Vísir - 05.10.1968, Síða 4

Um Margréti prinsessu:
Orðhvöt osr stundum
• m
sno
Þannig er prinsessan á
blaðamannafundum: —
vingjarnleg, kvenleg og
sífellt brosandi.
upp a
Það fer ekki leynt, að
Margrét Danaprinsessa
er augasteinn landa
sinna. Þeir eru hreyknir
af henni og dönsk blöð
hampa henni meir en
nokkurri annarri
danskri manneskju.
„Betri auglýsingu get-
ur Danmörk ekki feng-
ið!“ segja þau um opin-
berar heimsóknir henn-
ar til annarra landa og
eins og fram hefur kom-

ið, sýna dönsku blöðin
viðkvæmni fyrir því, að
henni sé sýnt tilhlýði-
legt atlæti á ferðum sín-
um.
Meira aö segja maðurinn henn-
ar verður að vera vel á verði
ef hann vill ekki eiga það á hættu
að fá ákurur i blöðunum, vegna
þess að hann sé henni ekki nógu
góður.
En það er mikið til i þvi, aó
Margrét sé góð auglýsing heima
landi sínu. Alls staöar, sem hún
hefur verið á ferð, hefur hún
haldið af og til fundi með blaða-
mönnum. Aldrei hefur hún valdiö
vonbrigðum á þessum fundum, því
hún þykir vera hnyttin og get-
ur vel komið fyrir sig orði.
Aldrei hefur henni orðið svara-
fátt við spurningum blaðamanna
og hún hefur margsinnis sýnt það
að hún hefur gott Iag á því að
forðast þær gildrur, sem þeir
stundum leggja fyrir hana með
spurningum. sínum.
1 Suður-Ameriku skrifuðu blaða
menn, sem setið höfðu blaða-
mannafundi með henni, mjög vin-
gjarnlega um hana. Þeir komust
svo að orði, „að prinsessan væri
ekki aðeins vingjarnleg, kvenleg
og á þann hátt aðlaðandi, heldur
einnig vel menntuð og bráð-
greind.“
í upplýsingum, sem dreift var
til blaðamannanna þar, áður en
þeir hittu prinsessuna, var að visu
“tek'fð^írám,- að hennar -hátign væri*,*
gáfuð í meira lagi, en þeir höfðu •
tekið þvf mé'ð ' allri varúð og«
vildu ganga úr skugga um þaðj
sjálfir. Einhverjir spurðu á fund-*
inum: J
„Hver- er munurinn á því að»
vera prinsessa og bara venjulega*
borgaraleg manneskja?" •
Svarið var: •
„Það veit ég ekki. Því sjáið þérj
til! Ég hef alfa aévi verið prins-J
essa!“ •
„Megið þér giftast venjulegumj
borgara?“ " •
„Já!“ :
„Ef þér finniö hann!“ •
„Væri það ekki ögn viðkunnan-*
legra og eðlilegra, að hann fyndi
mig?“
„Hvers vegna eru allir karl-
menn, sem s.iást í för með yður,
kvæntir?" (Þess var spurt, áður
en prinsessan var orðuð við Herry
greifa.)
„Hvers vegna þeir góðu herrar
eru kvæntir? Það getur varla ver-
ið ætlazt til þess, að ég svari því!
— Ef þér hafið í huga, hvers-
vegna það eru eingöngu kvæntir
menn, sem eru með i förinni, getur
vel verið, að það sé meðal annars
til þess að draga úr möguleikun-
um á því, að hneykslissögur kom
ist á kreik. eða ættum við held-
ur að nefna það gróusögur?"
Og þannig mætti lengi telja
upp í svipuðum dúr.
Einhvern tlma var hún spurð
að því, hvernig henni þættu blaða
mannafundimir.
„Ég hafði nú aldrei gert mér
neinar vonir um, að þeir yrðu
neitt Iaugardagsgaman!“
Við annað tækifæri svaraði hún:
„Einstaka sinnum er nú ósköp
gott að hafa lokið þeim af!“
„Brazilía var eina landið, þar
sem þeim var nákvæmlega sama,
hvað mér fyndist um Bítlana."
Svo var það svarið við spurn-
ingunni sígildu, sem blaðamenn-
irnir klifuðu sí og æ á. Hvaða
hugmyndir hún gerði sér um þann
dag, sem hún yrði drottning?
„Til þess dags hugsa ég helzt
ekki! Þvl hann táknar mér það, að
fáðir minn verði þá ekki lengur
hiá mér.“
•••••••••••••••••••••••
*
Lögreglan I Chicago tók í sína
vörzlu um daginn ungt eikartré
og manninn, sem hafði gert til-
raun til þess að planta trénu
I garðinn, sem kenndur er við
Joyce Kilmer — þessa, sem orti
Ijóðið „Tré.“ Það eru aðeins borg
aryfirvöldin, sem hafa leyfi til
þess að planta trjám I garðinn.
Úr einu í annað
Það er mikið um að vera á
íþröttarviðinu um þessar mund-
ir. Hæ't ber heimsókn Benfica
til íslaads. En leikur Vals og
Benfica úti I Portúgal fór eins
og marga grunaði, því yfirburö-
ir portúgalska liðsins urðu
nokkrir. Annars var um lær-
dómsrika og skemmtilega heim-
sðkn að ræða, því Portúgalarnir
reyndust sannir íþróttamenn inn
an vallar sem utan. Er ekki að
efa, aö þessi íþróttaheimsókn
og keppni reynlst knattspym-
unni lyftistöng.
Handknattleiksliðið Saab frá
Svíþjóð reyndist okkar hand-
knattleiksmönnum harðir keppi-
nautar svo um munaði. Ekki er
að efa að dönsku meistararnir
HG niunu einnig verða íslenzk-
um keppinautum þungir I skauti.
Vonandi fer keppnin við Dani
fram I sönnum íbróttaanda, en
samfara keppnum við Dani í
nálega Tlestum íþróttagreinum,
er einhver sérstök tilfinninga-
semi Kannsk' er bað bara minni
máttarlfennd? Hið undarleg-
•>.-,1/1 er. að dönsk bioð bera með
wbi'j tilfinningasemina i
“ o" er hettr sér-
staklega áberandi í þau fáu
skipti sem Danir hafa tapað
keppni I einhverjum greinum
fyrir Islendingum.
Vonandi fer keppni bræðra-
þjóðanna fram I hinum sanna
sam-norræna iþróttaanda, á
hvorn veginn sem úrslitin kunna
að verða.
Verst er, að slíkt skuli ekki kom
ast upp áður en atburðirnir end-
urtaka sig.
ískyggilegur þótti þjófnaður-
inn I Kópavogi, þegar stolið var
miklu magni af sprengiefni úr
ólæstum skúr. Það er næsta ó-
trúlegt að slíku magni skuli
vera stolið til þess að ætla að
gamna sér með á gamlárskvöld,
tilfellum hefur verið um að ræða
ibúðarhús með fjölda ibúa, svo
að mikil mildi er, að ekki skuli
hafa orðið stórslys af þessum
völdum. Ef svo er, að um sama
aðila sé að ræða sem kveikir í,
hvar sem hægt er að draga
saman eldfim efni í bálköst, þá
er hér um að ræða mjög alvar-
lega haldinn geðsjúkling, sem
J&fatft&iGöúi
Innbrotsþjófnaðir eru óhugn-
anlega tíðir um þessar mundir,
svo að fólk er agndofa yfir ó-
fögnuðinum. Hópar manna virð-
ast ráðast í stórinnbrot, þó alltaf
hafi þeir ekki mikið upp úr
krafsinu. Hitt er viðsjárverðara,
hvað þessir menn ráðast í að
gera, eins og til dæmis að sækja
oenlngaskápa inn i margra hæða
bús, með því að klifra inn að
utan>'erðu upp á efstu hæðir.
Slíkum hópum er trúapdi til alls.
en sú mun vera skýring þess
sem tók sprengiefnið. Einnig er
það stórfurðulegt, að slikur varn
ingur skuli ekki vera geymdur á
tryggari stað en vinnuskúr og
það ólæstum.
Eldsvoöar eru tíöir sem vand-
kvæði eru á að upplýsa um
hvernig hafi kviknað. Helzt er
hallazt að því, að um íkveikjur
sé að ræða, að minnsta kosti í
sumum- tilfellanna. I mörgum
þarf að komast undir manna
hendur sem fyrst, áður en skað-
arnir verða óbætanlegir.
Og enn nálgast blessuð stldin
og hvenær sem veður leyfir, þá
fæst talsverður afli til söltunar
fyrir norðan og austan. í hvert
sinn eru margar hendur á lofti
til að nýta aflann sem bezt, því
biðtíminn var orðinn býsna lang
ur. Vonandi verður tíðarfarið
þannig að veiðarnar geti haldið
áfram, þvi saltsíldin er þó það
af afurðum okkar, sem er seljan-
legt og bað meira að segja fyrir-
fram selt á hæsta veröi.
Það er orðið langt siðan
minnzt hefur veriö á sildveiðar
hér sunnanlands, en það mun
víst orðið langt siðan nokk-
uð hefur verið leitað að síld
hérna megin landsins. Útlitið var
ekki talið sem bezt síðast þegar
á þau mál var minnzt, síldar-
stofnarnir rýrir og ekki líklegir
til að gefa verulega veiði í ná-
inni framtíð. En síldin hefur
alltaf verið brellin og óútreikn-
anleg svo ekki skaðar að vona,
að einhvers staðar við suður-
ströndina leynist eitthvert magn
af sild, sem hægt væri að frysta
til útflutnings. . En kunnugir
telja, að fryst sild muni auð-
seljanleg á viðunandi verði. Það
mundi hressa upp á athafnalíf-
ið og „ástandið“ sem allir nefna
svo, ef sildin gæfi færl á sér hér
við suð-vestur-ströncrína svo um
munaði.
Það sakar ekki að vona það
bezta. 4
Þrándur i Gotu. 1