Vísir - 14.02.1963, Blaðsíða 7

!/ í SIR . Fimmtudagur 14. febrúar 1963.
7
MCÐ EÐA MÚTITÍZKUSKÓLIIM?
„Fyrsta karlanámskeið-
inu í Tízkuskólanum er
lokið ,sagði fréttafraukan
þegar hún kom inn á kaffi
stofu ritstjórnarinnar, —
svo bætti hún við: „Þeir
eru allir svo lukkulegir.
Eigum við ekki að taka
mynd af þeim?“
„Uss, ekkert nema humbug,"
sagði andans maður yfir kaffi-
bolla sínum.
„Því segirðu það, sagði frétta-
fraukan. Sjáðu allar þessar sætu
stelpur á götunum. Þær hafa
farið í Tízkuskólann."
Þá kom blik í augu andans
manns, sem dofnaði jafnskjótt:
„En karlmenn, þeir hafa ekkert
að gera þangað.“
„Heldurðu að það sé ekki
munur fyrir unga menn að
kunna að leiða stúlku til sætis,
kunna fallegt göngulag, yfirleitt
algengar umgengnisvenjur. Það
er ekkert gert til að kenna ungu
fólki svoleiðis reglur.“
„Ég vil að skólarnir taki upp
kennslu í þessu,“ sagði andans
maður.
„Með þessu ertu að viðurkenna
tízkuskólana, sagði fréttamaður.
Meðan skólarnir sjá ekki um
kennsluna verður einhver að
gera það. Þú viðurkennir svo
mikið.“
„Já, reyndar, sagði andans
maður, vaklandi í andstöðu sinni
við umræddar tízkustofnanir. En,
bætti andans maður við, það má
ekki gera mennina teprulega."
„Það var enginn að tala um
það, sagði einhver,
„Nei, gott, gott,“ sagði andans
maður.
„Svo þú ert reyndar fylgjandi
tízkuskólum, sagði fréttamaður,
en þú lætur nafnið Tízkuskólinn
rugla þig.“
„Já, það er einmitt það, sagði
andans maður. „Það ætti eigin-
iega að nefna þá einhverju öðru
nafni. Til dæmis mætti kalla þá
umgengisskóla."
gamtalið varð ekki lengra í
þetta sinn. Kaffitímanum
var lokið. Af tilviljun kom rit-
stjórinn, sem ekki hafði hlýtt á
samtalið, inn til fréttamanns.
Segðu mér hvað ég á að skrifa
um, eitthvað sem ég get ritað
um á staðnum, sagði fréttamað-
ur. Ritstjórinn var ekki lengi að
koma með það: Skrifaðu um á-
hrif tízkuskólanna á útlit ís-
lenzkra karla og kvenna. Ef fyrr-
greint samtal í kaffistofunni
hefði ekki átt sér stað nokkrum
augnablikum fyrr, hefði frétta-
maður talið efnið fráleitt. Reynd-
ar sá hann strax í hendi sér að
hann gæti ekki með góðu móti
fjallað bókstaflega um efnið
sem ritstjórinn nefndi, en eitt-
hvað í þá áttina.....
Fréttamaður sá strax af sam-
talinu að nafnið tízkuskóli rugl-
aði marga. Það er skiljanlegt.
Það er of teprulegt, jafnvel hé-
gómlegt. Tízka, þetta stundar-
fyrirbæri er í eðli sínu hégóminn
helber. En það er ekki kennt í
Tízkuskólanum að eltast við tízk
una. Þar er að vísu kennd snyrt-
ing, andlitsförðum og aðferðir til
að skapa almennt hreinlæti. En
það er varla meira en þótt hefur
sjálfsagt að ástunda á hverjum
tíma. Svo tízkufyrirbæri getur
slíkt ekki kallast. Þá eru kennd-
ar algengar umgengisvenjur.
Fólkinu er einnig kennt að bæta
göngulag sitt, þjáifað í því að
koma vel fram, gæta kurteisi, og
vanið á glaðlega framkomu. Við
skulum athuga þetta nánar.
Tízkuskólarnir leggja áherzlu
á hófsamlega en fyrst og fremst
kunnáttusamlega förðun andlits,
Það er enginn leikur fyrir ungar
stúikur að farða sig snyrtilega.
Það viðurkenna þær sjálfar. Við
höfum dæmi um óhóflega og
klaufalega förðun, sem fyrst og
fremst er talandi vottur um
kunnáttuleysi á þessu sviði. Úr
því að stúlkur á annað borð nota
farða verður að gera kröfu til
þess að hann sé rétt notaður.
Annars getur stúlkan ekki talist
vel snyrt, vart talist hreinleg.
Hver hefur svo á móti því að
stúlka, sem kannað snyrta sig
hafi einnig góða framkomu? Feg-
urðardísirnar okkar hafa margar
hverjar lært að tileinka sér mjög
fágaða framkomu. Þær sem mest
hefur borið á hafa allar verið í
Tízkuskólanum. — Spyrjið þær
hvernig þeim hafi líkað.
trér kom önnur fréttafraukan
aðvífandi: „Hvaða áhrif
finnst þér tízkuskólarnir hafa á
útlit kvenfólksins? Manstu eftir
myndum í Fálkanum eða Vik-
unni, eða hvar það nú var, af
stúlku sem var í Tízkuskólanum?
Önnur myndin var af henni áður
en hún fór í skólann og hin eftir
að hún kom út úr honum. Á fyrri
myndinni var hún ósköp blátt
áfram með slétt hár og gleraugu,
en það var hægt að sjá að hún
var dálítil typa. Á seinni mynd-
inni var hún búin að túbera á sér
hárið, máluð í framan og með
stirðnað bros á andlitinu".
„Já“, anzaði fréitamaður.
„Stúlkurnar eiga víst að læra
glaðlega framkomu. Þú veizt það
er hægt að læra þess háttar. Það
kostar þjálfun. Ef hún hefur verið
óeðlileg, þá er það aðeins vegna
þess að hún hefur ekki verið búin
að þjálfa sig nægilega vel. Taktu
eftir kvikmyndadísum á myndum.
Brosin þeirra virðast vera eðlileg,
en allir vita að þau eru uppstillt.
Þær hafa lært þetta svo vel, að
ekki má á milii sjá hvort brosið
kemur frá hjartanu eða heiian-
um.
Þannig sýnist fréttamanni það
vera. Það er ekki nægilegt að
stúlkurnar eða karlmennirnir
gangi nokkra tfma í tízkuskóla.
þar eru aðeins kennd undirstöðu-
atciði. Fullkomnun verður að á-
vinnast með einbeitingu og þjálf-
un“.
A ndans maðurinn viðurkenndi
í samtalinu, sem tilgreint er
í upphafi greinarinnar, að ungl-
ingaskólarnir þyrftu að taka upp
kennslu í umgengnisvenjum fyrir
Frh. á bls. 13
EBE ekki lengur á dagskrá — neita að viðurkenna
staðreyndir — brot úr ræðu Bjarna Benediktssonar
— skammakrókur Framsóknar.
rJ’ímarnir breytast og mennirn-
ir með segir einhvers staðar
og við þetta máltæki mætti
bæta málefnunum. Úm áramót-
in, fyrir einum og hálfum mán-
uði síðan, voru menn almennt
sammála um að mikilsverðasta
málið sem fyrir þinginu lægi
væri skýrsla ríkisstjórnarinnar
um Efnahagsbandalagið.
I gær stóð viðskiptamálaráð-
herra upp í sameinuðu þingi og
lýsti þar, því áliti sínu og ríkis-
stjórnarinnar, að efnahagsbanda
lagsmálið væri ekki lengur á
dagskrá. Þar væri tómt mál um
|:s að tala, eins og atburðir hefðu
mm snúizt. Um þetta álit ráðherra
og ríkisstjórnar eru raunar flest
ir hugsandi menn sammála —
sú þróun sem þar hefur átt sér
stað er söguleg staðreynd, aug-
ljós og einfaldur sannleikur.
Jgn hér sem fyrr hafa Fram-
sóknarmenn aðra skoðun á.
(það er engin furða þótt sá
þingflokkur hafi stundum verið
kallaður sérstakur þjóðflokkur).
Þeir fullyrða sem sagt bæði í
ræðu og riti að málin hafi ekk-
ert breytzt og áfram sé sama
knýjandi nauðsynin að gera upp
við sig, hvort við viljum auka-
aðild ellegar tollasamning. Þeir
harðneita að viðurkenna ofan-
greindar staðreyndir og virðist
nú í uppsiglingu nýtt stórbrotið
deilumál — er efnahagsbanda-
iagsmálið á dagskrá eða ekki?
Er viðbúið að Tíminn verði
skeleggur í þeirri deilu!
Þeir Hermann Jónasson og
Þórarinn Þórarinsson stóðu báð-
ir upp , þinginu í gær, eftir að
ráðherrarnir Bjarni Benedikts-
son og Gylfi Þ. Gislason höfðu
lýst því rökrétta áliti sínu að
ekki væri tímabært að ræða
frekar um EBE málið að svo
stöddu, og kváðu upp úr með
öndverðar skoðanir sínar.
rJ'ilgangur Framsóknarflokks-
ins með þessum raunar
skoplegu skoðun, er í sjálfu sér
augljós. Forystan þar í flokki
hafði þegar ákveðið að misnota
þetta þýðingarmikla mál í kom-
andi kosningabaráttu, og kom
Þórarinn reyndar upp um þann
ásetning, með því að klykkja út
í ræðu sinni, að kjósendur
skyldu fá að kjósa um, hvort
heldur þeir vildu hina leiðina
eða eða þessa gagnvart EBE.
Það á sem sé ails ekki að
fyrna glæpinn, það á með öllum
tiltækum ráðum að búa til grýlu
og ota henni óspart. Þetta hafði
Framsóknarforystan ákveðið og
skiljanlega er henni sárt að
missa ímynduð vopn úr höndum
sér. Og þegar ekki tekst betur
til er búinn til ágreiningur.
Bjarni Benediktsson vék að
þessu atriði í ræðu sinni í gær.
Hann kvað Framsóknarmenn
skrökva upp þeim sögum, að
Sjálfstæðismenn hefðu viljað
gerast aðilar að EBE hið fyrsta
skilyrðislaust. Vitnaði Bjarni í á-
lyktanir landsfundar Sjálfstæðis
flokksins vorið 1961, þar sem
segir að Sjálfstæðismenn vilji að
um aðild verði sótt en með því
skilyrði að með engu móti verði
látin af hendi nein réttindi Is-
Iendinga. Þarf um þetta atriði
ekki frekar vitnanna við.
Bjarni Benediktsson rakti hvaða
höfuðstjórnmálaskyssur Fram-
sóknarmenn hefðu gert árin
1955 og 56 þegar þeir slitu sam
starfinu við Sjálfstæðisflokkinn,
út frá þeirra eigin sjónarmiði að
sjálfsögðu, því þessar skyssur
hefðu leitt af sér, fyrst kjör-
dæmabreytinguna og síðan ein-
angrun Framsóknarflokksins i
ísl. stjórnmálum. -
J|áðherrann átti eðlilega erfitt
með að skilja hina furðu-
legu afstöðu Framsóknar til
EBE-málsins nú, en reyndi þó
að skýra hana, eftir þeirri þekk
ingu sem hann hefði á þeim
flokki.
„Margir hafa nokkuð álit á
Framsóknarflokknum og það
meira en ég, en það er af því
að þeir þekkja hann minna“.
Hann kvað Framsókn ætíð
láta sér sæma, að mistúlka at-
burði og haga sér eftir þvi,
hver aðstaðan væri hverju
sinni. Minnti hann í því sam-
bandi á þá tilhneigingu þeirra
að vilja kalla sig vinstri menn
þegar þeir væru í stjórnarand-
stöðu, en svo öfugt þegar þeir
sætu í stjórn.
„Það er vissulega hægt að
finna þessari stjórn sitthvað ti-
foráttu, en Framsóknarmenn
hafa ofmælt sig svo mjög, að
þeir reyna nú sem óðast að búa
til nýja grýlu“. Minnti hann síð-
an Karl. Kristjánsson á móður-
harðindasöguna frægu og Her-
mann á þau ummæli hans að
um þetta leyti yrðu 4-5000
manns atvinnulausir.
Þannig væru þeir nú að skapa
sér vígvöll í máli EBE, búa þar
til grýlu, til að leiða hugann frá
þessum öfgakenndu ummælum
sínum. Slíkur áróður væri þó
ekki sæmandi og „Framsókn-
armenn þurfa raunar ekki að
haldá, að þeir geti stöðvað hjól
sögunnar, eða að þeir geti sagt
að það sé ekkert að marka hvað
óþokkinn hann deGaulle geri“.
eflir Ellerf B. Schram