Vísir - 07.09.1966, Qupperneq 15

VI S IR Miðvikudagur 7. september 1966.
honum. Ef nú einhver væri látinn
þarna inni í stóra húsinu og ást-
vinimir sætu syrgjandi í hring um
líkbörurnar, biðjandi og grátandi,
og hann og Wavertonhjónin kæmu
allt í einu inn og bæðu um húsa-
skjól, en auðvitað var miklu lík-
legra, að einhver feitur burgeis
ætti húsið, og þama væru varð-
hundar, og kjallari fullur af vín-
föngum. Fjári mundi það nú
ylja að fá vænan snafs af
einhverjum sterkum drykk, hann
var eins og hundur af sundi dreg-
inn, en hann var þurr í kverkunum,
eins og hann hefði reikað dægmm
saman um Saharaauðnina.
En nú varð hann allt í einu var
einhverrar hreyfingar hinu megin
við dvrnar. Hann hafði á tilfinning
unni, að einhver væri þar, að eitt-
hvað færi að gerast. Það var réttast
að bíða. Kannski var ekki hægt að
opna þessar dyr i snarkasti — þær
mundu vafalaust, er þar að kæmi,
opnast hægt og sígandi, og marra
í hjörunum. Og það var það sem
gerðist. Það fór að ískra í hjömnum
og svo opnuðust dyrnar afar hægt,
þumlung fyrir þumlung. Og nú var
það sem gilti, að hafa dálitla ræðu
tilbúna og flytja hana með mælsku.
Dyrnar voru ekki opnaðar nema
til hálfs, og Penderel reyndi að
rýna inn i myrkrið milli stafs og
hurðar, en sá ekkert nema auga.
Honum fannst að hann gæti ekki
byrjað ræðustúfinn fyrr en hann
sæi eitthvað meira en þetta auga,
og svo opnuðust dvrnar ögn betur
og hann sá ógreiniiega alskeggjað-
an luralegan mann, sem starði á
hann. Úfið hárið huldi næstum
lágt ennið. Stutta stund gat Pende-
rel engu orði upp komið og starði
á móti, en svo áttaði hann sig og
tók til máls:
— Við erum komin til að leita
húsaskjóls, sagði hann. Við villt-
umst og komumst ekki lengra, né
getum farið sömu leið til baka —
vegirnir eru tepptir af skriðuföllum
ef skriðurnar hafa þá ekki sópað
þeim alveg með sér.
Hann þagnaði og beið í von um
að maðurinn svaraði einhverju. En
það kom ekki orð yfir varir manns
ins og hann hreyfði sig ekki úr spor
um. Og engin svipbreyting var
sjáanleg á andliti hans. Það vottaði
ekki fyrir samúð eða skilningi. Og
honum varð hugsað til Philips
Wavertons og konu hans Margaret,
sem biðu þama að baki hans, hold-
vot, þreytt og kvíðin. Hann varð
skyndilega gripinn reiði og hélt á-
fram :
— Það er ekkert þama úti nema
grjót og leir og vatn — það er eins
og öll fjallshlíðin væri komin af
stað. Við verðum að fá húBaskjól!
Getur yður ekki skilizt það ?
Ef manninum skildist hversu á-
statt var fyrir þeim, sáust þess eng-
in merki. Það var eins og hann
starði á þau frá einhverjum vett-
vangi annars heims. Og andartak
langaði Penderel til þess að fljúga
á þennan náunga og lemja hann
duglega og vita, hvort það hefði
ekki einhver áhrif. En þá mundi
hann eftir því, að þau voru stödd
í fjallahéraði í Wales, — þau voru
í rauninni 1 öðru landi, þar sem
menn töluðu annarlega tungu, —
og það gat svo sem vel verið, að
þessi maður skildi ekkert nema
welsku — væri kannski þjónn, eða
vinnumaður, sem kvnni ekki stakt
orð í ensku. Hann leit sannast að
segja þannig út að hann gæti verið
seinasti afkomandi frumbyggja:
þessa lands. Nú kunni Penderel
ekki orð í welsku, og það var ekki
um annað að ræða en að koma
manninum í skilning um hversu á-
statt var fyrir þeim og hvers þau
óskuðu — með handapati og bend-
ingum. Og hann fór að pata og
benda — ýmist í þessa áttina eða
hina — og gat ekki stillt sig um
að tala sína ensku áfram mjúkum
og biðjandi rómi, þótt það færi vit-
anlega fyrir ofan garð og neöan
hjá þeim alskeggjaða. Og loks fór
að sjást mjög hægt, að þetta var
farið að hafa sín áhrif. Maðurinn
dragnaðist hægt að bílnum, gægðist
inn, leit svo upp eins og til veð-
urs, hristi svo höfuðið. Svo gekk
hann að Penderel, sem horfði þög-
ull og undrandi á þennan „frum-
byggja“, og barði hann létt á brjóst
ið, og allt í einu og óvænt kom ó-
vænt hljóð úr barka mannsins, lík-
ast því er kemur þegar menn
skola á sér hálsinn. Jafnvel welska
hugsaði Penderel, getur ekki hljóm-
að svona, þótt hún sé talin skrítið
tungumál.
— Voruð þér að segja eitthvað?
spurði Penderel.
Maðurinn svaraöi með þvi að
opna munn sinn og benti > inn í
hann meö koisvörtum fingri, og
hvarf svo frá Penderel og gekk
inn f húsið, en skildi þó dyrnar
opnar á eftir sér. Penderel hugs-
aði sem svo, að hann heföi fariö að
sækja húsbópda sinn, því varla
gæti hann verið húseigandinn.
Hamingjan góða, hann var líkari
sirkusbirni en mennskum manni.
Penderel horfði inn — þar virt-
ist vera stór forsalur, og hann fór
að hugleiða, hvort hann ætti að
fara inn einn eða kalla á Philip
og Margaret og sneri sér viö til
þess, og sá þá að þau stóðu alveg
fyrir aftan hann.
— Hver er meiningin með þessu?
sagði frú Waverton stórmóðguð —
að láta okkur híma úti svona lengi
Hvað er að?
— Það sem er að, sagði Penderel,
sem ákvað að reyna að sjá eitthvað
broslegt við þetta allt saman — er
að ég hef veriö að reyna að tala
við mann, sem virðist bæði vera
mállaus og vitlaus. Hann hvarf inn
rétt í þessu. Sáuð þið hann ekki?
Ég er sannast að segja ekki viss
um að hann sé af þessum heimi.
— Hvaö sagði hann? spurði Wav
erton.
— Ef hann hefði nú sagt eitthvað
— ég held, að hann sé mállaus.
Bíðið nú bara, ef hann kemur aft-
,ur gefst á að líta, því að ykkur
mun ekki hafa rennt grun í að
svona menn væru til.
Frú Waverton iét þetta sem vind
um eyrun þjöta — eins og svo
margt annað sem hún kallaði
heimskulegt mas, svona með sjálfri
sér.
— Við skulum fara inn, Philip.
Þau geta ekki rekið okkur á dyr
á nóttu slíkri sem þessari. Og þessi
bið er alveg hræðileg — ofan á
allt annað.
— Förum þá inn, sagði Philip, —
en getum við skilið bílinn eftir
þarna úti?
— Okkur verður sjálfsagt sagt,
hvað við getum gert við hann. Ég
læt ekki bjóða mér þetta lengur.
Og svo arkaði frú Waverton inn
í húsið og þeir á eftir henni.
Penderel veitti því nú athygli
að rafmagnsleiöslur voru í húsinu
og kom það honum á óvart en
s'álfsagt var kerfið I ólagi eöa eng
inn rafstraumur. Hann sneri raf-
magnssnerli til að kveikja, og viti
menn, það kviknaði á lömpunum,
en draugalegt, dauft og flöktandi
en var þó nægilega bjart til þess að
geta skoðað sig um f forsalnum.
Þetta var í rauninni allstór salur,
sem virtist vera notaður sem reyk-
og lesstofa jafnframt — ef til vill
einnig sem borð- og setustofa. Við-
arþiljur náðu frá gólfi upp á miöja
veggi, opin eldstó var í horninu
lengst til vinstri, en upp á loft lá
breiður stigi og til vinstri voru dyr
og tvennar til hægri. Eldstóin var
líkust rúst, borðið í miðju gamalt
og hrörlegt og stólarnir mestu
garmar. Hrörnunarbragur var á
öllu og þó fannst honum einhver
hugnunarblær á þessu eftir að hafa
verið úti í ofviðrinu. Öllum þremur
fannst notalegt að vera þarna, en
ekki var það vegna þess að þau
hefðu enn mætt neinni mannlegri
hlýju eða gestrisnisvotti Saggalykt
vai þama, eins og af gömlum blöð
um
En það var ekki nema stutta
stund, sem þeim fannst notalegt
að vera þarna. Þau stóðu þarna
í hnapp, vot og skjálfandi og biöu
þess, sem næst myndi gerast. Ekki
kom orð yfir varir neins þeirra.
Penderel starði á stigann og hefði
ekki verið neitt hissa á því, þótt
vofa hefði komið niður með ljósa-
stiaka. Og þegar hann horfði á stig
ann — þaö var eins og hann gæti
Sjáib Iðnsýninguna
ÞÝZKAR ELDHÚSINNRÉTTjNGAR
úr harðplosti: Format innréttingar bjóð'a upp
ó anna'á hundraS tcgundir skópa og litaúr-
val. Allír skópar mcð baki.og borSpIata sér-
smíðuð. Eldhúsið fæst með hljóðeinangruð-
um stólvaski og roftækjum af vönduðustu
gerð. - Sendið eða komið með mól af eldhús-
inu og við skipuleggjum eldhúsið samstundis
og gcrum yður fast verðtilboð. Ótrúlega hag-
stætt verð. Munið að söluskattur er innifalinn
í tilboðum fró Hús & Skip hf. Njótið hag-
stæðra greiðsluskilmóla og /2\— —- —■
lækkið byggingakostnaðinn. jSéi^ftÆ Kl
HÚS & SKIP hf. LAVQAVIGI 11 * SfM1 21515
EVENTS OF LIFE AND DEATH ARE SILENTLV
AND QUICKLV CREATED, INTHE JUNGLE VVILDS..
CiMtS
...AS,INAMOMENT,ACRUDE
WEAPON PROPELS ITS MISSILE
AT A MOVING TARGET-AND A
PREDATOR LEAPS T0 KILL '
Tm. Ktg. U. S. Pot Of*.—All HghK r W
Copr. l?ít by Unll*d fta.vrr SyWsatt, in«.
Líf og dauði ske hljóðlega og snögglega
í frumskógarþykkinu.
... á augnabliki er ör skotið af frumstæöu
vopni að skotmarki, sem er á hreyfingu, og
um leið stekkur rándýr til þess að deyða.
F L
ekki á annaö horft — vöknuðu
skáldlegar hneigðir i huga hans,
og hann fór að taka saman ræðu
til þess að fagna vofunni sem
koma mundi — eða sem enn betra
væri, ef þarna birtist nú allt í einu
ung og fögur kona. Oft hafði hann
hugleitt, hve dapurlegt það var, er
fólk gat ekki litiS björtum augum
á lífið — þetta væri hvort sem
er allt ekki nema sjónarspil, þar
sem ýmislegt geröist, sem varð til
þess að gleðja mann eða hryggja —
og allt mundi það fara einhvera
veginn eins og á leiksviðinu. Og
hann hugsaði áfram um lífið sem
leik á sviði, þar sem hver sagöi og
gerði, sem honum bar að segja eða
gera — og hvarf svo virðulega af
sviðinu. Svo sannarlega ætlaði
hann að trúa Waverton fyrir þessu
hugarslangri sínu, undir ■ eins og
þeir fengu eitthvað til að skola á
sér kverkarnar með. Svona við-
ræðuefni hentaði bezt yfir glasi.
FRAMKÖLLUN
KOPIERING
STÆKKUN
GEVAFOTO
L/EKJARTORGI y
MET7ELER
hjólbarðarnir eru sterkir og
mjúkir, enda vestur-þýzk gæða-
vara.
Hjólbarða- og benzínsalan
við Vitatorg. Sími 23900
Barðinn h.f.
Ármúla 7. Sími 30501
Ahnenna Verzlunarfélagið h.f.
Skipholti 15. Sími 10199