Vísir - 03.02.1962, Page 15

Laugardagur 3. febrúar 1962
V ISIR
15

Rauðhæröa hjúkrunarkonan
— Sparkaðu þeim þá af
þér.
Hún beygði sig niður og
rykkti öðrum skónum af fæti
sér, en í því fauk af henni
hatturinn.
— Láttu hann fjúka, æpti
hún. — Mér hefur alltaf fund-
izt hann ljótur.
En Sky hljóp til og náði
honum og svo greip hann í
handlegg hennar og nú hlupu
þau enn eins og orkan leyfði.
Jane hugsaði um það eitt að
komast fram á bryggjusporð-
inn. Það var ekki enn búið að
draga upp landgöngustigann.
Og það var ekki fyrr en hún
var að klifra upp á skipið laf-
móð, að hún varð þess vör að
allir farþegamir stóðu á þil-
fari og höfðu verið vitni að
hlaupum hennar og Sky Daw
sons og í miðjum hópnum
stóðu þeir skipstjóri og Clay-
ton læknir, báðir þungir á
brúnina.
— Ég vona, að þér hafið
skemmt yður vel í landi,
herra Dawson, sagði skip-
stjóri háðslega. — Leitt, að
þér skylduð verða að flýta
yður svo í þágu annarra far-
þega.
— Ég bið afsökunar, skip-
stjóri, sagði Sky alvarlega, —
en ég leit á töfluna í morgun,
og þar stóð að skipið færi
klukkan sex.
Skipstjórinn virtist álíta
þetta ókurteist svar þótt Sky
hefði mælt í kurteisum tón.
— Ég vissi ekki, að þér
væruð svo árrisull, herra Daw
son, einkanlega eftir að hafa
spilað póker alla nóttina.
Burtfarartímanum var breytt
klukkan hálfníu. Allir hinir
farþegamir veittu athygli
breytingunni, en raunar var
það í samráði við Clayton
lækni, sem ég breytti burt-
farartímanum, svo að ég
held, að félagi yðar, ungfrú
Hamilton, hefði átt að geta
sagt yður hver væri réttur
burtfarartími.
— Henni var sagt hver
væri burtfarartími í tæka
tíð, skaut Clayton læknir inn
í hvasslega.
Jane ætlaði í fyrstu að mót
mæla, en ekkert varð úr því
og hún mælti aðeins nokkur
orð í afsökunarskyni. Það var
satt, að læknirinn hafði tekið
fram, að hún yrði að vera
komin aftur í tæka tíð, en
hún var viss um, að hann
hafði ekki nefnt neinn ákveð-
inn tíma. Og gagnslaust var
að þrefa um þetta nú. Skip-
stjórinn var þegar búinn að
hringja í vélarúm og fyrir-
skipa að leggja frá.
Þegar Jane var komin í
káetu sína var hún því fegin,
að hafa haldið sér saman,
komst hún að því sér til
furðu, að hún var jafnleið yf-
ir öllu, og hún sagði í afsök-
unarrómi:
— Ég bið þig að afsaka,
Jane. Þetta var í rauninni allt
saman mér að kenna. Clayton
læknir bað mig að segja þér,
að við ættum að sigla klukk-
an fimm í stað sex. Og ég
steingleymdi því. Þegar hann
fréttir þetta verður hann bál-
vondur. Og það sem verrk
er: Ég glata trausti hans —
og mér verður sagt upp starf
inu.
Jane snart við handlegg
hennar:
— Ég fer ekki að segja
honum það, Polly. Og hvað
sem öllu líður — og hversu
hjákátleg sem við vorum á
hlaupunum, þá náðum við í
skipið. Og það er það, sem
máli skiptir.
— Já, það hefði verið grá-
bölvað ef þið hefðuð ekki
komið í tæka tíð, sagði Polly
alvarlega. — „Madrigal"
hefði látið úr höfn án ykkar
— ella hefði skipið verið sett
í sóttkví, hamingjan má vita
hve lengi.
— 1 sóttkví, sagði Jane á-
hyggjufull.
— Já, það er komin upp
bólusótt í hverfi innborinna.
Þess vegna fengu allir fyrir-
skipanir um að koma þar
ekki. Það var vegna þess, sem
burtfarartímanum var flýtt.
Og ég gleymdi að segja þér
frá því.
Og PoIIy fór að skæla eins
og krakki.
VII. kapítuli.
Næstu dagana, á leiðinni
til Istanbul, með viðkomu í
Haifa, hafnarbænum nýja í
ísrael, og Beirut í Líbanon,
notaði Jane frístundirnar til
bréfaskrifta eða lesturs, ann-
að hvort í káetu sinni eða
einhverju horni í lessal skips-
ins, þar sem hún gat verið
út af fyrir sig. Fyrsta sólar-
hringinn eftir burtförina frá
Alexandríu fannst henni á-
vallt, að starandi augnaráð
allra hvíldu á sér, og að menn
væru að hugsa um hve hjá-
kátlegt hefði verið að sjá
K VIST
Hefndin er sæt.
hana á hlaupum á sokkaleist-
unum, á harðaspretti eftir
bryggjunni, þrátt fyrir það
að frú Carter-Peterson og
sumar hinar konurnar hefðu
látið orð falla í þá átt, að hún
hefði verið „ægilega sæt.“ þá
sem endranær, en svo voru
aðrar, sem ekki voru eins
vinsamlegar, eins og Marlina
Percival, sem hafði vikið að
heppilegu vali hennar á f élaga
í strandævintýri.
— Þér eruð sannarlega
sniðug stúlka, ungfrú Hamil-
ton, sagði hún við hana, — að
velja einmitt þennan indæla
pilt, hann Schyler Dawson,
fyrst þér endilega vilduð vera
lengur í landi en leyfilegt var.
Þessi ungi maður hlýtur að
njóta einhverra forréttinda,
fyrst skip með tugi farþega
er látið bíða eftir honum.
Þá gat Jane ekki stillt sig
um að gjalda henni í sömu
mynt.
— Ég veit ekkert um hvort
hann nýtur nokkurra forrétt-
inda eða ekki -— og sannast
að segja mjög lítið um hann,
en vissulega hafið þér haft
Barnasagan Kalli kafteinn
18
Prófessor
Blaðgrænn fór
með vini okkar
enn lengra inn
í skóginn, og
sagði þeim ým-
islegt skemmti-
legt um hinar
margvíslegu
jurtir. „T.d.
þessi“, sagði hann og benti á
nokkrar risamargarétur, ,,þær
eru kjötætur. Þið sjáið senni-
lega þessar fallegu tennur, sem
eru í munni þeirra. Þær geta
stundum verið alinærgöngular,
ef ég man ekki eftir að fóðra
þær í tæka tíð." Stebbi stýri-
maður æpti upp yfir sig. Ein

FLJOTAIMDI EYJAN

af margarítunum hafði beygt
sig niður til að þefa af honum
... „Ég vil ekki vera hér,“
skrækti hann. ,,Eg vil fara
heim i „Krák“, ég vil. . .“ „Já,
en góði vinur", sagði prófess-
orinn róandi. „Þessi Carnivera
Bítari var fóðruð í morgun og
fyrsta Iriukkutímann að þvi
loknu, eru þær algjörlega skað-
lausár. Höldum áfram, ég ætla
að sýna ylckur heimili mitt.
Hér er reglulega þægilegt að
Hér er reglulega þægilegt að
vera, þegar maður hefur vanið
sig við aðstæðurnar". „Þér
haldið þó ekki, að við ætlum
að sotjast hér að“, sagði Kalli.
Prófessorinn yppti öxlum. „Ég
get ekki séð, hvernig þið ætlið
ykkur að komast burt héðan,
og auk þess getið þið hjálpað
mér við starf mitt. Sjáið, hér
er húsið mitt. Verið velkomn-
ir og látið sem þið séuð heima
hjá ykkur.
miklu fleiri tækifæri en ég til
þess að kynna yður þetta.
En ekkjan fagra lét sér
nægja að brosa — íbyggilega.
Og Jane skildi það svo, að í
því fælist þögul viðurkenning
á því, að enginn karlmann-
anna á skipinu hafði gefið sig
eins mikið að henni og Sky
— og að hún væri jafnframt
að gefa í skyn, að ekki bæri
að líta svo á, að hann meinti
nokkuð með því, er hann gæfi
sig dálítið að stúlku, sem
væri bara ein af áhöfninni.
Öðru máli væri að gegna um
hana, hina suðrænu, fögru
ekkju ...
Það þuffti ekki til að neitt
frekara gerðist, til þess að
minna Jane á, að henni bar
fyrst og fremst að sinna
skyldustörfum sínum á skip-
inu. Á dansle^mum og í landi
með Sky hafði hún í rauninni
verið á vettvangi, þar sem
hún átti ekki að vera, og hún
fyrirvarð sig fyrir, að hafa
látið áhrifin af hinu áhyggju-
lausa lífi farþeganna stíga sér
til höfuðsins. Og hvernig sem
velti öllu, sem gerzt hafði,
fyrir sér, var niðurstaðan nú
ávallt hin sama: Hún hafði
starfi að gegna og starfs-
skyldurnar urðu að sitja fyr-
ir öllu.
Á stundum veittist henni
erfitt að svara engu, ef Clay-
ton læknir kom með dylgjur
út af strandferðinni í háðsleg
um tón, og lét sér þá nægja
að segja, að henni þætti leitt
að hafa ekki komið til skips
innan tiltekins tíma, en hún
fann, að ef áframhald yrði
á þessari framkomu læknis-
ins, kynni hún að freistast til
að svara honum fullum hálsi,
en ekki ætlaði hún sér að
bregðast Polly.
— Ég geri ráð fyrir, sagði
læknirinn háðslega eitt sinn,
— að það sé ekki nema eðli-
legt að ung stúlka í fylgd með
slíku glæsimenni sem Schyler
Dawson er, gleymi sér — jafn
vel heilu skipi og farþegum
þess —.