Vísir - 17.01.1963, Síða 15

V1SIR . Fimmtudagur 17. ja1963.
15
Cecil Saint - Laurent:
%
NY ÆVINTÝRI
jr jt
KAROLINU
ráðizt þér á Barras, Rewbell og
La Revelliére, og gefið í skyn,
— Hlustaðu nú á mig: Á
morgun flytjið þér ræðu í fimm
hundruð manna ráðinu. Án þess,
að gera grein fyrir ákærunni,
að þeir ógni lýðveldinú. Þegar
þér farið af fundi heimsækið þér
Carnot, sem mun finna til hvatn
ingar vegna ræðu yðar, að taka
að sér það hlutverk, sem við
ætlum honum. Daginn eftir ger-
ir Pichegru ítarlega grein fyrir
ákærunni í fimm hundruð
manna ráðinu og veitist einkum
að Hoche og þá neyðist Carnot
til þess að birta yfirlýsingu síð-
degis daginn eftir. Og þá ætti
málið að vera komið í höfn —
og örlög einræðissinnanna á-
kveðin.
Georges hristi höfuðið.
— Það lítur út fyrir, að þetta
gæti allt heppnazt, ef ég skil
yður rétt, hefur ekkert skref
verið stigið enn til fram-
kvæmda. Ef Carnot segir nei fer
allt út um þúfur. Og það er deg-
inum ljósara, að ég á að vera
í broddi fylkingar við fram-
kvæmd þessa ævintýris.
— Yður mun ekki iðra þess,
er þér innan tveggja daga verðið
einn áhrifamesti rhaður stjórn-
arnefndarinnar.
Georges yppti öxlum.
— Ég er laus við persónuleg-
an metnað til slíks — m£r næg-
ir að verjast fyrir hug mín
ar. Þeim fóma ég ekki ... metn-
aðarástæðum .Þér farið villur
vegar, ef þér haldið, að valda-
græðgi fái mig til þess að yfir-
gefa þá braut, sem ég hef val-
ið mér, og ég vil ekki berjast
við jakobina, ef það innifelur þá
hættu, að konungdæmið verði
endurreist.
Það var auðséð á svip Cadou-
dals, að hann var reiður orðinn,
en Mirandas gerði enn eina til-
raun til þess að tala um fyrir
Georges:
— Þér getið nú hugsað um
áætlunina í nótt. Örlög Frakk-
lands verða ákveðin í þessari
viku. Það er undir yður komið
hvort konungssinnar eða þeir,
sem vilia sameina alla frönsku
þjóðin: • ni sigra.
Ég ætla ekkert frekara um
þetta að segja nú. Ég mun leyfa
mér að koma snemma í fyrra-
málið til þess að fá vitneskju
um ákvörðun yðar. Og þér,
kæra frú, nú biðjumst við af-
sökunar á hve miklum tíma við
höfum eytt fyrir yður, en það
er . nú svona með okkur. karl-
mennina, sem áhuga höfum á
stjórnmálum, við gleymum okk-
ur og gleymum að vera kurteis-
ir. Ég þrái að verða þátttakandi
í frelsun Frakklands, Frakkland
er annað föðurland mitt, og ég
er ^nnfærður um, að Frakkland
á e'tir að frelsa bræður mína í
Suður-Ameríku... er nokkuð
háleitara mark en að vinna í
þágu frelsisins?
Nokkrum mínútum síðar sat
Karólína með manni sínum í
viðhafnarstofunni. Þau voru ein.
Henni var enn mikill beygur í
brjósti vegna tillits Mirandas,
er hann kvaddi hana.
— Hvernig ætlarðu að snúast
við þessu? spurði hún.
— Neita — að líkindum.
Staða Clickyflokksins er tals-
vert erfiðari en Mirandas gerir
sér í hugarlund. Ég veit, að her-
sveitir Hoche streyma til París-
ar og að Augeraeau og LaVal-
ette, sem koma fram fyrir hönd
Bonaparte, eru komnir hingað
og veita stjómarnefndinni lið.
Clichyflokkurinn er ráðalaus —
einnig Pichegru.
— Ég botna ekkert í þessu.
— Hafi Clichyflokkurinn meiri
hluta í ráðinu hvers vegna get-
ur hann þá ekki ráðið niðurlög-
um fjandmanna stjórnarnefndar
innar?
— Fyrir því liggja ástæður,
sem ég vil ekki fara út í nú ...
Þau urðu samferða upp.
Þegar þau seinna lágu hlið
við hlið í rúminu, sagði Karó-
lína:
— En ef það nú heppnaðist
— yrðir þú þá einn af fimm
mönnum framkvæmdastjórnar-
innar? Yrði maðurinn minn þá
einn af fimm helztu leiðtogum
Frakklands?
— Yrðirðu þá stolt? af mér?
— Vitanlega yrði ég það —
mjög, mjög stolt..’T
Þegar Georges var farinn til
svefnherbergis síns fyrirvarð
hún sig. Út í hvað hafði hún
lokkað manninn sinn? Henni
hafði tekizt að hafa þau áhrif
á hann, að hann hikaði ekki
lengur. Á morgun mundi hann
svara Mirandas játandi.
En gat ég gert annað? hugs-
aði Karólína. Hefði ég átt að
segja honum ... ?
12. kapítuli.
BYLTINGARTILRAUNIN.
Daginn eftir dvaldist Karólína
mestan hluta dagsins hjá sauma
konu sinni. Þegar hún kom heim
um hádegisbilið afhenti þernan
henni bréf frá Georges. Hann
kvaðst vera önnum kafinn og
verða að neyta hádegisverðar
með „nokkrum vinum“, en þar
næst ætlaði hann beint á ráðs-
fundinn, en sá fundur mundi
vafalaust standa lengi. Hann
bað hana engu kvíða, þótt hann
yrði ekki kominn heim á venju-
legum miðdegisverðartíma, um
klukkan sex.
Karólína hafði litla matarlyst
og var eirðarlaus. Hún var í
miklum vafa um hvað gera
skyldi. , Henni fannst, að hún
væri ákaflega einmana og yfir-
gefin, og taugarnar voru í há-
spennu, eins og jafnan á við-
burðarríkustu stundum ævi
hennar. Loks tók hún í sig að
skrifa stutt bréf til Gastóns til
þess að segja honum hve eirð-
arlaus og kvíðin hún væri án
þess þó að segja honum orsök-
ina og bað hann um að koma
T
A
R
Z
A
N
Tarzan og Bill voru nú orðnir
áhyggjufullir Enginn veiðimann
anna hafðtkomið aftur frá ljóna-
veiðunum. Þeir ákváðu að rann-
saka málið _ sjáifir, og héldu út
á slétturnar". Er þeir höfðu geng-
ið í eina klukkustund, sýndi sig
að ótti þeirra hafði ekki verið
ástæðulaus. Þeir fundu einn veiði
manninn, látinn. Á líkama hans
voru för eftir klær.
Barnasagan
KALLI
og su|i«íí“
filmu- .
fiskurinr:
„Horfurnar eru ekki sem bezt-
ar,“ sagði Kalli, sem fylgdist vel
með öllu gegnum útblástursopið.
„Fyrir ofan okkur er þyrilvængj-
an og fyrir framan okkur er flóð-
gáttin." „Hvað sem því líður verð
um við að komást i gegn, og
það undir eins,“ sagði Bizniz.
„Það er tæknilega ómögulegt,"
sagði meistarinn, en Kalli fór að
vinda upp á yfirskeggið og var
hugsi. „Meistari," hrópaði hann
skyndilega, „fullan kraft aftur á
bak.“ Meistarinn hlýddi og sporð-
urinn, sem skrúfan var fest í,
tók að snúa'st. Hvalurinn hreyfð-
ist ekki því að akkerið var vel
fest við sporðinn. En brátt gerð-
ist það, sem Kalli hafði gert ráð
fyrir. Akkerisreipið fór að vefj-
ast utan um sporðinn, og þyril-
vængjan dróst smám saman nið-
ur að flóðgáttinni.
til fundar við sig, þegar í stað.
Flún sendi þjón með bréfið og
lagði svo fyrir hann, að hann
ætti ekki að afhenda það nein-
um öðrum en manninum, sem
það var stílað til. Og væri Gast-
on de Salanches ekki heima, átti
þjónninn að leita hans þar til
hann fyndi hann.
Karólínu fannst biðin löng, en
loksins kom þjónninn, og kvaðst
hvergi hafa getað fundið ofurst-
ann, en lautinant nokkur, sem
bjóst við að hitta hann þá og
þegar, hafði tekið við bréfinu
og lofaði að afhenda það.
Karólína sat hreyfingarlaus
og horfði á klukkuna og henni
fannst næstum sem vísarnir
hreyfðust ekki. Og þessi bið,
þessi eilífa bið — og kvíði. Hún
gekk inn í setustofu sína, ekki
í neinum ákveðnum • tilgangi,
kom svo aftur, reyndi að leggja
sig, en það virtist gera illt verra.
Hún horfði á myndirnar á
veggtjöldunum. Stundum kippt-
ist hún við, eins og hún óttaðist,
að eitthvað ógurlegt væri f þann
veginn að dynja yfir. Hún hélt,
að hún væri að verða brjáluð.
En svo fór hún að hugsa um
sína hlutdeild í því, sem var að
gerasf, og henni fannst, að hún
bæri minnstan hluta ábyrgðar-
innar. Þegar allt kom til alls
hafði Georges sjálfur tekið á-
kvörðun sína — algerlegá af
frjálsum vilja. Og hann hafði
fyrr stigið í ræðustól, vitandi að
hann hætti á mikið. Og svo lá
við, að hún væri honum reið fyr
ir að vera valdur að þessari ó-
vissu hennar. Hún bjóst ekki við
neinu af Gaston, nema að nær-
vera> hans hefði róandi' áhrif á
taugar hennar. Og hún vildi, að
hann sannfærði hana um, að
hann bæri ekki neinn kala til
hennar og ætlaði ekki að erfa
það, sem gerzt hafði á liðnum
tíma, og hún hafði játað á sig.
Þegar koma hans hafði verið
kynnt og hann stóð andspæn-
is henni í viðhafnarstofunni, var
hún tilneydd að svara þeim
spurningum sem hann bar upp:
— Hvað viltu mér?, spurði
hann áhyggjufullur.
Ódýr
vinnuföt