Dagur - Tíminn Reykjavík - 12.04.1997, Qupperneq 6

>
6 - Laugardagur 12. apríl 1997
(30agur-'®mtmt
VIÐ TAL
__ — ^ -----s..'v""r-;-i-!
§jð| I ■■ _ H| _ 9K _
Þau baðu mig að standa
mig i bessu
Björn
Þorláksson
skrifar
Sigurgeir Bergsson,
19 ára gamall, varð
manni að bana á ný-
ársnótt í Sandgerði. Hann
situr nú í gæsluvarðhaldi í
Hegningarhúsinu við Skóla-
vörðustíg og á von á þung-
um dómi fyrir brot sitt. Sig-
urgeir er hins vegar ekki
sáttur við fréttaflutning af
því sem gerðist. Rétt skai
vera rétt, segir hann og því
segir hann sögu sína í
einkaviðtali við Dag-Tím-
ann. Hver er hann, hvað
gerðist þessa nótt, hvað
fylgdi á eftir? Hvað bíður
19 ára gamals manns sem
verður sambýlismanni
móður sinnar að bana?
„Allt mitt lxf hefur einkennst af
ístöðuleysi. Ég er búinn að flytja
49 sinnum, fékk mjög slæmt upp-
eldi og leið mikið vegna uppeldis-
aðstæðna þegar ég var 6-16 ára
gamall. Ég var kúgaður bæði and-
lega og líkanúega og þurfti að
sæta innilokun og barsmíðum.
Fyrir vikið reyndi ég að sbta mig
algjörlega frá umhverfinu, mér
tókst ekki að eignast neina vini
fyrr en fyrrum fósturfaðir minn
og mamma skildu.
Þegar mamma kynntist Sigur-
jóni breyttist allt. Hann vildi gera
allt sem hann gæti til að bæta líf
mitt, fór virkilega vel með
mömmu og var góður maður.
Hann reddaði mér vinnu og gaf
mór pening þótt þau væru blönk.
Sjálfsmorðshvöt
Ég hafði aldrei treyst neinum fyrr.
Hafði búið hjá ellefu öðrum ijöl-
skyldum, bæði án foreldra og með,
og var mjög þunglyndur. Til að
mynda reyndi ég ítrekað að stytta
mér aldur og var sendur í sveit
eftir að ég reyndi að kveikja í mér
og brenndi í leiðinni skúr hjá
Slippnum í Keflavík. Reiðin beind-
ist samt bara gegn sjálfum mér
og ég lenti mjög sjaldan í átökum.
Ég tjáði aldrei neinum tilflnningar
mínar, enginn vissi hvert líf mitt í
raun var. Ég skammaðist mín
mikið, lifði í einangrun og fékk oft
ekkert að fara út eftir að ég kom
úr skólanum. Þegar skólafélagar
mínir spurðu hvort ég væri til í að
koma á diskótek eða í opið hús,
bjó ég alltaf til afsakanir, laug því
að ég væri að fara í heimsókn eða
eitthvað.
Það breyttist allt þegar ég
kynntist Sigurjóni. Hann talaði
um alla hluti við mig á rólegum
nótum en ég var lengi að treysta
honum. Ég var hræddur um að
hann væri að gera grín að mér.
Hann og mamma gerðu samt allt
til að breyta viðhorfinu hjá mér,
ég var alveg hættur að treysta
fullorðnu fólki.
Kvöldið örlagaríka
Gamlárskvöld. Ég er björgunar-
sveitarmeðhmur í Garðinum og
var að vinna ásamt félögum mín-
um við brennu. Þegar því lauk fór
ég heim, settist heima með Sigga
og mömmu. Við hlustuðum á tón-
list og horfðum á áramótaskaup-
ið. Ég drakk ekki mikið. Klukkan
12 fórum við út og ég skaut upp
nokkrum flugeldum. Við skáluð-
um og ég faðmaði Sigga og
mömmu og við óskuðum hvert
öðru gleðilegs nýs árs. Þau báðu
mig m.a. að standa mig á þessu
ári.
Eftir miðnætti bað ég um að fá
að skreppa út með félögum mín-
um og þau leyfðu það. Það fannst
mér mjög skrýtið því það var nýtt
fyrir mér. Ég fór út til vina minna,
var burtu í einn og hálfan tíma og
kom svo heim um klukkan korter
yflr tvö. Þá voru þau farin, ég
náði mér í tvo bjóra og svo fórum
við fjögur, þrír strákar og ein
stelpa, á „Vitann“ í Sandgerði en
þar var fátt fólk. Við reyndum að
finna partý en það gekk ekki og
um hálfþrjú fór ég heim, fékk mér
að borða og sofnaði fyrir kl. þrjú.
Um hálfsexleytið vaknaði ég
við að mamma og Sigurjón komu
heim. Ég fór í mjög þungt skap
vegna ákveðinna atburða og
hugsana, fann þunglyndið blossa
upp og afréð að stytta mér aldur.
Á þessum tíma var ég með byssu-
sting í herberginu til skrauts, sem
hékk uppi á vegg, og ég tók hann
niður.
Með byssustinginn í
hendinni
Þá kom Sigurjón labbandi inn í
herbergið, settist við hliðina á
mér í rúminu, tók utan um mig og
bað mig að koma fram að tala við
sig. Ég sagði nei. Var hundleiður
á lífinu og langaði ekkert til að
halda þessu áfram. Hann vissi ná-
kvæmlega hvað ég var að hugsa
og bað mig ítrekað að koma fram,
en ég neitaði alltaf. Þetta endaði
með því að ég stóð upp, hækkaði
röddina og skipaði honum að fara
fram. Hann neitaði og spurði:
Hvað ætiarðu að gera ef ég fer
ekki fram? Ætlarðu að stinga
Ég fór í mjög þungt
skap vegna ákveðinna
afburða og hugsana,
fann þunglyndið blossa
upp og afréð að stytta
mér aldur.
mig? Ég svaraði ekki, en hann lét
strax fylgja á eftir: Stingdu mig þá.
Á því augnabliki stend ég í
herberginu en hann situr í rúm-
inu. Ég sleppi hendinni minni og
rek hníflnn í hann. Hann horfir á
mig með sakleysissvip sem minnir
mig á þegar dót er rifið af litlu
barni. Hann hleypur út úr her-
berginu inn í eldhús og nær í
viskastykki og fer síðan upp á efri
hæð til mömmu. Ég hleyp inn í
stofu og hringi á Neyðarlínuna.
Ég er ofsalega hræddur en það
eina sem ég get gert er að bíða
eftir lögreglunni. Ég hugleiði aft-
ur sterklega að stytta mér aldur
Á allt eins von á að sitja inni í 16 ár en það er sama hve langur sá tími verður. Ég mun nýta hann vel,“ segir Sigur-
geir Bergsson, sem varð sambýlismanni móður sinnar að bana á nýársnótt. Myna: e.ói.
og er með hnífinn í hendinni þeg-
ar lögreglan kemur. Sigurjóni
blæðir út og hann lést um sjöleyt-
ið, um hálftíma eftir að ég stakk
hann.
Grét og grét
Hvað hafði ég gert? Ég og Sigur-
jón höfðum aldrei rifist og engan
skugga borið á samskipti okkar.
Hann gerði allt fyrir mig. Ég náði
hins vegar ekki að átta mig í raun
hvað gerst hafði fyrr en daginn
eftir þegar presturinn kom til mín
í fangaklefann í Keflavík. Þá fyrst
losnaði ég úr móðunni sem hafði
umlukið mig. Ég grét og grét og
gat ekki sofið. Ég hafði ekki rænu
á að biðja um svefnlyf og allt
hringsnerist í höfðinu.
Ég bað prestinn að skila
kveðju og vildi fara í jarðarförina
en fékk ekki. Presturinn ráðlagði
það, enda hefði það verið mjög
erfitt fyrir aðstandendur Sigur-
jóns. Núna hef ég fengið leyfi til
að fara með mömmu að gröfinni
og kveðja hapn þar. Ég bíð bara
eftir því tækifieri.
Allir góðir
Við mamma erum nýbúin að hitt-
ast eftir þennan atburð og ég held
hún hafi fyrirgefið mér. Hún veit
að þetta var ekki viljaverk, ég hef
aldrei ætlað að gera neinum
mein. Hvað sjálfan mig varðar á
ég mjög erfitt með að sætta mig
við gjörðir mínar en ég er búinn
að leita mikið til trúarinnar og hef
fengið mikla hjálp. Það hafa allir
verið mér góðir. Lögreglan í
Keflavík gerði allt til að létta mér
Hvað hafði ég gert?
Ég og Sigurjón höfðum
aldrei rifist og enginn
skuggi fallið á
samskipti okkar.
lífið og þegar ég kom hingað, tóku
á móti mér fangaverðir, læknar,
sálfræðingar, fangelsispresturinn
og samfangar. Þeir hafa allir gert
mér mjög gott. Ég er búinn að
vera hér í Hegningarhúsinu síðan
8. janúar og er á góðri uppleið.
Séra Hreinn [Hákonarson] hef-
ur bent mér á að fyrirgefningin sé
það sterkasta sem manninum er
gefið. Sigurjón veit það best af öll-
um í dag hvað kom fyrir og ég
veit að hann er búinn að fyrirgefa
mér það sem ég gerði. Það eina
sem ég get gert núna er að bíða
eftir dómnum og vona það besta.
Ég ætla að nýta mér þennan tíma
til að læra, byggja mig upp og
finna sjálfan mig í fyrsta skipti.
Ég hætti í 10. bekk í skóla en
núna hefur Njarðvíkurskóli gefið
mér námsbækur og fólk sendir
mér bréf og styrkir mig áfram.
Starfsfólkið á fyrrum vinnustað
mínum er hka að vinna í að hægt
verði að kaupa tölvu fyrir mig.
Mig langar að þakka öllu því fólki
sem veitt hefur mér stuðning.
Forsetinn hvatti mig
Það skiptir mig líka miklu máli að
ég skrifaði Ólafi Ragnari forseta
bréf og sagði honum sögu mína.
Hann skrifaði mér á móti og
hvatti mig með þeim orðum að ef
ég vildi tjá mínar tilfiinningar
frekar, væri mér velkomið að
skrifa honum aftur. Ég bjóst
aldrei við að fá svar frá honum en
þarna sá maður greinilega hvern-
ig maður Ólafur er.“
Búið er að framlengja gæslu-
varðhald Sigurgeirs til 31. maí en
það er aðeins toppurinn á ísjak-
anum, hans bíða ár bak við lás og
slá. „Ég byggi á því að óg fái 16
ára dóm og allt undir því gerir
mig ánægðan. Ég er ákærður fyrir
manndráp en spár manna eru
mismunandi. En það er sama hve
langur afplánunartíminn verður.
Ilann mun nýtast mér vel.“