Vísir - 05.10.1968, Blaðsíða 7

V1SIR . Laugardagur 5. oktöber 1968.
7
o
Gefið
„/''efið gaum að liljum vaHar-
ins“, segir Jesús £ Fjallræð-
unni.
Mundir þú, lesandi góður,
nmndir þú eftir þessari áminn-
ingu freisarans í sumar, þegar
þú lagðir leið þína út í náttúr-
nna, gekkst um blómum skrýdda
grund, eða þegar þú dvaldir úti
í garðinum þmum og virtir fyrir
gaum
þér fagurt litaskraut ræktaðra
jurta? Gafstu þá gaum að „lilj-
um vallarins" í þeirri merkingu,
sem Jesús meinar? Eins og við,
eru þær háðar jörð og himni,
sól og mold veita þeim lífsskil-
yrði. Hvorugt má vanta. Rótin
sýgur næringu úr jörðinni og
blöðin vinna næringu úr loftinu
við birtu og yl sólarinnar. I
Verið minnugir
'\/'erie minnugir ieiötoga yðar,
” sem Guðs orð hafa t*l yðar
talað, segir heilög ritning, Eins
siíks leiðtoga minnist íslenzka
kirkjan nú, er liðín er öld frá
fæðingu próf. Sig. P. Sfvertsens.
Hann var maður sem ekki voru
svik í. Hann var hei'll og sannur
boðberi fagnaöareriudtsins, holl-
ur vinur og leiðtogi prestastétt-
arinnar, góður sonur kirkjunnar.
Henni unni haon t*m aðca hloti
fram, hagur henoar heril og
heiður var homun h^art-
arrs mál og í þjóousUi hennar
lagði hann fram kcafta súva af
giöðu og heit« hjarta, sannfærð-
ur um það, að ef kickjan rsekli
köihm sína heiis hugar, væri
þnö hin mesta hlessun ksJands.
Þess vegna tók hann þátt í öW-
8tn kkkjwtegum fundum, var
forustumaðivr í féiagslífi presta,
ferðaðist um Cél aö halda erindi
á vegum kfrkjunnar og síöast en
ekki sízt, ritstýrði málgögnum
þeirea — Prestafélagsritimi og
Kkkjwitín* — af mikiiti atóð
swo að þa« vore bæðí fróðJeg
og wppbyggiteg.
S. P. S. var mikiM fræöari
verðandí kennimanna um akiar-
fjórðung. Hann var háskólakenn
ari í 25 ár. Á því tímabili út-
skrifuðust 104 kandidatar í guð-
fræði. Af þeim t<?ku 88 prests-
vígslu, og eru 24 ennþá í envb-
ætti.
En það var fjarri því að starf
prófessors Sívertsens í kirkju og
kristni landsins væru bundið viö
kennsluna í guðfræðideildinni
og þau áhrif sem nemendurnir
þar urðu fyrir af honum og báru
með sér út í prestaköllin víðs-
vegar um landið. Sem kennari
var hann rökfastur, gerði grein
fyrir viðfangsefninu með glöggri
skiptingu, svo að það lá ljóst
fyrir og hægara var að gera
því skipuleg skil. Kennsla hans
einkenndist þó máske fyrst og
fremst, eins og raunar allt hans
líf, af hans hlýja hjarta, af hinni
einlægu alúð hans við starfið, af
kærleika hans á kirkjunni og
sannfæringu hans um það að því
aðeins vegnaði þjóð og einstakl-
ingi vel, að kristin trú, lífsskoð-
un og siðgæði væri ráðandi sjón
armið — ljósið á lífsveginum —
Þess vegna réðst hann í það
ungur kandidat að gefa út kristi
legt blað og nefndi það — Verði
ljós — Samstarfsmenn hans
voru þeir Jón Helgason presta-
skólakennari og Bjarni Simonar-
son, síðar á Brjánslæk. Með út-
gáfu þess vildu þessir ungu, á-
hugasömu menn lejtast við að
stuðla að því, aö Ijós krislin-
dómsins mætti skína enn skær-
ar í þjóðlífi voru, til blessunar
fyrir aldna og óborna og þeir
verða æ fleiri og fieiri, er vilja
ganga í þessu ljósi og iáta það
eitt 1. sa sér á lífsbraut sinni.
„Vér viljum aðallega leggja á-
herziu á hina innri hlið hins
kristilega og kirkjulega lífs með
því, að það er trú vor og sann-
færing, að öll lífsglæöing með
tilliti tii kristindóms og kirkju,
hljóti að byrja hið innra hjá
mönnunum sjálfum, því að krist-
indómurinn £ hjartanu hlýtur aö
vera undirstaða alls lifandi
kristindóms eða lifandi kristin-
dómur er með öllu öhugsanlegur
nema hann eigi rót sína í sann-
trúuðu hjarta,
Lifandi kristindómur, lifandi
og persónulegt trúarlíf meöal
hinnar íslenzku þióðar — það
er takmarkið, sem „Verði ljós“
vill keppa að.“
Þannig fórust ritstjórunum
orð £ ávarpi sfnu þegar „Verði
ljós“ hóf göngu sína. — Með
öllu lífi sínu og sinni einlægu
þjónustu við kirkju og kristni
var prófessor Sívertsen sá ljós-
beri, sem lýsti og vermdi um-
hverfi sitt hvar sem hann var
staddur og bar bjarta geisla á
brautir annarra. Minningin um
þennan bjartsýna og hreinhjart-
aða mann getur verið ölium,
sem þekktu hann hvöt og mátt-
ur til aukinna og þróttmeiri
starfa í þágu guðsrikisins.
þessu verður að vera fullkomið,
órofið samræmi til þess aö jurt-
in blómstri og beri ávexti. Eins
er varið okkar lífi. Jörðin er
vettvangur starfs\I starfinu eig-
um við að vaxa, þroskast og
taka framförum, — því „það er
svo bágt aö standa i staö“. í
sveita andlits vinnum við, hvert
á sínum vettvangi, öflum okkur
næringar og annars þess, sem
eru nauösynleg skilyrði fyrir líf-
inu. En hversu oft er það ekki,
sem þessi heimur starfsins um-
lykur líf okkar og tilveru, svo að
við gleymum því, að við eigum
annað erindi í þennan heim held
ur en vera önnum kafin, ófær
um að sjá út yfir þyrnigerði,
hinna mörgu þarfa, sem heim-
urinn knýr okkur til að fullnægja
Þá gleymum við því að við eig-
um föðuriand á himnum og þá
verður lífsbaráttan bara strit,
annirnar án tilgangs, fullnæging
in án innihalds, framtíöin án
trúar ög vonar. Þá líkist líf okk
ar blóminu, sem að vísu hefur
jarðveg en er byrgt inni í dimmu
húsi, þar sem engin birta kemst
að, þangað, sem engin geisli sól
ar ratar.
Hvernig fer fyrir slíkri jurt?
Hún veslast upp. Líf hennar
fjarar út smátt og smátt, henni
hnignar hún deyr — vegna þess
að hún, sem er barn tveggja
heima — ijóssins og moldarinn
ar fékk ekki notiö nema annars.
Hún var útilokuð frá ljósinu,
svo að h.'.n fékk ekki aö iauga
sig í „himinblámans fagurtærri
iind“. — Þannig fer það líka
fyrir hverjum þeim. sem gleym-
ir því, að hann er sonur himins-
ins — barn Guðs, er í skuld við
hann um líf sitt og tilveru og
ber þvf að gjalda honum það
sem hans er eins og .Tésús ’segir
í viðræöum sínum við Fariseana
Qg Heródesarsinnana um skatt-
peninginn. Mörgum finnst áreið
anlega aö við séum svo upptek-
in af öfiun heimsgæöanna og
nautn þeirra, að við gleymum
því að viö eigum himneska köll-
un að rækja hér í lífi. Um of
höfum við blindazt af efnavel-
sæld síðustu ára og áratuga, að
alvarlega horfir — jafnt um
afkomu heiidar og einstaklinga.
Höfum við ekki afrækt okkar
himneska hlutverk? Höfum viö
gefið gaum aö liljum vallarins
og þeim tvenns konar skilyrðum
sem lif þeirra er háö? Moldinni,
þar sem ræturnar standa, sól-
arljósinu, sem hjálpar þeim til að
vinna næringu handa sér úr loft-
inu? Höfum við gætt þess að
haida þessu í fullkomnu jafn-
vægi í okkar daglega Iífi? Höfum
við gert peningana, lífsþægindin,
íbúðina, bílinn að æðsta mark-
miði? Hefur moldar-sjónarmiðið
mátt sín of mikils, meðan
gleymzt hefur að líta upp —
verða móttækilegur fyrir áhrifin
aö ofan, sem vekja okkur til
vitundar um hið eina nauösyn-
lega, góöa hlutann, sem María
valdi sér meöan Marta var önn-
um kafin við mikla þjónustu.
Það er vandi að kunna hér að
þræða hinn rétta veg, rata meöal
hófið. Það er lífsvandinn —'■ list
in að lifa — vera eins og bónda-
konan, sem Davíð frá Fagraskógi
kvað um:
Hún fann hvaö þegn og þjóðir
mestu varðar,
Var þerna Guðs, en dóttir sinnar
jarðar.
Einn af yngstu prestum
Iandsins, sr. Halldór Gunnars-
son í Holti undir Eyjafjöllum,
ritar hugvekju Kirkjusíðunn-
ar í dag og nefnir hana: Lilj-
ur vallarins. Sr. Halldór er
fæddur 13. jan. 1941, sonur
Gunnars búfræðikennara
Bjarnasonar og konu hans
Svövu Halldórsdóttur. Hann
varð stúdent frá M.A. vorið
1962, lauk guðfræðiprófi
fimm árum síðar og vígðist
27. ágúst 1967. Kona sr. Hall-
dórs er Margrét Jónsdóttir
bónda Kjerúlf á Húsum í
EJjótsdal.
Bænarvers
Ó, blessa fe.ðir þá sem þjást,
lát þreyttan fagna nýjum degi.
Lát tindsins dýrð úr dalnum sjást,
er dimmt er yfir bams þíns vegi.
Og leið oss einn um aldaraóir
frá efans hiki að trú og dáð.
Gjör stórt hió litla land vort faðir
í ljóssins heimi af þinni náð,
sem öxtinn veitir.
Helgi Sveinsson.
Guðfræðideijdin veturinn 192f-30. Sitjandi: Gunnar Jóhannesson, Ásmundur Guðmundsson dósenL Sig. P. Sívertsen pró-
fessor, Magnús Jónsson prófessor, Einar M. Jónsson. - Miðröð: Jón Jakobsson, Jón M. Guðjónsson, Valgeir Skagfjörð, Garð-
ar Svavarsson, Sigurður Pálsson, Dagbjartur Jónsson, Bergur Björnsson, Óskar J. Þorláksson. — Efstá röð: Garðar Þorsteins-
son, Einar Sturlaugsson, Konráð Kristinsson, Guðmundur Benediktsson, Jön Þorvarðsson. -
©
e
«•
c
«
«
«
«
«
©
*
<•