Dagur - 30.12.1997, Blaðsíða 2

18-ÞRIÐJUDAGUR 3 0 . D E S E MB E R 1997
LÍFIÐ I LANDINU
Tkigur
Dagur • Strandgötu 31 • 600 Akureyri
og Þverholti 14 • 105 Reykjavik

Síniiun hjá lesendaþjónustunni:
S63 1626netfang : ritstjori@dagur.is
Súnbréf:46g S17I ’ ' S51 6270
„Hver er munur á að brjótast inn hjá manni og stela frá honum aleigu hans, eða setja lög á þingi sem færa aðalauðlind þjóðarinnar
úr hennar eigu til fárra útvalinna?" spyr greinarhöfundur m.a.
Hver er munur á að brjótast inn
hjá manni og stela frá honum
aleigu hans, eða setja lög á þingi
sem færa aðalauðlind þjóðarinn-
ar úr hennar eigu til fárra útval-
inna? Augljóslega er hvoru-
tveggja þjófnaður. Fyrri þjófn-
aðurinn er refsiverður. Hinn er
lögvarinn og verðlaunaður. Ef
þjóðin ætlar að stöðva ránið,
verður hún að vakna til meðvit-
undar um hættuna sem þing-
menn eru að skapa henni.
í langan tíma hefur urmul
greina rignt úr penna Hannesar
H. Gissurarsonar yfir lands-
menn. Greinar þessar, sem flest-
ar hafa birst í Morgunblaðinu,
eru allar til varnar eignarhaldi
fárra á sjávarauðlindum Iands-
manna. Nóg er að lesa tvær af
þessum staglgreinum, þá hafa
menn þær allar. Vísa þessi, höf.
ók. getur átt við Hannes:
Betra er að vera afguði ger
greindur bóndastauli,
lieldur en vera hvar setn er
hámenntaður auli.
Það var ekki uppörvandi að
hlusta nú nýverið á oddvita
stjórnarflokkanna lýsa yfir full-
um stuðningi við að hlunnfæra
þjóðina í auðlindamálum. Það
var svo rækilega búið að sann-
færa þá um, að þessi rangindi
væru henni fyrir bestu, að við lá
að þeir klökknuðu. Og þegar
Halldór sagðist vera montinn af
árangri stjórnarinnar, sagðist
Davíð ekki hafa þorað að segja
slíkt. Og þá kom mér í hug að
oft ratast kjöftugum. Það er að
segja tillaga Hannesar að sam-
eina íhaldsöflin tvö, Sjálfstæðis-
flokkinn og Framsókn, í pólitísk
hagsmunasamtök til varnar vax-
andi kröfum þjóðarinnar um
jafnrétti og annað réttlæti.
Þjóðin er þrátt fyrir óheppni
sína með stjórn og marga þing-
menn, ekki heillum horfin. Tvö
stærstu blöð landsins styðja
hana í baráttunni við gráðuga
útgerðarmenn og útsendara
þeirra. í leiðara DV 25.-10.:
„Þegar Alþingi setur lög um af-
hendingu auðlinda hafsins í
hendur fárra, hefjast þau lög
einnig alltaf á málsgrein um, að
auðlindirnar séu eign þjóðarinn-
ar. Síðan fjalla allar hinar grein-
ar laganna um, hvernig útgerð-
armenn eigi þessar auðlindir í
raun.“
I öðru stærsta blaði landsins
eru alþingismenn sagðir þjófar.
Stjórnvöld hafa komist upp með
að selja nokkrar arðbærustu
eignir þjóðarinnar, eins og S.R.
mjöl fyrir nánast ekkert. Nú
telja þau sig eiga allskostar við
þjóðina. Hún eigi sér engan al-
vörutakandi málsvara. Öll
andsvör hafa reynst máttlaus og
runnið út í sandinn.
Fáránleg lög hafa gert pen-
ingavaldi, í Iíki gráðugra útgerð-
armanna, mögulegt að færa Iífs-
björg sjávarþorpa burt frá þeim
sem sína eign. Alþingi gaf
nokkrum mönnum einokunar-
heimild til veiða úr fiskveiðilög-
sögu okkar. Mönnum þessum er
að takast að gera auðlindina að
eign sinni. Það gera þeir með
hjálp atvinnupólitíkusa, sem
gera augljóslega ekki greinar-
mun á réttu og röngu gagnvart
þjóðinni. Hugsjónamenn eru
ekki lengur til í stjórnmálum. í
því liggur aðalvandinn. Hver
pólitíkus vinnur eins og hann
heldur að honum sjálfum sé fyr-
ir bestu. Þeir skilja ekki, að til
lengri tíma litið, koma hags-
munir heildarinar öllum til
góða.
Eg trúi varla að stjórnvöld séu
svo rúin skilningi, að þau sjái
ekki að fiskvinnslan er í jafn-
slæmum málum, hvort eigendur
auðlindar, eða útgerðarmenn
okri á sölu fisks.
Með vanhugsun, komu al-
þingismenn þessari rangsleitni
gagnvart þjóð sinni á. Þeirra er
að Ieysa vandan. Lausnin skal
hefjast með heimkvaðningu
eignarinnar. Fastan kvóta í
byggðarlög eftir sem við á.
Framsal kvóta var tilræði við
þjóðina.
Albert Jensen, s-5537009.
Endumýting hluta
Umhverfisvænn lesandi hringdi
og vildi vekja athygli á því hvað
endurvinnsla og það að draga úr
mengun væri fjarri hugsunar-
hætti okkar. Hann vildi stinga
upp á því að sveitafélögin tækju
öll upp þá stefnu, að á móttöku-
stöðum þeim sem taka við sorpi,
væri einhver sem tæki við not-
hæfum hlutum og að spurt væri
hvort fólki væri ekki sama þó
hlutirnir færu ekki í rusl, heldur
væri öðrum gert kleift að nýta þá.
Þetta mætti gera hvort heldur
sem væri þannig að um beina
sölu væri að ræða, eins og hjá
Sorpu og RKI í Reykjavík og
hins vegar með því að hafa
skiptimarkað, þar sem fólk gæti
komið með hluti og skipt á þeim
og öðrum.
Greinarhöfundur óttast að velferðarkerfið sé í hættu.
BELTIN
%a-rh<>pn6
|UiyiFERÐAR
Er velferðar-
kerflð í
hættu?
Já, ég óttast það. Aðalá-
stæða þessa ótta er hin
milda og almenna and-
staða gegn allri skatt-
lagningu - öflun tekna í
sameiginlegan sjóð okk-
ar.
I fyrstu útvarpsum-
ræðu um fjárlög ríkis-
ins, sem ég hlustaði á
haustið 1934, lýsti
Magnús Jónsson dósent með
skáldlegum hætti og mikilli
orðsnilli böli hárra skatta. Þetta
er mér minnisstætt. Alla mína
ævi hefur neikvæð umræða um
skatta verið fýrirferðarmikil og
mér virðist þunginn í þessum
áróðri fara vaxandi.
Alögur, skattbyrði, skattpín-
ing og fleiri orð í þessum dúr
bera næstum daglega fyrir augu
okkar og eyru. Það er á allan
hátt verið að gera fólk óánægt
með að þurfa að borga skatta.
Svo er líka alltaf verið að vor-
kenna skattborgurum. (Þegar
talað er um skattborgara, virð-
ist mér fyrst og fremst vera átt
við þá sem borga beina skatta).
Ég er talsmaður hárra skatta,
þ.e.a.s. beinna skatta - skatta
sem lagðir eru á eftir efnum og
ástæðum. Eg vil að fjárþörf
hins opinbera sé í ríkari mæli
en nú er mætt með beinum
sköttum. Beinir skattar eru hér
miklu lægri en í þeim löndum
sem við berum okkur helst
saman við. Mér finnst alltof
mikið talað um sparnað og nið-
urskurð, en minna um hvernig
eigi að fá meiri pen-
inga í ríkiskassann.
Það er ósamræmi í
því að segjast vilja
lækka skatta en jafn-
framt auka og bæta
velferðarþjónustu.
Ekki alls fyrir Iöngu
var t.d. í upphafi leið-
ara dagblaðs lögð
áhersla á að ekki megi
hækka skatta, en síðar í sama
leiðara er Iýst stuðningi við að
auka vissan þátt samhjálpar,
sem óhjákvæmilega kallar á
meiri útgjöld ríkissjóðs. Ég hef
áhyggjur af slíkum málflutn-
ingi, sem ekki er einsdæmi.
Eg óttast að þessi sfbylja, úr
öllum áttum um böl hárra
skatta, leiði fyrr eða síðar til
þess að t.d. skólagjöld verði
Iögð á nemendur og sjúklingar
látnir taka meiri og meiri þátt í
lækniskostnaði.
Hvernig væri að hætta þessu
nöldri um skattana? Segja aftur
á móti eitthvað á þessa leið: Að
allir sem eru svo lánsamir að
hafa góða heilsu, atvinnu á
vinnualdri og vel efnum búnir,
eigi með glöðu geði, að segja já
með þalddátum huga að borga
sína skatta til samfélagsins.
Það er ánægjulegt að vera
þannig í stakk búinn að geta
lagt sitt af mörkum til að
styrkja gæfu og gengi þjóðar-
innar.
. Þorsteinn Ólafsson,
fyrrverandi kennari.
skrifar
Þessir hringdu...
Hver erþjófur?