skemmra á veg komnir,
eins og gerist og gengur.
— Þú heldur nemenda-
hljómleika á hverjum vetri?
— Já og ætla að gera það
enn í vetur, væntanlega 1.
febrúar nk. ef allt fer eins
og ætlað er.
— Þú hefir haft á nem-
endaskrá ýmsa þá sem nú
eru orðnir þjóðkunnir söngv-
arar?
Meðal nemenda mínna
látið mér í té. Ég vona líka
að starf skólans komi alþjóð
að notum og verði til áð
glæða sönglistaráhuga ís-
lendinga.
— Verðurðu ekki þreyttur
á að kenna?
— Þegar ég er búinn að
kenna hvíldarlítið frá kl. 10
á morgana til 10 á kvöldin
er ég yfirleitt búinn að fá
nóg. Þetta tekur allt á taug-
arnar og — raddböndin. En
ég held að það væri unnt að
skipuleggja söngkennsluna í
heild betur hér á landi en
gert er. Ég held líka að þá
gæti ég gert meira gagn og
betra. En við förum ekki út
í þá sálma hér.
— Segðu mér álit þitt á
sönghæfni íslendinga.
— Þeir eru sönghneigðir,
hafa áhuga fyrr söng og búa
vissulega yfir sönghæfni. En
þeir eru flestir erfiðir við-
fangs — það kostar mikla
fyrirhöfn að kenna þeim.
— Hvers vegna?
— Vegna þess hve þeir eru
dulir og innilokaðir, byrgja
tilfinningar sínar inni. Þetta
er Óheppilegt í söng. Söng-
maðurinn verður að þora að
sleppa sér, gefa tilfinningun-
um og ástríðuaflinu lausan
tauminn. Annars er erfitt að
ná góðum tökum á söng
jafnvel þótt röddin sé eins
og bezt verður á kosið.
—■ Hvernig líkar þér dvöl-
in á íslandi?
— Ágætlega. Ég kann vel
við fólkið og landið. Er sjálf-
ur alinn upp í fjalllendi og
uni mér vel í fögrum fjalla-
hring. Og það er músik í
landinu ykkar. Það var stór-
kostleg symfónía í Öskju-
gosinu í haust. Ég átti erfitt
að slíta mig frá henni og hún
hljómar sé og æ fyrir eyrum
mínum síðan.
Og ég skal bæta því við að
síðustu, að bróðir minn, sem
kom í heimsókn til íslands á
s.l. vori, sagði að héðan
mætti ég aldrei fara, því ís-
land væri undraland.
I I I
lhá'!r ílljá' þau"^Sigurveigú
Hjaltesteð, Snæbjörgu Snæ-
bjarnar, Jón Sigurbjörnsson,
Guðmund Guðjónsson og Er-
ling Vigfússon svo nokkrir
þeirra séu nefndir. Sumum
nemenda minna hefir verið
forkunnarvel tekið þegar
þeir hafa komið til fram-
haldsnáms erlendis, nú síð-
ast Guðmundur Gujónsson,
sem hlotið hefir þýzkan
söngnámsstyrk og mjög lof-
samleg ummæli kennara
sinna þar úti. Þær Snæbjörg
og Sigurveig hlutu einnig
mikla viðurkenningu þegar
þær komu til Mozarteum-
akademíunnar í Salzburg til
framhaldsnáms í göng. Og
það eru fleiri en þau þrjú
sem farið hafa til framhalds-
náms erlendis, enda tel eg
það bæði nauðsynlegt og
sjólfsagt að efnilegt söng-
fólk hljóti framhalds-
kennslu og hljómlistarlífs
erlendis þegar það hefir
fengið nauðsynlegan undir-
búningskennslu hér heima.
— Nýturðu styrks til
kennslunnar?
— Eg persónulega ekki.
En síðustu þrjú árin hefir
Söng- og óperuskólinn, sem
stofnaður var af nokkrum
áhugamönnum með hliðsjón
af komu minni til Islands,
hlotið nokkurn ríkisstyrk.
Ég vildi gjarna nota þetta
tækifæri og biðja Vísi að
flytja stofnendum Söng- og ó-
peruskólans þakklæti mitt
fyrir þá aðstrð sem þeir hafa
Heige Ingstad. —
Framh at 9 síflu
Þeir fundu eitthvað, sem
þeir kölluðu vínber og
stærri lax en þeir höfðu áð-
ur séð. Þeir reistu sér hús,
sem þeir. kölluðu Leifsbúðir.
Næsta vor sneri Leifur
aftur til Grænlands og sagði
fólki sínu frá landinu sem
hann hafði fundið og kallaði
Vínland.
Strönd Lárens-flóa, sem
við siglum meðfram er skógi
yaxin, en hún er gróðurlítil
að öðru leyti. Þetta er strönd
Ehrenburg lýsir -
F'rh af 2 siðu
sjálfur getað lifað af ógna-
tímabilið.
„Það er erfitt að svara
því, sagði Ehrenburg. Það
var eins og að taka þátt í
stóru happdrætti og ég átti
vinningsmiða.
Smáklausa
um dauða Pasternaks.
Ein spurningin hljóðaði
svc: — Það heyrist orðróm-J
ur um það, að Pasternak j
muni vera látinn, þó engin |
tilkynning hafi birzt um það ;
í rússneskum blöðum. Getið
þér upplýst okkur um þetta?
— Ehrenburg svaraði: —
Þetta er ekki rétt, — eitt
einasta rússneskt blað birti
smáklausu, fjórar línur með
minnsta letri, þar sem skýrt
var frá dauða Pasternaks.
Síðan fór hann nokkrum
orðum um framkomu stjórn-
arvalda og rithöfunda gegn
Pasternak. Nær engir rúss-
neskir rithöfundar voru við-
staddir jarðarför þessa merk-
ismánns og eins mesta skálds
sem Rússland hefur alið.
sorfin af ísum og frosti. fs-
inn er mesta vandamál á
siglingaleiðunum um Lárens
flóa og ekki síður í Fagur-
eyjar-sundi (Strait of Belle
Isle) milli Labrador og Ný-
fundnalands, en þangað rek-
ur borgarísjakana suður á
bóginn með straumnum. Á
vetrum er lagnaðarísinn á
Lárens-flóa oft um sex feta
þykkur.
Ég get ekki trúað því að
hinir norrænu menn á litlu
óstöðugu víkingaskipunum
sínum hafi langað mikið til
að sigla á þessum slóðum og
ekki hefur hin hrjóstruga
strönd verið aðlaðandi fyrir
þá. ísinn, straumarnir og hin
þurru sumur benda til þess
að Vínland hafi verið annars
staðar, nær hafinu. Og þang-
að er förinni heitið.
(Bulls. — Öll réttindi á-
skilin. — Nokkuð stytt í
þýðingu).
Fer til
Washington.
Ingvi Ingvarsson sendiráðs-
ritari heldur til Washington 19.
þ. m. ásamt fjölskyldu sinni til
að taka<við starfi því, sem Stef-
án Hilmarsson, hinn nýskipaði
bankastjóri Búnaðarbankans
hafði þar í íslenzka sendiráð-
inu.
Ingvi hefur verið starfandi í
sendiráði íslands í Moskvu s.l.
þrjú og hálft ár. Þar áður starf-
aði hann í utanríkisráðuneyt-
inu, eða frá 1956. Kona Ingva
er Hólmfríður Jónsdóttir. Hjón-
in eiga eina dóttur.