Vísir - 13.07.1963, Blaðsíða 15

Vísir - 13.07.1963, Blaðsíða 15
:! i ;'! .11 ! ! í il !H } : I ii I I : !i ‘i r l.ii i i i r. I- .\\ V1 S I R . Laugardagur 13. júlí 1963. Konan, sem ekki brást FRAMHALDSSAGA EFTIR MARY RICHMOND ■*\ — Hann elskar hana, en haldið þér að hún geti elskað nokkurn mann? Hún hefur keyrt hann áfram og það drepur niður sjálfsvirðingu í hvaða manni sem er ... en þér vilduð ekki tala um þetta. Gott og vel. Sjáið þér þetta rauða ljós þarna, sem hreyfist upp og niður? — Já. Hvað er það? — Það er merki, sem okkur er gefið, og táknar að alræmdur sjó- ræningi að nafni Chang komi til móts við okkur. — Ekki til þess að ráðast á okk- ur? spurði hún hrædd. — Nei. Hann hefur fyrirskipun frá stjórninni um að láta okkur í té alla þá aðstoð, sem hann getur. Hans hlutverk er að taka við okkur og sigla okkur í skútu sinni upp eftir einni þveránni og fiytja okkur á stað nokkurn. Hann leggur að skútu okkar eftir hálfa klukku- ■ stund, svo að við ættum kannski að nota þessa stund til þess að kynnast dálítið betur? II. Það kom í ljós að Chang sjóræn- ingi var maður ferlega ljótur og grimmdarlegur. Djúp ör voru í breiðu, gulu andlitinu, augun hálf- sokkin inn í augnatóttirnar. Hann ræddi fyrst við Petrov og svo voru þau John og systurnar kvödd á þil- far. Chang gekk til Johns og horfði á hann eins og hann hefði aldrei séð Englending fyrr, en svo fór hann að mæla á svipaðri ensku og austurlenzkir þjónar bjarga sér á, notaði þau orð, sem þeir kunnu, án samtengingarorða: — Glaður — hitta yður — herra Marsden við vinna saman — koma minn bát. John varð hikandi á svip. Svo stappaði hann í sig stálinu. — Ég skil, en kona mín, börnin og mágkona mín? — Þau koma — stór bátur — allt lagi. Þjð kom í ljós að bátur Changs sjóræningja var rúmbetri en hinn, og að öllu leyti betur búinn og þægilegri, og Chang hafði ágsetan kokk ,sem einhverra orsaka vegna kaus að starfa fyrir Chang, þrátt fyrir óblíða meðferð. Petrov hafði gefið Blanche svefn- töflur handa henni, Dorothy og börnunum. Hún fékk Dorothy til að taka inn tvær og börnin fengu hálfa hvort, en sjálf tók hún enga. Henni fannst skylda sín að vera á verði. John gat það ekki. Hann var víst á þilfari með Petrov og þessum Chang .Hún gerði sér ljóst, að þau voru leiksoppur í hendi örlaga, sem gátu reynzt hin verstu. Nokkur trygging var í nærveru Johns, en kannski var á Petrov einan að treysta. Mjög var hún fegin því, að Vronsky var ekki með. Undir sólarupprás heyrði hún gengið að káetudyrunum. Hún sett- ist upp og heyrði hvíslað: Bianche? — Já. — Sefur systir yðar og börnin? — Já. — Komið út sem snöggvast. Ég verð að tala við yður. Nokkrum mínútum síðar var hún komin á þilfar. Petrov var þar og leiddi hana aftur á. Hún sá hvorki Chang eða John. — Þeir fóru í land á jullunni, sagði Petrov. Marsden hefur hlut- Verki að gegna sem hann getur ekki án hjálpar Changs, því að hann þekkir ána betur en móðir barn sitt. Marsden getur ekki fengið betri hjálparmann. — Hvenær kemur hann aftur? — Chang kemur ekki áður en við förum. Skútan Ieggur brátt að og við förum í land og John kemur seinna til ákvörðunarstaðar okkar. — Dorothy verður hrædd, þegar hún sér að John er farinn. — Hún fær hann bráðum aftur. Kannski hún vakni ekki við að verða borin á land ... — Hvað setluðuð þér að tala um við mig? Hann gekk alveg að henni, þrýsti henni að sér — og hún var viss um, að hann ætlaði að kyssa hana, og henni fannst að hún yrði að streitast á móti, en hann skorti mátt, hún þráði að vera kysst og samtímis vakti það andstyggð með henni ,ef hann snerti varir hennar. Svo hallaði hann sér nið- ur, en það var ekki til að kyssa hana, — hann bar angandi vasa- klút að vitum hennar ,svo snöggt og fljótt, að hún gat ekki áttað sig, og þegar seig á hana svefn- höfgi, og á næsta andartaki var sem hún sykki niður í dimmt, botnlaust dýpi. III. Þegar hún lauk upp augunum var hún máttvana og vissi ekki hvar hún var. Hana rámaði aðeins í, að hún hefði verið borin langa leið, yfir rísakra, líklega var það draum- ur, því að hún hvíldi í rúmi, enda þægilegu rúmi. Og smám saman skýrðist allt, hún mundi eftir að Petrov hafði komið og kallað á hana — hún settist upp í rúminu. Hún var glaðvöknuð. Hún leit í kringum sig. Hún var I vistlegu herbergi. Kínversk teppi voru á veggjum. Og það var ekki rúm sem hún lá í, heldur eins konar legu- j bekkur. Skermbretti var á miðju gólfi. Kannskj svaf Dorothy og börnin hinum megin við það? Hún kallaðj nafn hennar, en hún fékk ekkert svar. Hún studdi höndum að enni? Af hverju hafði Petrov gert þetta? Hún varð að stappa í sig stálinu, kom- ast yfir þetta magnleysi. Dorothy gat þurft á henni að halda og börn- in. Hún hafði ekki veitt athygli lít- illi kínverskri konu, sem komið hafði hávaðalaust inn í herbergið, og stóð nú við legubekkinn. Og konan spurði hljómfagurri röddu. hvort hún skildi frönsku. Konan var klædd bláum kjól og jakka sem náði niður undir hné. Var hún fag- urlega og skrautlega klædd. — Parlez vous francais var aft- ur spurt með þessari unaðslegu rödd. — Oui, gat hún sagt veiklega, þakklát nú yfir, að hafa haft frönsku að aðalnámsgrein í fram- haidsskóla. — Það er fyrirtak, ég tala ensku, en illa. En frönsku — það er allt annað. Hana Iærði ég þegar ég var í París, — Og þér talið með ösviknum Parísarhreim. Segið mér. hver eruð þér .og hvers vegna er ég hérna? — Það skiptir engu hvér ég er. Þeir kalla mig Blásóley. Kínversku nöfnin okkar eru einkenniieg — að minnsta kosti þegar búið er að þýða þau á annað mál. Þér eruð gestur minn. Þetta er mitt hús. Og það er víst ólíkt öllum öðrum hús- um, sem þér hafið búið í. — Já, svaraði Bianche. Það er yndislegt og smekklega frá öllu gengið. Ég héit ekki, að nú á tím- um hefðu menn ekki efni á að búa svo fagurlega í Kína. — Peir auðugu njóta ekki vin- sælda á þessum tímum, sagði Blá- sóley, en það er þó hægt að lifa þægilega — fyrir þá fáu, sem hafa henpnina með sér, en þannig mun það vera í öllum löndum. Ég hef fengið að búa hér í ró og næði, en flestir aðrir hafa orðið að þola hörmungar. En við skulum ekki tala um slíkt. Nú læt ég senda yður te og færa yður föt. Þér viljið sjálfsagt skipta, því að föt yðar eru velkt. — Já, ég verð því fegin, sagði Blanche. en því er ég hér? 722 &r- Kuk, kuk, kuk, gettu hver ég er. — Það verður annar að segja yður. Hann kemur annars í kvöld. — Petrov ofursti? Blásóley kinkaði kolli og sagði svo. — Allt mun skýrast. Nú sendi ég þernu mína til yðar. Hún skilur dálftið í frönsku, því að hún var með mér í París, en þér skuluð tala hægt. — Andartak. Sefur systir mín — og börnin? — Ég veit ekkert um systur yðar eða börn hennar. — En þau hljóta að vera hér. — Vitanlega ekki. Það var kom- ið með yður í morgun. Þér voruð meðvitundarlausar af „valmúu- reyknum", ... — Ópíum? — Hann sagði, að þér hefðuð verið meðvitundarlaus um tíma og bað mig að gæta yðar. Hann kvaðst koma í kvöld. Það er allt, sem ég veit. — En systir mín, tvíburarnir, Marsden mágur minn. — Ég hef ekki séð þau. Petrov ofursti nefndi þau ekki. — En hvar — hvar eru þau? — Þér verðið að spyrja Petrov ofursta. Blanche reis á fætur, en svimaði, og kínverska konan varð að hjálpa henni. Hún var furðu sterk. — Það er svo löng bið, stundi Blanche. Kannski eiga þau i erfið- leikum. Kannski eru þau ekki I lif- enda tölu. — Sé svo er ekkert hægt að gera. Nú sendi ég þernuna til yðar. Reynið að vera rölegar, svo að þér getið tekið á móti Petrov ofursta. Verið viss um, að séu skyldmenni yðar í erfiðleikum, þá hafið þér ekki aðstöðu til að hjálpa þeim. aasi T h R Z A 81 Tarzan flýttir sér með stúlk- en villikonurnar byrja að leita getur maður kallað heppni, hugs andi hafi numið hana á brott. una upp í tré, og reyndi að þeirra. Hann lítur til þorpsins, ar hann með sér, þær halda að vekja hana til meðvitundar áður og varpar öndinni léttara. Þetta HÚSBY6GJEN9UR Leigjum skurðgröfur, tökurni 7að okkur í tímavinnu eða á-i Ikvæðisvinnu allskonar gröft og/ Imokstur. — Uppl. í síma 142951 tkl. 9-1 f.h. og frá kl. 7-11 á$ íkvöldin í síma 16493. Bílakjör Nýir bílar, Commer Cope St. BIFREIÐALEIGAN, Bergþórugötu 12. Símar 13660, 34475 og 36598. Seljum í dag Mers- edes Benz 220 ’55 kr. 80 þús. Stað- greiðsla. bmninr rauðará SKÚLAGATA 55 — SÍMI J58U v/Miklatorg Sími 2 3136 Eldhúsborð kr. 990,00

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.