Alþýðublaðið - 21.01.1966, Blaðsíða 16

I!
t mannlífs hér á jörðu er kyn
j þáttavandamálið, sem á
j grunnorsök í því, að skapar
anum hefur láðst að gæða
alla jarðarbúa litarhætti. Ég
veit raunar ekki. hvort það
er rétta orðið að segja láðst
! því að vafalítið hefur hann
haft ákveðinn tilgang með
| þessu, eins og öllum störf
um sínum öðrum, trúlegast
þá þann að veita meiri blæ
brigðum í útlit manna með
því að skifta um lit í pensli
sínum annað kastið. . .
Morgunblaðið.
Þá er blessaður þorrinn í
garð genginn og nú fer mað
ur 'að éta þorramat hvenær
sem maður getur. Allir íslend
ingar éta þorramat af þv: að
hann er svo gífurlega þjóð
legur, en ætli það séu nema
við gömlu mennirnir, sem
étum hann af því að okkur
þykir hann góður. . .

Táningurinn..................
Og svo var það Óli litli
sem kunni að telja og gerði
það svona: Ein, tveir, þrír,
fjórir, fimm, Anita Ekberg,
sjö, átta, níu, tíu, . . .
RITHÖFUNDAR þjóðarinnar
héldu með sér fund nýlega og sam
þykktu þar að framvegis skyldi
enginn maður fá að lesa verk
þeirra nema fyrir borgun. Hingað
til hefur það verið mikið áhyggju-
efni hugsandi mönnum á landinu,
hvaða leiðir skyldu farnar til að
fá landsmenn og þá sérstaklega
æskulýðinn til þess yfirleitt að
leggja það á sig að lesa bók-
menntir, og nú hafa rithöfundarn-
ir sem sagt fundið leiðina til þess.
Menn skulu borga fyrir það væna
fúlgu. En eins og allir vita, er
það ætíð mest metið í þessu landi
peningahyggjunnar, sem dýrast
er, og þess vegna hlýtur þessi
leið að vera vænleg til árangurs.
Það hlýtur hver heilvita maður að
sjá, að sú bók getur verið vel les-
andi fyrir fé, sem engin leið væri
að líta á ókeypis.
Annars samþykktu rithöfundarn-
ir fleira á þessari ágætu samkomu
sinni. Þeir samþykktu að skamma
Kosygin, og er sízt vanþörf á, og
þeir samþykktu að senda nýorðn-
um verðlaunahöfundi sænskum
heillaóskaskeyti. Sú samþykkt var
þó ekki gerð alveg átakalaust, að
því er blaðafregnir herma, og þykir
því rétt að fara nokkrum fleirum
orðum um það efni.
Fyrir fáeinum árum komu Norð
urlönd sér saman um það að velja
tvo hina vitrustu menn úr hverju
landi í nefnd, sem skyldi árlega
úthluta verðlaunum fyrir beztu
bókmenntaafrek síðasta árs.
Þessi nefnd kom saman til fund-
ar hér í Reykjavík fyrir fáeinum
dögum, og ákvað þar <að veita
sænsku Ijóðskáldi, Gunnai-i Ekelöf,
verðlaunin. Um þetta mun að vísu
hafa verið einhver ágreiningur í
nefndinni, og er það ekki tiltöku-
mál, því að aldrei hefur um það
spurzt, að nefnd tíu vitringa gæti
orðið á einu máli um nokkurn hlut.
Venjan er sú, að niðurstöðurnar
séu. jafnmargar nefndarmönnum.
Að þessu sinni munu atkvæði þó
ekki liafa fallið svo dreift, nema
þá kannski í fyrstu lotu, og um úr-
slitin var afl atkvæða látið skera,
og sættu menn sig til þess að
gera vel við niðurstöðuna,, því að
vitringunum bar þó saman um, að
Gunnar Ekelöf væri alls góðs mak-
legur, þótt sumir vildu taka aðra
liöfunda fram yfir hann.
En á rithöfundafundinum um
daginn kom á daginn að íslenzkir
rithöfundar eru engan veginn sam
mála vitringunum tíu Forráða-
menn félagsins báru fram tillögu
um, að Ekelöf yrði sent heilla-
óskaskeyti, og gerðu að sjálfsögðu
ráð fyrir að það yrði samþykkt
orðalaust. En þar hafði þeim láðst
að gæta þess, að rithöfundar eru
sú stétt manna, sem lifir á orðum,
og að sjálfsögðu þurftu félags-
menn að leggja orð í belg um mál-
ið. Það olli þó tiltölulega litlum
ágreiningi, að skeytið skyldi sent,
og kom það þó fram í umræðum,
að Svíum væri alls ekki skeyti
sendandi. Hins vegar olli það mikl-
um og háværum deilum, hvort
rétt væri að segja í skeytinu, að
höfundurinn væri vel að verðlaun-
unum kominn. Munu ýmsh’ rit-
höfundar hafa verið þeirrar skoð-
unar að réttast væri að sleppa því,
enda mun þá höfunda hafa langað
sjálfa í verðlaunin, þótt þeir væru
satt að segja engu betur að þeim
komnir en Ekelöf. Hins vegar sigr-
uðu Svíavinirnir, svo að það fékk
að fljóta með í skeytinu að verð-
launin væru „valförtjánt”, og
mun flestum hafa líkað þag vel,
nema leiðarahöfundi Tímans sem
fann Ekelöf það til foráttu ekki
alls fyrir löngu, að hann væri ekki
þingeyskur að kyni. Og má vel
vera rétt að það sé mikil vöntun
einum manni, ef hann er þá ekki
skagfirzkur sem bætir nokkuð úr
skák. En Ekelöf er hvorugt.
Annars vakti það nokkra athygli
á þessum fundi að samþykktin um
peningamálin var gerð tiltölulega
umræðulítið en hins vegar var
fram og aftur klukkutímunum
saman. Sannar það þá kenningu,
sem sá ágæti maður Parkinson
kom einu sinni fram með, að því
mciri umræður fara fram um eitt
mál á fundum, sem það er ómerk-
ara. Hann nefnir sem dæmi, að
nefnd, ríkisstjórn eða bæjarstjórn
eða einhver önnur yfirvöld, geta
samþykkt í einu hljóði að verja
tugmilljónum eða meiru í einhverj
ar atómframkvæmdir, en hins veg-
ar getur sama stjórnin þvargað
skuli einhver útgjöld úr kr. 5,25
í kr. 5,55. Trúlega er þessu eitt-
hvað svipað farið hjá rithöfund-
unum okkar. Þeir ræða ekki það,
sem skiptir mestu, því að það
skilja þeir ekki, heldur eyða tím-
anum í að þvarga um hitt, se.m þeir
skilja, upphefð og ytri frama.
P.S. Væri ekki annars ráð, að
ritliöfundar fengju borgað fyrir
bókasafnalán eftir orðafjölda bók-
anna. Þá mundu nú sumir þeirra
aldeilis maka krókinn.
Góða nótt, gamli vinur.. .
Komdu fljótt aft. . .
Hann lærir aldrei að slappa af!