Vísir - 15.10.1963, Side 15

VÍSIR . Þriðjudaginn IS. október 1963.
15
TMEN,STRIP OFFTHEIR
'OB/A' MASItS AWF’í '
V00700 C0STUME5 ._,
’ HOWWE'LLSEE’
1 WHAT WITCH
70CT0RS ZSkLLV'
I ikf C • i—-
LOOK. LIKt
tmJ 3
í)UlrTty*únit«i Fej‘tur'«~?>ndÍMU.*^n?~^
— Langt? O, nei, aðeins átta-
tíu kílómetrar, svaraði Peter og
það kom glampi í augu hans.
— Áttatíu kílómetrar, endur-
tók Barbara vonsvikin. Hvernig
komumst við þangað gangandi á
nokkrum tímum?
—TJangandi? sagði Peter. Guð
hjálpi mér. Sérðu veginn þarna
niður frá? Ef áætlanir mínar
standast mun bifreið bíða okkar
þar.
— Bifreið?, endurtók Barbara
taugaóstyrk: — En er það
ekki . . .
— Það er vinur minn. Og hon
um getur þú fyllilega treyst,
sagði Peter. Þau héldu áfram og
hvorugt sagði orð. Barbara var
óróleg — því fleiri sem vissu um
flótta hennar, þeim mun meiri
var áhættan.
Þegar þau loksins voru komin
hvergi sjáanlegur. Þau biðu í
niður á veginn, var bíllinn
skjóli kíetta og Barbara varð æ
órólegri. Harilaos stóð vörð:
— Þarna er hann, sagði hann
skyndilega.
Þetta var gríðarstór rauður
lúxusbíll og Barböru fannst
hún hafa séð hann áður, en hvar
það mundi hún ekki. Óróleiki
hennar jókst, en Peter opnaði
rólegur afturdyrnar. Barbara hik
aði en settist síðan inn í bíl-
inn. Peter kom á eftir henni en
Harilaos stóð eftir á veginum.
Barbara leit á hann:
— Harilaos, sagði hún. Henni
fannst allt hljóta að verða svo
tómlegt, eftir að hún hafði skilið
við hann: — Ég veit alls ekki
hvernig ég á að fara að því að
þakka yður.
Harilaos leit til jarðar: — Ég
gerði aðeins skyldu mína sagði
hann, en hann var bersýnilega
einnig mjög hrærður.
— Ó, Harilaos, sagði Barbara.
Hún hallaði sér út úm dyrnar,
greip um höfuð hans og kyssti
hann snöggt.
— Kærar þakkir, Harilaos.
Bíllinn var settur í gang. og
hann ók af stað, en við vegar-
brúnina stóð sinaber gamall mað
ur í klæðum fjárhirðis og í brún
um augunum blikuðu tár. Bar-
bara veifaði út um afturrúðuna
svo lengi sem hún gat séð hann.
Kandia aftur. Friðsæll lítill
bær við Miðjarðarhafið. Niðri
við höfnina lágu tvö flutninga-
skip og lítið farþegaskip, S/S
Angelica, sem síðar um kvöldið
átti að sigia til Aþenu. Barbara
og Peter áttu að vera meðal far-
þega þess.
Sólin var að setjast og sendi
| skæra geisla upp yfir sjóndeild-
arhringinn. Þau höfðu lagt bíln-
um og sátu nú í honum og biðu
brottfarar skipsins. Litirnir á
himninum hurfu hver af öðrum
og myrkrið lagðist yfir Krít.
Peter hafð* tekið utan um Bar-
böru. Þá sneri vinur Peters sér
við í framsætinu og sagði: —
Tíminn er kominn.
Þa.”. óku niður til hafnarinn-
ar, köstuðú kveðju á vin Peters
og stöðu ein eftir á hafnarbakk-
anum, rétt við „Angelica". •—
Bíddu hérna andartak, hvíslaði
Peter. Hún leit undrandi á hann
en hann þrýsti hönd hennar og
brosti glaðlega . til hennar, en
flýtti sér síðan fyrir horn í átt
til vöruskemmu. Hún stóð alein
eftir.
í sama mund var bifreið ekið
með miklum hraða í átt til henn-
ar. Ljós bifreiðarinnar umluktu
Barböru, og það var engu líkara
en þau héldu henni fastri. Áður
en hún gæti áttað sig eða flúið
út í myrkrið, stanzaði bifreiðin
hjá henni. Afturdyrnar voru opn
aðar og maður kom út og gekk
j í átt til hennar. Hún sá ekki and-
I lit hans í myrkrinu, en þó ...
! — Þú þekkir mig aftur? Er
j það ekki, elskan?
Það var Philip.
A'
l Veggirnir á lögreglustofu hafn
! arinnar voru hvítkalkaðir og
[niður úr loftinu hékk ein vesæl
I ljósakróna. Herbergið var fullt
| af fólki: Hafnarstjórinn, tveir lög
regluþjónar, Philip, Michali lög-
reglustjóri, læknir, hjúkrunar-
kona — nunna í svörtum klæð-
um — og Barbara.
Læknirinn leit ekki af Bar-
böru. Hann talaði alltaf um hana
sem „sjúklinginn“ og virtist hafa
fyrirfram ákveðnar hugmyndir
um hana. Hann hafði gefið Bar-
böru sprautu við „móðursýki"
hennar. Barbara var náföl í and-
liti, höfuðið var þungt eins og
blý og líkami hennar var upp-
gefinn og sem líflaus. I-Iún gat
ekki hugsað lengur.
— Angelica fer eftir tuttugu
mínútur, sagði lögreglustjórinn:
—• Og nú, þegar þér hafið fund-
ið eiginkonu yðar, hr. Purvis,
legg ég til, að þér leysið einka-
vandamál yðar einhvers staðar
annars staðar en hér. Ég vona
að þér afsakið — en þetta mál
hefur valdið mér persónulega
miklum óþægindum.
Svipurinn á andliti Philips
breyttist ekki og augun voru
hálf lokuð. Ef það, að vera rek-
inn frá eyjunni, særði stolt hans,
þá sýndi hann það í öllu falli
ekki með svipbrigðum.
Michali hélt áfram: — Ég
neyði yður alls ekki til þessa,
ég segi það aðeins sem tillögu
góða ráðleggingu. Farangur yð-
ar? Ég skal sjálfur hringja tii
hótelsins og ferðatöskunum verð
ur ekið hingað í bíl — á minn
reikning að sjálfsögðu. Þá losn-
ið þér við öll óþægindi, herra
Purvis.
Pnilip yppti öxlum og Michail
gekk að símanum. Læknirinn
gekk til Barböru: Hvemig líður
yður, frú Purvis. Síðan sneri
hann sér til hinna, áhyggjufulh
..urá-SviD^Ofi.s:
ir verð ég að krefjast sérstaks
herbergis fyrir sjúklinginn. Hún
er mjög tilfinninganæm og þarfn
ast algerrar hvíldar.
Þau fengu sérherbergi — Bar-
bara, læknirinn og nunnan, og
Barbara fékk lítinn bekk til að
líggja á. Herbergið var alveg
eins sparlega búið munum og
hitt, en hér var þó lítill skerm-
ur fyrir perunni. Gegnum dyrn-
ar mátti heyra raddimar úr her-
berginu við hliðina — umræð-
unum var haldið áfram.
Nunnan settist við hliðina á
Barböru, hún sat eins og stytta
og horfði á gólfið. Örvæntingar-
full hugsaði Barbara um það,
hvort nokkuð myndi þýða að
snúa sér til nunnunnar, en gaf
það fljótt upp á bátinn. Það var
alltaf það sama. Allir voru upp-
teknir af sjálfum sér og höfðu j
ekki tíma til að hugsa um aðra:
— þeir sáu ekkert, skildu ekk- í
ert.
Skyndilega voru dyrnar opn-
aðar og lögreglustjórinn rak höf-
uðið inn um gættina. Það var
kominn tími til að halda af stað.
Farangurinn var kominn frá hót-
elinu og stóð úti fyrir lögregul-
stöðinni.
Lögregluþjónamir tveir fóru
að bisa við að koma ferðatösk-
unum í átt til Angelica, og lög-
reglustjórinn þurrkaði svitann af
enninu — hann varð æ tauga-
óstyrkari að sjá. Grunaði hann
eitthvað? Veik von vaknaði í
brjósti Barböru.
En það var farið með þau um
borð. Barbara leit örvæntingar-
„fullu augnaráði á lögreglustjór-
MH-*^UlT*^tíaSTplaít ú hana.
RAÐ SÖFIhúsíí-agnaaxkitekt SVEINN KJARVAL
Utið á hiisbímaðinn hjá hásbánaði • , ,
EKKERT HEIMILI AN HÚSBÚNAÐAR
Nunnan fór með hana niður í
káetuna en hvarf síðan, ásamt
lækninum og lögreglustjóranum.
Nú voru þau öll farin og Bar-
bara var ein eftir með Philip,
algerlega varnarlaus.
★
Vélarnar voru settar af stað
og skipið hristist til.
— Barbara? Hún heyrði rödd
Philips: — Nú erum við á leið-
inni, Barbara. Hún opnaði aug-
un og starði sljó upp í loftið.
— Leiðinni hvert?
— Hvert? Til Piræus, elskan.
Rödd Philips var silkimjúk, og
hún sá að hann brosti. Það fór
hrollur um hana — — þetta
hljómaði óraunverulega í eyrum
hennar, eins og draumur. Hún
vissi að hún ætti aldrei eftir að
líta Piræus augum. Hún mundi
aldrei komast til Piræus, aldrei
til Aþenu, aldrei til London...
— Ég kemst ekki lifandi þang-
að. Er það? spurði hún sljórri
röddu.
Philip skipti um umræðuefni:
— Það eru góðir vinir. sem þú
hefur orðið þér úti um. Langar
þig til að vita, hve mikið þeir
vildu fá fyrir þig? Augu hans
skutu gneistum er hann sá svip-
inn, sem kom á hana: — Við
höfum víst öll einhvern tíma
hugleitt, hve mikið vinir okkar
meta okkur. Og þú ert í þeirri
óvenjulegu aðstöðu, að geta feng
ABEINS ÞAÐ BEZTA
SKJÖRTIÐ
SAMBAND HÖSGAGNAFRAMLEIÐENÐA
Fæst á næstunni í öllum
helztu kvenfataverz|unum <j
>Val ungu dömunnar eq
BLÚNDUSKJÖRT
>Heildsölubirgðir:
HPIiilSiCMiM
»0 ISð.O®
HAOECAUP
Miklatorgi
Hver af öðrum falla töframenn-
irnir um koll, og sofna af svefn
lyfinu sem Medu blandaði í drykk
þeirra. Tíu, telur Joe Wildcat
ánægður, þá getum við hafizt
handa við að binda þorparana.
Þeir binda ökla töframannanna
saman, hvorn við annan og úln-
liði þeirra einnig. Þá skulum við
taka af þeim grímurnar, og sjá
hvernig töframennirnir líta út í
rayn og veru, segir Tarzan.
CHIEF /AEZU'S
SLBEPjJUICE,
6EKVEÞ THE
THIKSTV WITCH
F’OCTOKS, K.UOCKS
TH» TROUBLE-
MAXIWG 'OB/A'
AAEH OUT—
FOR CAPTAIW
WILfCAT'S
HAVAJO TEST.
_5iu-
Emoir
C2LAfi?0
n-2
6519