Vísir - 08.10.1962, Blaðsíða 4

V í S I R . Mánudagur 8. október 1962.
„Hann
ennba
en

, Óhætt mun að fullyrða
N/ að þeir Guðmundur Jóns
' son og Kristinn Halls-
son séu með reyndustu leik-
húsmönnum og skemmtikröftum
okkar íslendinga. Þeir hafa að
sjálfsögðu lent í ýmsu á ferð-
um sínum. Við hittum þá báða
að máli og þegar við vildum fá
að heyra eitthvað af ævintýrum
þeirra sagði Guðmundur:
— Það er alveg nóg að tala
við hann Kristin. Hann er enn
þá lygnari en ég.
— Má hafa þetta eftir þér?
— Já. Þetta vita allir.
— Eitt af þv£ neyðarlegasta
isem fyrir mig hefur komið, skeði
á konsert Gamla bíó. Þetta var
á einum af þessum tímabilum
þegar rafmagnið var skammtað.
Ég var að syngja lög eftir Brahms
með biblíutexta, þegar ljósin
slokknuðu skyndilega. Við Fritz
Wéisshappel biðum nokkra stund,
en ákváðum síðan að reyna að
komast niður af sviðinu. Við fór-
um svo að fálma okkur áfram
eftir sviðinu og skyndilega komu
Ijósin. Þá stóðum við báðir pg
fálmuðum upp eftir tjaldinu, al-
veg eins og Abbot og Costello.
Það fóru allir að hlæja og allur
hátiðleikinn var fokinn.
— Annars er það voðalegt að
vera að plokka allar rúsnurnar
núna. Hvernig heldurðu að fari
þá með ævisöguna?
IZRISTINN: — Einu sinni var
ég vestur á Isafirði með Carl
Billich. Ég ætlaði að byrja á
tveim lögum eftir Þórarin Jóns-
son, Norður við heimskaut og
Hylla skal um eilífð alla. Þegar
ég var langt kominn með fyrra
lagið fóru ljósin skyndilega. Við
komumst samt fram úr því og
síðan spilaði Carl í myrkrinu,
þangað til ljósin komu aftur. Þá
hafði ég orð á því að vonandi
stafaði þetta ekki af neinni and-
úð á Þórarni Jónssyni. Síðan
byrjaði ég á seinna laginu og var
ekki nema rétt byrjaður, þegar
ljósin fóru aftur.
Guðm: — Ekki er á þig logið
maður. Þú ert svo raddsterkur
að þú setur rafmagnið úr sam-
bandi á Vestfjörðum. Þetta hef
ég aldrei getað. Annars er þetta
algengt úti í sveitum, að ljósa-
mótorar og þess háttar bili. Mað-
ur má vera þakklátur, þvi að þá
heyrist alla vega I manni. Ann-
ars ætti maður að hafa Lýs milda
ljós sem varalag í svona tilfell-
um.
Kristinn: —■ Ég söng einu sinni
á samvinnumannamóti á Selfossi.
Þegar ég var að syngja Sverri
konung fann ég heilmikinn titr-
ing og hélt að þarna væri ein-
hver stór mjólkurbfll á ferð. Loks
kom svo mikill skellur og hélt
ég helzt að hann hefði keyrt á
húsið. Ég hélt áfram að syngja,
en húsið tæmdist alveg. Var loks
elcki nema einn maður eftir,
Magnús Ágústsson læknir. Áður
en ég var búinn fór svo fólkið
aó tfnast inn og fékk ég mikið
klapp fyrir. Sennilega hefur það
verið að klappa fyrir mínu hug-
rekki, því að ég komst að þvi
á eftir að komið hafði snarpur
jarðskjálftakippur. Það var sann-
arlega ekki skemmtileg tilfinning
að horfa á eftir öllum áheyrend-
um út.
f' UÐM: — Þegar ég var að
^ byrja að syngja hélt ég kon-
sert í Gamla bíó. Ég var að
syngja lagið Mamma og var kom-
inn í viðkvæmasta og fallegasta
kafla lagsins, þcgar Jakob Guð-
mundsson fræðimaður dró upp
vasaklút uppi á svölum og snýtti
sér hraustlega. Það litu allir við
og viðkvæmnin var farin veg
allrar veraldar.
Kristinn: — Það var mjög
broslegt þegar Guðmundur bætti
inn í Rakarann frá Sevilla. Þann-
ig stóð á í óperunni að verið var
að reyna að koma Don Basilio,
sem leikinn var af Jóni Sigur-
björnssyni, út af sviðinu, með
því að segja honum að hann væri
veikur. Um þetta leyti gekk in-
flúenzufaraldur í bænum, og þeg-
ar þetta loks hafði tekizt sagði
Guðmundur: „Ósköp er maður-
inn veikur. Ætli að hann sé bú-
inn að fá flenzuna?"
Guðm: — Einu sinni vorum
við Kristinn og fleiri á leið til
Húsavíkur frá Akureyri. Færð
var slæm og áttum við að fara
í snjóbíl. Þess gerðist ekki þörf
og fórum við í Land-Rover bíl,
en í þeim hagar þannig til að
gírstöngin er í miðjum bílnum.
' Guðrún Á. Símonar lenti í sæt-
inu á milli mín og bílstjórans,
með þeim afleiðingum að við
vorum í fyrsta gír alla leið til
Húsavíkur.
®
TZRISTINN: — Það munaði ekki
miklu að slys yrði í Don
Pasquale, £ Þjóðleikhúsinu. Guð-
mundur Guðjónsson var að
syngja mikla ástararíu og ég var
að grípa fram í fyrir honum.
Skyndilega datt stór trékubbur
ofan úr loftinu fullur af nöglum
og lenti rétt fyrir aftan mig. Ég
hefði ekki viljað verða undir hon-
um.
Kristinn: — Og svo var það
Rætt við Guðmund Jónsson og Kristin Hctllsson
— um ævintýri og ófarir á ferli þeirra
„Guðmundur, það er bannað að standa hér“, sagði Kristinn.
tréð í Rigoletto. Þetta var þegar
það var sýnt hér 1951. Það var
mjög þröngt þar sem fara átti
inn á sviðið. Einu sinni þegar
Guðmundur átti að koma inn,
byrjar tré, sem var við inngang-
inn, að hallast. Guðmundur greip
það og byrjaði að syngja fyrir
utan sviðið. Ég kom að í þessu
og tók við trénu. Gallinn var bara
sá að ég átti að koma inn rétt
á eftir Guðmundi og varð líka
að byrja að syngja fyrir utan,
þangað til maður kom að, sem
gat haldið trénu til loka senunn-
ar og kom svo hlaupandi inn á
eftir Guðmundi.
Kristinn: — I sama skipti átti
Guðmundur að setjast á stein
fyrir utan hús Rigolettos. Það
var mjög skuggsýnt á sviðinu og
hann var lengi að reyna að setj-
ast á steininn, en fann hann ekki
hvað sem hann fálmaði. Það kom
svo í ljós að steinninn var alls
ekki á sviðinu. Þetta var mikil
óhappasýning. Á þessari sömu
sýningu ,var ég að bera Gildu út,
eftir að ég hafði stungið hana í
brjóstið með rýtingi. Skyndilega
varð fyrir mér tunna og ég rúll-
aði með hana í gólfið.
Guðm: — Þetta var ein af
þessum frægu senum, þegar búið
er að myrða manneskju og hún
heldur áfram að syngja af full-
um krafti. Það er hægt að taka
þvi að fólk geti sungið eftir hnífs-
stungu, á meðan það er í andar-
slitrunum. En í Othello gengur
það nokkuð langt. Þegar búið er
að kyrkja Desdemónu rís hún
upp aftur og syngur heil ósköp.
TZ-RISTINN: - Það óþægileg-
asta sem komið hefur fyrir
mig á sviði, skeði I Tivoli f Kaup-
mannahöfn. Ég hafði verið að
syngja í Konsertsalnum og var
siðan boðið að syngja á Plænen,
sem gesti. Það var mikill mann-
fjöldi, veðrið dásamlegt og mikil
stemmning. Ég var búinn að
syngja fjögur ísl. lög, en í síðasta
laginu ruglast píanistinn og setur
mig út af, svo að ég hætti. Pían-
istinn sagði mér þá að nóturnar
væru foknar. Þetta var hræðilegt.
Ég tilkynnti samt með grátbros á
vör að við myndum byrja aftur.
Þá var ég ekki einu sinni byrjað-
ur aftur, þegar allt fauk. Þá kom
aðstoðarmaður hlaupandi til að
halda nótunum. Hann kunni ber-
sýnilega ekki að lesa nótur, þvi
að það varð að æpa á hann £
hvert skipti sem þurfti að fletta.
Skyndilega heyrðist hrifningaróp
frá mannf jöldanum. Viti menn, þá
var allt fokið einu sinni enn, en
manngreyið stóð eftir með eitt
blað, skjálfandi á beinunum. Það
reyndist vera það rétta og okkur
tókst að klára.
p UÐM: — Ég gleymi því aldrei
^ þegar „List um landið" fór
til Sandgerðis. Við vorum með
Iitla og góða óperu, sem hét
Ráðskonuríki. Við hringdum til
Sandgerðis og spurðum þá hvort
þeir hefðu leiktjöld, sem væru
stofa, þar sem við hefðum öll
húsgögn. Þeir sögðu svo vera og
þegar við komum þangað var bú-
ið að setja tjöldin upp. Þau reynd
ust vera skógur og dalverpi,
Framh. á bls. 6.