Vísir - 22.05.1963, Blaðsíða 15

75
Burke lögreglufulltrúi leit á vél-
rituðu síðuna, sem lá á borðinu
fyrir framan hann. Það var eitt-
hvað sem ekki kom heim. Það
sem vantaði var það, sem ávallt
var hið mikilvægasta í svona mál-
um, að geta grafizt fyrir hve á-
stæðan var til þess að glæpur var
framinn — hver tilgangurinn var.
Saklaus mannsekja gat haf tæki-
færi til að drýgja glæp. Aðferðin
gat verið bragð. Slungins glæpa-
maður gat fléttað þetta saman, en
ástæðan, tilgangurinn — það var
það mikilvægasta: Orsök þess, að
morð var framið. Og Sorrel Thorn-
hill hafði enga ástæðu, en það
hafði Rupert Bagley. Hann mundi
komast yfir eina milljón, ef allt
gengi honum að óskum.
Það var hugsanlegt, að morðing
inn hafði komizt inn um gluggann
með þvf að nota stigann. Og svo
var það þráðarspottinn —■ skýrslan
hafði valdið Burke vonbrigðum, en
svo fór hann að hugsa um þráðinn
á ný. Það voru engin fingraför
á glerhylkinu. Morðinginn gat hafa
notað hanzka. Það hefði getað gerzt
á þann hátt.
Hann reis á fætur svo snögglega
að stóllinn hraut um koll.
-— Komdu, Dobson, kallaði hann,
við verðum að fara aftur.
Það var ekki margra mínútna
akstur til tannlækningastofunnar.
Ung kona í hvítum kirtli opnaði
fyrir þeim og bauð þeim til sætis
í biðstofunni, hvarf svo og kom
aftur.
— Herra Proudfoot getur talað
við ykkur eftir fimm mfnútur.
En tíu mínútur voru liðnar, er
þeim var boðið inn til hans.
— Ég hef sannast að segja búizt
við ykkur, svaraði Proudfoot. Ég
er reiðubúinn að svara fyrirspurn-
um ykkar.
Lögreglufulltrúinn brosti þurr-
lega.
— Hvar geymið þér glerhylkin
með „ethylklorid“?
— Hérna, sagði tannlæknirinn
og gekk að veggskáp.
— Er hann læstur?
lramlnld<;sago
eHir Jane Stackrr.cre
—Nei.
— Það mundi þannig vera auð-
velt fyir sjúkling, ef enginn væri
inni, að hnupla einu eða tveimur
hylkjum?
— Það er að minnsta kosti hugs-
anlegt, að slíkt gæti komið fyrir.
Burke gekk út að glugganum.
— Er ungfrú S«rrel Thornhill
einn af sjúklingum yðar?
— Nei.
— En Rupert Bagley?
— Já, hann kemur hingað oft.
Hann hefur mjög slæmar tennur.
— Hvenær var hann hér síðast?
— í gær.
— gær?
Burke horfði hvasst á hann.
— Já, hann var sá fyrsti sem
kom í gær.
— Hafið þér nokkurn tíma not-
að þetta efni, er hann kom hingað
vegna tanna sinna?
Proudfoot leit snöggt á hann.
— Ég held nú það. Herra Bagley
er mjög óstyrkur á taugum.
Lögreglufulltrúinn var steinhissa
— Er Rupert Bagley taugaveikl-
aður?
Proudfoot hló.
— Það er oft svo, að fólk, sem
að jafnaði er rólynt og taugasterkt
er einkennilega viðkvæmt, ef um
líkamlegan sársauka er ,að ræða,
Rupert Bagley blátt áfram heimt-
aði, að ég notaði þetta efni til
svæfingar, í þau skipti sem ég
dró úr fjonum tennur, en það hef
ég gert þrisvar.
— Hann veit þá hverníg efnið
er notað?
— Já.
— Og veit hve hættulegt það
er?
— Það er honum vel kunnugt.
— Og hann veit hvar þér geymið
það?
Proudfoot kinkaði kolli.
— Herra Bagley er vel gefinn
maður og fróðleikfús. Hann spyr
margs um tæknileg atriði — og
hann spurði ávallt um allt, sem ég
notaði, er ég var að draga úr hon-
um tennur.
Lögreglufultrúinn gretti sig.
— Kemur aðstoðarstúlka yðar
hingað —- er hún hér, þegar þér
eruð að fást við sjúklinga yðar?
— Vissulega, en ekki þegar Rup-
j ert Bagley er hér. Hann er hégóm-
I legur —I segist vera hræðilegur
! með gapandi munninn, og ekki
vilja láta unga konu sjá sig þann-
ig.
— Var hann nokkra stund einn
hér í gær?
— Það held ég ekki, sagði tann-
læknirinn hugsi, en svo var eins
og hann áttaði sig, við vorum að
tala um sálfræði — hún er sam-
eiginlegt -áhugamál okkar beggja.
Ég á mjög góða bók um sálfræði
— eins konar lykilbók, og hann
bað mig um að lána sér hana, og
ég fór inn til að sækja hana. Hún
er hér í næsta herbergi.
Lögreglufulltrúinn hugsaði sem
svo að nú væri margt að skýrast
og ný viðhorf komin til sögunnar,
en sagði ekkert um það.
— Jæja herra Proudfoot, ég
þakka yfir upplýsingarnar, síðan
kvaddi hann og fór ásamt Dobson
undirforingja.
21. kapítuli
Diana horfði á eftir Rupert, þeg-
ar hann gekk út úr baðstofunni.
Henni fannst einhvern veginn, að
að nú hefði hún að fullu misst tök
in á honum. Hún þrýsti höndunum
að brjósti sér í örvæntingu. Henni
fannst tóm framundan, er hún
hugsaði til ókominna ára. Hún gat
engrar ástar vænzt eða umhyggju
—- hún yrði einmana kona og ó-
hamingjusöm. Hún beit á vör sér.
Enginn þurfti á henni að halda.
Engum þótti vænt um hana. Eng-
inn þráði hana. Allir voru á móti
henni, Iítilsvirtu hana, fordæmdu
hana.
Hana var farið að verkja í höfuð
ið. Hún huldi andlitið í höndum
sér — og á milli barði hún hnef-
anum á enni sér. Hún heyrði eins
og óljóst, að einhver ávarpaði
'hána. Hún heyrði það, en gat ekki
greint nein orðaskil. Einhver stóð
fyrir framan hana. Hún sá það
eins og gegnum þoku.
— Farið burt, stundi hún — lof-
ið mér að vera einni.
— Frú Bagley, eruð þér veik?
Þokunni létti og andlitið fyrir
framan hana tók á sig lögun. Hún
sá þykka, ljósa hárið, augun, munn
inn, mjúkar varirnar, sem biðu eft
ir að vera kysstar, og höfuðverk-
urinn varð nú svo sár, að það
var eins og glóandi teinn hefði
verið rekinn í höfuð hennar.
Mörg gleymd atvik komu fram
í huga hennar. Hún sá nú fyrir
hugskotsaugum sínum hversu Rup-
ert hafði fylgzt með augunum
hverri hreyfingu þessarar stúlku.
Hún fann nú hvernig Marlene hafði
ávallt reynt að dylja fyrirlitningu
sína á henni. Og hafði ekki ávallt
verið annar hreimur í rödd Ruperts
þegar hann talaði til hennar? —
Já, voru ekki liðin þrjú ár frá því
er Marlene gerðist þerna þarna í
húsinu — og var það ekki skömmu
eftir að Marlene kom, sem breyt-
Getið þér sagt mér hvar Blómvallagata er?
ingar fór að verða vart á fram-
komu Ruperts gagnvart henni.
Og nú kom það yfir hana sem
reiðarslag, er hún minntist þess, að
það var skömmu eftir að Marlene
kom á heimilið, sem móðir hennar
breytti erfðaskránni. Rupert hafði
ekki hugmynd um, að hún —
Diana —• vissi um það, en móðir
hennar hafði sagt henni það rólega
og ákveðið, að það væri henni fyrir
beztu, að hún hefði erfðaskrána
svona. Þetta var upphafið af því
að það var kominn einhver ósýni-
legur veggur milli hennar og Rup-
erts, sem ekki varð komizt yfir.
Hún hafði fundið, að móðir hennar
hafði dálítið slæma samvisku út
af því, að hafa látið undan Rup-
ert — en það var án efa vegna
þess, að hann hafði unnið hana
algerlega á sitt band með gullhömr
um og uppgerðri umönnun, að hún
hafði breytt erfðarskránni.
En Diana hafði ekki látið sér
skiljast fyrr en nú hvað á bak við
lá. Hún hafði trúað því, sem henni
hafði verið sagt. Það hafði sært
hana djúpt, að bæði móðir hennar
og Rupert töldu hana ekki færa um
að fara með fé, en hún hafði þó
trúað að þau gerðu þetta af um-
hyggju fyrir henni.
Nú vissi hún allt í einu hverriig
í öllu lá. Hve blindir menn gátu
verið stundum. Hve blind hún hafði
verið. Þegar hún horfði lömuð í
augu Marlene skildist henni, að
hún var fjandmaður hennar. Þessi
unga stúlka hafði allt það til að
bera, sem hana skorti, æsku og
fegurð — og hún gat alið honum
son. Hún átti nú Rupert. Hún
hafði tekið hann frá henni.
Nú var það sem orð hans hljóm-
uðu fyrir eyrum hennar: Sé þig
seinna! Hún fór að hugsa með
meiri hraða en venjulega. Hún yrði
að fá sannanir — sjá það með eig-
in augum, heyra það með eigin
eyrum — vita án nokkurs vafa,
að það var satt, sem hún óttaðist
mest.
Og þá fyrst mundi hún vita
hvað hún gæti gert.
— Æ, ég er bara dálítið þreytt,
Marlene, sagði hún og var bæði
undrandi og stolt yfir ró sinni.
Ég held sannast að segja, að ég
fari upp og halli mér út af dálitla
stund.
— Já, gerið það frú.
Bar tillit bláu sakleysislegu augn
anna því ekki vitni, að henni var
léttir að svarinu? Og var ekki ör-
Iítill vottur þeirrar fyrirlitningar
sem undir niðri var.
Diana titraði frá hvirfli til ilja,
er hún horfði á eftir henni, er hún
fór út úr herberginu. Nú gat hún
hugsað alveg skýrt. Rupert mundi
hafa farið út í garðinn. Að líkind-
um hafði hann mælt sér mót við
ástmey sína á afskekktum stað,
þar sem ekki gat sézt til þeirra
frá húsinu. Kannski inn á milli
runnanna handan tjarnarinnar.
I Marlene mundi ekki verða lengi
að skjótast þangað gegnum matjurt
argarðinn og gat verið komin aftur
áður en grunsemdir Porchy vökn-
uðu.

GKAS THOSE VIKIES, ITO,
ANf PULL THE EKIPS
SACK'. FKOW THE KIVEIZ!
QIJICH! IP WE STAKI7 HER
long the ckocs WILL
K.USH us! mss
Tarzan og Ito, leggja leið sína
langt inn í hina ókönnuðu frum-
skóga. Þar koma þeir að á nokk-
urri, sem er full af krókodílum.
Tarzan: Varlega ég hef aldrei
séð svona marga krókodíla sam-
ankomna, þeir hljóta að vera glor
hungraðir.
Ito: Ef ég hleyp hratt, þá get
ég líklega hlaupið eftir bökum
þeirra.
Tarzan: Ég hef nú meiri trú á
að þú mundir hlaupa upp í þá.
Ég kann betra ráð. Hjálpaðu mér
að safna saman vínviðartágum.
Við verðum að vera fljótir, ann- |
ars hafa krókodílarnir okkur til
miðdegisverðar.
Vinnubuxur
iðeins kr. 198.oo
ijáaleitisbraut 20 Sími 12614
ess