Dagur - 21.11.1998, Blaðsíða 7

Dagur - 21.11.1998, Blaðsíða 7
LAUGAtí'DAGUR 2 1 . ti ö VE MB E'R 1998 -va MINNINGARGREINAR Sólveig Elin Pálsdóttir Sveinit Tómasson fyrrverandi slökkviliðsstjóri á Akureyri Sólveig Elín Pálsdóttirhús- móðir á Neskaupsstað var fædd 5. ágúst 1918, d. 18. okt. 1998. Foreldrar hennar voru hjónin Margrét Árnadóttir Þorvaldssonar hins merka at- hafnamanns við Faxaflóa og Páll Friðriksson stýrimaður og sjósóknari af hinni alþekktu sjómannsætt, Bergsætt. Systkini hennar eru: Friðrik, vörubílsstjóri, Þorbjörg Ragna, húsmóðir, Magnús, verslunar- maður, Arni, kaupmaður, Helga Fjóla, húsmóðir, Isleif- ur, kaupmaður og Ragnar, verkamaður sem öll bjuggu í Reykjavik og nú eru látin, en á lífi eru Þóra og Bára húsmæð- ur á Akranesi. Sólveig eignaðist frumburð sinn Margréti Pálfríði f. 1945 með Magnúsi Kristóferssyni. Er hún aðstoðarstúlka á sjúkrahúsi í Englandi, gift Ingibergi Sigurjónssyni og eiga þau 5 börn. Árið 1946 giftist Sólveig Ásbirni Tómassyni út- gerðarmanni á Neskaupsstað og bjuggu þau þar allan sinn búskap. Eignuðust þau 4 börn, þau eru: 1) Pálína, 1. 1948, sjúkraliði, búsett í Danmörku, gift Ole Schaarup-Jensen og eiga þau tvö börn. 2) Ingi Tómas, f. 1950, búsettur í Sví- þjóð, húsgagnasmiður en rekur þar gluggaþvottaíyrirtæki. 3) Þóra, f. 1952, ritari og list- förðunarfræðingur, og á eitt barn með íyrrverandi eigin- manni sínum Jóhannesi Birni Lúðvíkssyni. 4) Rannver, f. 1953 og býr að Vonarlandi á Egilsstöðum. Barnabörn Sól- veigar eru átta og barnabarna- börnin Ijögur. Jarðarför hennar fór fram frá Norðfjarðarkirkju mánudaginn 26. október. Horfin er yfir móðuna miklu, Sólveig Elín móðursystir mín, sem ætíð var kölluð Solla. Bernskuheimili hennar var á Grettisgötu 33 í Reykjavík, þar fæddist hún yngst systkinanna 10 sem komust til fullorðinsára. Foreldrarnir og systkinin voru stór sameinuð íjölskylda. Faðir- inn var stýrimaður, mikill sjó- sóknari og duglegur að afla heimilinu tekna. Móðirin var heimavinnandi og stóð vörð um hag heimilisins þar sem alltaf var rúm fyrir gesti og gangandi. Hlýja, glaðværð og sú hugsun að vera sjálfbjarga, var það vega- nesti sem börnin fengu með sér út í Iífið. SoIIa bjó hjá foreldrum sinum og sótti vinnu utan heim- ilisins. Hún vann m.a. við heim- ilisstörf og í kexverksmiðjunni Esju. Æskuminningar mínar um heimilið á Grettisgötunni eru þær að amma, afi og Solla voru eitt. Mér fannst frænka mín Persónuleg, alhliða útfararþjónusta. Sverrir Olsen Sverrir Einarsson útfararstjóri útfararstjóri Útfararstofa íslands Suðurhlíð 35 • Sími 581 3300 kunna allt eins og amma. Hún var mjög þrifin og vildi alltaf hafa hreint í kringum sig, bjó til góðan mat og hafði sérstaka ánægju af. Skemmtilegar voru heimsóknir hennar til okkar að Skarði. Alltaf var hún fljót að sjá hvernig hún gæti Iétt undir með mér, hún var sérstaklega dugleg að baka og kenndi mér ýmislegt til að létta störfin. Enn þann dag í dag eru ekki haldin svo jól í Skarði að ekki séu terturnar eftir uppskriftunum hennar Sollu á borðum. Solla frænka mín var svipfalleg og góð kona, sem sá alltaf það góða í fari hvers og eins. Heimili Ásbjörns og Sollu var í gamla Lúðvíkshúsi og þangað var ávallt gott að koma. Bæði voru þau hjónin mjög gestrisin og gott var þau heim að sækja. Þess naut systir mín Margrét, þegar hún var hjúkrunarkona um tíma á Neskaupstað. Inni á heimilinu fann hún þann kærleik og hlýju sem allir báru hver til annars og hversu vel allir hugsuðu um Rannver, litla fatlaða drenginn þeirra sem yngstur fæddist. Með trega tóku foreldrarnir þá ákvörðun að senda hann frá sér suður og setja hann á vistheimil- ið Kópavogshæli þegar hann var 7 ára. Vonuðu þau að drengur- inn fengi þar þá þjálfun sem myndi styrkja hann líkamlega og andlega og ekki var hægt að veita honum heima fyrir. En heim snéri hann aftur og sl. 14 ár hef- ur Rannver dvalist á Vonarlandi á Egilsstöðum. Það var mikill hamingjudagur í Iífi frænku minnar þegar hann fékk gott heimili til að dvelja á nálægt henni. Eftir það nutu þau mar- gra góðra stunda saman og átti hún ekki til orð aðlýsa þeirri góðu umönnun sem hann fékk gott heimili til að dvelja á nálægt henni. Eftir það nutu þau margra góðra stunda saman og átti hún ekki til orð að lýsa þeirri góðu umönnun sem hann nýtur að Vonarlandi. Viljum við frænd- fólkið færa, íyrir hennar hönd, þakklæti okkar til allra sem ann- ast og hlú að honum. Solla undi Iífi sfnu vel á Norð- firði, í samfélagi við góða granna og venslafólk. Idún var félags- lynd og starfaði í kvennadeild slysavarnarfélagsins og með Sjálfsbjörgu á Neskaupsstað. Hvar sem hún var og hvert sem hún fór; vildi hún láta gott af sér Ieiða. A Norðfirði bjó hún alla sína búskapartíð og eftir að eig- inmaður hennar andaðist árið 1980 bjó hún áfram ein í Lúð- víkshúsi, þar til árið 1993 að hún flyst á öldrunardeild Ijórðungs- sjúkrahússins, enda farin að kröftum eftir Ianga starfsævi. Þar undi hún hag sfnum vel og naut áhyggjulauss ævikvölds. Nú þegar frænka er kvödd hinstu kveðju, flyt ég þakkir Margrétar systur minnar og alls okkar frændfólks fyrir samfylgd- ina um farinn veg. Megi orð æskulýðsleiðtogans og mannvin- arins sr. Friðriks Friðrikssonar fylgja henni að leiðarlokum: Svo er endar ógn og striðin, upp mun renna sigurtíðin, oss þá kallar heim til hallar himna Guð, er lúður gjallar. Megi minning um mæta konu lifa. Innilegar samúðarkveðjur til Barna hennar og fjölskyldna. Sigrtður Tli. Sæmimdsdóttir, Sharði á Landi. Sveinn Tómasson, fyrrverandi slökkviliðsstjóri á Akureyri, fæddist 30. júlí 1904 á Bústöð- um í Lýtingsstaðahreppi í Skagafirði. Hann Iést síðla kvölds 7. nóvember sl. á Dval- arheimilinu Hlíð á Akureyri. Foreldrar Sveins voru Tómas Pálsson bóndi á Bústöðum og kona hans Þórey Sigurlaug Sveinsdóttir. Systkini Sveins voru Ólafur, bóndi í Garðs- horni, kvæntur Stefaníu Jó- hannesdóttur, Páll, trésmiður á Akureyri, kvæntur Önnu Jónsdóttur, Eyþór Helgi, at- vinnurekandi á Akureyri, kvæntur Hildi Eiðsdóttur, Guðmundur, trésmiður á Akur- eyri, kvæntur Rögnu Kemp, Böðvar, trésmiður á Akureyri, kvæntur Kristínu Jóhannes- dóttur og Anna Þorbjörg, sem lést á öðru aldursári. Bræður Sveins eru allir Iátnir. Þann 23. desember 1928 kvæntist Sveinn eftirlifandi eiginkonu sinni, Helgu Gunnlaugsdóttur en hún er fædd 24. maí 1906. Börn Sveins og Helgu eru Anna Þórey, fædd 16. septem- ber 1929, gift Hreini Hreins- syni, skipstjóra, og eiga þau 5 börn, Gunnlaugur Búi, varð- stjóri á Slökkvistöð Akureyrar, fæddur 24. febrúar 1932, kvæntur Signu H. Hallsdóttur og eiga þau þrjú börn og Tómas Heiðar, viðskiptafræð- ingur, fæddur 13. febrúar 1941, kvæntur Rannveigu Sig- urðardóttur og eiga þau tvö börn. Sveinn ólst upp í Skagafirði til 18 ára aldurs en þá fluttist hann til Akureyrar og hóf nám í járnsmíði og lauk hann sveinsprófi 1925. Sveinn fékk meistararéttindi í eldsmíði, ketil- og plötusmíði og pípu- Iögnum auk þess Iauk hann mótoristanámskeiði. Hann starfaði sem járnsmiður á Ak- ureyri 1925-1953 og var með eigin rekstur 1937- 1953. Sveinn var áhaldavörður Slökkviliðs Akureyrar 1945- 1953 og varaslökkviliðsstjóri 1953-1958 en þá var hann ráð- inn slökkviliðsstjóri og gegndi hann þeirri stöðu þar til hann lét af störfum fyrir aldurs sakir árið 1974. Sveinn var um hríð í stjórn Vélstjórafélags Akureyrar og var formaður Iðnaðarmannafé- lags Akureyrar 1955-1964. Hann varð heiðursfélagi Iðn- aðarmannafélags Akureyrar 1964 og heiðraður af Lands- sambandi iðnaðarmanna sama ár. Sveinn var um hríð fyrsti varabæjarfulltrúi Sjálfstæðis- flokksins á Akureyri og sat í ýmsum nefndum fyrir flokkinn. Hann var formaður skóla- nefndar Húsmæðraskólans í níu ár og einn af stofnendum Lionsklúbbs Akureyrar. Sveinn starfaði í Oddfellowreglunni á Akureyri frá 1945. Útför Sveins fór fram frá Ak- ureyrarkirkju fimmtudaginn 12. nóvember sl. Með nokkrum orðum langar okkur bræðurna að kveðja Svein langafa okkar. Það var á afmælis- degi langafa 1982 sem mamma og pabbi fluttu í Laugargötu 3 eða í sama hús og hann og Iangamma höfðu búið í í rúm 30 ár. Því nutum við þeirra forrétt- inda að fá að alast upp í návist þeirra. Við þekkjum varla hvernig það er að koma heim að tómu húsi eftir skóla eins og mörg börn þurfa að gera í dag, því ef mamma var af einhveijum ástæð- um ekki heima, gátum við treyst því að á neðri hæðinni yrði vel tekið á móti okkur. Það þótti eig- inlega betra ef enginn var heima uppi, því þá gátum við farið niður til langafa og langömmu og feng- ið rjúkandi kakó, heimbakaða jólaköku og rúgbrauð, svo ekki sé minnst á pönnukökurnar. Það verður að segjast eins og er að stundum var laumast inn niðri þó við vissum að einhver væri heima uppi. Langafi var hreinn snilling- ur í að baka pönnukökurnar sem hann rúllaði upp með sykri. Það var virkilega gott gott að eiga hann að þegar við héldum upp á afmælin okkar eða þegar við þurftum að mæta með brauð á bekkjarkvöld í skólanum, þá bak- aði langafi „pönnsur" fyrir okkur. Ekki þarf að taka fram að alltaf kláruðust pönnukökurnar, þó nóg væri eftir af öðru góðgæti. Margar stundir áttum við með langafa úti í bílskúr við smíðar eða einhverja aðra iðju. Það var með ólíkindum hvað hann gat nýtt út úr öllum hlutum. Þegar mamma og pabbi endurnýjuðu eldhúsið hjá sér var gömlu elda- vélinni hent út. Áður en eldavél- in fór á haugana tók langafi hana í sundur og hirti allt heillegt úr henni. Stundum þótti okkur nóg um nýtnina en í dag skiljum við að þetta var gert í tvennum til- gangi. Annars vegar var þetta gert til þess að hafa ofan af fyrir okk- ur og hins vegar til að kenna okk- ur að það er betra að hugsa að- eins áður en gömlum hlutum er hent. Það sýndi sig síðar að margt af þvi sem langafi safnaði saman í skúrinn kom að góðum notum. Hann hafði aldrei vanist þvi að hægt væri að stökkva til og kaupa alla skapaða hluti. Fólk varð að notast við það sem til var. Við unga fólkið hefðum gott of þvi að setja okkur í spor kynslóðarinnar hans langafa til þess að læra að meta og þakka hvað við höfum það gott í dag. Sveinn langafi var ekki marg- máll maður, það var helst þegar hann sagði okkur sögur úr Skaga- firðinum, þar sem hann ólst upp, að það lifnaði yfir málbeininu á honum og oftar en ekki laumaði langamma einni og einni stöku inn á milli. Hann sagði okkur stundum frá ferðalögum frá Bú- stöðum í Austurdal til Sauðár- króks eða Akureyrar og þykir okk- ur ótrúlegt að menn skuli hafa farið slíkar ferðir fótgangandi jafnt að sumri sem vetri og litið á það sem sjálfsagðan hlut. Við bræður vitum að þó langafi hafi ekki verið rnikið fyrir ferða- lög seinni árin þá er sú ferð sem hann er nú farinn í honum ekki á móti skapi. Hann mun eiga far- sæla göngu fyrir höndum. Góða ferð langafi. Gunnlaugur Búi og Olafur Búi. Elsku afi. Okkur langar til að kveðja þig með fáeinum orðum. Við eigum margar góðar minn- ingar um þig og ömmu. Sterkasta minningin um þig er þegar þú varst með pontuna þína góðu og slóst úr henni á handabakið okk- ar og tókst tóbakið upp í nefið þitt af litlum höndunum okkar. Þetta fengum við öll barnabörnin þfn að prófa og sfðar börnin okk- ar. Við munum hvað þetta kitlaði og þú hlóst með okkur og bættir gjarnan við ýmsum fettum og grettum á góðlega andlitið þitt. Álltaf var jafngott og yndislegt að koma til ykkar ömmu í Laugar- götuna. Þið höfðuð ætíð tfma til að spjalla við okkur og taka í spil. Flest þau spil sem við kunnum í dag kenndir þú okkur ásamt nokkrum spilagöldrum og köpl- um. Það var líka frábært að skreppa til ykkar í frímínútum og frítímum til að fá sér eitthvað í gogginn og var þá rúsínuskúffan ávallt opin. Alltaf var til nýbakað brauð og þóttu kartöflulumm- urnar þínar og rúgbrauðið bera þar af. Skólasystrum okkar fannst heldur ekkert Ieiðinlegt að fá að koma með okkur og jafnvel nokkrar í einu. Eftir að þú hættir að vinna, tal- aðir þú stundum um að nú værir þú búinn með þitt hlutverk og værir tilbúinn að fá að fara. Þú varst alltaf viss um að þú færir á undan bræðrum þínum. En þó varð raunin önnur. Fyrir u.þ.b. fjórum árum sagðir þú þetta í bundnu máli og Iýsir það vel hversu tilbúinn þú varst. Þegar ég er uppgefinn og eytt hef kröftum mínum langar mig í síðsta sinn að sofna í faðmi þínum. Nú síðustu mánuði varst þú orðinn mikið veikur. Síðustu skiptin sem við heimsóttum ykk- ur ömmu á Hlíð svafst þú oftast, en þegar amma átti afmæli í maí síðastliðnum þá vaknaðir þú vel. Þú vissir strax hvaða dagur var og baðst um að fá að kyssa hana á ennið og hélst svo áfram að sofa. Þegar við sátum hjá ömmu daginn eftir að þú kvaddir fór amma með þetta ljóð fyrir okkur og andvarpaði. Eg man það sem barn að ég margsinnis lá og mændi út í þegjandi geiminn. Og etin get ég verið að spyrja og spá hvar sporin mtn liggja yfir heiminn. En livar sem þau verða mun hugurinn minn við hlið þína margsinnis standa og vel getur verið t síðasta sinn ég sofni viðfaðtn þinn t anda. Þetta segir okkur að amma er með hugann hjá þér enda á hún margar minningarnar eftir 70 ára hjónaband. Við huggum okkur við það að þú ert nú kominn þangað sem hugur þinn stefndi og vitum að þér Iíður vel núna. Við söknum þín sárt og eitt sjö ára Iangafabarnið þitt sagði: „Það segja allir að afa Iíði vel núna, en af hverju líður okkur þá öllum svona illa?“ Og ríljum við láta það verða orð okkar líka. Hvíl í friði elsku afi. Halla og Helga. allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/

x

Dagur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagur
https://timarit.is/publication/251

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.