Dagblaðið Vísir - DV - 08.12.1984, Side 4

DV. LAUGARDAGUR 8. DESEMBER1984.
' * . * *'• :■- ■: "•
$ ■ **
-v\ ■
■ ■■■■.;■

Þaö er óhætt aö segja aö
hundagangur hafi orðið í öskj-
unni þegar fréttist að Reykja-
víkurborg ætlaöi að leyfa tak-
markað hundahald í fyrsta sinn í
manna minnum. Allir vita að
talsverður fjöldi hunda hefur
hafst við í borginni þrátt fyrir
boð og bönn og „hundamál” hafa
öðru hvoru skotið upp loðnum
kollinum á síðum blaðanna;
meira að segja borist til útlanda,
þarlendum ýmist til athlægis eða
hneykslunar. Nú var tækifæri til
að halda hund á löglegan hátt og
fjölmargir hundaeigendur gripu
vitaskuld gæsina og sóttu um
leyfi fyrir hvutta. I síðustu viku
afgreiddi borgarráð svo sautján
fyrstu umsóknirnar og fátt er því
til fyrirstöðu að þeir sautján
hundar taki brátt að spóka sig á
götum bæjarins, óhræddir við
borðum prýdda, svartklædda lag-
anna verði. Leyfi til hundahalds
er aö sjálfsögðu háð ströngum
skilyrðum um hreinlæti og snoturt
hjartalag hundsins, auk þess sem
greiða þarf fyrir gustukina, en
sannfærðir hundaeigendur setja
slíkt ekki fyrir sig. Þessir
sautján fyrstu löglegu hunda-
bændur í Reykjavík voru allir í
sjöunda himni þegar Helgarblað-
iö ræddi við þá og hundarnir voru
flestallir viljugir að láta mynda
sig. Enginn þeirra skoraðist und-
an þegar á reyndi.
Það má taka það fram að enda
þótt hundaeigendurnir fái að
sjálfsögðu í hendur númeruð
skírteini til vitnis um lögleika
hundsins þá eru þessir sautján
fyrstu hundar alls ekki númer 1—
17. Ákveðið hefur verið að draga
um númer og verður strax í byrj-
un dregið úr eitt hundrað númer-
um. Þetta þykir sumum hunda-
eigendum súrt í broti þó aðrir
láti sér það í léttu rúmi liggja.
Ástæðuna fengum við að heyra
hjá Gunnari Eydal, skrifstofu-
stjóra borgarstjórnar.
„Við vitum öll um hysteríuna
sem fylgir bílnúmerum,” sagði
Gunnar. „Við vildum einfaldlega
koma í veg fyrir slíkt með því að
draga út númerin handa hundun-
um. Þaö er ástæöulaust aö fólk
taki of miklu ástfóstri við númer
hunda sinna.”
Á næstu síðum birtum við
myndir af hundunum sautján og
eigendum þeirra. Eigendurnir
voru beðnir að lýsa hundum sín-
ut stuttlega og orð eins og „blíð-
ur, trygglyndur, góður félagi”
voru algengust; allt eru það
eiginleikar sem fólk hefur oftast
tengt hundum. Það vekur athygli
að af sautján hundum eru sjö
kallaðir „poodle”hvuttar og ég
hef tekið mér það bessaleyfi að
kalla þá jafnan „púðluhunda”.
Það er að vísu Ijótt en skömm-
inni skárra heldur en „púddul-
hundar”. En úr því að þessir
smáhundar virðast svo algengir
hér í borginni er rétt aö hvetja
menn til að finna þeim almenni-
legt íslenskt nafn.
Og aö lokum: hvaö dvelur orm-
inn langa? Hvar er tíkin sem
kom þessu öllu af stað?
-IJ.
Texti: lllugi Jökulsson
Myndir: Allir
Ijósmyndarar DV!
TÓBÝ
Tóbý er tveggja ára gamall
púðluhundur sem raunar fæst
ekki viðurkenndur af hunda-
ræktarfélaginu vegna þess að
hann er tvílitur: svartur og
hvítur. Engu aö síður er þetta
hinn besti hundur, segir eigand-
inn, Guömundur Sævar Magnús-
son: „Hann er frjálslegur og
skemmtilegur, alveg laus við
grimmd og heyrist aldrei í
honum bofs.”
HUNDAi
BACCO
Margrét S. Einarsdóttir er eigandi púðluhundsins Bacco og hún sést hér
ásamt hundinum og manni sínum, Atla Pálssyni. Bacco er karlkyns, nafnið
er komið frá Spáni og hundurinn er nú fimm ára gamall. „Hann er skapgóð-
ur, trygglyndur og einstaklega góður félagi,” sagði Margrét. Hún hafði hins
vegar nokkrar áhyggjur af myndatökunni því Bacco væri „ekki búinn að fá
jólaklippinguna sína”.
SNÆLDA
Snælda er „blanda af öllum and-
skotanum”, að sögn Kjartans
Stefánssonar, sonar Stefáns Aðal-
steinssonar sem skráður er fyrir tík-
inni. Hún er sex til sjö ára, „mjög
vingjamleg við alla, lífleg og senni-
lega nokkuð skynsöm.”

1 Wm | / Jgi
I ' :' Jyflf t |1||