Vísir - 08.09.1965, Qupperneq 15

VlSIR. Miðvikudagur 8. september 1965
EDWARD S. ARONS:
Spæjarar
.-.Saga um njósnir og ástir á ítaliu
Hún horfði á hann hvasst.
— Þín einkunnarorð í þessu máli
virðast vera: Enga miskunn — Ég
les það 1 aúgnatilliti þínu, vinur
minn, að þú getir ekki um annað
hugsað. Þú ert langt frá mér.
— Fyrirgefðu mér, Dee. Þetta
er allt spurning um tíma og trúðu
mér. Það liggur mikið við — líf
nokkurra manna, ef ég verð ekki
slyngur, nógu heppinn eða blátt
áfram nógu fljótur til.
— Þá skulum við ekki tala meira
um það, Sam. Við skulum tala um
okkur. Segðu mér, að þú hafir
saknað mín. Segðu mér, að þú þurf
ir á mér að halda.
Allt í einu varð hún gripin
þeyg.
— Hvað er að, Dee? Á hvað
ertu að horfa?
— Á mann, sem kom inn rétt
áðan og settist og horfir í áttina
til okkar.
Durell snéri sér við og sá, að
Pacek hafði setzt við næsta borð.
11. KAFLI
Pacek heilsaði með því, að lyfta
glasinu. Það var ógerlegt annað en
að veita honum sérstaka athygli,
því að það lá svo í augum uppi, að
hann var nýkominn úr einhverju
landinu austan tjalds. Hann var
klæddur fötum, sem virtust saum-
uð á einhvem annan, og svo var
það barðabreiði hatturinn — þeirr
ar tegundar, sem vart sjást vest-
an megin „tjalds."
Durell snéri sér aftur við. Hann
varð nú að gæta þess að hræða
hana ekki um of, og — reyna að
láta Pacek halda, að þetta væri
ekki kona, sem væri starfsfélagi
eða honum sérlega mikilvæg. Það
gat haft örlagaríkar afleiðingar
varðandi hlutverk hans — og Deir-
dre. En hann vissi, að Pacek
piundi þegar reyna að afla sér
upplýsinga um Deirdre — og hvað
gæti verið auðveldara, þar sem frá
henni var sagt í öllum blöðunum
síðdegis- kvölds- og morgunblöð-
imum.
— Er hann rússneskur? hvíslaði
hún.
— Tékkneskur.
— Hann er hræðilegur. Af
hverju brosti hann til þfn, Sam?
— Hann þekkir mig. Og nú
hekkir hann þig líka. Ef til vill
verð ég að grípa til róttækra ráð-
stafana til þess að losna við hann.
Við verðum að koma okkur héðan
Við megum ekki leiðast. Reyndu
að láta það líta út sem við séum
kunningjar og höfum hitzt af til-
viljun. Ég geng með þér til strand-
ar.
Hann horfði ekki aftur á Pacek
og Pac.ek fór ekki í humáttina á
eftir þeim. Og þess varð ekki vart,
að neinn annar eða neinir gerðu
það. Á ströndinni var enn margt
manna, kvikmyndaleikarar og ljós
myndarar. Hann kyssti hana ekki
að skilnaði. Það gátu verið vökul
augu nálæg
Hann skrapp í bandarísku ræðis-
mannsskrifstofuna og lagði þar inn
orðsendingu til Si Hansons. Svo fór
hann aftur í skrifstofu blaðamanna
og kynnti sér nánara það, sem þar
var að hafa í gögnum um Apoollio
greifa og listasöfn hans. Kannski
var koma Paceks þarna aðeins ó-
heppileg tilviljun. Hann reyndi að
telja sjálfum sér trú um það, en
komst að þeirri niðurstöðu að slík
ályktun byggðist á óskhyggju einni
Hann varð að horfast í augu við
það ,að Deirdre var komin inn á
hættusvæðið.
Þar sem ekki var fleiru að sinna
í Napoli leigði hann sér bíl og ók
til Montecapolii. Það var fiski-
mannabær undir brattri fjallshlíð.
Hitinn var kveljandi. Það var send-
in strönd, mjó ræma fyrir neðan
gistihúsi^,,.. Jmperiale, og þar
skammt frá fjara með svörtun)
’sandi og þar þurrkuðu fiskimenn
net sín. Durell lagði bíl sínum
skammt frá tennisvellinum og fór
svo inn í gistihúsið. Það var ekki
miklum erfiðleikum bundið að fá
herbergi. Hann skildi eftir boð til
Si hjá afgreiðslumanninum í for-
salnum og fór svo að líta í kring-
um sig í bænum.
Hann fór þó ekki strax upp að
klaustrinu, sem var efst á fjallinu
fyrir ofan bæinn. Þangað varð að-
eins komizt eftir einstigi. Hann
gekk að stærsta húsinu. Fyrir fram
an það var garður og efst á garðs-
hliðinu var hið alkunna skjaldar-
merki Apollioættarinnar. Hann
sagði gömlum verði þar til nafns
síns og beið. Eftir fimm mínútur
kom hann aftur og Durell til undr-
unar opnaði hann hliðið fyrir hon
um. Hann hafði búizt við. að verða
gerður afturreka. Þeir gengu fram
hjá grasflöt ,upp marmaratröppur
og kringum húsið, en þar fyrir ofan
garðbrekku var borð og stólar og
sólhlífar.
Apollio greifi var maður, sem
sjaldan brosti. Hann var alvörugef-
inn .virðulegur maður gamallar
ættar og fríður sýnum. En nú brosti
hann og rétti Durell hönd sina. Dur
ell minntist þess, sem hann hafði
lesið um hann og heyrt — og svo
minntist hann frúar hans. Og
hann gat ekki áttað sig á honum.
Það var eitthvað, þrátt fyrir glæsi
lega framkomu, sem bar þvi vitni
að hann væri órólegur, —- eitthvað
sem minnti á konu, dálítið óstyrka
á taugum og þó var hann ekki
kvenlegur. Hér var eitthvað sem
vantaði skýringu á.
— Ég hef veitt yður mótöku
herra Durell, sagði hann með al-
geriega enskum hreim, eingöngu af
! kurteisisástæðum, þar sem ég veit
; erindi yðar geri ég mér von um, að
} heimsókn yðar verði stutt. Fyrir
! tæpri klukkustund barst mér frétt
i um, að maður frá Isola Filibano
' hefði fundizt drukknaður í Genfar-
vatni. Getið þér staðfest þetta?
— Það get ég. Maðurinn var
Bruno Bellaria.
— Eruð þér viss um það:
— Hárviss.
Apollio leit á hendur sínar. Dur
ell sá, að þær titruðu aðeins. Svo
vottaði fyrir brosi á vörum hans.
Og svo andvarpaði hann dálítið.
— Mér þykir leitt að heyra þetta
— En var hann ekki fjandmaður
yðar?
— Einkamál mín eru yður óvið-
komandi. Ég kýs að fást við fjand-
menn mína með mínum aðferðum
Mér þykir leitt, að dauða hans
skyldi bera að með þessum hætti.
Ég mundi hafa gert þetta öðru vísi.
— Yður finnst ,að þér hafið
misst af tækifæri til hefndar?
— Þér eruð fljótur að draga á-
lyktanir, herra Durell.
Það var eins og Apollio horfði
inn í fortíð, sem var honum ljót og
skuggaleg og grimm. Durell álykt-
aði, að hann hefði borið grimmi-
legt hatur í brjósti til þessa
manns — það hafði náð út fyrir
öll skynsamleg mörk, hugsaði hann
— honum fannst enda, að það
væri grimmilegra en svo að það
gæti verið hatur tekið í erfðir. Hat-
ur Apollio grél'fa á þessum manni
átti áreiðanlega líka rætur að rekja
til einhvers, sem gerzt hafði þeirra
á milli í nútímanum en ekki í for-
tíðinni.
Þegar Apollio horfði aftur á Dur
ell var hann eins á svipinn og
hann hafði áður verið.
— Þetta er a.m.k. betri heimur,
en áður fyrst þessi maður er dauð- j
ur. Þér eruð Bandaríkjamaður, |
herra Durell, og kona mín, sem
nýlena var I Genf, or góður virur |
Bandaríkjamanns, herra Talbots. j
Mér skilst að harin hafi verið I
sendiráðsstarfsmaður eða eitthvað I
þvílfkt?
— Alveg rétt.
— Ég er hissa á því, að það virð j
ist ekki koma yður óvænt, að ég j
drap á þetta. Ég lifi dálítið einangr- j
aður ,en ég fylgist vel með í öllu, j
sem getur haft áhrif á þær lífsvenj
ur, sem ég hef tileinkað mér.
— Vitið þér meira, herra greifi?
— Ég býð yður ekki sæti og ég
býð yður ekki hressingu. Það væri
þá af hræsni gert. Þér eruð ekki vel
kominn hér. Mig grunar, að þér
séuð komnir til þess að ræða um
konu mína. Það get ég ekki leyft.
Hún er hjá mér nú, en þér fáið
ekki leyfi til að tala við hana. Tala
ég nógu greinilega? Menn segja, að
það hafi verið einhver tengsl milli
þess manns, sem fannst drukknað-
ur, og konu minnar, en ég vísa öllu
slíku á bug — algerlega. Þér eruð á
Italíu og allar rannsóknir verður að
feia lögreglunni ,en þér verjið tima
yðar illa. Farið til Sviss og gleymið
þessu öllu.
— Vitið þér í raun og veru hvers
vegna ég er hér?
— Ég geri ráð fyrir, að þér séuð
samstarfsmaður herra Talbots sem
hefur verið ósvífinn og nærgöngull
við konu mina.
— Og er það allt og sumt?
— Þér hafið kannski opinbert
hlutverk með höndum?
— 1 fyrrakvöld var framið nýtt
morð. Og það morð var tengt þjófn
aði á Dwanmálverkunum, sem þér
vafalaust hafið heyrt getið um. Mér
skilist að þér eigið frægt listmuna-
og málverkasafn?
— Mig varðar ekkert um þjófn
aði á listaverkum.
— En þér hafið heyrt um Dwan-
málverkin?
— Vitanlega þetta eru mikil
listaverk.
Hafið þér heyrt talað um þau
n.ýlega?
— Nei, ef þér eigið við, að þjóf
urinn biJ! fcc.ðíð mér þau er svariö
«ei. 5,'m ’-'ír eruð Bandarikja-
maður mun ég ekki líta á spurn-
inger yðar sem móðgun.
— Við höfum ástæðu til að ætla
að konan vðar og Talbot séu flækt
í þetta þjófnaðarmáli.
— Verið svo vinsamlegur að fara
yðar leið.
— Ég vildi heyra álit yðar um
bað sem ég sagði.
— Þér eruð ekki svars verður,
farið.
Durell þráaðist við.
— Eruð þér viss um það, herra
greifi, að kona yðar sé hér í hús-
inu nú?
— Vitanlega.
— Þá ætla ég að leyfa mér að
leggja til að þér gætið hennar vel
- einnig þegar þér fafið til Isola
Filibano. Hún er í hættu. Hún er
í iífshættu. Það kann að verða reynt
að drena hana.
Arollia greifi brosti veiklega.
— Yður tekst ekki að hræða
mig. Ég veit ekki hver þér eruð
né mcð h.vaða réiíi bér komið með
ásáiœn'r vöar og aðváfánir. Hvort
sem þér gerið allt á eigin spýtur
eða fyrir hönd ríMsstjórnar yðar
vil ég engin skipti við yður eiga.
Kona mín er ekki í neinni hættu.
Ef hún væri það myndi ég vernda
hana á minn hátt. Verið þér sælir,
herra minn.
— Þér spyrjið ekki einu sinni
hvernig þeirri hættu er varið sem
ógnar konu yðar. Þér getið ekki
haldið henni innan þeirra múra,
sem þér byggið henni til varnar.
Apollio var orðinn náfölur.
— Þér komið hingað, ókunnugur
maður, og ég var svo vinsamlegur
að taka á móti yður . . .
— . . . Af því að þér vilduð fá
staðfest, að yðar eiginn ótti og
grunur væri á rökum reistur.
— Ég óttast ekkert.
— Ef yður er annt um konu
yðar þá gætið þér hennar héðan í
frá.
— Hver ætti að hafa illt í
SŒ5S*
rlN THIS VIULASE I HA.VE MANY
SKOTHEK5! 1 WILL WALK. CAZ EPULLV,
PRIEN7 MEPU... SO I WAV ONE
7AY RETUKN TO THE VlLLASE
OF THE MEFICINE MEN.
hyggju? Hún hafði ekkert aðhafzt.
Þér móðgið mig — farið, eða ég . . .
— Þér óskið ekki að hlýða 4 mig
því að þér hafið þegar lagt yðar
eigin áætlun, ekki satt? Þér þurfið
hvorki að kalla á þjónana eða iög-
regluna. Ég fer. En við hittumst
aftur.
Hliðvörðurinn hleypti honum út.
DuTell hristi höfuðið, er hann lagði
leið sína til gistihússins.
VISIR
Askrifendaþjónusta
Áskriftar-
Okkur þyk'ir
— Já, Tarzan,
leitt að kveðja þig, Tarzan.
mikið leitt.
Ég lifi lengi, og sé margt. Það sem ég sé
er satt. Vondir menn gera Afríku ekki eins
og hún var. Góðir menn eru alltaf í hættu.
Farðu gætilega, Tarzan, vinur okkar.
í þessu þorpi á ég marga bræður. Ég mun
fara varlega, svo ég geti komið aftur, vinir
mínir, og dvalið hjá ykkur.
Kvartana-
siminn er
116 61
virka daga kl. 9—1S nema
laugardaga kl. 9—13.
VISIR
er
eina
síðdepisblaðið
kemur
út 4
virka
daga
☆
Afgreiðslan
Ingólfsstræti 3
skráir
nýja j
kaupendur
Simi 11661
auglýsing
*
E
VÍSI
kemur
víðtf
við
VÍSIR
er
auglýsingablað i
almennings
AFGREIÐSLA
AUGLÝSINGA-
SKRIFSTOFUNNAR
ER I
INGÓLFSSTR^TI 3
Simi 11663.
í