Vísir - 13.01.1962, Blaðsíða 15

Laugardagur 13. janúar 1962
VISIR
15
>2>‘5>í>5>£>5>S>S>S>5>S:‘5>£>S>£>5>S>5>£>5>e>5>2>5>e>B>S>S>i>5>£>5:
1
Rauöhærða hjúkrunarkonan
ÞAÐ glampaði á hvíta, sterkj
aða kappann hennar Jane
Hamilton í tunglskininu, þar
sem hún stóð við borðstokk-
inn á skemmtiferðaskipinu
Madrigal. Hún var klædd ein-
kennisbúningi hjúkrunar-
kvenna og hún starði eins og
viðutan á Ijósin á ströndinni
— strönd Norður-Afríku.
Þetta var nótt um miðjan
apríl og í rauninni hafði hún
fengið ósk sína uppfyllta.
Var það ekki þetta, sem hana
hafði dreymt um? Var ekki
það, sem við blasti, eins og
myndablað úr ævintýrabók?
En samt var tillit brúnu augn
anna hennar gleðisnautt og
eins og henni væri þungt um
hjarta, því að hún hafði þeg-
ar komist að raun um, að hún
átti ekkert sameiginlegt með
þeim, sem hún nú umgekkst
— þetta var ekki „hennar
heimur".
Yfir henni hveldist stjörnu
bjartur himinn með gullnum
mána o_g það glampaði á speg
ilsléttan flöt Miðjarðarhafs-
ins og skemmtiferðaskipið
hvítmálaða klauf hafflötinn
næstum hljóðlaust. Enginn
vélargnýr barst að eyrum og
það var sem engin hreyfing
væri á skipinu og það færi
hægt, þótt nokkur skriður
væri raunverulega á því.
Madrigal mátti vel líkja við
töfrateppið, sem flutti menn
hvert sem þeir óskuðu sér.
Eins flutti Madrigal menn til
fagurra, oft dularfullra staða
sem áttu sína töfra, til óska-
staða hinna auðugu — þar
sem alltaf voru einhver æv-
intýri framundan ? Hafði hún
ekki óskað sér burt frá dag-
legu striti, hversdagsleikan-
um, inn í töfraheim ævintýr-
anna ? Og hafði þá ekki
draumur hennar ræzt?
En þegar Jane nú virti fyr-
ir sér stjömubjartan himin-
inn og mánann, sem henni
virtist svo furðulega stór,
var hún einmana, og henni
fannst, að henni stæði á sama
um þetta allt •— he'nni fannst,
að henni hefði orðið á mesta
skissa lífs síns, er hún tók á-
kvörðunina um að fara að
kanna ókunna stigu, skoða
sig um í heiminum.
Þetta var um miðnætti.
Ömur glaðra radda barst að
eyrum hennar af neðra þil-
farinu, þar sem hljómlistin
ómaði, þar var spjallað, hleg-
ið, dansað. Þar var gleði og
gáski á ferðum, en það jók
aðeins á einmanaleik hennar
og hún fann sárt til þess, að
hún var af engum þráð. En
kaldhæðnislegt fannst henni
til þess að nugsa, að þátttak-
endurnir í glaumlífinu myndu
verða sjúklingar morgunda'gs
ins. Þá kynnu sumir þeirra
að þurfa á henni að halda.
Þetta fólk hugsaði ekki um
annað en að dansa og drekka,
lifa í vellystingum, meðan
færi gæfist, nota til þess tím-
ann — og ævin var stutt.
Svona er þetta fólk, hugsaði
Jane napurlega, og er af því.
rennur finnst því, að það sé
að sálast, þá vill það finna
svala hönd á enni, eða að hald
ið sé í höndina á því. Svona
væru nú þegnarnir í ríki Jer-
ry Claytons læknis.
Þegar nafn skipslæknisins
unga kom fram á varir henni
varð munnsvipurinn dálítið
hörkulegri. Hin ríka skyldu-
tilfinning, sem henni var eðli-
leg, gægðist aftur fram og
hún hugsaði sem svo, að hún
skyldi ekki verða aðili að nein
um skrípaleik. „Vitanlega
mun ég gegna skyldustörfum
mínum hér sem jafnan, en
ég tók sannarlega ekki í mig
að gerast hjúkrunarkona til
þess að dekra við þá, sem
verða veikir af vellystinga-
lifnaði — eða hafa bara
timburmenn".
Fyrir þremur vikum, er
Jane starfaði í sjúkrahúsinu
í Boston mundi hún hafa orð-
ið yfir sig hrifin af tilhugs-
uninni um að vera þátttak-
andi í lífi þeirra, sem ferðast
um á skemmtisnekk jum landa
milli, og svo minntist hún
þess, er hún fyrir hálfum mán
uði las aftur og aftur skeytið,
sem hún hafði fengið, til stað-
festingar á því, að hún væri
ráðin sem hjúkrunarkona til
sérstakra skyldustarfa á
ators það sem eftir
m ^^'ákemmtiferðalagsins
hafna milli við Miðjarðarhaf.
Það voru ekki nema nokkr-
ar klukkustundir liðnar frá
því hún steig á skipsfjöl í
Gíbraltar, en þangað hafði
hún flogið, og henni hafði
fundist, að allir fegurstu
draumar hennar væri að ræt-
ast. Hún var uppi í skýjun-
um af einskærri tilhugsun.
Og nú óskaði hún sér þess,
að hún væri aftur komin í
sjúkrahúsið í Boston, þar sem
allt var skrautlaust og alvara
ríkti, og þar sem hverja
stund reyndi á hæfileika henn i
ar og leikni sem hjúkrunar-1
konu. Hún þráði „spítalalykt-1
k v i s r
©PIR
I3TO
SVMJ
Ég veit ekki hvaða sjúkdómur þetta er, — en ég er
hræddur um að hann sé smitandi.
>2>-B>e>5>S>5>S>B>e>5>S>5>S>5>S>C«S>5>S>5>e>5>«>5>e>5>e>5>S:‘5>S>5
ina“, þráði að vera þar sem
hún vissi, að þörf var fyrir
hana, og að hennar mundi
vera saknað. Þar var sannar-
lega betra að vera, heldur en
að vera skotspónn ungs lækn-
is, sem var orðhvass og ónota
legur, og sjúklingarnir eirð-
arlaus, stefnulaus lýður, sem
hugsaði ekki um annað en að
skemmta sér — þar til menn
hnigu í valinn, á valdi nautn-
anna.
Á hvaða stund var það,
sem henni fannst allt hafa
hrunið í rúst fyrir sér?
Var það þegar hún kom inn
í litlu lækningastofuna, þar
sem ungi læknirinn var hæst
ráðandi — og stóð klæddur
Barnasagan Kalli kafteinn * FLJÓTANDI EYJAN
„Hjólið situr
f^st, Kalli“,
hrópaði Stebbi
stýrimaður.
„Skipiö lætur
ekki að stjóm,
hvað eigum við
að gera?“ —
„Vertu rólegur,
vertu rólegur,
stýrimaður, það hefur bara
eitthvað komizt á milli... má
ég sjá“, sagði Kalli og hugðist
rannsaka stýrið. Þá heyrðist
þungt fótatak í stiganum og
meistarinn gekk inn. Það er
eitthvað að skrúfunni, Kalli“,
sagði hann. „Vélin gengur ekki
lengur. Það er eins og kaðal-
spotti hafi komizt bæði i stýri
og skrúfu". „Hver skollinn11,
sagði Kalli, „sæktu verkfæra-
kassann, Mangi meistari. Við
skulum svo koma aftur út og
leysum skrúfuna“. Meistarinn
sótti axir og hnífa, en hinir
þrlr stóðu og einblíndu niður í
sjóinn. „Meistari", sagði Kalli,
„það er nú raunar enginn kað-
all i þetta skipti... Heldur virð
ist það vera þang, sem við
höfum slætt með. Láttu bát-
kænuna síga niður í sjóinn,
stýrlmaður, svo að þið Mangi
meistari getið gert við skrúf-
una. Það getur ekki verið nema
augnabliksverk fyrir ykkur,
slik hraustmenni".
hvítum einkennisbúningi með
gullnum hnöppum fyrir fram-
an meðalaskápinn, og starði
á hana eins og hann hefði séð
vofu, horfði á hana eins og
hún væri að undirgangast
læknisskoðun og hafði sagt
næstum hranalega:
„Mér var ekki sagt, að þér
væruð rauðhærðar“.
„Það hefur sennilega verið
litið svo á, að það væri óvið-
komandi hæfileikum mínum
sem hjúkrunarkonu", svaraði
hún snögg, því að er hún var
ávörpuð svona miður kurteis-
lega, hafði hún þegar búist til
varnar.
„Kannske var yður þó sagt,
að ég væri dóttir James Ham-
ilton læknis?“
Einhvern veginn gat hún
ekki varnað því, að dálítill
titringur heyrðist í röddinni.
Það var aðeins misseri liðið
frá því andlát föður hennar
bar að höndum og hún fékk
alltaf sáran sting fyrir hjart-
að, er hún hugsaði um föður-
missinn.
En „laglegi læknirinn“,
sem hún svo kallaði með
sjálfri sér, hafði enga samúð
með henni, og spurði hrana-
legaj
„Ég sé ekki, að þetta snerti
neitt föður yðar“.
„Þeir, sem höfðu mætur á
föður mínun, og þeir voru
margir, kölluðu hann „rauð-
hærða læknimf“. Háralitur
hans var nefnilega hinn sami
og minn, og ég er stolt af
rauða hárinu mínu. Það meg-
ið þér gjarnan vita“.