Vísir - 09.02.1965, Blaðsíða 3

V í SIR . Þriðjudagiir 9. febrúar 1965
3
Old Satchmo (Louis Armstrong) sagði m.a. þetta:
„Sorg - hvað er sorg? Ég hef aldrei orðið fyrir slíku -
ég er hamingjusamlega giftur. Hugtök granda músík. Músík er
lífið sjálft. Jazz er músík. Góður jazz er góð músik. Ég leik
fólki til skemmtunar.“
Sálumessa janins
»o,d Satchmo is right here“
en nokkru eftir fagnaðar-
lætin var breiða brosið farið af
honum. Tónarnir úr gullna
hominu voru þagnaðir, þótt
þeir héldu áfram að óma í á-
heyrendunum, sem héldu út í
hráslagann. Músík hans hafði
hitað, svo að um munaði, og nú
sat hann þarna niðri í kata-
kombunni undir senunni í Há-
skólabíói og slappaði af, með
hvítan klút bundinn um höf-
uðið og bar á sinn dýrmæta
munn glyserín og hunang og
smyrsl úr ótal krukkum. Hann
var skólaus, í snjóhvitum sokk-
um, í svörtum slobrok, og reykti
filterlausar sígarettur . . .
Læknir hans og aðstoðarmaður
voru á þönum f kringum hann
og voru tálmi í erindagjörðum
tíðindamanns. Gullna hornið lá
í opnum kassa — það virtist
lýja yfir því eins og eigandan-
um, meistaranum.
„Ég hvíli mig alltaf svona
eftir konsert“, sagði „Satchel-
mouth“ Louis Armstrong“, „ég
er að láta mér lfða vel — ekki
svo að skilja, að ég þurfi endi-
lega að vera dauðþreyttur“.
Hann var auðsjáanlega ekki sú
manngerð, sem nýtur þess að
tala um þreytu og vesöld af of
miklu crfiði — en erfitt hlýtur
þetta að hafa verið fyrir hálf-
sjötugan mann að standa upp á
endann og blása svona þindar-
lausf í trompetinn í hálfa aðra
klukkMuitund alveg eins og i
gamlu daga heima í New Orle-
ans og síðar í Chicago á bann-
árunum. Þessir tónleikar voru
eins og hámessa með öllum seri
moníum — eða öllu heldur sálu-
messa sigilda gamla jazzins, er
spratt upp úr negrasálmunum
og násöngvunum, þar seni
harmleik útfararinnar var snúið
upp í gleðiákall . . .
„Eruð ' 't alltaf að tjá sorg-
ina í gleðiumbúðum með músik
yðar?“
„Sögðuð þér sorg? Sorg —
hvað er sorg?“ sagði Satchmo,
og nú virtist munnurinn enn
hraunaðri en hann sýndist i
fyrstunni og röddin ennþá
djúphásari, „— eigið þér kann-
ski við það. þegar einhver er
Jrepinn eða verður fyrir slysi
eða óhappi. Ef þér eigið við
það þá get ég frætt yður á þvi,
að ég hef aldrei orðið fyrir
slíku persónulega í lífi mínu,
en ég minriist þess að hafa
heyrt um svona hluti og maður
hefur lesið um þá — nei, það
er ekkert slíkt til í lífi mínu —
ég er giftur“. Og svo bætti
hann við: „Hamingjusamlega
giftur".
„Eruð þér nýgiftur — í ann-
að sinn?“
„Ég er fjórgiftur".
„Og eigið mörg böm?“
„Ekki mörg ... ég á ekkert
barn. Ég hef ekki gefið mér
tíma til þess — ég er svo mikið
á ferðalagi“, og nú færðist
frumskógarbrosið aftur yfir
andlit hans, gríman, sem hann
setur alltaf upp á sviði, þegar
hann sendir Blues- og Dixie-
tónana út úr gullinhorninu eins
og hann töfri bá fram utan
úr alheiminum. En þegar hann
tekur aftur niður stríðsgrímuna,
þetta gretta en geðfellda tann-
berandi bros, sem smýgur inn
í áheyrendur með tónaregn’inu,
gæti hann leikandi verið Babt-
istatrúboði eða eitthvað þvlum-
líkt, sem hefur göfgað sig upp
í að elska allt mannkyn með
takmarkalausri virðingu fyrir
tilverunni og dásemdum hennar.
O—*jr
Svona var Satchmo, þegar hann heilsaði íslandi. (Ljósm. Vísis I. M.)
„það bíður hér fyrir utan í
rigningunni hópur af börn-
um, sem hefur staðið þarna
siðan konsertnum lauk“, sagð’i
aðstoðarmaður liflæknis meist-
arans, „á ég að hleypa þeim
hingað inn til þín?“
„It’s okey with me — they
are heartily welcome", sagði
Satchmo ... og nú helltust
börnin yfir hann eins og lömb-
in yfir góða hirðinn og réttu,
hvert á fætur öðru, blöð og
miða, bækur og prógröm til að
biðja hann um að skr’ifa á.
Hann tók við þeim þegjandi og
brosandi og skrifaði nafnið sitt.
Sum börnin voru svo lítil að
mæðurnar og feðurnir héldu á
þeim... og Satchmo gaf þeim
öllum ylhlýtt viðmót og eigin-
handaráritun. Þarna var þekkt-
ur leikari með öll börnin sín
þrjú, og þegar drífunn’i var að
ljúka, rétti lítil hönd fornlegan
rauðan tíukrónaseðil að föður
jazzins, sem jók verðgildið ó-
endanlega.
„Af hverju hlutuð þér viður-
nefnið Satchmo?"
„Ég geng ekki undir ððru
nafni i England} — það er
stytting úr satchel og mouth
og á rætur sínar að rekja til
New Orleans, þegar ég var
strákpatti".
(Satchel merkir töskutuðra).
Til frekari skýringar bætti
Louis Við: „Strákunum, félög-
um mínum, fannst þetta minna
á satchel" og strýkur sollnar
varir sinar.
Þetta minnti á viðurnefni,
sem jazzisti af sama litarhætti
gekk undir — það var Oran
„Hot Lips“ Page, sem líka blés
i trompet, en nokkrum I’slend-
ingum sem dvöldust I París
sumarið 1951 ætti að vera hann
I fersku minni — þeir heyrðu
hann leika á. klúbbunum
„Rings’ide" og „Aux vieux
Columbia“ í St. Germain des
Prés. „Hot Lips“ lék I Arm-
strong-stfl, tóman dixie og
blues, sömu lögin, og ekki óá-
þekkur Louis í tilburðum.
„Þekktuð þér „Hot Lips“?“
„Vel — hann er dáinn —
fyrir fimm árum“.
(Þarna varð Satchmo á 1
messunni. Hot Ilips dó ’54 ...
var sagður hafa verið drepinn í
New York. Það vildi Satchmo
ekk’i viðurkenna).
Framhald á bls. 4.

Eftir konsertinn hvíldist meistarinn. Kann hafði unnið hug og hjörtu áheyrendtmMargir báðu
hann um eiginhandaráritun. Litla stúlkan á myndinni var glæsilegur fulltrúi íslenzks þakk-
lætis. (Ljósm.: Bjamleifur).