Dagur - Tíminn - 24.12.1996, Side 5

|Dagur-®mrimt
Þriðjudagur 24. desember 1996 - 5
Lesandi góður.
ú hefur líklega heyrt, ekki síður en ég, þau tíðindi
sem hæst fara nú um heimsbyggðina. Ég veit þó ekki
hversu hrein og tær þessi frétt hefur borist til þín, því
alltaf hefur stór frétt og mikil tilhneigingu til að safna
á sig alls kyns kámi og klístri, þegar hún gengur manna í
milli.
Þess vegna langar mig til að segja þér fréttina eins og hún
barst heimsbyggðinni fyrst, þegar engillinn vitjaði hirðanna
úti á Betlehemsvöllum og kunngjörði boðskap fagnaðar og
friðar:
„Verið óhræddir, því sjá, ég boða yður mikinn fögnuð, sem
veitast mun öllum lýðnum; því yður er í dag frelsari fæddur,
sem er Kristur Drottinn í borg Davíðs. Og hafið þetta til
marks: Þér munuð finna ungbarn reifað og liggjandi í jötu.“
(Lúkasarguðspjall 2:10-13)
Þetta er gömul frétt, tæpra tvöþúsund ára, en ólík öllum
öðrum fréttum þá verða þessi tíðindi ný og fersk um hver ein-
ustu jól. Aldrei má ryk setjast á þessi tíðindi né nokkur mann-
leg hugsun bæta við hana orðum eða fella úr. Þessi frétt er
heilög og boðar okkur grunn hinna kristnu jóla, og ekkert
sem viðkemur boðskap jólanna verður nokkurn tímann nýrra
eða nútímalegra. Þetta er í raun allt sem segja þarf.
En þrátt fyrir að þessi tíðindi frá englinum á Betlehemsvöll-
um forðum séu enn þann dag í dag hinn helgi boðskapur jól-
anna, þá verður því ekki neitað að ýmislegt aukreitis hefur
okkur tekist í gegnum árin að hengja utan á og allt í kringum
þennan fagnaðarboðskap. Og við íslendingar höfum ekki ver-
ið neinir eftirbátar annarra vestrænna þjóða að bera skraut
og prjál að þessum boðskap —jafnvel svo yfirgengilega að við
liggur að sjálfur jólaboðskapurinn hverfi í allt saman. En svo
langt má jólaundirbúningur okkar ekki ganga. Við verðum að
kunna okkur hóf!
Þar sem ég sit á skrifstofu minni í Laufási og skrifa til þín
þessar línur, þá blasir við mér, er ég horfi út um gluggann,
gamli torfbærinn sem staðið hefur hér á hlaðinu í Laufási á
aðra öld. í þessum bæ voru jól hald-
in hátíðleg ekki síður en við gerum
nú. Við getum séð fyrir okkur grút-
arlampana og tólgarkertin kasta
fölri birtu á torfveggina í göngunum
eða þiljurnar í baðstofunni. Hið ytra
skraut er lítið sem ekkert, en augu
barnanna jafnt sem hinna fullorðnu
sjá í loga kertanna þann atburð sem
varð í Betlehem hina fyrstu jólanótt.
Barnið í jötunni, Jósep og María og
vitringarnir komast vel fyrir í hrifnæmum hugum þeirra, sem
í baðstofunni sitja og hlusta á lestur úr 2. kafla Lúkasarguð-
spjalls.
Og gleðin sem vaknar í brjóstum fólksins er hrein og
fölskvalaus, því hún á rætur sínar í boðskap engilsins.
Mér finnst að sumu leyti öfundsverð sú jólagleði sem rúm-
aðist innan veggja í Gamlabænum, og var ekki skekkt og
skorðuð af nútímans veraldarglingri. Umbúnaðurinn var allur
fremur fátæklegur á okkar mælikvarða, en gleðin var inni-
haldsrík og sprottin af orðunum: „Sjá, ég boða yður mikinn
fögnuð, yður er í dag frelsari fæddur.“
Okkar gleði á líka að vera sönn og sprottin af þeim sama
brunni og forðum. Þrátt fyrir betri aðbúnað og breyttan hugs-
anagang og kröfur, þá verðum við að láta myndina frá Bet-
lehem vera ljóslifandi fyrir augum okkar og hugsun. Ramm-
inn, sem við smíðum utan um þessa heilögu mynd, má vera
skrautlegur og vandlega unninn, en hann má ekki hylja sjálfa
myndina. Látum ekki allt okkar umstang og allan ysinn draga
athygli okkar frá þeim boðskap sem leggur grunn að öllu okk-
ar jólahaldi: „Sjá, ég boða yður mikinn fögnuð, yður er í dag
frelsari fæddur.“
Við skulum taka undir með hinum himnesku hersveitum og
segja af sannri gleði og innri fögnuði: „Dýrð sé Guði í upp-
hæðum og friður á jörðu.“
Guð gefi þér gleðileg jól.