Vísir - 28.12.1962, Blaðsíða 10

rmrnn
/o

]
V í SIR . Föstudagur 28. desember 1962.
Eldurinn gerir ekki
boð á undan sér
En hann kemur ef honum er boðið. Það
er á þínu valdi hvort þú færð slíka heimsókn
eða ekki . — Ef þú ferð nákvæmlega eftir
leiðbeiningum um eldvarnii, er ástæðulaust
að óttast slíkan vágest.
Húseigendafélag Reykjavikur
Tilkynning
um söluskuttsskírteini .
Hinn 31. desember n. k. falla úr gildi skír-
teini þau, sem skattstjórar og skattanefndir
hafa gefið út á árinu 1962, skv. 11. gr. laga nr.
10/1960 um söluskatt.
Endurnýjun fyrrgreindra skírteina er hafin,
og skulu atvinnurekendur snúa sér til við-
komandi skattstjóra, sem gefa út skírteini
þessi. Allar breytingar, sem orðið hafa á
rekstri, heimilisfangi eða þ. h. ber að tilkynna
um Ieið og endurnýjun fer fram. Nýtt
skírteini verður aðeins afhent gegn afhend-
ingu eldra skírteinis.
Eyðublöð fyrir tilkynningar um atvinnu-
rekstur og söluskattsskírteini fást hjá skatt-
stjórum.
Reykjavík, 27. desember 1962.
Skattstjórinn í Reykjavík.
Samvinnu-
sparisjóðurinn
Verður opinn, einnig sparisjóðsdeildin, til
kl. 12 á liádegi laugardaginn 29. og mánudag-
in'n‘31. desember 1962.
Lokað 2. janúar 1963.
Athygli skal vakin á því, að víxlar, sem
falla í gjalddaga laugardaginn 29. desember
og sunnudaginn 30. desember, verða afsagðir
mánudaginn 31. desember, séu þeir eigi
greiddir fyrir lokunartíma þann dag (kl. 12
á hádegi).
Samvinnusparisjóðurinn.
Lára miðill og skilning-
urinn á framlífinu
i.
í ýmsum dagblöðum, þar á meðal
tveimur alllöngum greinum í Tím-
anum, hefi ég séð getið um hina
nýútkomnu bók, Lára tniðill, sem
séra Sveinn Víkingur kvað hafa
samið upp úr æviminningum Láru
sjálfrar, og hefi ég ekki séð þessa
bók enn. En það þykist ég sjá fram
á, að allmikla uppreisn hafi nú
Lára hlotið frá því, sem var fyrst
eftir að á hana sönnuðust svik,
enda hygg ég það aldrei hafa sann-
azt, að hún hafi enginn miðill ver-
ið. Sannleikurinn mun fremur vera
sá, að þrátt fyrir allt séu full-
gildar sannanir til um það, að hjá
henni hafi ekki allt verið
tilbúningur og blekkingar, og skal
nú segja frá nokkru, sem mér þykir
styðja slíkt.
Það var sumarið 1935 að ég
var fyrst staddur á sambandsfundi
hjá Láru miðli, og voru þar þá
staddir meðal annarra dr. Helgi
Pjeturss og Þorsteinn Jósepsson
frá Signýjarstöðum, nú biaðamað-
ur. Á fundi þessum komu fram lík-
amningar, og skal ég ekkert segja
um veruleik þeirra. En hins þykir
mér ástæða til að geta, að mér
virðist sem ég hafi að nokkru ráðið
því með einni saman hugmynd
minni, hvað sungið var þarna, er á
fundinn leið. — Fundurinn byrjaði
með því, að prestur, sem staddur
var þarna, flutti bæn, og að sungn-
ir voru sálmar, og verð ég að segja
það eins og er, að á meðan það
bættist við þetta rökkur, sem haft
var þarna í stofunni, fannst mér
eins og ég væri Iokaður niðri í gröf.
Óskaði ég þess því mjög eindregið,
að sungið yrði eitthvað iéttara, og
kom þá undir eins fram sú sama
ósk frá stjórnanda að handan, og
var hún auðvitað tekin til greina.
Síðan kom það fram af vörum
Tvær konur —
Frh. af 7. síðu:
og mun auk þess hafa slasazt að
öðru Ieyti. Hún var flutt I sjúkra
hús að athugun í slysavarðstof-
unni lokinni.
Ekki er vitað um neinn sjónar
vott að slysi þessu, en ef ein-
hverjir eru, biður lögreglan þá að
tala við sig. Hitt slysið varð á
Ægissíðu í gær er kona að nafni
Dóra Skúladóttir, féll á götuna og
fótbrotnaði. Þetta skeði um hádeg
isleytið f gær óg var hún flutt í
slysavarðstofuna fyrst, en þaðan í
sjúkrahús.
Arekstror —
Framhald af bls. 6.
móti mjög greinargóðir, frásagnir
þeirra skýrar og Ijósar, og þeir
hika ekki við að taka á sig sök ef
hún virðist vera fyrir hendi.
Þá er ennfremur mikið undir
skýrslum götulögreglumanna kom-
ið, hversu skýrar og greinargóðar
þær eru, hve lengi tekur að yfir-
heyra ökumennina sem lenda í
árekstri, eða þá vitni að árekstr-
unum.
Ef sly. e'„a sér stað af völdum
umferðar þarf miklu meiri ná-
kvæmni við yfirheyrslur og þar af
leiðandi taka þær yfirleitt einnig
lengri tíma.
Fimmtudagurinn 13. des. s.l.
var mesti árekstradagur á þessu
ári, en þá urðu milli 20 og 30
árekstrar hér I Reykjavík.
miðilsins, sem verið mun hafa al-
veg hið rétta, að auk dr. Helga
Pjeturss værum það við Þorsteinn
Jósepsson, sem réttastan skilning
hefðum þarna á miðilssamband-
inu, og var framkoma þess merki-
legust vegna þess, að miðiliinn
gat naumast hafa vitað neitt um
skoðanir okkar nafna.
II.
Eins og oft áður, þá kom það
mjög greinilega fram í nýlega af-
staðinni umræðu í útvarpssal, sem
ég hefi vikið að í annarri grein,
hve ósættanlegt djúp virðist vera
staðfest á milli dulhyggjumanna
annars vegar og vísindahyggju-
manna hins vegar, og er það þó
ekki af því, að það djúp þurfi endi-
lega að vera óbrúandi. Til þess
að það djúp yrði brúað, þarf ekki
annað en að dulhyggjumenn láti af
þeim skilningi á lífinu, sem alveg
vonlaust er um, að nokkur ósvik-
inn náttúrufræðingur geti nokkru
sinni fallizt á, og svo á hinn veginn
að vísindahyggjumenn láti sér skilj
ast, að náttúrufræðilegur skilning-
ur á því, sem dulhyggjumenn og
fleiri telja óvéfengjanlegar stað-
reyndir, sé einnmitt ekki dulfræði
skilningur. Það sem þarf til þess,
að þetta mjög óbrúanlega djúp
verði brúað, er nákvæmar sagt, að
framlífstrúarmenn geti fallizt á, að
lifað sé eftir dauðann líkamlegu lífi
á öðrum hnöttum, og að hinir vís-
indalega hugsandi menn geti að
hinu leytinu látið sér skiljast, að
slíkt framlíf þurfi ekki að vera í
neinu ósamræmi við hreina náttúru
fræði.
Eins og ljóst mætti vera, þá er
öll geislan falin í þvf, að hlutur sá,
sem geislanin stafar frá, leitast við
að framleiða sjáifan sig eða sitt
ástand í öðrum hlutum, og er vafa-
samt, að nokkru sinni hafi verið
bent á slíkt aðalatriði allrar verð-
andi, sem það er. Og sé nú út
frá þessu hugsað, þá ætti það ekki
að þurfa að koma fyrir sem nein
fjarstæða, að heildaráhrif einhvers
lifandi einstaklings geti, þegar sér-
staklega stendur á, framleitt sig á
öðrum stað líkt og þegar áhrif
berast frá útvarpsstöð til útvarps-
tækis. Jafnvel þótt engin nauðsyn
lægi til neinna ályktana um fram-
líf, þá væri það út frá þessu vel
hugsanlegt, að deyjandi maður hér
á jörðu komi á þennan hátt fram
á annarri jörð. En þegar þess er
gætt, að án þessa skilnings er ekki
nema um það tvennt að ræða að
ganga þegjandi fram hjá þeim stað-
reyndum, sem eru fullgildar sann-
anir fyrir framhaldslífi, eða þá, að
álykta af þeim eitthvað algjörlega
óeðlilegt, þá hlýtur þetta að verða
hið eina hugsanlega. Eða hvernig
ætti það að geta staðizt, að sam-
Erlingur —
Framh. af bls. 9.
öðlingur og Eyjólfur skyldi verða
til að vinna svo glæsilegt afrek
í sjósundi, þau langglæsilegustu
sem hér hafa verið unnin“.
Erlingur Pálsson kvaddi ekki
sundíþróttina eftir að hann hætti
keppni. Hann hefur unnið sund-
mönnum gott starf sem formað-
ur SSÍ sl. 10 ár og varaforseti
ÍSÍ var hann í 15 ár. — jbp-
bönd takist á milli látinna manna
og lifandi án þess samstæðis,að báð
ir aðilar væru í rauninni ámóta
jarðlegir á sams konar hátt gerðir
af holdi og blóði? — Eins og kunn
ugt er, þá byggist útvarpssamband-
ið á algjöru samstæði kraftforms
og efnis, og er vissulega engin á-
stæða til að ætla annað en að sama
lögmál gild um sams konar sam-
bönd á milli lifenda. En nauðsyn-
legt er, þegar rætt er um aðrar
jarðir sem framlífsstaði, að hafa
þá ekki einungis plánetur þessa
sólhverfis í huga.
III.
Það var upphaf þess, sem hér
hefir nú verið vikið að, að gera
sér ljóst, að draumur eins er ævin-
lega að undirrót vökulíf annars,
og er eitt af því, sem álykta ber út
frá þeirri niðurstöðu, að „skyggni"
miðils er ekki falin í augnsæi hans,
heldur samskynjan við einhverja
aðra. Þegar miðill þykist sjá það,
sem aðrir viðstaddir sjá alls ekki,
þá er það ekki af því, að augu
miðilsins séu gædd neinum sérhæfi
leika langt umfram augu annarra
manna, heldur kemur það til af því,
að hann fær þátt í sjón einhvers
sem ekki er viðstaddur, og gæti ég
bent á margar athuganir þessu til
stuðnings auk þess sem þetta er í
rauninni hið eina skiljanlega. —
Lengi mun það hafa verið eða
lengst lífsgöngunnar á þessari jörð,
að lifendurnir skildu ekki nauðsyn
þess, að þeir endilega skuli þurfa
að éta og drekka. Þörfina til þessa
hafa þeir að vísu alltaf fundið, en
lengst af munu þeir ekki hafa gert
sér neina ljósa grein fyrir henni.
Enn lengur var það þó, að menn
gerðu sér ekki neina grein fyrir
þörf sinni til að draga andann,
því að það var ekki fyrr en fyrir
tiltölulega mjög skömmu að þeir
skildu þá þörf. Og þegar nú talað
er um hina þriðju lífsnauðsynlegu
þörf mannsins, þörfina til þess að
sofa, þá ríkir þar enn sama skiln-
ingsleysið og áður ríkti á þörf nær-
ingar og öndunar. Enn í dag vita
menn ekki, hvers vegna þeir endi-
lega þurfa að sofa, eða hafa a. m.
k. ekki látið sér skiljast það, sem
eitt gerir það þó skiljanlegt. En það
er, að í svefni magnist maður til
lífs fyrir sambönd við lifendur eða
lífstöðvar á öðrum hnöttum og fór
þetta að liggja í augum uppi, eftir
að draumsambandið var fundið.
Heimssamband lífsins er það, sem
hér blasir við, og ættu allir að
geta séð, að það er í hinu bezta
samræmi við alit það stóra, sem
uppgötvað hefir verið I heimsfræði,
að tala um slíkt. Og út frá þessu
sjónarmiði er það, sem horfa ber á
miðilsambönd og annað slíkt. Þetta
sem á sér stað á miðilsfundum,
eða þegar lífmagnslækningar eiga
sér stað, er í aðalatriðum hið sama
og á sér stað, þegar sofið er vana-
legum svefni, og er framhald þess,
sem forðum var, þegar efni hófsí
hér fyrst ti) þeirrar samskipunar
og sambanda, sem lífið er. og smám
saman hefir slðan þróazt til þess.
sem það nú er orðið.
Þorsteinn Jónsson
á Úlfsstöðum.
/