Alþýðublaðið - 31.05.1921, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Es. Suðupland
fer til Vestffarða væntanlega á
fímtudag eða föstudag. — Vörur
afhendist á morgun.
Hjólhestar
gljábrendir og nikkel-
húðaðir í
Fálkanum.
Verzl. Edinborg
Hafnarstrsti 14. —Simi 298.
Hiblar birgðir koma með síðastn skipam, mf
allskonar Tefnaðmrvoram, sem nú er selt
miklu ödýrara en áður var.
Til dæmis: Sllki, svört og mislit, Gardínuefní
mikið úrvaal, Dragtir, Kápuefni, Léreft, Tvisttau,
Kjólaefni, Flunnel, Dömuklæði svart og mislitt, Alklæði,
Cheviot, Reiðfataefni, Morgunkjólatan, Shetlaudsgarn,
Ullarsokkar, Silkisokkar, Regnhlifar pr. *hs, Broder-
ingar, Silkitreðar, Rúmteppi, Stubbasirts og fleira.
Alþýðubladid
er ©dýrasta, ijölbreyttasta Gg
bezta dagblað lanðsins. Kaap
ið |íað og lesið, þá getið
pið alðrei án þess verið.
Gr IX XXX XXX i
á barnavagna fæst i
Falkajxixui.
Alþbl. er blafl allrar alþýðu.
Alþbl. kœstar I kr. á mánufll.
Ritstjóri og ábyrgðarmaðnr:
ólafur Friðriksson.
Prentsmiðjan Gutenberg.
i
y<nck LondoM'. Æflntýri.
hann haíði sjálfur komist 1 pau, en vegna pess hve
skringileg og margbrotin ]>au voru. Hann hafði tekið
þátt í stjórnbyltingum Suður-Ameríku, hafði verið njósn-
ari í Suður-Afríku og fréttaritari í Rússnesk-japanska
striðinu. Hann hafði verið hundalæknir i Klondike,
þvegið gullsand við Nomeána og verið ritstjóri f San
Francico. Forseti Bandarikjanna var vinur hans. Hon-
um var jafnvel tekið í slcemtifélögunum í London og
á meginlandinu. í Síam hafði hann verið á villidýra-
veiðum, veitt perlur við Panmontus, heimsótt Tolstoy,
hafði riðið á múlasna yfir Andesafjöll og var lifandi
leiðarvisir yfir pestarsýkin í Vestur-Afriku.
Sheldon hallaði sér aftur á bak í stólnum og hlust-
aði á. Þó hann væri þess ófús, gat hann ekki gert að
því, að þessi æfintýramaður dróg hann að sér. En hon-
um leið hálfilla. Honum fanst maðurinn snúa sér bein-
línis að Jóhönnu. Orð hans og bros voru að vísu beint
að þeim báðum-, en Sheldon var vís um að ef þeir
hefðu bara verið tveir, heíði samræðan snúist um annað.
Tudor hafði veitt því athygli, hve Jóhanna tók vel
eftir, og jós af æfintýralind sinni svo hún smám saman
flæktist í neti æfintýraljómans. Sheldon sá, hve gagn-
tekin liún var og fylgdist með hlátri hennar og spurn-
ingum, og hann fann, að meðvitundin um það, að
hann elskaði hana, var að vakna í huga hans.
Hann var því þögull mjög og nærri því hryggur;.
stundum var hann blátt áfram gramur við gest sinn og
gat ekki komist undan því, að hngsa um það, hve
mikið af því sem Tudor sagði rar sannleikur, hve
mikið væri hægt að sanna og hve mikið væri hægt að
ósanna.
Rétt í þessu kom — eins og það væri útbúið á leik-
svið til þess að auka áhrif leiksins — Utami upp á
svalirnar til þess að skýra Jóhönnu frá því, að krókó-
díll væri fastur i snöru, sem egnd hafði verið.
Athygli Utamis dróst að andliti Tudors sem rétt í
þessu upplýstist af bjarma firá eldspítu, og hann gleymdi
alveg erindmu.
„Hæ, Tudorl" hrópaði hann svo kumpánalega, að
Sheldon varð steinhissa.
Blökkumaðurinn rétti fram hendina, og um leið og
Tudor tók í hana rannsakaði hann andlit hans nákvæm-
lega.
„Hver er þetta' Eg sé þig ekki."
„Utami."
„Og hver þremillinn er Utami? Hvar höfum við
hizt áður?“
„Hefir þú gleymt Huahine? Seinustu ferð hans.r"
Tudor greip hendi hans aftur og þrýsti hana innilega.
„Það komst að eins einn blakkur maður lífs af úr
síðustu farð Huahine, og það var Jói. Fjandakornið, ef
það gleður mig ekki að sjá þig aftur, eg hefi bara
aldrei heyrt nýja nafnið.“
„Á Huahine kölluðu allir mig Tóa. En eg heiti nú
samt Utami.“
„En hvernig ertu hingað kominn?“ spurði Tudor og
hallaði sér ákafur að sjómanninum.
„Ég var á Miele, skonnortu ungfrú Lackland. Við
sigldum frá .einni ey til annarar og nú er eg ásamt
henni liér á Salomonseyjunum. Hún eignast bráðum
nýja skonnortu."
„Við vorum þeir einu sem komumst Iífs af, þegar
Huahine fórst,“ mælti Tudor. ,Við vorum alls fimmtíu
og sjö, þegar við fórum frá Huopa, og við Jói vorum
þeir einu, sem nokkurntíman auðnaðist að setja fót á
þurt land oftar. Við Paumotus skall á fellibylur. Það
var þá, sem eg var að leita að perlum."
„Og þú hefir aldrei sagt mér, Utami, að þú hafir
verið í fellibyl,“ sagði Jóhanna ásakandi.
Hinn risavaxni tahitibúi brosti út undir eyru og
mælti:
„Mér finst ekki svo mjög til um það.“
Hann snéri sér hálfpartinn við, eins og hann ætlaði
að fara, en hikaði þó, og mátti sjá að hann langaði til
til að vera kyr.