Vísir - 21.12.1964, Blaðsíða 9

tisik . Mðnudagur 21. desemoer 1964.
Eiginlega ætti ég ekki að láta sjá mig eins og ég lít út núna, þegar ég segi ykkur sögu mína.
heldur
Holtavörðuheiði
•uJið moí «um rnðB m# °ié§ ^ w4
. . eg eftir þvi, að ég datt emú'*
i&UÍÍiVítl.í Á iE/i'J í íÍU iuój.;..í.''f'féinni nirSnr nm á nní’Sn\-ní?>*i ,
slóðina mína glerharða. Þá var
oft ekið á metra þykkum snjó
eins og þennan vetur.
Eftir þennan vétur fór ég að
hafa það rólegra. Við bræðum-
ir höfðum sannað gagnsemi okk
ar þennan mikla snjóavetur, og
menn sáu, að það þyrfti fleiri
bíla af okkar tagi. Guðmundur
Jónsson reið á vaðið og fékk
sér snjóbíl, snjóbíl, sém aldrei
hefði átt að vera annað en
snjóbíll, og fleiri sigldu í kjöl-
farið. Við drógum okkur í hlé
og létum hinum ungu eftir heið
arnar.
Samt segja menn, að við
höfðum verið beztir þeirra. Við
höfðum þó alténd bilslag og vor
um fínir með okkur, en þessir
nýju snjóbílar voru hálfgerðir
vanskapaðir trukkar. Þeir höfðu
belti undir sér öllum, en við að-
eins að aftan. Við höfðum skíði
og hjól að framan, sem nýju bfl-
arnir höfðu ekki. Þeir voru kraft
meiri og komust hraðar um. En
við gáfum þeim ekki eftir í
dugnaði og þoli og ég held að
við höfum verið miklu vand-
aðri, enda varð ævi okkar mun
lengri. Við komumst líka meira
en nýju bílarnir, sem voru
bjargarlausir í snjóleysu. Við
gátum ekið, þótt enginn snjór
væri, því þá tóku hjólin við. Við
gátum ekið alls staðar. Það er
f rauninni mesti sómi okkar,
hvað gerð okkar var langt á
undan tímanum. Menn segja,
að það sé furða að engar fram-
farir hafi orðið í gerð snjóbíla
frá því að við vorum smíðaðir.
Það kom að því, að Vega-
málastjórnin seldi mig. Næstu
árin voru nefniiega mjög snjó-
létt og nýju bílarnir gátu ann
að þörfinni. Ég skipti nokkrum
sinnum um eigendur. Þetta voru
menn, sem höfðu mig sem sport
bíl til þess að fara á skytterí
upp á fjöll. En snjórinn var l#-
mínu trúr og lét konumar sitja
fyrir fari.
Það er samdóma álit allra,
sem um mig fjölluðu, að ég
væri það þolnasta á jörðu. Það
var sama, hvað á gekk, alltaf
malaði ég. Skilyrðin voru oft
erfið, en ég komst alltaf, þótt
hægt færi. Frostið varð aldrei
svo mikið, að ég draepi á mér.
Og ég var upphitaður og þægi-
legur, hvernig sem blindbylur-
inn hvein. Það var líka farið vel
með mig og reksturinn var dýr
eins og gefur að skilja.
Mest reyndi' á mig fannavet-
urinn mikla 1949-1950. Ég man
hvernig veturinn byrjaði í des-
emberbyrjun með skyndilegri
kafaldshríð. Nokkrir bílar voru
í Fornahvammi og eigendurnir
vildu ólmir komast yfir heið-
ina, þótt húsráðendur réðu frá
því. Það fór svo, að nokkrir
þeirra strönduðu á leiðinni upp
heiðina og urðu að ganga til
baka. Hálfkassabíll með sex eða
átta menn komst að Sæluhús-
inu en ekki lengra. Fólkið hafði
Iítinn fatnað og engan mat og
ekkert til að kveikja upp í sælu
hringdi niður í bg fiðVitóuíii1 út ^oj2pbrb*tit;; ' Táinni niður um ís á Raúðavatrtt ■'
hurðina. Um morguninn var
hríðinni tekið að lægja svo að
við lögðum í hann til baka með
fólkið og allt gekk eins og í
sögu.
Þetta var löng og mikil hríð
sem stóð marga daga. Þetta var
hríðin, þegar það snjóaði upp
í efri glugga í Fornahvammi.
Það var annað en veturnir ger-
og varð að láta draga mig upp
úr aftur. Það voru tveir menn
með mér, en þá sakaði ekki, sem
betur fór. Annars hefur ferill
rninn verið eins happasæll og
á verður kosið. »
Haustið 1959 var ég seldur
austur á Egilsstaði. Þar fékk ég
aftur starfa, þótt minni væri
og léttari en oft áður. Ég fór
Eftir Jónas Kristjánsson
minntist þess, að Frakki verður
að bera hróður lands síns um
állan heim, hvernig sem fólkið
er, sem Við tekur. Ég varð að
standa mig með sóma.
Fýrstu tíu árin bjó ég mest
á Hvammstanga og var með
Bimi og Guðmundi Jónssyni,
sem síðar varð frægur fjallabíl-
stjóri, Það gekk stundum brös-
uglega, enda var ég óvanur
staðháttum og ekki gerður fyrir
allt þetta púl. Svo það var
skipt um vél í mér og ég fékk
miklu stærri og sterkari vél.
Þið kannizt við Gamla-Ford.
Það var svoleiðis vél sem ég
fékk.
Ég flutti aðallega póst og
fólk yfir Holtavörðuheiði, stund
úm bara milli Fornahvamms og
Gfænumýrartungu, en ég man
eftir að hafa farið alla leið
suður í Borgarnes og austur fyr
ir Bólstaðarhlíð, þegar vetrar-
ríkið var sem mest. Alltaf var
ég ofhlaðinn og stanzlaust í ferð
um þegar á þurfti að halda, en
hvíldi mig þess á milli á sumr
in. Ekki man ég eftir neinum
erfiðleikum þennan fyrsta ára-
tug. Verst gekk mér á svellum,
þar skrikaði ég oft spottakorn
afturábak, áfram eða út á hlið,
en allt var það meinalaust. Oft
og mörgum sinnum fórum við
upp á heiði til að bjarga fólki
úr strönduðum bílum í hríð og
byl.
Næsta áratuginn var ég í
Fornahvammi hjá Hrólfi Ás-
mundssyni vegaverkstjóra og
um tima einnig hjá Páli Sigurðs
syni, sem kenndur er Við Forna-
hvamm. Þá var umferðin farin
að færast í aukana og erfiði
mitt jókst stöðugt. Stundum
hafði ég alls ekki við að flytja
póst, vörur og farþega, þótt ég . , ...**• u - *
færi allt að fimm sex ferðum Nú eru nýju snjóbílarnir komnir til sögunnar og ég held, að ég hali ekki þurft að skammast mín fyrir samanburðinn. Takið ettu- þvi, ao
á dag. En ég var frönsku eðli ég er með hjól að framan og sktði undir þeim, og það er þó alténd bilabragur á mér. -V
húsinu. Það
Fornahvamm.
Ég var ræstur út úr sumar-
lægi mínu og lagði af stað
í fyrstu vetrarferðina. Þeir fóru
með mér Páll, Hrólfur og Torfi
Markússon. Þetta var einhver
mesta hríð, sem ég hef lent í og
ég var sjö-átta tíma að komast
þá leið, sem ég fór venjulega
á þremur stundarfjórðungum.
Það var brunagaddur og kol-
svört hríðin í fangið. Oft urð-
um við að stanza og pæla fram
hjá strönduðum bílum og stund
um varð að ganga fyrir bílnum.
Sem betur fór, höfðum við bauj
ulugt meðferðis, svo enginn okk
ar týndist út í hríðina. En það
var svalt maður, bæði utan dyra
og innan, því að Páll varð að
aka með höfuðið út um glugg-
ann til þess að sjá eitthvað.
Loksins komust við í Sælu-
húsið. Við komum færandi
hendi, með mat og olíu til upp-
hitunar. Það gekk ekki átaka-
laust að koma mér inn í bílskúr
inn. Sex menn lögðust á hurð-
ina til þess að loka henni, þeg-
ar ég var kominn inn, en hvass
viðrið þeytti þeim öllum eins
ast nú orðið. Skaflarnir voru
eins og sandöldurnar í Sahara.
Og þessi vetur stóð fram
í maí. Ég hélt, að hann ætlaði
aidrei að taka enda. En ég gaf
mig ekki. Ég man eftir 34
manna gistingu í Sæluhúsinu eft
ir páskana, þegar við vorum að
reyna að brjótast yfir heiðina
með ýtu og áætlunarbíl. Þessa
vetur Iagði ég venjulega slóð
þar sem síðan myndaðist harð.
fenni. Síðan gátu bílarnir ekið
oft í mjólkurflutninga niður á
Reyðarfjörð og í póstferðir um
Hérað og niður á firði. Ótaldar
eru líka þær ferðir, sem ég fór
með lækni í sjúkravitjan'ir eða
í sjúkraflutninga. Þótt ég væri
kominn með þrjátíu ára starfs-
ævi, gekk ég alltaf eins og
klukka. Ég fékk ný belti og var
eins og ungur í annað sinn.
Fyrst hafði ég haft númerið
M-2. síðan R-10270 en nú hafði
Framhald á bls. 7.
^ ^ ...... .,.. . ...............
Vu'-'