Dagur - Tíminn Akureyri - 08.03.1997, Síða 19

JDtagur-'Símmn
Laugardagur 8. mars 1997 - 31
Umsjónarmaður
Magnús Geir Guðmundsson
Blúsinn er alltaf til staðar
- og fæðir enn af sér
hreinar perlur
Iumróti því sem einkennir
tónlistarheiminn, þar sem
nýir straumar og stefnur
koma og fara, nú eða snúa aft-
ur eins og svo áberandi er í dag
(nýpönk, Bítlapopp o.fl.) er
ánægjulegt til þess að vita, að í
það minnsta einum hlut er
samt hægt að ganga út frá sem
vísum, þ.e. ein tónlistarstefna,
sem stóran þátt hefur átt í að
móta margar hinna, er alltaf til
staðar og hverfur aldrei þótt
harðni á dalnum. Hér er auðvit-
að átt við blúsinn, sem í eðli
sínu er tiltölulega einfalt tján-
ingarform, en er tvímælalaust
eitt áhrifamesta samspil tóna
og texta sem um getur.
Eitt af mörgu sem gerir blú-
sinn merkilegan, er að þar
þekkist ekki hið svokallaða kyn-
slóðabil. Allir þekkja að í rokk-
inu og poppinu er hluti ímynd-
arinnar í mörgum tilfellum að
vera ungur og villtur, fallegur
og/eða ljótur eftir atvikum „og
geta geíið skít í allt“ ef svo ber
undir. í blúsnum er þessu að
meginhluta öfugt varið og ef
eitthvað er þykja menn betri og
verða reyndar vinsælli eftir því
sem þeir verða eldri. Það þykir
svo bara vera hrein upphefð
fyrir yngri spilara í blúsnum, að
fá sér eldri og reyndari menn til
fullþingis, hvort heldur sem er
við leik á tónleikum eða við
plötugerð. Oftar en ekki hefur
svo upphefð þeirra yngri verið
jafnvel ennþá meiri, ef þeir
hafa verið af hvíta kynstofnin-
um, en þeir eldri af þeim
svarta. Þarf líklega ekki að taka
það fram að blúsinn er eins og
svo margt annað (eins og djass-
inn auðvitað líka og rokk og ról,
bæði á beinan eða óbeinan hátt
afsprengi blússins) tónlist
svarta mannsins að upplagi,
sem svo hvíti maðurinn hefin
síðan notið góðs af.
Einn hvítur, þrír
svartir
Sem fyrr sagði hefur það talist
upphefð fyrir yngri menn í
blúsnum að fá að vinna með sér
eldri og reyndari inönnum, ekki
síst ef um hvítan yngri mann er
að ræða. Ronnie Earl, hvítur
gítarleikari og söngvari frá Tex-
as, er ekki beinlínis neinn byrj-
andi í blúsnum né neitt ung-
Fjórir bræður í blúsnum. Ronnie Earl,
Calvin Jones.
lamb. Hann hefur í yfir 20 ár
getið sér góðan orðstír með Ro-
om fiúl of Blues, Broadcasters
og síðustu ár með plötum undir
eigin nafni, auk spilamennsku
með ótal öðrum m.a. svörtum
tónlistarmönnum. Honum þótti
þó heldur betur heiður í því að
fá þrjá af heldri mönnum blúss-
ins af eldri kynslóðinni til að
gera með sér plötu á síðasta
ári, sem svo kom út í lok ársins
undir nafninu, Eye to eye. Eru
þetta bassaleikarinn Calvin
„Fuzz“ Jones, troinmuleikarinn
Willie „Big eyes“ Smith og eng-
Palli mun örugglega
standa sig í Eurovision
- en er þaö þess virði?
Eins og að minnsta kosti lesendur Dags-Tím-
ans vita, hefur sjónvarpið okkar lands-
manna ákveðið einn ganginn enn að vera
með í Eurovision og falið í framhaldi af þeirri
ákvörðun, sjálfum Páli Óskari Hjálmtýssyni að
vera fulltrúi íslands í keppninni. Mun þetta verða
í tólfta skiptið sem við tökum þátt í þessari
söngvakeppni sjónvarpsstöðva í Evrópu. Er ekki
að orðlengja það almennt virðist það hafa mælst
vel fyrir að Palli hafi þekkst þetta boð Sjónvarps-
ins að taka verkefnið að sér, sem auk þess að
vera fulltrúi í keppninni Fróns í Dublin, felst í að
semja og útsetja lag með meiru. Til að mynda
voru fjórir valinkunnir félagar Páls í „bransan-
um“, Gunnar Þórðarson, Stefán Hilmarsson, Val-
geir Guðjónsson og Magnús Kjartansson, einróma
um það að hann væri rétti maðurinn í hlutverkið
nú, þegar þeir voru spurðir álits hér í blaðinu fyr-
ir réttri viku. Og það sama virðist vera upp á
tengingnum hjá almenningi, allavega hafa ekki
heyrst neinar neikvæðar raddir svo vitað sé.
Samt má að því spyrja, eins og gert hefur verið á
seinni árum, hvort það sé þess virði að vera að
senda okkar besta og hæfileikaríkasta tónlistar-
fólk í þessa keppni, þar sem klíkuskapur og fleira
miður gott hefur viðgengist, með öllum þeim
kostnaði sem því fylgir. Umsjónarmaður Poppsíðu
hefur eins og aðrir landsmenn fylgst með keppn-
inni og lengstum haft nokkuð gaman af. Á síðustu
árum hefur hann hins vegar verið í hópi þeirra
sem farið hafa að efast um gildi hennar og m.a.
velt upp ofangreindri spurningu. Frá 1995 hefur
vissulega verið dregið úr kostnaðarumfangi við
keppnina með því að hætta við undanúrslit hér
heima, en það hefur á móti haft það í för með sér
að draga úr spenningnum hjá landanum fyrir
henni, auk þess sem tækifæri ungra sem eldri
tónskálda glatast að koma sér og sínu á framfæri.
Nú skal því ekki neitað að nafni íslands er aldrei
Pinetop Perkins, Willie Smith og
inn annar en Willie „Pinetop“
Jones Perkins píanóleikari og
söngvari, sem heimsótti okkur
íslendinga fyrir nokkrum árum
og gerði fína plötu með Vinum
Dóra. Þessir þrír herramenn
gerðu allir garðinn frægan í
hljómsveit jöfursins mikla,
Muddy Waters á árunum milli
1968-1980 og þykja með þeim
allra færustu í faginu. Eftir að
þeir hættu með Muddy settu
þeir á fót ásamt fleirum The
Legendary Blues Band og störf-
uðu saman í henni við góðan
orðstír í 5 ár, eða þangað til
Perkins ákvað að hætta til að
helja feril undir eigin nafni.
Þeir Jones og Smith héldu hins
vegar áfram með LBB í nokkur
ár í viðbót. 1993 lágu svo leiðir
þeirra þriggja aftur og enn
saman í sérstakri hljómsveit
sem sett var á stofn í tilefni
þess að tíu ár voru liðin frá
andláti Muddy Waters, 1993,
Muddy Waters Tribute Band.
Frábærir dómar
Á Eye to eye eru lög bæði eftir
þá Smith og Perkins, en megin-
uppistaðan á plötunni eru lög
eftir gengnar hetjur á borð við
Elmore JamesWillie Dixon og
Memphis Slim og fleiri. Er
skemmst frá því að segja, að
platan hefur hlotið einróma lof
gagnrýnenda ýmissa djass- og
blúsrita og annarra fagtímarita
um tónlist. Leggst þar allt á eitt,
seiðandi blúsdjassaður gítar-
leikur Earls, hrífandi og yfir-
máta hressilegur sem aldrei
fyrr píanóleikur Pinetops og
síðast en ekki síst óaðfinnanleg-
ur samleikur „takttvíeyksins"
Jones og Smith, sem senn hafa
spilað saman í 30 ár. „Yfir-
þyrmandi tilfinning" eru orð
sem m.a. hafa verið höfð um
plötuna, sem tvímælalaust er
ein af þeim bestu í blúsnum á
þessum áratug. Verður Earl,
sem kom þessu samstarfi á,
seint fullþakkað fyrir framtakið,
eru líka orð sem fallið hafa um
plötuna. Ættu því blús- og
djassáhugamenn að gefa henni
gaum, en hana má að líkindum
nálgast í gegnum Japis. Hún er
gefin út hjá fyrirtækinu
Audioquest Music.
Páll Óskar verður verðugur fulltrúi íslands í Eurovision
1997.
of oft hampað og tækifærið því gott sem fyrr, að
ætla má þar sem einhverjar milljónir horfa víst
alltaf á keppnina. Þá er þetta auðvitað líka tæki-
færi fyrir viðkomandi tónlistarmenn sem HUGS-
ANLEGA gæti komið þeim á framfæri, svo ekki sé
nú minnst á ánægjuna og reynsluna sem þeir
væntanlega fá af þátttökunni. Þetta dugir þó
varla til að réttlæti það að vera með mikið lengur.
Keppnin hefur hvorki verið frekari stökkpallur
fyrir þáttakendurna á frekari afrek né haft ein-
hver afgerandi áhrif á kynningu landsins út á við.
Ef svo gæti verið, þá hefur það farið ákaílega
hljótt. En hvað sem því líður, þá liggur sú ákvörð-
un fyrir að vera áfram með í ár og við það situr.
Um það skal aftur á móti ekki efast, að Palli mun
án efa standa fyrir sínu og verða sér og sinni þjóð
til sóma. Hann gæti ekki verið þekktur fyrir ann-
að.
•Þrátt fyrir mikla rann-
sókn hefur ekki ennþá tekist
að upplýsa morðið á rappar-
anum fræga, Tupac Shakur,
sem framið var sl. haust í
Las Vegas. Þó segjast m.a.
lífvörður hans og annar
maður til, geta borið kennsl
á morðingjana, en lögreglan
í borginni hafi hins vegar
ekki beðið þá að bera kennsl
á menn sem hún hafi grun-
aða. Neitar lögreglan á móti,
að hún vilji ekki hafa sam-
skipti við þessa menn, þann-
ig að málið virðist enn vera í
hnút.
•Líkt og víðast hvar ann-
ars staðar, m.a. í heimaland-
inu Bandaríkjunum, er skap-
önksveitin No Doubt að gera
það heldur betur gott í Bret-
landi þessa dagana, Lagið
þeirra, Don t speak, sem not-
ið hefur mikilla vinsælda
hérlendis að undanförnu, fór
beinustu leið á toppinn þar í
síðustu viku og seldist smá-
skífan með laginu í heilum
250.000 eintökum. Stóra
platan, Tragic kingdom, er
svo komin í 9. sæti sölulist-
ans og er gert ráð fyrir að
Silverchair. Áfram á sigurbraut í
heimalandinu.
hún nái hálfri milljón ein-
taka í sölu innan tíðar.
•Áströlsku unglingspilt-
arnir í tríóinu Silverchair,
sem svo óvænt og rækilega
slógu í gegn með fyrstu
plötunni sinni, Frogstomp,
virðast ætla að ná að fylgja
vinsældum sínum eftir, í
einhverjum mæli að minnsta
kosti, með nýju plötunni,
Freak show. Fór platan beint
á toppinn í heimalandinu
stóra og það gerði fyrsta
smáskijfulagið, Fread,
einnig. í Bandaríkjunum og
víðar er svo líka við miklu
vænst.