Vísir - 09.02.1968, Page 12

V í SIR . Föstudagur 9. febrúar 4968.
EpGAR RlCE BVRROUGHS
PON'T KILL HIM,
TARZAN...HE LOOKS
SO HeLPCESS.'j—
CHIEF NYALA 1
IS INDEBTeD TD L
yoa for killiwg
U0URU...WOIV YOU
ARE THE GOO OF
SACRIFICE/ ^ X
Y WHV DID \
) HIS TUIBE \
FEED VOU TD
THE MONSTER ?.
hann, Tarzan. Hann virð
„Nyala foringi stendur í mikilli
arskuid viö þig fyrir að hafa
SPflRie TÍMA
FVRIRHBTN
BIFREIÐAEIGENDA
I REYKJAVIK
SIMI; 56529
ÞVOIÐ OG BÖNIÐ
BILINN YÐAR
'BjiAuasjur
RAUDARÁRSTlG 31 SlMI 23022
LAUSAVEGI 133 alrql 1173B
W" ""TaEafflKSBHKBR
*
,,Eðá kæra hann fyrir ieiðángiirs-
ráðinu, aö hann yrði húðstrýkt-
ur“.
„Rólegur
„Þú heldur kannski að ðg geri
ekki alvöru úr því?“
;'„Já, <ég held að þú gerir ekki. al-
vöm úr því“.
,,'Hvað á ég til bragðs að fcaka,
Diok?“ ír-
ivAllt er ’þetta dálítið flókið, = ég
viðurkenni það. En nú veit ég ailar
aðstæður, svona í stórum dráttum,
nema hver maðurinn er“. »t-
„Það er Mack“.
„Jæja, það kemur mér i rauninni
ekki' við, Brownie, enda þreytir
það .ek.ki neinu í sjálfu sér.'Nú skul-
um vig Ífu'ýfcÖ "níál ið" röléga 'bfekkra
stundg'þ'élstÞTér þanh veg.vifárið,
skilst mér, að það borgar sig ekki
að flana að neinu, piltur minn“. '
Dick var staðráðinn í aö bregð-
ast ekki trausti piltsins, en ráða
hdhúÁ eins heilt jog • hanri kunni.
Hann reyndi að setja sig í spor
haná, ekki sem lífsreyndan, aldur-x
hniginn mann, heldur sem þann,
er hann mundi sig á hans aldri.
Það var þýðingarlaust að reyna aö
koma ungum pilti í skilning um
það, að í raun réttri væri fátt I líf-
inu, sem skipti máli. Þýðingarlaust
að segja honum, að árin drægju
fjöður tímans yfir allt og það, sem
væri þyngst áhyggjuefni í dag
fyndist manni oft hlægilega lítils-
vert að áratugum.lii5n.um..Draumar,'
vonir, sár og skrokkskjóður —
allt fyrndist .þetta' og græfist í
fylgsnum hugans.
Og öll þessi lagaákvæði og regl-
ur, sém friaðurinn setti sér, braut
og þjáöist síðan fyrir að hafa brot-
ið. Eins og 'lagaákvæðin, sem fjötr-
uðu mannlegt eöli. Til dæmis að
stúlka mætti ekki liggja með karl-
manni,' néma að þresturinn hefði
lagt blessuri síria yfir það áður.
Maðurinn,1 var máður fyrir það eðli,
sem náttúran hafði gætt hann, það
varð honum ljóst, þegar hann var
kominn til vits og ára, svo fremi
sem eitthvert trúarofstæki hafði'
ekki náð tökum á honum, þótt hann
blygöaðist sín fyrir eðli sitt, á með-
an hann var ungur. Þegar hann
éltist, lét hann ekkert tækifæri á
jþvf sviði ónotað, eða ásakaði sjálf-
'an sig fyrir heimsku ella, eins og
hann harmaði 611 þau tækifæri,
sem hann hafði látið fram hjá sér
fara, meðan hann var enn ungur
að árum. Þegar Brownie væri kom-
inn á þann aldur, mundi hann
varla dæma Mack eins hart og
hann gerði nú.
í Og Supmers rauf þögnina: „Hún
hefði ekki.þurft að skýra þér frá
þessu B|ow?iié‘V sa|M*n&híli.'' ' 5
t „Ég veit. það., Ég ge£ pkkL'jtfipaó,
en dáðst að heiðarleika hennar“.
■Sagði pikuririn,- {
„Hún hefði meira að ,segja getað
komið því þannig fyrir, aö þú og
allir hefðu álitið þig föður að barn-
inu, í stað þéss ’áð vera þér svona
einlæg og hreinskilin" mælti Dick
enn.
,,Það er alls ekki víst ag hún
vilji nokkurn tíma aðhyllast mig“.
sagði pilturinn.
„Astæðulaust að kvíða þvl. Ég
vildi að ég ætti alla hluti eins
vísa“.
Það brá fyrir ákefð í rödd pilts-
ins. „Þú ert viss um að hún geri
það?“
„Ekki í neinum vafa!“
Brownie lækkaöi röddina. „Þó
svo færi, er ég ekki viss um hvaö
gera skal. Maður vill ekki bera
minna úr býtum, en vonir hans
standa til.“
Satt var það, hugsaöi Dick Summ
ers, en þagði. Maðuririn vildi ekki
bera minna úr býtum en hann hafði
gert sér vonir um, en hann varð
að sætta sig við það, engu að
síður. Kannski var einmitt þetta
hið mikilvægasta, sem hann hafði
lært í lífinu — kannski það mikil
vægasta, sem nokkur maöur gat
lært,— að ýeröa álltaf að sætta sig
viö hálfan bkerf'
„Finnst þér að þú getir án henn
ar veriö, Brownie?" spurði hann.
„Nei, það finnst mér ekki. Og
ég get ekki skilið, að nokkurn tíma
komi til þess að mér finnist það.“
„Það ræður úrslitum, Brownie",
sagði Summers og var ekki í ;nein
um vafa um. að svo væri. í raun-
inni hafði hann aldrei verið -í vafa
um það, enda þótt hann biöi á-
tekta. , .
>,Hvernig?,“
„Þú kvænist henni, auðvitað ...
í öllum guðanna bænum!“
„Þér er það alvara?‘‘
„Já, og minnstu aldrei á það,
•sem húri hefur skýrt þér frá, ekki
einu orði. Þurrkaðu þaö algerlega
úr huga þér og minni. Hún verður
þér yndisleg kona.“
iu:,vþú.heldur það, DickTbífi 1 J
,Það var trausfið, sem piltirin
sktírti fyrst og fremst, og SÍimm-
ers, reyndi að vekja það eftir
megni. „Mér þykir þú spyrja
heirnskúlega drengur minn. Þetta
er fyrirmyndar stúlka, sérðu það
ekki. Það er bara bað, að hún líð-
ur vegna foreldra sinna, það hefur
ef til vill snúizt upp í kaldrana og
kærulevsi. eða kannski hitt, að hún
hefur ekki staðizt það, að svo mik-
ilsmetinn ‘og auðugur maður reyndi
að fara undir föt við hana.
Gleymdu því, gakktu að eiga hana
og vertu stoltur af.“
„Dick...“
Enn var efi i röddinni, sem Dick
Summers féll ekki. Hann reis á
fætur. „Þetta er allt og sumt sem
máli skiptir. Við skulum koma. Ég
er þegar búinn að glevma því, sem
þú hefur sagt mér ..
„Það er ekki víst, að hún sé með
bami...“
„Við skulum koma.‘‘
,,En ef hún er með barni?“
„Það er enginn vandi að láta sér
hykja vænt um barn. Skiptir engu
hver á þaö.“
Brownie reis á fætur. „Þá verð ég
að segja pabba að ég sé staðráð-
inn í að kvænast.“
„Lije tekur því áreiðanlega vel
Hann er réfctsýhn maður.“
„Ég veit það, en samt er ég ekki
viss ... Ég þakka þér fyrir, Dick.“
„Það er ekkert aö þakka.“
Undarleg var mannskepnan,
j hugsaði Dick Summers á leiðinni
i heim að tjöldunum. Mack hafði
komið þarna illa fram, víst um það,
en þegar Dick minntist þess hve
stúlkan var fríð sýnum og íturvax
in, mjúk og stælt í senn og með
héita spurn í augum, fór því fjarri
að hann, gæti álasað honum fyrir
það. Freisting var alltaf freistíng
— pg maðurinn ekki nema maður.
Tuttugasti og' fimmti kafli.
Lije, Evans hleypti hesti sínum á
undan lestinni, sem var í þann veg-
inn'að leggjá af stað. Leiðangurinn
hafði keypt sér nauðsynlegar birgö-
ir, vagnarnir verið lagfærðir, öllu
kippt í lag, sem kippt varð í lag á
annag borð. Brúðkaupið var um
garð gerjgið.;. Af- staö ... og tími
var t|l korpinn. Það var ekki hafcgt
að láta''fíjbnbvígslu tefja ferðina
von úr viti. Ekki heldur týndan
hund! Veturinn muridi ékki láta á
sér sfcanda, og enn var drjúgur
spölur til Oregon.
Hann tók í taumana og lét hryss-
una brokka. Þetta var hráslagalegur
morgunn. Eins víst að þaö færi aö
rigna, og það yrðu ekki neinar smá
skúrir.
Þag var ástæðulaust að láta kvíð
ann og gremjuna ná tökum á sér.
Ástæðulaust aö vera að brjóta heil
ann um það, sem oröið var, enn síð-
um ástæða til þess að brjóta heilann
um það, sem var framundan. Hann
æfclaði ag minnsta kosti ekki að
leggja það á sig, ekki að draga upp
fyrir hugskotssjónum sínum myrid
af húsinu, sem hann hugðist reisa
í Oregon eöa væntanlegu heimili
sínu þar. Hann ætlaði heldur ekki
að reyna að gera sér í hugarlpnd
hvemig þeim af leiðangursmönnum
mundi farnast, sem enn voru eftir
í virkinu og höföu afráðig að fara
með Greenwood gamla til Kalifom
íu — Tadlock, Brewer og Davis-
worth og fjölskyldum þeirra. Já, og
þeim MacBee-hjónum ... sem hann
var nú kominn f tengdir viö, svo
if va
i
VDU HEReJ?
»Ef þú varst ekki sendur til að drepa
feltkur, til hvers komstu þá?“' -
ist svo hjálparvana/1 — Hvers vegna ætl-
a$l þjóðflokkur .fórqia þér fyrir
ófreskjuna?“
að hafa drepið
Uguru. - nú ,ert þú fórnarguð.“ —
„Hváð þá?“
Eldhúsið, sem allar
húsmœSur dreymir um
Hagkvœmni, stíHegurS
og vönduS vinna á öllu.
Skipuleggjum og
gerúm ySur fast
verSfilboS.
LeitiS upplýsinga.