Ársrit Heilsuhælisfélagsins - 01.03.1913, Blaðsíða 8

12
getur komið til mála að spara: Við höfum látið það sitja
fyrir öllu, að vel færi um sjúklingana, og að þeir fengju
allan þann sama viðurgerning sem tíðkast í öðrum lönd-
um í heilsuhælum þar.
Það mátti sannarlega búast við því, að reksturs-
kostnaðurinn yrði hér nokkru meiri en annarsstaðar. Ýms
matvæii eru dýr hér, að ég ekki tali um kolin, þau eru
bæði dýr og eðlilega þarf mikið af þeim í þessu kalda
landi. En reynslan er sú, að kostnaðurinn heíir ekki
orðið meiri á mann hér en í alþýðuhælum erlendis, meira
að segja: hann hefir orðið minni en i mörgum útlenduin
hælum af sömu gerð.
Það sannast hér sem oftar, að hægra er um að tala
en í að komast. Það sannast á fjárlaganefndinni.
Ég veit það ekki, en ég efast um, að öðrum sé það
meira áhugamál að spara fé landsins en okkur, sem nú
stjórnum Heilsuhælisfélaginu.
Ég læt mér á litlu standa, hvað sagt er í minn garð;
ég ætlast ekki til, að minn starfsreikningur sé gerður upp
fyr en æfi mín er á enda.
En mér stendur ekki á sama, hvað sagt er um sam-
verkamenn mína hér á þessum stað, þar sem þeir eiga
ekki kost á að bera hönd fyrir höfuð sér. Einkurn tel
ég þetta álas koma ómaklega niður á lir. bankastjóra
Sighvati Bjarnasyni. Hann hefir frá upphafi verið gjald-
keri Heilsuhælisfélagsins og haft með höndum alla reikn-
inga þess; hann hefir annast alla byggingarreikninga hæl-
isins og alla rekstursreikninga þess. Þeir, sem vit hafa á
reikningshaldi, skilja efaiaust, hve geysimikil fyrirhöfn það
hefur verið, og alt þetta vandaverk hefur hann unnið með
sífeldum lifandi áhuga, ráðdeild og sparnaði. Hvað hefir
hann svo fengið að launum? Ekki einn eyri. Jú, nú er
farið að bóla á laununum. Og hver eru þau? Amœli! —
ámæli fyrir það að hafa ekki unnið af nógu miklu kappi,
ekki hugsað nóg um sparnaðinn! Ef hann hefði verið
skáld og ort læsileg ljóð í frístundum sínum, þá mundi