Dagur - 24.06.1998, Síða 3

MIÐVIKUDAGUR 17.JÚNÍ 1998 - %9
LtFIÐ í LANDINU
„Gott að koma í
hlýjima á íslandi!“
Það ersólí
Reykjavík,
fulltaf
fólkiíbæn-
um, en ekki
fækkar
gestunum á sólbaðs-
stofunni við hliðina á
ritstjómarskrifstofum
Dags.
Ingibjörg
Stelánsdóttir
skrifar
Katrín Magnea Jónsdóttir,
starfsmaður á Aðalsólbaðstof-
unni, segir að sólin hafi ekkert
slæm áhrif á aðsóknina. „Það er
að vísu minni aðsókn á daginn,
en það er meira að gera á kvöld-
in eftir svona sólardaga heldur
en þegar veðrið hefur ekki verið
eins gott.“ Þetta finnst okkur
sem aldrei sækjum sólbaðsstofur
skrítin latína, en svona er þetta
nú samt.
Grass í Sundhölliiuii
Heiða söngkona í Unun lætur
sólbaðssofurnar eiga sig enda á
leiðinni upp í Sundhöll í sólbað.
„Mér skilst að það sé svo góð
sólbaðsaðstaða þar. Eg ætlast í
leggjast í sólbað þarna og halda
áfram að lesa Tintrommuna eftir
Gúnther Grass. Eg er að vinna
fyrir hádegi núna og get því not-
ið sólarinnar eftir bádegi."
Heiða er komin á sumarfötin; í
ljósblárri kápu og Ijósklædd frá
hvirfli til ilja. Svo er hún líka
komin með sumarklippinguna,
með snoðaðan haus, að vísu
ekki jafn stuttklipp og Sinead
O’Connor, heldur meira í Demi
Moore stílnum.
Menn með stil
Það er annars merkilegt á þess-
um sólardögum hvað hitastillir-
inn virðist vera misjafn í fólki. Á
góðviðrisdögum sem þessum má
sjá fólk í léttum sumarfötum,
stúlkur í glænepjulegum kjólum
úr næfurþunnu efni, stráka í
stuttbuxum og bol og stundum
án bols. Svo eru þeir sem láta
ekkert hagga sér og eru alltaf
eins klæddir; skrifstofufólkið í
sínum skyldugu jakkafötum og
drögtum, rónarnir sem alltaf eru
eins klæddir og ýmsir mektar-
menn, til dæmis dr. Benjamín
Eiríksson hagfræðingur sem í
þessu gengur yfir Lækjartorgið,
jafn frakkaklæddur og ef það
væri nóvember. Þetta eru menn
sem hafa stíl og sjá enga ástæðu
til þess að vera að breyta honum
þó að að aðeins hlýni eða sjái
meira til sólar þennan daginn
heldur en hinn.
Bleiuskipíi á bekk
Hún virðist líka vera í þessum
hópi, svartklædda konan sem í
þessu sest hjá herramönnunum
tveimur sem sitja á bekknum við
hliðina á mér. Þeir hafa augljós-
lega séð og reynt ýmislegt um
dagana og eru nú að ylja sér á
rússneskum vodka. Svartklædda
konan virðist í fljótu bragði ekki
eiga margt sameiginlegt með
þeim, en þegar sólin skín í
Reykjavík eru allir vinir. Á
bekknum hinum megin við mig
liggur lítil stúlka. Mamma henn-
ar er að skipta á henni og hún
Iætur sér það vel Iíka og hreyfir
engum mótmælum fyrr en hún
er sett í kerruna sína. Þá rekur
hún upp öskur og hættir ekki
fyrr en bróðir hennar hefur
keyrt hana um í kerrunni góða
stund.
Lögreglumaðux nr. 6206
Á Ieiðinni yfir Lækjartorg er lög-
reglumaður nr. 6206, Jón Pét-
ursson, sem er flestum
„miðbæjarrottum“ af
góðu kunnur. Hann
er lögreglumaður af
gamla skólanum,
góðum tengslum
við flesta þá sem í
Miðbæ Reykja-
víkur koma,
seinþreyttur til
vandræða og
vinur allra.
Eg ber und-
ir hann þá
tilfinn-
ingu
mínu að
lög-
reglu-
menn
séu

ny

■s®

'l'Q
orðnir
sýnilegri í mið-
bæ Reykjavíkur, hann
segir það mestu vitleysu og vill
ekki kannast við að það hafi orð-
ið nein stefnubreyting, a.m.k.
ekki hvað varðar miðbæjarstöð-
ina þar sem hann starfar. Lík-
lega er þetta því bara ímyndun
mín, sprottin af allri umræðunni
um nýja lögreglustjórann sem
alltaf er í búningi og er eins og
alþjóð veit nýfluttur í bæinn
með alla búslóð sína.
Hlýrra en í London
Á Ingólfstorgi sitja tvær enskar
konur og sóla sig. Þær eru syst-
ur, heita Linda og Olive
Goldsmith og komu hingað fyrr
um daginn með lystiferðaskip-
inu Castle of Edinborough. Þær
höfðu farið í skoðunarferð um
Það er greinilegt að ungiingunum íjafningjafræðslunni leiðist ekki mikið að fá að taka þátt ihug-
myndavinnu jafningjafræðslunnar, sérstaklega þegar þau fá að leika ýmis dýr með tilheyrandi
hljóðum og hreyfingum. myndir: pjetur sigurðsson
manna frá Indónesíu sem allir
vinna um borð í hinum fljótandi
Edinborgarkastala. Kannski
þeim finnist ekkert verra að
komast f burtu frá heima-
landinu, enda verið nokkuð
órólegt þar undanfarnar vikur,
þeir eru a.m.k. kátir og ánægðir
með veðrið og lífið.
Hagmyndavrnna á Austurvelli
Á Austurvelli er hópur unglinga
einhverjum einkennilegum
leik. Mér sýnist þetta vera ung-
Iingavinnukrakkar og fer að
velta fyrir mér hvort þetta sé það
sem þau fá borgað fyrir að gera í
vinnutímanum. Það er öruggt
merki um aldur þegar fólk fer að
hneykslast á krökkunum í ung-
lingavinnunni. Ég tek mig því á,
vind mér að þeim sem virðist
fara fyrir hópnum og spyr hann
hvað hér sé um að vera. Maður-
inn reynist heita Orri Páll Jó-
hannesson og vera starfsmaður
jafningjafræðslunnar. Hópurinn
hafði verið að taka þátt í
fræðsludegi sem nú er orðinn
fastur Iiður í starfsemi Vinnu-
skólans. Fræðslunni, sem sner-
ist um forvarnarmál, var lokið
þennan daginn og nú tóku
krakkarnir þátt í hugmynda-
vinnu. Það er greinilegt að ung-
lingunum leiðist það ekki mikið
að fá að taka þátt í hugmynda-
vinnu jafningjafræðslunnar og
þegar ég skil við þau er komið
að því að fá að leika ýmis dýr
með tilheyrandi hljóðum og
hreyfingum. Ekki amalegt að
geta verið úti allan daginn í góða
veðrinu hugsa á leið aftur
upp á ritstjórn.
Reykjavík
fyrr um daginn
og fannst verst að geta
ekki séð meira af landinu.
Hins vegar voru þær ánægðar
með veðrið og sögðu að það væri
hlýrra hér en í London. Þar
hefði verið kalt og rigningarveð-
ur undanfarna daga og því gott
að koma í hlýjuna á Islandi.
Linda og Olive höfðu verið uppi
á þilfari til klukkan eitt nóttina
áður, því ekki vildu þær kveðja
Island án þess að hafa séð mið-
nætursólina.
Þeim fannst gaman að fylgj-
ast með hjólabrettastrákunum á
torginu, sögðu þó að enn
skemmti-
legra væri
að fylgjast
með ungu
mönnunum
_ sem leika sér á
hjólabrettum við
Waterloo Station í
London. „Þeir gera
alls kyns kúnstir og eru ótrúlega
flinkir, enda miklu eldri en
strákarnir hér,“ flýta þær sér að
bæta við, þegar þær sjá að ég er
að byrja að móðgast fyrir hönd
hjólabrettaíþróttarinnar á Is-
landi. Aðaláfangastaður ferðar
þeirra systra er Grænland en þar
verður skipið í nokkra daga. En
það voru fleiri en þær Linda og
Olive á leiðinni til Grænlands,
því skammt undan er hópur
i