Vísir - 13.01.1968, Qupperneq 12

12
V í SIR. Laugardagur 13, janúar 1968.
KVIKMWDASASa BFTIR
A- £>■ QOTHRIE 3r.
vakki í kringum vagnana með
krakka sína, og leiðangurskonur
! kunnu illa hnýsni þeirra; einhverju
I höfðu þær líka hnuplað — nokkr-
um hnífum og exi og einn riffill
hvarf vist líka. En Dick sagði að
það mætti heita vel sloppið eftir
atvikum.
Evans þakkaði sjálfum sér ekki
fyrst og fremst það, sem áunnizt
hafði, hann taldi víst að allt slíkt
hefði komið með reynslunni, hver
svo sem hafði forystuna. En gott
þótti honum til þess að vita og
hann var mjög ánægður yf-
ir þvi að samheldni virt-
ist hafa aukizt. — Tadlock
sýndist meira að segja hafa náð
sér mikið til aftur, og það var
vist ekki laust við aö hroki
hans vekti nokkra athygli og jafn-
i vel kátínu meðal virkisverja.
Dick gamli varð til að vekja
hann af þessum hugleiðingum.
„Það litur út fyrir að hann sé
að ganga í vestanátt. Það verður
hvassviðri áður en langt um líöur.“
Evans hafði ekki veitt athygli,
að skýjabakka haföi dregið sam-
an yfir fjöllum. „Veit það á
storm?" spurði hann.
„Það er ekki gott að segja. Þeir
telja í Loramie, aö það boði rok
og rigningu."
Það varð nokkur þögn. Svo
mælti Dick gamli enn: „Ef ég man
rétt, þá er ekki svo ýkjalangt
að sæmilegu vatnsbóli."
„Þú átt við, að við setjumst
snemma að í kvöld?“
„Ég hef horft á eftir vísunda-
hjörðunum, þegar þær æða und-
an rokinu og rigningunni. Það er
annað en gaman. Einu sinni urð-
um við að kynda bál til aö halda
þeim frá tja!dstaðnum.“
„Ég skil“, varð Evans aö orði.
„Ég hef haft allan ht^jann við
nautgripahjörðina og Indíánana."
„Þú hefur aldrei séð vísunda-
hjaröirnar æða?“
Nei, hugsaði Evans með sér,
hann hafði aldrei séð þá sjón.
Hann hafði einungis séð hjarðim-
ar á reiki, sitt á hvað. En nú, þeg-
ar gamli maðurinn vakti athygli
hans á því, gat hann vel gert sér
í hugarlund hvílík ógn og hætta
henni mundi samfara. Það fór
hrollur um hann, þegar honum
kom til hugar hvemig það mundi
vera að vakna við hinn fer-
lega gný um miðja nótt, finna
jörðina titra og skjálfa þegar
hjarðimar nálguöust, æddu beint af
augum á hvað sem fyrir var og
tróðu allt undir, dautt og lifandi.
„Ég vil helzt ekki gera ráð fyrir
að ég eigi eftir að sjá þá sjón“,
mælti hann lágt.
„Allra vegna mundi ég hins-
vegar gera ráð fyrir því í þínum
sporum", sagði Dick gamli Summ-
ers.
„Mundu hjarðimar ekki hika við
að æða á lestina, ef svo bæri und-
ir?“
Dick gamli vaggaði höfði lítið
eitt, eins og hann gerði hvorki
að játa smimingunni né neita. Um
leið varð honum litið í vesturátt.
Það var komið að nóni. Svo leit
hann um öxl í söðlinum. „Þeim
gengur vel reksturinn“, sagöi
hann.
„Undarlegt meö vísundakálf-
ana“, hugsaði Evans upphátt.
„Getur það komið fyrir, að þeir
taki sig út úr hjörðinni og elti
kýmar okkar?“
„Þaö er ekki útilokað“, sagði
Dick gamli. „Dæmi til um þaö.
Hitt er bó tíðara og hættulegra,
aö tamdi nautpeningurinn taki á
i-ás og blandi sér í hóp með vís-
undunum.“
„Ég hef látið alla, sem tök var á,
aðstoöa viö reksturinn", sagði
Evans. „Sennilega ætti ég að halda
mig þar líka...“
„Ef við hefðum nóg af salti“,
sagði Dick gamli. „Ef við hefðum
salt væri auðveldara aö halda kún-
um og kálfunum kyrmm á hverju
sem gengi...“
Langa stund riöu þeir án þess
að mæla orð frá vörum. Vísunda-
hjarðimar stóðu svo þétt, að þaö
var því líkast sem lestin yrði að
ryðja sér braut, það var með
naumindum að vísundamir drögn-
uðust frá vögnunum, svo rólegir
voru þeir. Þegar kom að vátns-
bólinu, sem Dick gamli hafði
mmnzt á, stóðu nokkrir vísund-
ar úti í vatninu og kældu sig. Þeir
dröttuðust þó upp á bakkann,
þegar þeir nálguðust, Evans og
Dick gamli.
„Það væri kannski ekki svo
vitlaust aö bæta við kjötbirgöim-
ar, á meðan þeir era ekki lengra
undan“, sagði Dick gamli.
Hann dró upp gikkinn á rifflin-
um, og þegar hann sá að Evans
hafði farið eins að, hleypti harm
hesti srnum.
Vísundamir gláptu fyrst, en
tóku svo til fótanna. Dick lagði
sinn vfsund að velli aðeins nokkra
faðma frá vatnsbólinu. Evans varð
eilítið seinni til. Vísundamir voru
ekki fyrr fallnir en úlfamir þustu
meö tunguna lafandi út úr gap-
andi hvofti.
Þeir Evans og Dick stukku af
baki. Evans spretti upp hálsæð-
inni á vísundunum svo þeim
blæddi, en Dick gamli hlóð aftur
riffil sinn til vonar og vara, ef
úlfarnir skyldu gerast ágengir.
Vatnsbólið var gruggugt eftir vís-
undana, „Það er alls ekki drekk-
andi, Dick“, varð Evans að orði.
„Það er þó blautt.“
„Það væri ekkert lakara að
drekka úr vömbinni úr vísundun-
um . ..“
„Og þaö sezt til. Gruggið drep-
ur engan. Drukkið hef ég svo
gruggugt vatn, að maöur varð að
tyggja það, svo það rynni niður —
og varð gott af því.“
Gamli maðurinn athugaði um-
hverfið til að ákveða tjaldstaðinn.
Þegar lestin nálgaðist, reið hann
til móts við hana og innan stund-
ar höfðu vagnarnir myndað hring,
hávaða og árekstralaust.
Evans stóð yfir vísundaskrokk-
unum og hélt úlfunum frá. Sólin
var að síga bak við fjöllin í vestri
og skýjahakkinn stóð í dimmrauðu
báli, Evans þóttist sjá öll merki
þess, að himinninn yrði þungbúinn
og nóttin myrk. Dick gamli kom
til hans. „Það er rétt að ég hjálpi
þér við að lima sundur bráðina",
sagði hann.
„Þakka þér fyrir bað“, sagði
Evans. Hann teymdi hest sinn að
vögnunum og tyllti honum við
hiól á öðrum vagni þeirra hjóna.
Hann kastaði kveðju á Browne.
Það vakti athygli hans hve allt
var óvenjulega hljótt þótt allir
væru örmum kafnir við að reisa
tjöldin og búa sig undir nóttina.
Rebecca kleif stirðlega ofan úr ek-
ilssætinu á aftari vagninum.
„Það get ég sagt þér sannast
orða, Lije Evans“, mæiti hún, „að
enginn skal fá mig til að trúa
þvi, að til sé allur sá aragrúi
villinauta, sem ég sé hér meö eigin
augum.“
Browne hló. „Hún var svo
hrædd, aö hún þorði ekki að ganga
með vagninum“, sagði hann.
„Og ekki var ég beinlínis
hrædd", mddaði Rebecca í móinn.
„Mér ofbauð einungis, það var
fyrst og fremst það. Ég er viss
um að ég verð ekki svo gömul,
að ég heyri ekki þessi öskur og
ólæti í eyram mér.“
Evans virti hana fyrir sér með
stolti.,, Maður venst þessu svo aö
það vekur ekki athygli“, sagði
hann glettnislega.
„Ekki hún Rebecca min. Það eitt
er víst...“
Evans haföi hraðar hendur. Það
dimmdi óðum og himinninn huld-
ist sortaskýjum. „Teymdu hest-
ana og akneytin að vatnsbólinu",
sagði hann við Browine. „Við
setjum eins mikið af nautgripum
og kemst inn í vagnagirðinguna
hjá hestunum fyrir myrkur.“
„Þú ert eitthvaö kvíðinn, Lije“,
varð Rebeccu að oröi.
Hann svaraði ekki beinlínis. ,,Ég
kem aftur að vörmu spori" sagði
hann og hvarf á brott til að ræða
við leiðangursmenn. Hann bauð
Nú ej rétti tfminn tO að látal
|tnunstra hjólbarðann upp fyrir|
svetraraksturinn méð SNJÖ-|
P^NSTRI
Neglum einnig allar tegundirjj
|snjódekkia með finnsku snjð-
. 5':öglunun- Fullkomin hjðlbarðaj
^þjðnusta.
blðnusta — Opið frá IcL 8—|
[24 7 daga viknnnar.
Hjölbarða-
þjónusfan
i.
Vitatorgi
Sfmi 14113.
Grafarþögn ríkir í hellinum, þar til..
„Tarzan er konungur apanna...
... kvenapinn er minn“.
irðu þeim?“
„Hvað sagð- „Að ég sé konungurinn og þú drottning
min“. — „Og hvemig komumst vig þá úr
Jiöllinni“, konungur?“
að hestamir skyldu þegar leidd-
ir að vatnsbólinu og sfðan á beit,
en ekki nema skamma stund.
Nautgripunum haldiö saman eins
og unnt væri, viöur höggvinn til
að gera bál og hestamir síðan
hafðir til taks, ef með þyrfti. Það
gæti eins vel átt sér staö að vis-
undarnir tækju á rás, og þvl væri
nauðsynlegt að vera við öllu bú-
inn. Þegar hann hafði skipað þann-
ig fyrir, hélt hann aftur að vögn-
um sínum, kveikti bál fyrir Re-
HÖRÐIJE EIIiRSSOm
HÉRAÐSDÓMSLÖGMAÐUR
WÍOrXXVlARSSKimSTOFA
Blönduhiíð 1. - Sími 20972.
A ’ • * \
Danfoss hitastýrður ofnloki er lykillinn
ORjrfMP að þcegindwn
9
tí
VELJIÐ AÐEINS
ÞAÐ BEZTA
Það vandaðasta verður
ávallt ðdýrast.
Kynnið yður uppbygg-
ingu DANFOSS hita-
stillta ofnventilsins áð-
ur en þér veljið önnur
tæki á hitakerfi yðar.
— HÉÐINN =
VÉLAVÉRZLUN-SÍMI: 24260
■n—ii—wwimi !»■ ii i ....
Sölubörn óskast
Hafið samband við
í. afgreiðsluna
1 Hverfisgötu 55.
VISIR
31 SÍW .23022