Vísir - 08.03.1963, Qupperneq 15

VÍSIR . Föstudagur 8- marz 1963.
15
BEATRICE HERZ:
5
Framhaldssaga
Við sátum lengi saman í sand-
inum og ræddum um alla heima og
geima, allt það, sem ungu fólki
getur helzt dottið í hug að masa
um, nema að hann forðaðist greini
lega að tala um það, sem bar fyrir
augu og ég gat ekki séð — og
kom þarna fram hjá honum slík
tillitsemi, að hún var í algerri mót-
sögn við framkomu hans, er ég álp
aðist beint á sólskýlið hans. Allt
i einu sló hann út í aðra sálma.
— Ég hefði nú gjarnan viljað
halda áfram að kalla þig Daphne,
sagði hann, en ég geri ráð fyrir, að
þú heitir allt öðru nafni.
— Ég heiti Helena.
— Já, — kannski sótt beint i
gamlar grískar goðsagnir. Og ég
get því miður ekki sagt, að ég
heiti Paris, því að svo er ekki.
Ég heiti nefnilega Filippus.
En nú var það svo, þótt furðu-
legt kunni að þykja, að mér hafði
alltaf geðjast að þessu nafni. Ef
ég gæti spurt hann spjörunum úr,
hugsaði ég, hvernig augun í hon-
um væru á litinn ,og hárið, til
dæmis?
AUt í einu var kallað eitthvað á
grísku skrækri drengsröddu rétt
við hliðina á mér. Ég skildi ekki
eitt orð í því, sem hann sagði.
— Hann er að selja kökur,
— einhvers konar kryddkökur sem
mikið hunang er í. Langar þig í
eina?
Ég hristi höfuðið.
— Er annars nokkuð, sem þú'
mundir svara með jái, ef ég
spyrði?
Hann mælti þetta I dálítið ögr-
andi tón, en einhvern veginn voru
áhrifin þau, að hjarta mitt tók að
slá hraðara.
— Stingtu upp á einhverju og
svo skulum við sjá til, sagði ég
og fór að þurrka mér um hárið
með öðrum enda baðhandklæðis-
ins.
— Hvernig væri að borða mið-
degismat saman uppi á ásnum, í
veitingastofu, sem fáir skemmti-
ferðamenn vita um. Við yrðum að
aka þangað í kerru, sem asna
er beitt fyrir, því að vegurinn er
slæmur. Ég held, að þú mundir
hafa gaman af þessu. Nikulás, krá
areigandinn, og kona hans eru svo
miklir snillingar að steikja fisk í
olíu, að fáheyrt er, og þarna geta
menn drukkið Iétt vln og masað
saman og við alla, sem koma —
en þeir eru vitanlega fáir — og
ekkert af því fólki, sem horfir á
mann eins og grunsamlegan
„zany“.
Hann útskýrði fyrir mér, að eyj-
arskeggjar notuðu þetta orð um út
lendinga. Þeir korria vel fram við
þá, bætti hann við, en hafa ekki
sérlega háar hugmyndir um þá.
Og svo klykkti hann út með þvl
að spyrja beint:
— Jæja, segirðu já?
— Efastu um það, — eftir þessa
Iýsingu?
Hann hló.
— Þú hefðir bara átt að voga
þér, að neita . . .
Tveim dögum síðar, þegar Nóra
frænka var komin aftur frá Aþenu,
var ég orðin skotin upp fyrir bæði
eyru í pilti, sem hét Filippus. Og
ég var ekki einu sinni farin að
spyrja hann hvert ættarnafn hans
væri. Mér fannst engu skipta um
það.
Við höfðum neytt fiskréttarins
fræga hjá Nikulási og konu hans
Ninu uppi á ásnum, og hún var
kát og fjörug eins og hann, og
angaði af hvítlauk og pipar-
myntusósu, eh hverju skipti það,
við vorum I góðum félagsskap, og
það var sungið, og við tókum und-
ir viðlagið, þegar eyjarskeggjar
komu og fóru að sötra vlnið sitt,
leika á hljóðfæri og syngja, og
þegar þeir komu höfðu þeir allir
heilsað Nikulási glaðlega: Yassou,
Nicóla — Yassou Dimitraiki, svar
aði hann í móti, og Yassou Nina,
— Yassou Vassili og þar fram eftir
götunum . . . og svo gengum við
til strandar og mösuðum saman
eða bara hlustuðum á ótal annar-
leg hljóð sem bárust að eyrum.
Við töluðum ekki um okkur sjálf,
heldur um daginn og veginn, og
Paxos, og hvað við gerðum þegar
við vorum ekki á Paxos, og við
komumst meira að segja út I að
segja hvort öðru með hvaða flokki
við kusum seinast — allt til þess
að forðast það, sem hlaut að koma
— eða kom kannski ekki — en
ekkert gerðist frekara þetta kvöld,
en svo næsta kvöld — eða réttar
sagt undir morgun, gerðist það —
þetta, sem þrátt fyrir allt hlaut
að koma.
Filippus bjó hjá grískri fjöl-
skyldu. Hann hafði flutt þangað
vegna þess, að hann var alveg
uppgefinn á að búa á hóteli, sem
einu sipn hét MERAKI, en nú var
kailað Hotel MIAMI!
Við höfðum gengið saman hönd
i I hendi og við töluðum því minna
saman sem lengur leið. Mér fannst
sem blóðrásina I líkama mlnum
legði alla fram I fingurgóma hand-
arinnar, sem hélt um hönd mína
— öll þrá mín beindist til hans,
og loksins gat ég ekki stillt mig,
það var eins og neyðaróp, skerandi
vein, s'em ég gat ekki haldið aftur
af:
— Ó, ef ég að eins væri eins
og annað fólk!
Hann nam staðar skyndilega og
sleppti hönd minni og það lá
við, að ég stirðnaði upp af ótta.
— Helena litla, sagði hann ró-
lega, næstum hvíslandi, af hverju
langar þig til þess að verða eins
og annað fólk?
Ég gat engu svarað. -. —... Hafði,
ég ekki þegar sagt of mikið —
raunverulega opinberað hvað I
huga mínum bjó, auðmýkt sjálfa
mig, — hér varð staðar að nema.
— Er það kennski vegna þess —
sagði hann og Iauk ekki við setn-
ninguna og dró mig hægt til sín.
Ertu svo mikill kjáni að halda, að
ég láti það ráða nokkru úrslitum
að þú ert blind, — þú, sem ert
yndislegasta mannsekjan, sem ég
hefi fyrir hitt á lífsleiðinni.
Svo kyssti hann mig og með
kossum sínum og blíðulegri fram-
komu tjáði hann mér hug sinn all-
an. Við komum seint heim þessa
Ijúfu, eftirminnilegu nótt. Blóð
mitt ólgaði, þegar ég loks lagðist
Hvernig gekk svo ferðin til San Remo —
til svefns, og mér hafði ekki
sígið blundur á brá þegar ég fór
að heyra umgang I húsinu og klið
ur af mannamáli barst inn til mín
frá götunni.
hvert ævintýri — og að láta blekkj
ast af svona manntegund — rit-
höfundi! Og þú — eins og ástatt
er fyrir þér — þú ættir sannarlega
að fara varlega.
Hvað ætli Dóra segi?
Nóra frænka hlaut að hafa séð
það á mér undir eins, að eitthvað
hafði komið fyrir mig. Hún spurði
að kalla þegar:
— Hvað hefir komið fyrir, Hel-
ena? Þú lítur allt öðru vlsi út . . .
— Ég kynntist............byrjaði
ég, en svo þagnaði ég og fann
hversu ég roðnaði upp I hársrætur,
því að ég vissi hvers hún myndi
spyrja, og að erfitt mundi verða
fyrir mig að svara.
— Hvað heitir hann? Hvað ger-
ir hann? Hvaðan er hann?
Spurningarnar komu I bunu hver
á eftir annarri.
Það var líkast því sem að grípa
I hálmstrá sér til bjargar, er ég
svaraði síðustu spurningunni.
— Hann er Bandaríkjamaður.
-t-pJseja, guði sé lof fyrir það,
svaraði Nóra frænka og vjjiist
draga andann léttara.
— Ég veit lítið um hann, nema
að hann heitir Filippus, og að
hann ætlar að verða eða er rit-
höfundur.
Mér fannst ég aldrei mundu
geta útskýrt neitt af því, sem
kannski var eðlilegt, að Nóra vildi
fá að vita, en mér bara fannst á
þessu stigi skipta svo Iitlu um.
Og ég vissi raunar ósköp lítið um
Filippus, nema hvað hann hét, og
að ég elskaði hann.
— Ja, hver skyldi trúa?, sagði
Nora frænka. Ég hélt nú, að þú
værir orðin nógu gömul til þess
að láta ekki narra þig út I eitt-
PERMA, Garðsenda 21, slmi
33968 Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Dömur, hárgreiðsla við allra hæfi.
TJARNARSTOFAN,
Tjarnargötu 10, Vonarstrætismeg
in. Sími 14662.
Hárgreiðslustofan
HÁTÚNI 6, sími 15493.
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
STEINU OG DÓDÓ,
Laugavegi 11, sími 24616.
HárgreiðHustofan
SÓLEY
Sólvallagötu 72,
Sími 14853.
Hárgreiðslustofan
PIROLA
Grettisgötu 31, slmi 14787.
Hárgreiðslustofa
■'ESTUHBÆJAR
Grenimel 9, sími 19218.
T
A
R
Z
A
N
,,Ó, ungfrú Vines“, kallaði
veiðimaðurinn skyndilega. ,,Bað-
ið er tilbúið".
Ivy: „Gott. Það var kominn
tími til að þú sýndir mér dálitla
virðingu...“ En áður en hún
hafði lokið setningunni greip Joe
Bishop hana ...
Ivy: „Hvað ert að gera?
Slepptu mér strax, fíflið þitt“.
a
Copyflflb P.l Ö Öok 6 Óopenhogen
1S3
Hárgreiðslustofa
SVÖNU ÞÓRÐARDÓTTUR,
Freyjugötu 1. slmi 15799.
Hárgreiðslustola
AUSTURBÆJAR
' (Marfa Guðmundsdóttir)
Laugavegi 13, sími 14656.
Nuddstofa á sama stað.
Verzlið þnr sem
ódýrast er