Vísir - 07.01.1963, Blaðsíða 15

V í SIR . Mánudagur 7. janúar 1963.
75
THEMV AiFTER A FEW FRANTIC MOWEMTSvTHE
MEM SIGHEF’ IM KELIEF— THEV HA7 MA7E
3007 THEIK ESCAP’E!
THE AS0NIZE7 STRAN7L0FER
REACHE7 OUT TO CKUSH HIS
EMEMYV CUT TA7.ZAM AGILELV
SLIFFEt7 AWAY...
. nz
VM Bi'WrJ
JOHfJ
— Við biðjum í rauninni um
dálítinn greiða, annað ekki,
greip Cadoudal fram í fyrir
henni: Að þér bjóðið okkur til
miðdegisverðar á heimili yðar,
og að ekki verði aðrir en þio
hjónin--og við tveir.
— Er það allt og sumt? spurði
Karólína.
— Já, einvörðungu til þess að
kynna okkur fyrir manni yðar
sem tvo vini, sem veittu yður
aðstoð, þegar þér voruð á Eng-
landi. Ég geri sem sagt ráð fyrir,
að hann viti, að þér voruð í
Lundúnum? -
Karólína horfði á hann rann-
sakandi augum.
— Að sjálfsögðu! Mig furðar
raunar á því, að þér skulið gefa
mér kost á að velja milli hættu-
legs hlutvérks og meinlauss mið
degisverðar?
Mirandas fór að hlæja.
— Við eru svo nærgætnir, —
við viljum yður svo vel. Þér gæt
uð annars sagt, að við værum
utan af landsbyggðinni, sem
gjarnan vildu komast í kynni við
þá, sem ráða mestu í samkvæm
is- og félagslífi. Ég hetó annars,
að fundum mínum og Berthiers
hafi borið saman fyrr ....
— Mundi ykkur henta að koma
í kvöld?
— Fyrirtak, frú, fyrirtak, við
i krjúpum á kné fyrir yður ....
Karólína fylgdi þeim út í for-
salinn, þar sem hún lét þjóninn
taka við þeim. Hún gætti þess,
jað láta engan beyg eða kvíða í
j ljós vegna komu þeirra. Svo
j gekk hún upp stigann og fór inn
j í skrifstofu manns síns.
Georges brosti alúðlega, er
hann sá hana.
— Það var fallegt af þér, að
líta inn til mín.
i — Ég hefi vitanlega mínar á-
j stæður til þess.
| — Vantar þig peninga? Þú
; veizt, að ég vil allt fyrir þig
I gera — og ef þú vilt ekki þiggja
I það, sem ég er reiðubúinn að
I gefa þér, verð ég leiður.
— Aður fyrr var það svo, að
j þú slepptir þér, þegar ég gekk
j feti lengra en þér líkaði, að því
er varðaði kaup á fatnaði ogj
skartgripum, eða vildi fara í j
leikhús eða dansleiki. Ég get I
víst seint gert þér til hæfis,'
Georges.
Hann reis á fætur, gekk til i
hennar og faðmaði hana að sér. I
— Þú mátt vita, Karólína, hve '
sárt mig iðraði framkomu minn
ar, er ég frétti til Bordaeux, að
þú hefðir fyrirfarið þér daginn
áður en átti að taka þig af lífi.
Þú hafðir horfið á svo kynlegan
hátt — án þess að koma áleiðis
til mín eða vinna neinni orðsend
ingu. Seinna skildist mér, að þú
hefðir ekki viljað auka byrðar
mínar á flóttanum, því að þú
hefðir vart getað látið mig fá
vitneskju um neitt, nema það,
sem auka mundi áhyggjur mín-
ar. Og er mér hafði skilizt þetta
var ég eins og sneyptur hundur.
Og ég fór áð hugsa um, að oft
hefði ég ekki verið nógu hlýr og
nærgætinn við þig, neitað þér
um peninga föt og annað, neitað
þér um að geta notið lífsins . . .
en ég sé á svip þínum, að þér
fellur ekki þetta tal mitt. Já,
þú neitar aldrei að fara neitt
með mér, en ég sé, að þú
skemmtir þér, ekki. Þú klæðist
þeim fötum, sem ég gef þér, en
þú geislar ekki lengur af ham-
ingju yfir að fá falleg föt, eins
og forðum daga. Og þó vil ég
gera fyrir þig allt, sem í mínu
valdi stendur.
— Þú lætur sannarlega ekki
þinn hlut eftir liggja — og ég
kem til móts við þig eins og
mér framast er unnt. Við gerum
hvort um sig það sem við getum
— og meira getur enginn.
— Hvað áttu við með því?
, — Æ, svo sem ekki neitt.
— Það væri allt svo einfalt, ef
mennirnir væru öðru vísi en þeir
eru — en það er svo erfitt að
lifa, Lífið er þannig. Menn þjást
og leita orsakanna, og komast
að raun, að þeir sem valda
manni þjáningum, óska alls ekki
eftir því. Lífið er svo flókið.
— Ég skil þig ekki. Áttu við
það, að ég eigi sök á því, að
þú þjáist.
— Alls ekki. Ég talaði um
þetta almennt. Kannske verða
S97
menn heimspekilega sinnaðir,
þegar þeir eru ekki ungir iengur.
— Ekki ung lengur, ertu að
reyna að fá mig til að slá þér
gullhamra. Þú ert tuttugu og
þriggja ára svo fögur, að allir
falla í stafi hvar sem þú birtist
— og svo talarðu, eins og árin
séu að byrja að færast yfir þig.
Þér eru annars slegnir nægir
gullhamrar — hvar sem við kom
j um ....
—: Ég veit það, en við sklum
fella niður þetta tal, Georges, og
! snúa okkur að ástæðunni fyrir
! komu minni. Hún er sú, að
j tveir fyrrverandi flóttamenn,
emigrantar, litu hingað inn. Ég
I kynntist þeim í Lundúnum. Þeir
I voru mjög vinsamlegir þá. Ég
gat ekki komist hjá að bjóða
þeim hingað í dag til miðdegis-
verðar.
Georges varð nábleikur í fram
an.
— Ég víl ekki gera þér neitt

WITH THE SPEE7
OF A SAZELLEv
HE LEAFE7 INTO
THE WAITIMS
LIFE50AT--
Strandlópurinn, sem nú var
óður af reiði, ætlaði að kasta
sér á Tarzan, en hann gat fim-
lega komizt undan högginu, og
eins og örskot þaut hann að
björgunarbátnum og stökk upp
í hann. Það var augnabliks
þögn, en síðan andvörpuðu
mennirnir fegnir
borgið.
— þeim var
Barnasagan
KAL18

COP. MMUEM TOONOW
í móti. Ég veit, að menn gera
undanþágu, þegar um suma
flóttamenn er að ræða, og um-
gangast þá, þótt mönnum sé
ekki um það, — en þú verður
að gera þér ljóst, að fyrir mann
í minni stöðu getur verið stór-
hættulegt, að taka móti slíkum
gestum — það gæti vakið grun-
semdir. Þú veizt hve undirförul
ir sumir vina okkar eru. Ég hefi
sett mér að marki, að verja allt
það góða, sem lýðveldið hefur
fært okkur: Hugsjónir frelsi og
réttlætis. Og samtímis er það
mark mitt, að landið verði varið
fyrir nýjum jakobinsku einræði.
Þessi ásetningur minn og mark
gerir mig grungamlegan í aug-
um margra róttækra manna.
Þess vegna líta jafnt æstustu
konungssinnar sem hinir róttæk-
ustu lýðræðissinnar mig horn-
auga.
— Farðu nú ekki út f neinar
öfgar, vinur minn. Það verða
ekki aðrir gestir en þessir tveir
herrar. Svo slegin ótta megum
við ekki verða, að við þorum
ekki að bjóða . þeim til einka-
miðdegisverðar.
Hún ætlaði að fara og var
komin af stað í áttina til dyr-
anna, er hann kom all tauga-
óstyrkur á eftir henni og spurði:
— Segðu mér eitthvað frá
þessum mönnum — hvar hitt-
irðu þá?
— f hópi flóttamanna í Lund
únum.
— Leyndu mig engu, ef þeir
skyldu nú líta á þetta sem leið
til þess að komast f kynni við
vini okkar, samstarfsmenn mína
— og þetta eru menn, sem ég
veit ekkert um.
— Þeir fara ekki fram á neitt,
— það var ég, sem bauð þeim.
— Já, já, en til þess að bjóða
þeim, hlýturðu að þekkja þá —
eða að minnsta kosti annan
beirra, sérlega vel.
Karólína yppti öxlum og svar-
aði rólega.
— Vitanlega geri ég það. Ætli
þeir hafi ekki báðir verið elsk-

feskurinsT
Maðurinn kom út úr tjaldinu
kallaði á Kalla og meistarann
og rétti hvorum eitt búnt af
peningaseðlum. „Þið verðið að
afsaka að ég gleymdi að borga
ykkur kaupið ykkar. „Ágætt,
sagði Kalli, en fyrir hvað fáum
við kaup?“ „Það ætlast enginn.
til að þið leikið víkinga fyrir
ekkert," sagði maðurinn. „Vík-
inga, ég skil ekki eitt orð af
þessu,“ sagði Kalli. „Þér megið
kalla mig gamla olíukönnu ef
ég skil eitt orð af þessu sem
þér eruð að segja,“ bætti meist-
arinn við, „en eitthvað hlýtur
að liggja að baki öllu þessu."
Það gerði það reyndar, og Kalli
sá hvernig í öllu lá þegar hann
'eit í kringum sig. „Tíu þúsund
hákarlar," hrópaði hann, „sjáðu
skiltið, meistari, yisiorama
Filmu félagið." „Haldið þér að
þér hafið kvikmyndað okkur
fyrir þessa peninga?" spurði
meistarinn. „Okkur," hrópaði
Iíalli reiður og sár, „þeir eru
búnir að ná í Feita Moby, þess-
ir landkrabbar. Komdu meist-
ari, við verðum að ná í Bizniz.“
Og sjómennirnir tveir þutu af
stað áleiðis til næsta þorps.
Ódýr
vinnuföt