Vísir - 05.07.1962, Blaðsíða 15

Fimmtudagur 5. júlí 1962.
XXII. kapítuli.
Jean-Pierre.
Hún var átta daga að komast
til Quimper. í átta daga. hafði
hún verið á ferð ríðandi, veður
var gott, loftið hreint, og hún
var dásamlega þreytt, og vega-
bréfinu gat hún þakkað það, að
hún var nokkurn veginn örugg.
í fyrsta skipti um langan tíma
gat hún farið um að vild næst-
um áhyggjulaus. Henni fannst,
að hún hefði aldrei verið jafn
frjáls, ekki einu sinni áður en
farið var að leita að henni. Hún
var sem riddari sá, sem getur
riðið hvert á land sem hún vildi,
sofið, etið, drukkið í hvaða krá
sem var og horft í augu hvers
manns. Harmaði hún það mjög,
að hún var ekki karlmaður.
Hún fór gamalkunna leið og
minningarnar komu Iram í hug-
ann. Það var fyrir einu ári, sem
hún fór þessa leið til Caen til
Frammi fyrir dauðhræddum á- I — Ég skora á hann Zafar og þú I
horfendunum, hélt Tarzan áfram líka Sorro eru báðir svikarar.
Zafar skalf af reiði. „Grípið I fæða viltu hundana með honum“
þrjótinn, á morgun munum við |
.V.V.V.V.V.' V.V ’.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.W.V.V
Sarnasagan
Kalli
og
eldurÍBk»-
„Að vísu ekki“, viðurkenndi Rats
ov, „en í þetta skifti verður þú að
fara eftir okkar lögum. Vinsam-
legast reynið ekki að bjarga KRÁK
Við verðum að sjá um að reynt
sé á slapskyanzka eldinn á allan
hátt.“ En KRÁK sökk ekki. Ruffi-
ano greifi hafði gleymt að reikna
með að mjög lítið var i ánni. Þegar
vatnið hafði hækkað um tvö fet
inni í skipinu tók KRÁK niðri og
sat kyrr á botninum. Enn einu
sinni hafði slapskyanzki eldurinn
bjargast.
„Brennui hinn slapskyanski eld-
ur ennþá undir kötlunum?" spurði
furstinn. „Þú ættir að gá að því
Ratsov, því að þess iskipstjóri
gæti vel fundið upp á því að troða
í götin aftur og eyðileggja þannig
möguleika Ruffianos." Ratsov fór
niður í vélarrúmið, þar sem áhöfn
KRÁKS hafði safnast saman. „Lát
ið skipið sökkva," sagði hann. —
„Lög Rudaníu banna ykkur að
reyna að bjarga hinum slpsky-
anska eldi“. „Þetta er mitt skip,“
hrópaði Kalli, „og geta þá lög
ykkar bannað mér að bjarga því?“
jafnaði sig og hugsaði sem svo:
Ég á þé að fá tækifæri til að
flýja.
— Ég er ykkur þakklát, sagði
hún loks, en ég verð að fá karl-
mannaföt, og svo verð ég að fá
lánuð skæri til þess að klippa af
mér hárið.
— Ætlið þér að dulbúast sem
karlmaður?, spurði Belhomme
undrandi.
— Hvað þér eruð allt af fljót-
ur að átta yður, sagði Karólína
og vottaði fyrir háði í röddinni.
— Ágætt, sagði Chabanne,
hér eru íöt, sem ungur maður,
de Forbin átti, — hann seldi þau
og annað sem hann gat við sig
losað upp í dvalarkostnað. Nú
skal ég sækja það, sem yður
vantar.
Belhomme greip penna, er hún
var farin.
— Á ég að útfylla vegabréfið
yðar?, spurði hann.
— Nei, þökk, það get ég sjálf,
sagði Karólína.
Hún settist niður og skrifaði
nafnið Gaston Vincennes á vega
,-h|4ÉKLög ^ð hún færi frá París
til Svisslands, en hún var ókunn
ug í þeim landshluta, sem hún
yrði að ferðast um, og svo hafði
hún ástæðu til að ætla, að
Georges væri kominn þangað.
Hún gætti þess, að Belhomme
sæi ekki hvað hún skrifaði á
vegabréfið, og er hún hafði lokið
þessu stakk hún því á sig.
— Gott og vel, sagði Bel-
homme nöldurslega. Þér hafið
þá bæzt í hóp þeirra, sem þurfa
ekki að kvarta yfir „pabba Bel-
homme“. Þér getið nú þakkað
mér, að þér lendið ekki á högg-
stokknum.
Nú kom Chabanne með fötin.
— Verið nú fljótar að hafa
fataskipti. Klukkan er að verða
fimm. Fangelsisvagninn kemur
eftir klukkustund. Og við þurf-
um að hengja upp líkið af stúlk-
unni áður en vagninn kemur.
Karólína flýtti sér að hafa
fataskipti og skeytti nú engu
þótt Belhomme stæði þarna gláp
andi, en Chabanne var hin ó-
frýnilegasta, er hún sá svipinn
á lækninum, og skipaði honum
að aðstoða sig við að klæða lík-
ið í föt Karólínu. Á meðan
klippti Karólína hár sitt og
horfði ánægð á svip á sjálfa sig
í speglinum.
— Þér eruð allra laglegasti
piltur, gat Bellhomme ekki stillt
sig um að segja.
Karólína sneri sér við:
— En pilturinn þarf hest og
farareyri — annars kemst hann
ekki langt.
Chabanne mótmælti kröftug-
lega:
— Þér ættuð að vera ánægð
ar með að fá frelsið.
— Frelsi eina klukkustund er
mér einskis virði, og þið eruð
glötuð verði ég handtekin næstu
klukkustundirnar — einkum ef
ég fyndi nú upp á að segja
hverjir hefðu hjálpað mér til að
flýja.
Belhomme greip fram í fyrir
Chabanne, sem var byrjuð að
tauta eitthvað:
— Það verður víst svo að vera
— hve mikið þurfið þér?
— Svo mikið, að það nægi
mér i átta daga.
— Þér getið fengið 1000
franka.
Karólína brosti.
— Yður hlýtur að hafa mis-
heyrzt, ég sagði átta daga —
ekki einn dag.
— Þér getið vel komizt af í
átta daga með þúsund franka.
— Yður skjátlast. Lítið bara
í bækurnar yðar og þér munuð
komast að raun um hvað það
er orðið dýrt að lifa. Ef ég man
rétt var mér gert að greiða hér
eitt þúsund franka á dag.
— Já, en það er ekki sam-
bærilegt!
Chabanne greip nú fram í fyr-
ir honum:
— Við höfum ekki tíma til
að þrefa um þetta. Láttu hana
fá 8000 franka. Við verðum að
losna við hana.
— Og hvar fæ ég hestinn?
— Hvaða hest?
— Þér haldið víst ekki að ég
komist fótgangandi til landa-
mæranna á 8 dögum?
— Yður mun heppnazt það
með 8000 franka upp á vasann.
— Nei, mér mundi ekki heppn
ast það. Ég verð að fá reið-
skjóta.
— En hvernig í ósköpunum
ætti ég að geta náð í hest?
— Fram úr því verðið þér að
1 1 ’ 1 * 1 * 1 * 1 l'l l'l 11111 II1 II I1!1!1!1! |i|i|i|i] 'I1!1!1!1 jij'jij1 'j'jljl II 1 1 l,lllll il i i l i l ■ •. i. i ■ i. i. i! i i'i'i'i'i '!'!'! !! jgl |l
'III' i; !í ; jijijijij |j,!|j,j| I -I i : i 1111 i'i 'i'i l i 1 1 j'i'!'! '!'!'!' l'l'l!i!i!'il i i 'ÉiiiL i fo !'!'!'!'! \ 0 t'J
Komi'.m við of snemma í boðiö?
ráða. Ég fer ekki úr húsinu,
nema ég fái hest.
| Hún na«t sigurs síns. Henni
fannst þau vera eins og karl
og kerling á sviði brúðulaukhúss
! — og það var hún, sem hélt í
böndin og stjórnaði. Áköf frels-
is- og lífslöngun var kviknuð í
brjósti hennar.
— Jæja, jæja, ég verð þá að
kaupa hest hjá póstmeistaran-
um hérna rétt hjá — ég verð
kominn eftir stundarfjórðung.
Þegar hann var farinn bað
Chabanne hana að hjálpa sér að
bera lík hinnar ungu stúlku upp
á hanabjálka. Og Karólína þorði
ekki að neita. Þeim veittist erf-
itt að bera líkið upp og hvað
eftir annað lá við, að Karólína
færi að selja upp, svo óglatt var
henni við framkvæmd þessa ó-
geðslega hlutverks. En Chab-
anne, sem hafði tekið reipi með
sér, lét sér hvergi bregða og brá
því nú um loftbjálka.
Það fór titringur um alla limi
Karólínu. Það var að byrja að
bregða birtu og brátt mundi hún
á þeysireið á þjóðveginum.
— Ég hef gleymt dálitlu í her
berginu, sagði hún allt í einu.
ZATAK TKEWvSLEP’ WITH KAGE. "SEIZE
THAT SWIKJE! TOAOKKOW THE VVIL7
ZOGS WILL PEEF OFP HIS STUSBOfcN
CAECASS!"
— Bíðið, lyftið fyrst upp lík-
inu!
-----— Nokkrum mínútum
síðar hékk líkið með snöru um
háls í bjálkanum, en Karólína
flýtti sér niður í kytru sína og
leitaði í ákefð að hárlokknum
af Gaston, en gat hvergi fundið
hann. Allt í einu flaug henni i
hug, að hún hafði vafið utar
um hann litla vasaklútnum, sen
Boimussy hafði beðið hana un
til minja. Henni varð mikið um
er hún hugsaði til þess, að Boi
mussy hefði verið leiddur á högj
stokkinn með lokk af elskhug:
hennar innan í angandi vasaklú
hennar, sem hann hefði þrýst a!
vörum sér. Hún hætti að leita
En svo mundi hún allt í einu
að hún hafði tekið lokkinn ú'
klútnum og sett hann í lítim
vasa á kjólnum, sem líkið hafð
verið klætt í. Hún fór aftur upp
á hanabjálkaloftið, þrátt fyrii
að hana óaði við að verða a?
horfa enn einu sinni á lfk ungi
stúlkunnar, og tók lokkinn úi
vasanum.
Þegar hún gekk gegnum garð
inn hugsaði hún um Boimussy.
Vafalaust hafði hann legið and-
vaka alla nóttina og beið þess
nú, er dagur var að renna, að
hann yrði sóttur og fluttur á
höggstokkinn. Fyrir honum var
seinasta dagstund lífsins upp
runnin. Hún reyndi að gera sér
grein fyrir í hvaða átt fangelsið
myndi vera. Hún sendi fingur-
koss í áttina þangað. Svo hélt
hún áfram út að hliðinu, þar sem
Chabanne og læknirinn biðu
hennar. Þau kvöddu hana skjót-
lega og kuldalega. Hún vatt sér
á bak hestinum og það glumdi
í skeifum og grjóti, er hún knúði
hann áfram og sveigði inn á göt-
una, sem lá til Saint-Germain.