Dagur - 21.10.1997, Side 3

Þ R IÐJUDA G UR 2 1. OKTÚB ER 19 9 7 - 19
Thyytr.
LÍFIÐ í LANDINU
9
kílómetrar til næstu „borgar-
menningar" á Selfossi. Það er
fátt í nágrenninu sem togar
mannskapinn til sín, nema ef til
vill Þjóðveldisbærinn f námunda
við Búrfellsstöð. Aftur á móti er
staðurinn fínn fyrir þá „þorps-
búa“ sem vilja njóta náttúrunnar
í göngu um fjöll og firnindi - ef
þeir mega vera að því.
Atta koni.r vinna við að elda
ofan í mannskapinn og þeirra
fremst fer Sigríður Friðriksdóttir
ráðskona. Eru karlarnir með-
færilegir? „Já, já, við tökum þá
og ölum þá upp um leið. Hér í
mötuneytinu er aginn til staðar
og það fer enginn inn á skóm og
þeir hlýða öllu sem við segjum.
Þeir kvarta aldrei yfir matnum,
en eru stundum að reyna að
panta rétti - en við hlustum ekk-
ert á það. Þeir vilja helst kjöt, en
við reynum annars að hafa gott
úrval í boði,“ segir Sigríður.
„Þeir gegna öllu sem Sigríður
segir, hverju einasta orði,“ skítur
Einar Marteinsson gröfuverktaki: „Það má tala um eins konar þorpsbrag, en annars
snýst veran hér mest um vinnuna; þetta er úthald sem stenduryfir í ákveðinn tíma og á
meðan er maður hér. í skóia iífsins."
Þorpið Sultartangi við
Þjórsá erekki á landa-
kortum en bráðum búa
þar 300 manns. Þarer
lífið vinna og aftur
vinna og íbúamir
veðja hverfærflesta
súkkulaðimolana á
koddann sinn.
Vinnubúðir Sultartangavirkjunar
verða áður en langt um líður
þorp á stærð við Vík í Mýrdal
með um 300 íbúa. Samsetning
fbúanna er auðvitað ólík; á Sult-
artanga er kvenfólk teljandi á
fingrum handanna og börn fyrir-
finnast ekki nema í fylgd með
aðvífandi gestum. Þorpið Sultar-
tangi er heimur fullorðinna
karla. Þegar mest verður að gera
samsvarar fjöldinn þvf að allir
karlmenn frá tvítugu til sextugs í
Olafsfirði hafi safnast þar sam-
an á „vertíð".
Aldrei kvartað vfii' iuatniiin
Framkvæmdir verktaka við Sult-
artangavirkjun eru komnar vel
áleiðis, en íbúar vinnubúðanna
eru enn „aðeins“ um 150 til 160
karlar — og átta konur. Þorpslífið
er fábreytilegt; vinna er númer
eitt, tvö og þijú og síðan koma
fátækiegar frístundir. Það á að
vígja virkjunina í nóvember
1999 og telst það vera óvenju
stuttur framkvæmdatími; vinnu-
dagurinn er langur og álagið
talsvert. Það er smíðað, grafið,
borað, sprengt og reyndar öllu
umturnað sem mest má - efnis-
flutningur er svo mikill að ýkju-
lítið má segja að það sér verið að
færa heilt fjall úr stað. Þegar
fram líða stundir fer vænt land-
svæði undir Ión. Það þarf
kannski engan að undra þótt
hljóð heyrist úr horni þar sem
virkustu náttúruverndarsinnarn-
ir eru staddir.
Einangrunin er mildl þarna í
270 til 300 metra hæð yfir sjáv-
armáli og það eru tæplega 80
Hrafnhildur Valgeirsdóttir inn í.
„Þeir þora ekki annað.“
Veðmál um súkkulaði á
koddanu
En eru karlar virkilega ekki
ódælir í nær kvenmannslausu
samfélagi - þurfa þær ekki að
taka að sér aðhaldshlutverk eig-
inkvenna? „Eiginlega ekki. Við
erum til dæmis ekki spritt-
bremsur á þá. Enda harðbannað
að drekka á svæðinu.“ Og hvað
kvenmannsleysið varðar er rétt
að láta þess getið að karlarnir
sýna konunum á staðnum
„fyllstu nærgætni og siðprýði."
Þrjár konur sjá um að ræsta
eftir mannskapinn, um 80 her-
bergi á dag auk mötuneytis og
annarrar aðstöðu og við náðum
tali af einni þeirra, Berglindi
Kristinsdóttur. „Þetta er stíf
vinna og það þarf að halda uppi
góðu plani, en karlarnir eru
ofsalega snyrtilegir og fá eigin-
lega allir súkkulaði á koddann,"
segir Berglind. Þegar hún sér
spurnarsvip blaðamannsins út-
skýrir hún nánar.
„Þeir fá súkkulaðimola á
koddann ef þeir búa um sig
sjálfir. Og það er meira að segja
veðmál í gangi um hver fái flesta
molana. En flestir hér eru vanir
Kampurinn samanstendur afnokkrum rauðum „biokkum", skrifstofum og mötuneyti. ígiiinu rís væntanlegt stöðvarhús Sultartanga-
virkjunar. mvndir: fþg.
virkjanamenn og þekkja gildi
þess að ganga vel um og haga
sér skikkanlega í garð þeirra fáu
kvenna sem eru hér,“ segir Berg-
lind.
Það er sem sé agi og aðhald
og enginn má vera fullur. Hvað
með frístundir karlanna? Einar
Marteinsson er verktaki á gröfu,
vart hér meira en 10 daga í einu
án þess að geta skotist heim.“
Billiardborð, takk
Smiðirnir Adólf Pálmason, Gott-
skálk Vilhelmsson og Ármann
Viðar Sigurðsson eru á sömu
Iínu og Einar um mannlífið á
staðnum. „Það er góður mórall
hérna og mjög góð aðstaða fyrir
mannskapinn. Kampurinn er til
fyrirmyndar og mötuneytið
sömuleiðis. Það vantar kannski
örlítið meira upp á frístundirnar,
en það kemur.“
Hvað vantar þá? „Það mætti
t.d. vera hér billiardborð, fót-
boltavöllur og körfuboltaspjald,
svo eitthvað sé nefnt. Og þegar
framkvæmdirnar ná hámarki
verða um 300 manns hér og þá
má búast við því að meira verði í
boði fyrir mannskapinn. Það
verður áreiðanlega skemmtilegt
hérna næsta sumar,“ segja smið-
irnir hressu.
Þegar blaðamaður Dags var á
ferð um Sultartangaþorpið var
ekld bara afbragðsgott veður
heldur voru menn í hátíðarskapi
vegna þess að iðnaðarráðherra
var á svæðinu til að sprengja
fyrsta haftið á 3,4 kílómetra
jarðgöngum í gegnum Sandafell.
En svo fór ráðherrann og síð-
degisnepjan tilkynnti þorpsbú-
um að veturinn væri handan
hornsins. -FÞG
Smiðirnir Adólf, Gottskálk og Ármann: „Kampurinn er til fyrirmyndar og mötuneytið
sömuleiðis. Það vantar kannski örlítið meira upp á frístundirnar, en það kemur."
en býr í Reykjavík. Hann kvartar
ekki. „Mannlífið hér í kampin-
um eða vinnubúðunum er mjög
gott og menn vinna og standa
saman allir sem einn. Vinnan
hjá mér er yfirleitt frá sjö til sjö
og síðan tekur við kaffi, spjall,
skák og spilamennska. Hér er
síðan horft á vídeó eða horft á
einhverja rásina - við erum með
gervihnattadisk og því gott úrval
á skjánum. Það má tala um eins
konar þorpsbrag, en annars
snýst veran hér mest um vinn-
una; þetta er úthald sem stend-
ur yfir í ákveðinn tíma og á með-
an er maður hér. I skóla lífsins."
Einar taldi kvenmannsleysið
ekki vera hróplegt vandamál.
„En það getur komið til tals þeg-
ar menn eru búnir að vera mjög
lengi á staðnum. Menn eru þó
Fimm afellefu konum Suitartangaþorpsins: eldhúsgengið Sigríður Friðriksdóttir, Hrafn-
hildur Valgeirsdóttir, Birgitta Gunnarsdóttir og Margrét Þórarinsdóttir og lengst til hægri
er fulltrúi ræstitæknanna, Bergiind Kristinsdóttir.