Dagblaðið Vísir - DV - 17.08.1984, Qupperneq 14

14
DV. FÖSTUDAGUR17. ÁGUST1984.
Spurningin
Hvað finnst þér
athyglisverðast í sjón-
varpsdagskránni?
Hjördis Guðmundsdóttir garöyrkju-
starfsmaöur:
Þaö eina sem ég horfi á í sjónvarpi er
Skonrokk. Af öðru hef ég ekkert
gaman.
Sólveig Ásgeirsdóttir, vinnur í garö-
yrkju:
Ég horfi frekar lítið á sjónvarp. Eg
horföi t.d. aldrei á Dallas.
Stella Aöalsteinsdóttir búðarmær:
Ekki hef ég gaman af sjónvarpi en
horfi þó alltaf á fréttir. Mér finnst allt-
of mikið sýnt af fótbolta. Svoleiöis er
ekki fyrir minn smekk.
Anna Þorgilsdóttir húsmóðir:
Ég horfi yfirleitt ekki á sjónvarp. Ef ég
horfi reyni ég að sjá einhverja breska
framhaldsþætti.
Sigrún Sigurðardóttir búðarmær:
Ég reyni alitaf aö sjá bresku fram-
haldsþættina á þriðjudögum. Einnig
horfi ég á bíómyndirnar á laugardög-
um þegar eitthvað gott er sýnt.
Ingunn Björnsdóttir, atvinnulaus:
Ég er nýkomin frá Bandaríkjunum
þannig að ég get ekki dæmt um sjón-
varpið hér. Þó vil ég að svo komnu
máli gjarnan fá Dallas aftur.
Lesendur Lesendur Lesendur Lesendur
Fanny og Alexander:
Klæmst og gargaö
í „menningarstfl”
Bíógestur skrifar:
Manni geta nú orðið á mistök.
Mistök ársins ’84 voru þau aö fara á
myndina Fanny og Alexander.
Verðlaunamynd? Kannski hjá
sumum. Ef til vill flestum þeim er
unna klámi, gráti, gargi og sænskum
sálarkvölum í „menningarstíl”.
I bíósal Regnbogans fyrsta
sýningarkvöldið var líka mikið af
„andans” borgurum Reykjavíkur.
Þar voru stjórnmálaforkólfar, tón-
skáld og rithöfundar, leikstjórar og
leikarar. Flestir hafa sennilega
„notið” samfaranna á tjaldinu.
Bergman kann að gera slíkar senur
fyrir menningarvitana með saman-
bitnu varirnar.
Manni varð hugsað til þess hvað
það er í þessari mynd sem gerir hana
að verðlaunamynd. Var þaö ofbeldiö
eða gráturinn, klámið eöa kæti
Ekdahl-fólksins í jólahringdansin-
um?
Manni varð líka hugsaö til þess á
sýningunni hvort þarna væri saman
komiö allt það fólk, þeir áhorfendur,
sem hrósar hvað mest sjónvarps-
efninu Berlin Alexanderplatz og
sem fyrir engan mun vill leyfa
íslenskum sjónvarpsnotendum að fá
frjálsan aögang að erlendum sjón-
varpshnöttum, sem senda út af-
þreyingarefni. — En orðið af-
þreying er eitt þeirra oröa sem
heimsk, sjálfumglöð og sjáifskipuö
„menningarmafía” hér á landi hefur
fordæmt.
Eða er Fanny og Alexander, kvik-
myndin sem er lítiö annað en lýs-
andi dæmi um framleiðslu á lágu
plani, dæmigerð fyrir það efni sem
Islendingar vilja í raun hafa aö uppi-
stöðu sem fjölskylduskemmtun?
„Kímni og harmur, sem spinnast
saman á meistaralegan hátt,” segir í
auglýsingu um myndina. „Já, þetta
er mynd fyrir alla fjölskylduna,”
sagði stúlkan í miðasölunni. — Það
var og. — Hvers konar klámmyndir
eru það sem kvikmyndaeftirlitiö
bannar, eða var þessi mynd undan-
þegin vegna þess að hún hafði hlotið
verðlaun sem besta erlenda mynd
ársins 1984?
Kannski er ég sá eini sem finn
þessari mynd allt til foráttu. — En
manni verður á að hugsa: hvar er
íslenskt þjóðfélag á vegi statt þar
sem forráðamenn ungbarna hópast á
Fanny og Alexander til aö sjá
verðlaunamyndina og leyfið þeim að
kynnast klámi og geðveiki áöur en
þau fara að drekka sig útúrfuU og
liggja fyrir hunda og manna fótum
um sveitir landsins. Þetta er sann-
köUuð „verðlaunamynd” sem hæfir
landanum.
mtmsxz&M**.
Úr myndinni Fanny og Alexander.
hvernig gamall karl leysir vind á
nærklæðunum til að skemmta
börnum, þar sem luralegir sænskir
leikarar sýna samfarir á sænska
vísu viö ánægjukurr hinna íslensku
áhorfenda?
Já, takiö börnin með í bíó á
Sóð inn á kvonnasalerni Umferðarmiðstöðvarinnar.
Kuldaleg aðkoma að
Umferðarmiðstöðinni
Gestur skrifar:
Einn sunnudagseftirmiödag í júU
var ég á ferð í bU og heyrði þá í út-
varpinu hluta af viötalsþætti þar sem
talað var um salernisaðstööu á feröa-
mannastöðum úti á landi. Ég er sam-
mála því sem þar kom fram aö hrein-
læti á ferðamannastöðum er í betra
lagi nú en áður. Þó eru nokkrir staðir
sem þyrftu að taka sig á hvaö þetta
snertir, t.d. að fjarlægja matarleifar
eftir gestina og halda klósettunum
hreinum. Veitingastaðir á helstu ferða-
mannaleiöum geta e.t.v. annað meöal-
aösókn en aUs ekki þegar fuUar rútur
renna í hlaö. Þá fer aUt úr böndum.
I ofangreindum viðtalsþætti var
talað um ferðamannastaði úti á landí
(eins og sagt er) en hvað kemur svo á
daginn á fjölmennasta ferðamanna-
stað í sjálfri höfuöborginni. Rétt eftir
að útvarpsþættinum lauk renndi ég í
hlað á Umferðarmiöstöðinni við Hring-
braut í Reykjavík. Eftir langan akstur
leitaði ég að klósettunum þar. Salurinn
sjálfur er stór og afar kuldalegur og
þennan sunnudagseftirmiðdag voru
tómar gosflöskur og matarafgangar
eftir gestina á borðum á víð og dreif.
Engin merki leiðbeindu manni að kló-
settunum sem ég fann svo úti í horni á
salnum. A gangi fyrir framan klósettin
var hópur af fólki að spUa á spUakassa
svo að ég varð að ryðja mér braut í
gegnum þvöguna. Ekki tók betra viö
þegar inn var komið. Á gólfinu voru 3
mismunandi tegundir af gólfflísum og
inni á klósettunum voru flísarnar
dottnar af svo sá í beran steininn. Af 5
eða 6 klósettum var aðeins eitt nothæft.
A einu haföi hurðin þrútnaö eða
skekkst svo að ekki var hægt að loka aö
sér. Á öðru var enginn klósettpappír,
ekki heldur á því þriðja og fjórða.
Loksins var það fimmta í lagi en tekið
skal fram að handklæöin voru hrein og
það er meira en hægt er að segja um
suma ferðamannastaði.
Þeirri hugmynd er hér með komið til
forráðamanna Umferðarmiðstöðvar-
innar í Reyk javík hvort ekki sé kominn
timi tU aöfUkka svolítiö upp á staðinn.
Barnareiöhjól í óskilum
Annar eigandi veitingahússins
Laugaáss og hafði samband við rit-
st jórnina:
Fyrir u.þ.b. hálfum mánuði var
skUið eftir bak við hús hjá okkur
bamareiðhjól, rautt aö lit. Þetta er
kvenmannsreiðhjól af Senior gerð með
grárri keðjuhlíf og meö svart aftur-
dekk en hvítt framdekk. Er það von
okkar að eigandi hjólsins kannist við
þessa lýsingu og getur hann náð í hjólið
sitt tU okkar á opnunartíma veitinga-
hússins að Laugarásvegi 1.
„Hesturínn okkar”
er lélegt tímarít
Andrés Guðnason skrifar:
Fyrsta tölublaö þessa árs af tímarit-
inu „Hesturinn okkar” kom út seint í
apríl 1984.
Eg skrifaöi þá stutta athugasemd
viö efni þess blaðs sem mér fannst til-
takanlega aumt. Eg bað um aö fá inni
meö þessa stuttu grein í Eiðfaxa og var
því vel tekið. Síðan hafa komið út þrjú
blöð en ekki hefur fundist pláss fyrir
athugasemd mína. Þess vegna bið ég
nú DV að koma á framfæri vanþóknun
minni á því efni, sem lesendum Hests-
ins okkar er boðið upp á. Athugasemd-
in við 1. tölublað 25. árg. er svohljóð-
andi:
I síðasta tölublaði „Hestsins okkar”
er rækUeg kynning á öUum ritnefndar-
mönnum blaðsins og er eytt í þessar
upplýsingar 4 síðum. En ekki er sjáan-
legt að aUir þessir menn leggi teljandi
efni til blaösins. Aftur á móti er eytt 15
síðum af 36 í lýsingar á hrauni og ófær-
um í BrennisteinsfjöUum.
Það broslega við þetta er að allt það
ritstjómarUð, sem kynnt er í blaöinu,
hefur ekkert lagt af mörkum tU þessar-
ar löngu greinar sem tekur yfir næst-
um hálft blaðið. Og heföi sýnst mun
eðlUegra að ritnefndarmenn hefðu ver-
iö kynntir með einhverju framlagi til
blaðsins öðru en lofræöum um þá
sjálfa.
Nú er að s jálfsögðu ekkert nema gott
um það aö segja að fleiri skrifi í þetta
rit en þeir sem tU þess eru ráðnir. En
það verður þó að gera þær kröfur til
ritstjórnar að hún sjái sóma sinn í því
að það sem skrifað er í blaðið komi
fleirum viö en örfáum sérvitringum
sem kjósa heldur að þrælast á hestum
um hraun og klungur en ríða sæmUega
greiöfæra leið.
Þeir sömu menn, sem hér eru að
verki, hafa áður skrifað tvær langloku-
Leiðalýsingar og feröasögur þurfa
ekki að vera slæmar ef þær eru stuttar
og hnitmiðaöar. En að eyða lunganum
úr þremur tölublööum í lýsingar á leið-
um um urð og grjót, sem næstum eng-
inn kaupandi ritsins mun nokkru sinni
f ara, það er of mikið af því góða.
I stuttu máli sagt: „Hesturinn
okkar” er lélegt tímarit sem stööugt
hefur minna til málanna að leggja
hvað hestamennsku varðar.
greinar í „Hestinn okkkar,” er þeir
nefndu Fjórar leiðir í Gjárétt. Og nú
leyfi ég mér að spyrja: Hvers eiga 99%
af kaupendum þessa rits að gjalda sem
aldrei munu notfæra sér þær leiðarlýs-
ingar sem hér eru tilfærðar í svo mörg-
um oröum? Fyrr má nú líka vera lang-
lokukjaftæðið um einangrað efni sem
ekkert erindi á í rit sem þetta.
„Hesturinn okkar” kemur út í fjór-
um heftum á ári, innan viö tvö hundruð
síöur. Það ætti ekki að vera ofverkið
allra þeirra manna sem að ritinu
standa að fylla þessar síður með efni
sem hestamönnum kemur við, bæði
með lýsingum á starfsemi hesta-
mannafélaga og einstaklinga sem láta
sig málefni hestamennskunnar eitt-
hvaö varða.
(P&HI
Hringið
kl. 13—15 eða
SKRIFIÐ