Vísir - 13.05.1968, Blaðsíða 12

72
V í SIR • Mánudagur 13. maí 196».
— Það var leiöinlegt, sagði ég.
Æ, það líður hjá, sagði Marcia.
— Hann verður góður þegar hann
hefur sofið. Hún hló lágt. — Ég
var svo hrædd um að þú fengir
. ekki boðin frá mér, en hefði ég
vitað að Peter var í flugvélinni,
mundi ég ekki hafa þurft að hafa
áhyggjur af þessu.
— Ég er hissa á að hann skyldi
ekki iáta ykkur Carlos vita að von
væri á sér, sagði ég til að leita
fyrir mér.
Marcia yppti öxlum. — Við er-
um góðir kunningjar, en heldur ekki
meira, sagði hún. — Hann skrifar
aldrei bréf nema hann megi til.
Hann mundi eflaust hafa símað til
mín í fyrramáiið ... — Hún horfði
á mig. — Það ei verulega gaman
að þið skulið vera hérna bæði.
Skyldi hún meina þetta, hugs-
aði ég með mér. Svo skammaðist ég
mín fyrir að ég skyldi efast um
hreinskilni hennar. Marcia hafði
sína galla, en hún var tvímælalaust
heiðarleg. Ég hafði aldrei heyrt
hana segja þáð, sem hún meinti
ekki.
Gamli nætur-dyravöröurinn, sem
hafði tekið dótiö mitt úr bílnum,
kom aftur og sagði eitthvað viö
Marciu á spönsku. Verum mínum
hjá Marciu og því, aö ég hafði
lesið talsvert spönsku, gat ég þakk-
að það, aö ég var sæmilega að
mér i málinu.
Marcia hlaut aö hafa gleymt
GÍSLI
JÓNSSON
Akurgerð' 31
Sfmi 3519ii
Fjölhæf jarðvinnsluvél, annast
lóðastandsetningar greí hús
grunna holræsi o. fl.
Tökum að okkur övers iconai múrbrc;'
og sprengivinnu 1 húsgrunnuru og ræs
um. Leigjum út ioftptessur og vfbra
sleða Vélaletga Steindórs Sighvats
íOnat Alfabrekku við Suðurlands
braut, sfmi 30435
RAFVELAVERKSTÆOI
S. MELSTEÐS
SKEIFAN 5 SÍMl 82IÍ0
TOKUM AÐ OKKUR'
H MÓTORMÆLINGAR.
H MÓTORSTILLINGAR.
H VID6ERÐIR X RAF-
KERFI, DÝNAMÓUM,
OG STÖRTURUM.
H RAKAÞÉTTUM RAF-
KERFIÐ
Lvarahlutir Á STADNUM
GAENSASVE6UR
/nnTTTTTTTrrrrm'rnTTi rui'ini.i.tnr
' ;'b ..ir.L^S.f'-óGívðSí'i^J'b. yirn>A
'ÓR'VAL'ÁFl/Í'KtáÉpLTM .
LAUGAVEG 62 1.5»MI 10825 , HEIMASlMI 83634
'BOLSTBOi
þessu, því að hún . sagði: — Gon-
zales segist hafa borið farangur-
ínn þinn upp, Joyce. Hann er aö
spyrja hvort hann geti gert nokkuð
fleira fyrir þig?
— Nei, þökk fyrir. Nú vil ég
helzt komast í rúmið í snatri og
sofna.
— Ég skal fylgja þér í herbergið
þitt. Það er á annarri hæð, með
útsýni yfir sjóinn.
Ég elti hana inn í rúmgóðan for-
sal með hvítum veggjum og
tíglagólfi. Ég var þreytt núna, en
á morgun skyldi ég líta betur kring
um mig. Og á morgun ætlaöi ég að
skrifa John langt bréf og segja
honum ferðasöguna, hugsaði ég með
mér, dauðsyfjuð.
Marcia nam staöar viö breiðar
dyr viö endann á ganginum, opn-
aði þær, kveikti ijósið og vék svo
til hliðar, svo að ég færi inn á und-
an henni.
Ég stóð mállaus af undrun. Fyr-
ir háum gluggunum voru skemmti-
leg bláröndótt tjöld. Sófarúmin
voru meö ábreiðum úr tafti, með
sama bláa iitnum. Þykkar, hvítar
ábreiður voru á gólfinu. Veggirnir
voru hvitmálaðir og bogamyndaðar
dyr voru út í ofurlítinn gang, og við
hann var baöklefinn. Þetta var svo
fallegt og smekklegt, að mér fannst
ég vera komin í lúxus-gistihús í
stórborg.
Ég sneri mér að Marciu: — Eru
! öll gestaherbergin þín eins íburðar-
| mikil og þetta?
— Já. Við viljum láta gestunum
okkar líða vel.
— Já, það leynir sér ekki. Það
er engin furða þó að þetta gisti-
hús sé vinsælt.
Hún opnaði franska gluggann og
sýndi mér svalirnar. Garðurinn fyr-
ir neðan náöi niður að sjó. í tungls-
Ijósinu sá ég ölduna brotna hvít-
fyssandi við fjörusandinn.
— Mér þykir svo gaman að þú
skyldir bjóða mér hingað, sagði 4g
j fagnandi. — Ég hlakka til að sjá
þetta allt f dagsbirtu í fyrramálið.
— Það er gaman að þér lízt vél
á það . Marcia leit á armbands-
úrið sitt.
— Klukkan er nærri því þrjú.
Ef þú ert viss um að þig vanhagi
ekki um neitt, er líklega bezt að
ég bjóði góða nótt.
— Nei, mig vantar ekkert, Mar-
cia. Ég beygði mig og kyssti hana.
— Góða nótt!
Hún gekk fram að dyrunum. Svo
stanzaði hún og leit við og hnykl-
aði brúnirnar, og kvíöi skein úr
stórum, dökkum augunum. — Þegar
þú hittir Carlos á morgun, máttu
ekki minnast á að ég hafi ekki tek-
iö á móti þér á flugvellinum, sagði
hún.
Ég starði á hana, en var svo
þreytt og syfjuð að ég gerði mér
varla grein fyrir hvað hún sagði.
— Ég vil að hann haldi að ég
hafi tekið á móti þér á flugveilin-
um í Gibraltar, eins og við höfðum
talað um. Röddin var lág og biðj-
andi, og mér fannst að henni mundi
standa þaö á miklu, að ég skildi
hvað hún átti við.
— Já, vitanlega, góöa, sagði ég.
— Það er óvlst að minnzt veröi
á þaö, en ef það skyldi berast í tal
... Hún horfði lengi á mig. — Ég
tók þá á móti þér I Gibraltar, þegar
þú komst út úr flugvélinni.
— Þú tókst á móti mér í Gibralt-
ar, endurtók ég eins og barn, sem
er aö læra utan að. — Ég skal ekki
gleyma því. En, Marcia, hvers
vegna . ..?
Annaðhvort heyrði hún. ekki til
mín eða vildi ekki svara, því að
hún fór án þess að segja meira.
Var hjónaband hennar og Carios
ekki gott? Hafði hún verið með ein-
hverjum öðrum manni?
Ég háttaði og iagðist fyrir. Tjöid-
in höfðu verið dregin frá gluggun-
um, og ég sá tunglsljósið speglast
I sjónum.
Ég óskaði að Marcia hefði ekki
beðiö mig um að leyna því, að hún
tók ekki á móti mér á flugvellinum.
En svo datt mér í hug, að ég væri
ekki ein um þetta leyndarmál henn-
ar. Hafði hún gleymt því, að Peter
vissi lika að hún hafði ekki komiö,
og gat minnzt á þaö einhvern tíma,
að Carlos nærstöddum?
Kannski mundi hún hafa sam-
band við Peter og aðvara hann. En j
þá hlaut hún aö vita hvar hann bjó !
í Malaga. Og út úr þessu fór ég að i
hugsa um hvort hún hefði sagt
satt, þegar hún lét sem hún vissi j
ekki að Peter væri væntanlegur til j
Spánar.
I
Ég vaknaði morguninn eftir í
glaða sólskini og varð litið út á
blátt hafið. Ég hpppaöi fram úr rúm
inu, smeygðí mér i morgunkjólinn
og gekk út á svalirnar. Ég féll 1
stafi þegar ég sá útsýnið. Blátt
hafið, hvít hús með flötum þökum,
plámar og evkalyptustré, og blóm
alls staðar blóm . . Hér hlaut að
vc-a dásamiegt að lifa.
Ég laut framyfjr grindverkið er
ág heyröi umgang niðri, og sá
að Carlos var á gangi þar.
— Halló kallaði ég.
Hann leit upp og fallega andlit
ið hans varö; eitt bros.
— Halló! Það var gaman að sjá
yður aftur.
— Þaö er svo yndislegt hérna.
— Nú kom Marcia og tók undir
handlegginn á honum. Hún var sól-
bökuð og yndisleg, i röndóttum
sumarkjól.
— Svafstu ve), spurði hún.
— Eins og steinn.
— Ég bað um að láta ekki vekja
þig, úr því að þú komst svona
seint. Flýttu þár nú að klæða þig
og komdu svo niður og fáðu þér
eiííhvað I svanginn.
Ég baðaði mig og klæddi mig
í snatri. Marcia og Carlos höfðu
borðað morgunverð fyrir löngu, en
þau sátu hjá mér á svðlunum niðri
meðan ég borðaði. Við töluöum
um alla heima og geima og ég
fór að halda að mér hefði skeikað,
begar mér datt f hug að hjóna-
band Marciu og Carlos væri ekki
gott. Þau virtust vera mjög ham
ingjusöm, bæði tvö.
— Hvernig gekk ferðin? spuröi
hann meðal annarra orða.
— Ágætlega. Ég var svolítið
hrædd fyrst í staö, því að ég hafði
aldrei flogið áöur. En það leið fljótt
hjá.
— Konan mín mun ekki hafa
komið of seint á flugvöllinn? Carl
os leit ertnislega til Marciu um
leið og hann spurði.
— Nei, sagði ég. — Hún beið
þegar ég kom.
Carlos hló. — Þá er það líklega
í fyrsta skiptið sem hún hefur
verið stundvís þegar hún átti að
taka á móti fólki.
Marcia roðnaði. — Þetta var illa
mælt. Þú ert sjálfur sá okkar sem
er óstundvis.
— Hafa hinir gestirnir fengið
morgunverðinn? spurði ég til að
tala um eitthvað annað. Ég leit á
borðin kringum mig, en þar sat
enginn.
— Já, það held ég, sagði Marcia.
— Sumir þeirra fá morgunverðinn
í rúmið.
— Eru margir hérna núna?
— Kringum tuttugu. En hér verð
ur orðið fullt hús í vikulokin.
— Væri ekki réttara að þú lét-
ir mig fá herbergi bakatil f hús-
inu? spurði ég. Ég hafði lítið á
auglýsingapésann frá „Loretta" og
séð að herbergiö mitt var eitt af
beim dýrustu.
— Nei, alls ekki flýtti Carlos
sér að svar3. — Þetta er fyrsta
skiptið sem þér heimsækið okkur,
og við viljum láta fara vel um yð-
ur.
Ég brosti til hans: — Ég vona að
Marcia hafi sagt yður að ég hef
hugsað mér að gera eitthvað til
gagns hérna?
Carlos hló og sagði að ég yrði
að minnsta kosti að eiga náðuga
daga fyrsta hálfa mánuöinn. Hann
leit á Marciu. — Hér verður mikið
að gera eftir nokkra daga, svo að
mér fir.nst að við ættum að nota
tækifærið og fara með Joyce eitt
hvað hérna í kring meðan við höf
um tfma til þess. Eigum við að
skrenna t'! Malaga í dag?
— Langar þig til þess, Joyce?
spurði Marcia. — Það er yndisleg
ur bær.
— Ég fer algerlega eftir ykkar
ráðum, sagði ég ánægð og datt í
hug að kannski mundum við rek
ast á Peter f Malaga. Ég fór að
velta fyrir mér hvort Marcia hefði
sagt Carlos að Peter hefði komið
með sömu flugvélinni og ég, og að
hann væri í Malaga. En hvorugt
þeirra minntist á þetta, svo að ég
bagði.
BELTIo g
BELTAHLUTIR
á BELTAVÉLAR
THE BEA5TA1EN
HAVE TFtAILED US
WITH APESf GET
BEHIND ME. JANE!
TARZAN WILL NOT BE ABLE
TO 5AVE PALEHAIR FRO.W
THESE APE5-S00NI A/O
OVE WILLSTAND 8ETV.'EEN
LA AND TARZANÍ
„Villimennirnir Iei'ta ykkar, en þeir
vita ekki um þessi göng.“ — Tarzan,
sjáðu.“
„Villimennirnir hafa látið apa leita „Tarzan getur ekki bjargað þeirri Ijós- '1
okkur uppi — vertu bak við mig, Jane.“ hærðu frá öpunum, — og þá stendur
ekkert lengur á milli La og Tarzans
BERCO
Keðjur Spyrnur Framhjól
Boinrúllur Topprúlíur
Drifhjól Boltar og Rær
jafnan fyrirliggjandi
BERCO
er úrvals gæðavara
á hagstæðu verði
EINKAUMBOÐ
ALMENNA
VERZLUNARFÉLAGIÐf
SKIPHOLT 15 — SÍMI 101991