Vísir - 07.03.1964, Blaðsíða 9

VI SIR . ^augardagur /. maiz ivtn.
/ slydduhríð
Ferðinni er heitiO í Land-
mannalaugar. Fararstjórinn
og bifreiðarstjórinn er Guð-
mundur Jónasson. Brottfarar-
dagur er ákveðinn 29. febrú-
ar. Það er sá dagur, sem kon-
um er heimilt að hafa frum-
kvæðið til hjúskaparumieit-
ana og það er sá dagur, sem
giftar konur eru óbundnar af
hjúskaparheiti. Það er frels-
isdagur kvenna.
Guðmundur lýsti öllum þess-
um skilmálum í heyrandi hljóði
um það leyti sem lagt var af
stað á laugardagsmorgni, og
margir karlar hugsuðu gott til
glóðarinnar, en allir komu þeir
vonsviknir til baka, því engin
konan bað sér maka. Það voru
einu vonbrigðin 1 ferðinni — —
jú og svo þau að komast ekki
í Landmannalaugar.
Það hafði verið frost nóttina
áður, frost eftir annan heitasta
febrúarmánuð aldarinnar. Það sá
heldur ekki ský á lofti. Það lof-
aði ekki góðu. En gaman var
að Ieggja af stað I þvílfku veðri
og þess skyldi notið á meðan
stætt væri.
Islendingar eru ýmsu vanir
með veðráttu, en vanastir þvl
orðið að eiga sumarið yfir höfði
sér að vetri og veturinn að
sumri. En fyrir nokkrum ára-
tugun hefði það þótt í frásögur
færajdi ef farið hefði verið í
góuiyrjun í auðri jörð inn á
Lanamannaafrétt eða inn í Þórs-
möiK.
Cg góuvorið gerði víðar vart
við sig heldur en í veðrinu.
Jö'ðin sjálf bar þess minjar.
TVn og ræktuð jörð var græn
stm í maímánuði og austur í
Jíoltum voru skurðgröfur að
verki I klakalausum mýrum. Veg
irnir voru sléttir og holulausir
— betri en á sumardegi. Inni á
afréttarlöndum, langt fyrir inn-
an alla byggð, voru spikfeitar
útilegukindur á beit. Vafalaust
verið þar I allan vetur og aldrei
í hús komið. Það eina, sem mað-
ur saknaði frá algeru vori var
að sjá ekki kýr á túnum úti.
II
Það fór sem mig grunaði. Grá-
ir skýjaflákar bárust inn yfir
Iandið frá hafi. Mér sýndust þeir
allir koma frá Surtsey, enda var
þar hörkugos. Dimmur gosstrók-
urinn steig hátt til lofts, breiddi
þar úr sér og sameinaðist skýja-
slikju, sem barst af hafi.
Óðfluga bárust þessir gráu
hnoðrar yfir láglendið, stað-
næmdust á fjallatoppum og
hnúkum eins og Heklu, Búrfelli,
Valafelli og fleiri fjöllum austur
□□□□□□□□□□□□□□□□DDDD
FYRRI GREIN
ÞORSTEINS
JÓSEPSSONAR
BLAÐAMANNS
□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□
LA NDMA NNAAFRÉTTI
héldu áfram gangandi inn I Laug
ar. Hamingjunnar pamfílar þeir!
Hermann Kjartansson sagði
frá því í talstöðinni við Guð-
mund að þar innra væri aðeins
100 metra skyggni, stöðug fann
koma og jafnfallinn snjór yfir
allt. Hann hafði upphaflega ætl-
að austur yfir Tungná, austur
um Fiskivatnasvæðið og í Jök-
ulheima ef fært væri. En Tungn-
á reyndist óárennileg. Háar ís-
spangir við bakkana og íshroði
úti 1 miðri á. Þar varð ekki kom-
izt lengra og þess vegna ætlaði
Hermann að freista gæfunnar
og komast I Landmannalaugar.
En það var litlu skárra. ófær
vatnselgur tók við og bíllinn
varð að fara óteljandi króka til
að komast út úr ógöngunum aft
ur. Ferðin sóttist seint.
IV.
Þetta voru engan veginn örv-
andj fréttir fyrir okkur, sem
ætluðum að reyna að komast
fyrir myrkur í Landmannalaug-
ar. Fjúkið óx, flygsurnar stækk
uðu — sannkölluð skæðadrífa.
Samt sáum við nokkur hundruð
metra frá okkur. Auð jörðin
gránaði fyrst — varð síðan hvlt.
Það sást enn fyrir götuslóða
eða hjólförum jeppanna, sem
farið höfðu á undan okkur. Á
einstöku stað hafði rigningar-
vatn myndað ræsi þvert I gegn-
um götuna og hjá þeim varð að
sneiða, Annars var hún snjólaus
að kalla og Guðmundur kvaðst
aldrei hafa litið þvflíkt snjóleysi
á þessum slóðum á miðjum
vetri.
Frh. á bls. 10.
og norður af byggðinni. Þar
stækkuðu hnoðramir, breiddu æ
meir úr sér og huldu smám sam-
an fjallasýn. Það voru vættir
öræfanna að blaka við mann-
fölki. Hvaða erindi átti það til
fjalla og öræfa um þetta leyti
árs
Það var enga æðru á andliti
Guðmundar Jónassonar að sjá.
Hann héit fast um stýrisvölinn
eins og skipstjóri, sem stýrir
fleyi slnu I hafróti og ver það
brotsjóum. Guðmundur stefnir
beint inn I gemingaveðrið, sem
hvæsir á móti honum.
Það er snöggvast staðnæmzt
við Tröllkonuhlaup. Það er
venja á ferðum inn til öræf-
anna. Þjórsá er beðin fyrir
kveðju niður I byggð. Svo er
haldið áfram upp og inn Sölva-
hraun. Þar hefur mnnið mikið
úr götuslóðanum, sums staðar
meir en metradjúpar gryfjur og
engin leið önnur en að aka utan
slóðans. Guðmundi veitist það
létt. Hann er frægur fyrir að
aka utan vega — að þræða sinn
einstíg. —
í Sölvahrauni mætir geminga-
veðrið okkur. Það er reyndar
ekki eins magnað og geminga-
veður vora I gamla daga. Það
er heldur ekki von. Trúleysið á
gaidra og drauga og djöfla, for-
ynjur og hverskonar kynngimátt
er búið að draga allan mátt úr
okkar elskulegu draugum og
púkum. Það er enginn ærlegur
draugur til framar — nema ein-
stöku kvendraugar, en þó alltof
Nei, Guðmundur er óhræddur
við svona gerningaveður. „Þetta
er bara fjúk“, segir hann og klór
ar sér pínulítið bak við syðra
eyrað — það þeirra sem snéri I
áttina að Heklu.
Og þetta var ekki nema fjúk.
Þó það mikið að það gránaði í
rót og seinna varð alhvítt.
um morguninn ásamt konunni
sinni og heimilistfk sem þau
hjónin áttu. Nú vora þau kom-
inn langleiðina I Landmannalaug
ar og á næstu grösum vora þrír
aðrir bílar — allt jeppar, sem
ætluðu einnig I Landmannalaug-
ar.
Það var eins og allir vildu
Svona var umhorfs á Landmannafrétti laugardaginn 29. febrúar. Þá var glampandi sól og fegursta
veður samfara hlýindum í byggð, en kafaldsslydda þegar hærra dró til fjalla svo jörð varð alhvít
á skammri stund. Þarna lenti billinn niður i úrrennslisfarveg á götunni. Og þá er betra að fara
út og ýta.
fáir. Gjörningaveður era alger-
lega máttlaus orðin, og einustu
fyrirbærin sem pínulítið era I
áttina við hinar þjóðlegu gömlu
vofur era útfrymi á andatrúar
fundum — úr gasbindi ef ekki
vill betur til.
m.
Einhver kallaði Guðmund upp
I talstöð. Það var bíll sem kom-
inn var á undan honum inn á
öræfin. Hermann Kjartansson 1
Axminster stýrði þeim bfl. Hann
hafði lagt af stað klukkan 4,30
komast inn I Landmannalaug-
ar þessa nótt. Sjötti bfllinn
hafði lagt af stað úr Reykjavík
föstudagskvöldið 28. febrúar.
Leiðangursfarar þess bíls kom-
ust f honum inn að Ljótapotti,
skildu farartækið þar eftir og
ars gengur ferðin ágætlega“.