Vísir - 28.07.1962, Blaðsíða 15

Laugardagur 28. júli 1962.
VISIR
75
LATEK,THE ATE-WAN STKOPE
INTO THE MONGOL CAV\F,
s 5L)T WITH THE SUFFALO ^
< TAIL CONCEALEP’ -tó/
L BEHINF HIS 5ACK.. % 3/,
^AáM j/ / >
vi M'hi ''f'S#-ép
"HEKE'S VOUK TKOF’HVl"
SNAFVE7 TAK.ZAN. WITH
WHICH HE SLAPP'EP’ THE
ASTOUN7EF’ KHAN,
ACKOSSTHE FACEÍ
"ha'/'tauntep zatar. *cr looks
UKE OUK WAKKIOK. FAILEI7 HIS
TEST. X F’ON'T SEE ANy - -//
! jákinn í skúrnum stendur ykkur
til boða, ef þið getið komið hon-
um í gang lykillaust. Annars er
fyrirtaks gönguveður.
— Ég skal finna yður í fjöru,
þótt seinna verði, sagði Jack.
— Nafnið er í símaskránni,
svaraði ég.
— Nú förum við að mæta lög-
reglubílum hvað af hverju,
sagði ég við Madelon Butler, er
ég sveigði inn á þjóðveginn, en
við þurfum ekki að hafa áhyg^gj-
ur af neinu, því að enginn leitar
að þessum bíl.
— Ég get bjargað mér, sagði
1 hún og lét sem hún væri fær í
hvaða sjó sem væri.
Ég gætti þess að aka aldrei
fram úr lögmætum hraða og
þegar ég ók gegnum bæi og
þorp nánast eins og ég væri
með bíl fullan af eggjakössum.
Það voru nú tólf klukkustundir
frá því lögreglan fór að auglýsa
eftir Madelon Butler, — og
kannski ályktaði lögreglan, að
svo heimsk væri hún ekki að
reyna að snúa heim aftur, —
og þó, mundi ekki vera fylgt
einhverri venju og hafður varð
maður þarna? Peningarnir voru
ófundnir svo að lögreglan hætti
varla á neitt. En mundi vörður
inn vera nálægt aðaldyrunum
eða við bakdyrnar eða kannske
hvort tveggja. Við yrðum til
neydd að skilja bílinn nægilega
langt frá, að ljósin drægju ekki
að sér athygli hans, en af aug-
ljósum ástæðum gátum við ekki
farið að „spásera“ um göturnar,
þar sem hvert mannbarn þekkti
Madelon.
— Er nokkur staðuf, þar sem
ég get lagt bílnum nokkurn veg
inn örugglega, spurði ég.
— Ég skal leiðbeina yður,
sváraði hún.
Hún var alin upp í þessu
húsi og ég gat ekki varizt þvl
að hugsa um hvernig henni
mundi verða innanbrjósts, er
hún liti það hinzta sinn f kvöld,
því að augljóst var, að hún gæti
aldrei komið þangað aftur. En
hvað sem þessu leið, hvernig
s.m hugsun hennar var varið,
hafði hún gott vald á tilfinning-.
um sínum, og ég minntist þess
að það virtist ekki koma mjög
við tilfinningar hennar, að mað
urinn hennar var ekki lengur í
lifenda tölu.
— Hvar fundu þeir hann?,
spurði ég.
Hún áttaði sig þegar á við
hvað ég átti.
— Ég hefi ekki hugmynd um
það.
Hún talaði svo kæruleysis-
lega að ég leit á hana sem
snöggvast.
— Jæja.
— Nei, eruð þér búnir að
gleyma, að það voruð þér sem
hlustuðuð á fréttirnar.
Ég gat einhvern veginn ekki
reiknað þetta dæmi — og mér
var skapi næst að trúa henni,
þar sem ég gat ekki séð í hvaða
tilgangi hún ætti að vera að
ljúga. Hún hafði heldur ekki vit
að að bíll mannsins hennar stóð
fyrir utan húsið sem Diana
James bjó í. Allt gat þetta ver-
ið athugunarvert.
Hafði hún myrt manninn
sinn? Hafði hún ekki viðurkennt
það með því að fallast á raun-
verulega að greiða mér 120.000
dollara fyrir að koma sér und
an.
— Drápuð þér manninn yðar?
— Þér ættuð að endurskoða
samninga okkar. Það stendur
ekkert um, að ég verði að þola
að vera yfirheyrð af yður fram
og aftur.
— Eins og yður þóknast. Ég
er bara í vinnu/ hjá yður.
— Ég vona, að þér munið eft-
ir því framvegis. Annars verð
ég að segja, þér hafið staðið
yður vel að undanförnu — með
einni eða tveimur undantekning
um — eða orðið tvenn mistök
á.
— Og hver eru þau?
— í fyrsta lagi hefðuð þér
átt að drepa skötuhjúin áður
en við fórum úr sumarhúsinu,
því að þau geta látið lögregl-
unni í té lýsingu á yður. í öðru

CH^NUEÍ
Hvað skyldi vera að bílnum mín um í dag, ég kemst ekki fram úr
þessari skellinöðru.
lagi hafið þér kastað burt með
kveikilyklinum eina lyklinum,
sem ég hafði að húsinu
— Við þurfum engan lykil af
því að við förum inn gegnum
kjallaragluggann. Ég óttast ekki
að systkinin fari til lögreglunn
ar — þau þora það ekki sjálfra
sín vegna.
— Ekki er ólíklegt, að þau
yrðu handtekin.
— Við verðum að hætta á það
En þótt ég sé vinnumaðurimi
verð ég að fá að vinna eftir
mínu höfði.
Hún sagði ekkert frekar.
Margt hafði orðið mér til að
vörunnar varðandi þessa konu,
en einhvern veginn hafði það
ekki áhrif á mig.
10. kapítuli.
Við nálgumst bæinn og hún
..nSÍKiiaanH
Hægið ferðina. Brátt er
kirkjugarður á hægri hönd og
svo beygið þér til vinstri. Ég
tók beygjúna og nú var hver
taug í skrokknum á mér spennt
til hins ýtrasta. Þetta var vitan
lega hreint brjálæði að freista
þess að fara hingað á ný, því
að hvað gátum við gert, ef lög-
Nokkru seinna birtist apamaður
inn í búðum Mongólanna, en hann
hélt hala buffalodýrsins fyrir aft-
an bak.
Jseja sagði Zatar. Það lítur út
fyrir að bardagamanninum okkar
hafi ekki tekizt a ðsigrast á þraut-1
inni. Ég get ekki séð neitt...
Hér eru verðlaunin, hreytti Tar-'
zan út úr sér, um leið og hann
slengdi halanum framan í Zatar.
Barnasagan
BCcaEII
00
eldurinis
Þegar Ruffiano heyrði Kalla
egja að slapzkyanski eldurinn
?æri inni í herberginu, bætti hann
;trax að dæla, og hrópaði 1 gegn-
i'tl skráargatið. „Heyrðu nú Slap-
zky, það væri viturlegra fyrir þig við að á hættu að allt sprigi í loft
að slökkva eldinn, ekki fyrir mig
heldur þig, skiljið þér, því þegar ég
dæli þessu petroleum, þá eigum
upp þú og eldurinn.'
„Haldið þér virkilega greifi, að
ég slökkvi nokkurn tíma þennan
eld viljandi“. Hann vildi heldu>-
verða spregdur i þúsund mola.
Ruffinano greifi yppti öxlum og
gaf skipun um að lialda dælingunni
áfram. „Enginn skal getta sagt að
ée Iæs’ mín? ges' inni
reglan var þárna? Vitanlega gát
um við verið heppin og komizt
undan í skjóli myrkurs, en það
var ekki nóg. Lögreglan mundi
vita af okkur á þessum slóðum
og reyna að loka öllum undan
komuleiðum, áður en við kæm-
umst langt. En við vorum til
neydd, því að það sem um var
að ræða var að ná Iyklunum að
bankahólfinu. Við venjuleg skil-
yrði hefði verið nægilegt að
sýna skilríki og fá lykil, í þessu
tilfelli gat það ekki komið til
greina. Madelon hafði leigt þau
undir fölsku nafni og hennar
var leitað af lögreglunni. Nú
flaug mér annað í hug.
— Hve mikið hafið þér í reiðu
fé?
— Um það bil 1000 dollara
— í veskinu mínu.
— Jæja, það er þó „huggun
harmi gegn“..:
Ég spurði ekki um orsök þess
hvers vegna hún var með svo
mikið fé á sér, því að það mátti
ljóst vera — hún hafði gert
ráð fyrir að þurfa að flýja í
skyndi. — Við ókum upp hæð
og hún tók aftur til máls.
— Staðurinn er í næsta
hverfi, þarna sem háspennulín-
an liggur yfir veginn.
Ég ók fram hjá, tók svo U-
beygju, og kom aftur til baka,
og ók svo bílnum aftur á bak
að trjánum. Við sátum þarna
um stund til þess að venjast
myrkrinu og svo fórum við úr
honum og ég lokaði bílhurðinni
varlega. Ég hafði farið í hvítu
skyrtuna mína og nú hneppti
ég jakkanum að mér, svo að
hún sæist ekki. Það var næstum
kolamyrkur. Ég var með vasa-
ljósið og skammbyssuna í vas-
anum. Ég leit sem snöggvast á
Madelon. Hún leit vel út, en
það var óheppilegt, að hún var
með eitthverT hvítt skraut á
inniskónum, en við því var ekk
ert að gera.
Hún leiddi mig eftir gang-
stéttinni og þvers yfir veginn
og að'háu limgerði og áttaði ég
mig þegar á öllu. Ég hafði veitt
öllu athygli, þótt í flýti hefði
verið farið, er ég ók frá húsinu
með Madelon út úr drukkna.
Þegar við vorum kominn inn
fyrir hliðið hvísláði ég að henni
—- Bíðið hérna, ég ætla að að-
gæta hvort ég kem aúga á lög-
regluþíl geymdan einhvers stað-
ar.
Hún ldnkaði bara kolli og ég
laumaðist kring um húsið og ég
sá ekki neinn bíl neins staðar.
Ég beið dálítið, því að ég var
engan veginn öruggur, kannske
var lögreglumaður á verði við
innkeyrslu eða inni, en á það
varð ég að hætta