Dagur - 22.11.1997, Blaðsíða 6

VI- LAUGARDAGUR 22. NÓVEMBER 1997
HÚSIN í BÆNUM
L

FREYJA
JÓNSDÓTTIR
SKRIFAR
HÚSIÐ BYGGÐI Þorbergur Pétur
Sigurjónsson, bifvélavirki og
kaupmaður árið 1932. Þorberg-
ur keypti Ióðina undir húsið af
Guðmundi Gíslasyni, véla-
manni, á Lundi í Ytri-Njarðvík.
Lóð Guðmundar var erða-
festuland úr jörðinni Keflavík. I
afsali er lóðin talin sunnan
Kirkjuvegar en ekki skráð með
götuheiti. Húsið var sfðan skráð
við Aðalgötu 31, en lengst af
hefur það verið númer 23 við
götuna.
Eftir þeim skjölum sem liggja
fyrir er ekki annað að sjá en Þor-
bergur hafi verið búinn að bygg-
ja húsið þegar Guðmundur
Gíslason fær samþykki hjá
Keflavíkurhrepp um að Ióðin
verði skráð byggingarlóð. Einnig
að hann selji Þorbergi P. Sigur-
jónssyni 300 fermetra af lóð-
inni.
Ekki hefur fundist fyrsta fast-
eignamat sem gert var á húsinu
né fyrsta brunavirðingin og er
því stuðst við frásagnir fólks sem
best þekkti til.
Húsið sem Þorbergur byggði á
lóðinni var einlyft með risi,
byggt úr steinsteypu með járn-
þaki. A hæðinni var stofa, her-
bergi, eldhús og lítil forstofa en
úr henni lá stigi upp í risið. Þar
uppi geymdi Þorbergur vara-
hlutalager til viðgerðar á bifreið-
um. I útbyggingu sem Þorbergur
byggði úr steinsteypu eins og
íbúðarhúsið var bifvélaverkstæði
sem hann rak um tíma. A þeim
árum voru mikil átök í Keflavík á
milli hinna vinnandi stétta og at-
vinnurekenda. Þorbergur dró
taum verkamannsins, krafðist
hærri launa og mannsæmandi
vinnuaðstöðu. Þá voru útgerðar-
menn helstu atvinnurekendurn-
ir í Keflavík og sagt er að sumum
þeirra hafi líkað stórilla þegar
Verkalýðsfélag Keflavíkur var
stofnað haustið 1931. Utgerðar-
menn og atvinnurekendur neit-
uðu að viðurkenna félagið sem
samningsaðila.
I bókinni „Ár og dagar" eftir
Gunnar M. Magnússon er getið
um Þorberg P. Siguijónsson en
hann var í fyrstu stjórn verka-
lýðsfélags Keflavíkur.
Þorbergur P. Sigurjónsson var
fæddur 11. október 1904 f
Keflavík. Foreldrar hans voru
Siguijón Einarsson, sonur Ein-
ars Einarssonar, koparsmiðs, og
konu hans Þórunnar Jónsdóttur.
Móðir Þorbergs var Kristín Olaf-
ía Brynjólfsdóttir frá Nýjabæ á
Akranesi. Sigurjón var fyrst
verkstjóri í Keflavík en flutti síð-
an að Litla-Hólmi í Leiru og bjó
þar.
Þorbergur flutti til Reykjavík-
ur og stofnsetti Bílabúðina á
Hverfisgötu 50 þar sem nú er
kvikmyndahúsið Regnboginn.
Þar verslaði hann til margra ára
með varahluti fyrir flesta gerðir
bifreiða. Hann var þekktur
kaupmaður og hafði gott orð á
sér.
1938 eftir að Þorbergur var
fluttur til Reykjavíkur var húsið
selt á uppboði og er þá talið til
Aðalgötu 31. Landsbanki Is-
Iands var kaupandi að því. Ekki
er vitað með vissu hver keypti
húsið af Þorbergi þegar hann
flutti fyrir fuilt og allt frá Kefla-
vík.
Þorbergur P. Siguijónsson lést
Aðalgata 23, Kellavík
Hús hantiónikuspilarans
26. desember 1975.
Um 1940 var númeri hússins
breytt í 23, en þá var búið að
byggja hús beggja megin við það
og einsemd hússins lokið. Það
hafði áður verið eitt og sér á
grónum landskika í nokkurri
ijarlægð frá öðrum húsum.
Fljótlega eftir að Landsbank-
inn eignast húsið kaupir það
Ingólfur Magnússon ásamt for-
eldrum sínum.
Foreldrar Ingólfs voru Magn-
ús Grímsson, fæddur 5. ágúst
1867 á Hrauni í Ölvusi og Sig-
ríður Jónsdóttir, fædd 29. ágúst
1871 á Melbæ í Leiru. Sigríður
og Magnús bjuggu fyrst á Grund
í Garði og voru þar með búskap
ásamt því að Magnús stundaði
sjóinn á bát sem hann átti sjálf-
ur. Þau fluttu síðan til Keflavík-
ur og bjuggu um tíma á Duus-
götu, síðan á Tjarnargötu, eða
þar til þau kaupa Aðalgötu 23.
Sigríður og Magnús eignuðust
níu börn og var Ingólfur yngsta
barn þeirra. Ingólfur fór ungur
að vinna eins og títt var um fólk
í þá daga. Hann lærði að aka bif-
reið og var um tíma vörubflstjóri
hjá Meyvant sem kenndur var
við Eiði á Seltjarnamesi. Hann
fór síðan að aka sinni eigin bif-
reið, leigubíl, á Aðalbílastöðinni
í Keflavík og var um tíma for-
maður Fylkis, félags leigubíl-
stjóra í Keflavík. Ingólfur var
mikill músikkunnandi og spilaði
listavel á harmóniku. A sínum
yngri árum spilaði hann fyrir
dansi á skemmtistöðum í Kefla-
vík og víðar á Suðurnesjum.
Ingólfur átti að spila í samkomu-
húsi Ungmennfélagsins í Kefla-
vík á gamlárskvöld 1934, þegar
hin myrku örlög gripu í taumana
og húsið brann um miðjan dag-
inn með þeim hörmulegu afleið-
ingum að níu manns fórust í
þessum ægilega bruna. Þar
hafði verið haldin jólatrés-
skemmtun fyrir börn og elds-
upptök voru talin þau að logandi
kerti féll af trénu á skrautpappír
sem vafinn var um fót þess.
Síðasta harmónikan sem
Ingólfur átti er nú varðveitt í
Byggöasafni Suðurnesja á Vatns-
nesvegi í Keflavfk og geta þeir
sem áhuga hafa séð hana þar
ásamt öðrum merkum munum
sem safnið geymir.
Ingólfur hafði þann sið að
skreppa á sjóinn á bát sínum og
róa til fiskjar þegar honum
Ieiddist aksturinn. Síðasti bátur-
inn sem hann átti hét, Erna,
sem hann skírði í höfuðið á dótt-
ur sinni. Eftir að faðir Ingólfs,
Magnús Grímsson, lést bjó
Ingólfur áfram í húsinu með
móður sinni. Hann innréttaði
ris hússins í tvö íbúðarherbergi
og lítið framloft. Bifreiðaverk-
stæðið var innréttað fyrir íbúð
og þar bjuggu í nokkur ár Guð-
jón Gunnarsson og Hulda Peter-
sen. Guðjón var rakari og hafði
stofu á Hafnargötunni. Þau
hjón fluttu síðan til Ameríku um
1950. Eftir það kaupa þann
hluta hússins Alma Sigurðar-
dóttir og Magnús Bergmann
Karlsson, vélstjóri, og bjuggu
þar í nokkur ár. Somur þeirra er
Skúli Þór Magnússon, sagn-
fræðingur, fæddist í húsinu, en
hann er einn þeirra sem hefur
lagt mikla vinnu í að hlúa að
Byggðarsafni Suðurnesja.
Ingólfur giftist ekki en eignað-
ist tvö börn, Ingólf Ingólfsson
sem lengi var formaður Frama
og leigubílstjóri í Reykjavík.
Hann lést um aldur fram 7.
ágúst 1997. Dóttur sína Grétu
Ernu ól Ingólfur upp á meðan
kraftar móður hans entust til að
sjá um heimili fyrir þau, en
móður sína Sigríði Kjartansdótt-
ir, missti Gréta þegar hún var á
öðru ári.
Um níu ára aldur fór Gréta
Erna í fóstur til frænku sinnar í
móðuætt, Halldóru Bjamadótt-
ur.
A meðan Sigríður Jónsdóttir
var húsmóðir á Aðalgötu 23,
notaði hún kolaeldavél. Hún var
ekki nýjungagjörn kona og raf-
magnseldavél var henni ekki að
skapi og hún notaði sína kola-
eldavél hvað sem hver sagði og
hélt henni gljáandi svartri.
Gréta Erna segir það eina af
ljóslifandi æskuminningum sín-
um þegar amma hennar sat á
stól við eldavélina með prjónana
síns. Við hliðina á kolavélinni
var fata undir kol og á veggnum
til hliðar var útsaumaða puntu-
handklæðið. A þessum árum
voru íbúðarherbergi hússins
með rósóttu veggfóðri og loftin
máluð hvít. Eldhúsið var málað,
línoleumdúkur var á öllum gólf-
um og stiga. Skilrúm í húsinu
eru úr tré og einnig loft á milli
hæðarinnar og rissins.
Við húsið var matjurtagarður
þar sem ræktðar voru kartöflur
og gulrófur ásamt rabbarbara.
Ingólfur Magnússon Iést 16.
ágúst 1981.
Eftir lát hans var húsið selt og
voru nokkur eigendaskipti á því
um tíma þar til systkinin Freyja
og Bjarki Arnabörn kaupa það
fyrir nokkrum árum. Bjarki á
norðurenda hússins en Freyja
suðurendann eða þeim megin
sem Ingólfur og foreldrar hans
bjuggu. Núna er búið að klæða
húsið að utan með timbur-
klæðningu og einnig er búið að
gera það upp að innan.