Vísir - 02.02.1963, Blaðsíða 15

V í S IR . Laugardagur 2. febrúar 1963.
bumbur nú.
— Ertu viss um það?
— Nei, nei, Geórges r— þú
beyrðir rétt. Nú heyri ég þær
líka.
— Við megum ekki örvænta.
Við getum ekki átt mjög langt
eftir til strandar. Við þurfum
ekki á Indíánunum að halda
lengur, — kannski var gott. að
losna við þá, því að við ættum
að geta komizt hjálparlaust til
Maroukin. Kannski komumst
við til Maroukin annað kvöld.
Hann reyndi að rísa upp, en
hneig aftur niður og andvarp-
aði. Svitinn draup af honum.
— Sittu kyrr, vinur minn. Við
látum reka með straumnum. Ég
get stýrt. Við getum ekki farið
með sama hraða og áður, en við
sígum í áttina, og allt fer vel,
sannaðu til.
Hún dró upp akkerið og greip
um stýrissveifina. Georges sofn-
aði. Henni reyndist talsvert erf-
iðara að stýra bátnum en hún
hafði haldið. Hún var þessu líka
óvön og þreyttist fljótt. Fann
: hún sárt til ódugnaðar síns,. er
hún reyndi að leggja að bakk-
anum um miðdegið, svo að Ge-
. '■ orges gæti lagzt fyrir á bakkan-
um og látið fara betur um sig
efi unnt var í bátnum, og á
meðan ætlaði hún að búa þeim
máltíð. Hún reyndi að stýra inn
í litla vík, en varð gripin slælf-
ingu, er hún sá nokkra krókódíla
á bakkanum, sem hentu sér út
í og syntu mófi bátnum. Titr-
andi af skelfingu greip hún
byssu Georges og skaut án þess
að miða, og það var eins og hún
gæddist þreki við að reyna
þetta — og krókódílana fældi
hún frá. En hana verkjaði í öxl-
ina og fann til enn meiri þreytu
en áður, er þessu var lokið, og
hún hugsaði sem svo, að það
sem hún nú var að reyna nærri
örmagna við hlið deyjandi
manns, þar sem hvert andartak
mátti búast við árásum villtra
dýra, væri kvalafyllra en þær
ógnarkvalir, sem hún hafði í-
myndað sér, þegar hún var barn,
að þeir yrðu að búa við, sem
færu til Helvítis.
Hún stýrði allan daginn og
varpaði ekki út akkerinu, eða
steininum réttara sagt, sem not-
aður var í stað akkeris, fyrr en
kvöld var komið. Hún, var of
þreytt til þess að geta neytt
nokkurs. Hún kældi andlit Ge-
orges með vatni úr fljótinu og
vætti svo varir sínar og tiingu
úr því. Hún vissi, að þetta var
hættulegt, - hún gæti fengið
hitasótt, en hún kærði sig koll-
ótta. Indíánarnir höfðu haft á
burt með sér flöskurnar með
lindarvatninu, sem voru meðal
birgða þeirra.
Um nóttina fór að rigna. Hún
varð því'fegin, - en svo varð
hún þess var, að bátinn tók að
fylla, og það sem eftir var næt-
ur stóð hún í ^ustri, og beið
milli vonar og ótta, að dagur
rynni. Það var koldimmt og
engin stjarna sást á himni. —
Regntíminn hlaut að vera byrj-
aður.
Hún hafði ekki heyrt neinn
bumbuslátt seinasta dægur og
mundi hafa endurgæðst þrek
að mun, ef Georges hefði verið
hress, en honum var stöðugt að
þyngja, því bar andardráttur
hans og útlit vitni, og hann and-
varpaði í sífellu. Hann var með
óráði, og stundum talaði hann
ósköpin öll, eins og hann væri
að halda ræðu á þingfundi sér
til varnar. Karólína reyndi að
Ieiða hugann frá þessu óráðs-
hjali. Og loks boðaði söngur
fuglanna nýjan dag.
Hún dró upp steininn og lagði
af stað. Að góðri stundu liðinni
sá hún, að foss var neðar f ánni,
og nálguðust þau hann allhratt,
og hún minntist leikni Indíán-
anna, er þeir reru gegnum
straumiðuköst. Aldrei gæti hún
freistað slíks. Það yrði henni
um megn — og þau myndu bæði
týna lífinu. Hún beitti öllu afli
sínu til þess að sveigja bátinn
nær bakkanum og loks tókst
henni með herkjum að koma
honum nær, þar sem straumur-
inn var ekki eins harður, og
leggja að.
-— Georges, þú verður að
reyna að fara fótgangandi með-
an ég reyni að draga bátinn með
fram bakkanum niður fyrir foss-
inn.
Það hafði bráð af honum og
hann hafði aftur fengið ráð og
rænu.
— Þú getur það ekki, — hann
er þyngri en svo.
— Elsku Georges, ég veit að
þú ert veikur og máttvana, en
þetta er okkar eina von. Þú
mátt ekki svipta mig henni.. .
Hún hjálpaði honum upp úr
bátnum og til þess að se^ast á
trédrumb. Svo dró hún bátinn
á land, eftir að hún hafði tæmt
hann af flestu lauslegu. Bátur-
inn var léttur og hún hugði, að
hún mundi geta dregið hann
eftir bökkunum, þar sem þeir
vkfttsí sléttir og Georges reyndi
að hjálpa henni, en henni var
lítil stoð í hjálp hans. Þegar þau
nálguðust fossinn hallaði niður
að ánni og á móts við hann
missti hún tök á honum og hann
rann niður slakkann, lenti á trjá
bol og rifnaði.
— Georges, hjálpaðu mér,
sagði hún og henti sér á eftir
honum, og hann á eftir, en þau
ultu um koll, og þau þurftu ekki
nema að líta á bátinn til þess
að sjá, að hann var ónothæfur.
Georges andvarpaði og Karólína
beygði sig yfir hann, þar sem
hann lá.
— Meiddirðu þig?
— Já, ég — ég ...
Hann átti erfitt með að draga
andann. Karólína þreifaði á slag
æðinni. Líf hans virtist vera að
fjara út, og þó var hann rjóður
í kinnum. Augnalokin voru hel-
blá eins og eftir mar og hálsinn
rauður og þrútinn.
— Nú er öllu lokið, hvíslaði
hann, en hvað verður um þig,
elskan mín ...
Þú skalt ekki hafa neinar
áhyggjur af mér. Það er stígur
hérna, sem bendir til, að við sé-
um skammt frá byggð. Við er-
um sennilega skammt frá Maro-
ukin. Jafnvel þótt báturinn sé
ónýtur munum við komast til
strandar, ef þú aðeins getur
hvílzt dálítið.
— Karó ... Þú þarft ekki...
ég á ekki margar mínútur ólif-
aðar. Hlustaðu nú á mig, — þú
verður að fyrirgefa mér, — ég
hef víst eyðilagt líf þitt, og nú
verð ég að skilja þig eftir eina,
yfirgefna, þar sem ótal hættur
eru. Hefðirðu aldrei hitt mig,
hefðirðu kannski hitL einhvern,
sem þú hefðir getað orðið ham-
ingjusöm með. Mín vegna hef-
irðu orðið að flakka um og lifa
eymdarlífi...
Hann þagnaði og greip um
hönd hennar.
Ó-nei, hugsaði hún, hann má
segja hvað hann vill, en hann
má ekki biðja mig fyrirgefning-
ar, — mig, sem ...
Og nú fann hún, að henni
þótti vænna um hann en hún
hafði fyrr gert sér ljóst.
Og nú fór hann aftur að tala
eins og hann væri að fá óráð
aftur:
— Karólína, ástin mín, ég er
hamingjusamur, .mig kennir ekk
ert til lengur og ég hugsa bara
um þig, manstu, manstu — —
Hann þagnaði, greip með
hinni hendinni niður í blautan
leirinn á bakkanum ...
Nei, þið getið ekki talið mér
trú um neitt slíkt, sagði skip-
stjórinn, hættið þessu bulli. —
Svarið aðeins með jái a5a nei.
Komu frönsk hjón til Maroukin?
Blökkumennirnir sögðu hon-
um hverja söguna af annarri án
þess að nefna Karólínu.
Skipstjórinn, sem var sá, sem
""H
wnrr
P
1
A
Tarzan lagði af stað til VUDU
þorpsins, óvitandi um þær tvær
áatæður, sem lágu til þess að
friðsamlegar umræður voru von
lausar. Sú fyrri var að VUDA
konungurinn var valdafíkinn og
til þess að koma áformum sín-
um í framkvæmd vildi hann að-
eins blóðsúthellingar og mann-
dráp. Hin var sú, að á'öllum
þeim leiðum sem lágu til VUDU
þorpsins hafði Japa
menn, vopnum búna.
herskáa
15 Í
Ég cr svo spcnnt að sjá með
hvcrju þú ætlar að koma mér
á óvart ástin mín!
9Z0
Innfædd brunadæla!
hafði lofað að taka við þeim,
var að missa alla þolinmæði.
— Ef þessir svörtu djöflar
gætu sagt satt orð gætum við
kannski komizt til botns í þessu,
sagði hann við stýrimann sinn.
Við getum ekki beðið lengur.
Við drögum upp segl. Það væri
vitfirring að bíða lengur eftir
tveimur farþegum.
Hann varð allt í einu hugsi á
svip. Hann var með skinn á
handleggnum, sem hann var ný-
búinn að kaupa af blökkumönn-
um, og allt f kringum hann voru
skipverjar hans að verzla við þá.
Blökkumennirnir voru ánægðir
yfir, að hætt var að spyrja þá
spjörunum úr og brostu svo að
skein á hvítan tanngarðana. Úti
fyrir ströndinni lá skipið fyrir
akkeri.
— Ég hef tekið fé af henni
og lofað acj blða,. sagði skip-
stjóri eins og við sjálfan sig og
fór að stika fram og aftur. Svo
stikaði hann aftur til blökku-
manna, horfði ógnandi á þá og
mælti þrumandi raustu, og urðu
þeir strax lúpulegir.
— Ég veit, að þið hafið séð
til þessa franska manns og konu
hans.
Blökkumennirnir þögðu.
Hann gekk til strandar á-
samt nokkrum skipsmanna
sinna, en í þessum svifum kom
einn háseta hans og dró með
Ódýr
vinnuföt