Dagblaðið Vísir - DV - 08.12.1984, Blaðsíða 11

DV. LAUGARDAGUR 8. DESEMBBR1984.
59
BLÝHAUSIM
- EFTIR FRIÐRIKIMIIMDASOX
Rennilegur dökkur skrokkurinn klýfur
náttmyrkrið án mótstöðu. Þögull, glans-
andi. Kjölfar hans tætir kyrrðina sundur
og saman í taktfastri hrynjandi vélardrun-
anna. Pústflækjur?
Steypubandið rúllar endalaust undir
breiða, grófskorna barðana. Krómfelgur?
Grænleitt blik mælaborösins lýsir upp
tvö andlit innan skrokksins. Föl andlit,
augu þeirra tóm, opin án þess að sjá, horfa
án þess aö skynja. Steypubandið hiö eina
sem nær að þrykkja sér niöur í undinneð-
vitundina. Leiðán endaloka.
Þokuslæöur leggur yfir veginn. Skrokk-
urinn þeytir þeim til og frá. Trylltur dans
þeirra á vélarlokinu kveikir líf í augum
stúlkunnar.
„ Guð, eigum við ekki að slá af. Við
verðum að slá af,” öskrar hún.
Engin viðbrögð.
„Viö drepum okkur ef við sláuin ekki
af.” Röddin er næstum biöjandi, þynnist út
í hvískur. Langir fíngerðir fingur stúlk-
unnar, með blóðrauðum nöglum sem lýsir
af í grænleitu blikinu, læsast uin upphand-
legg rnannsins. Hrista hann til.
Þaö umlar í honum.
„Þúverður, þúverðurað. . . ”
Snögglega grípur hann þykkri hendi um
slétt dökkt hár stúlkunnar og keyrir
hnakka hennar aftur.
„Hættu þessu væli. Við verðum að fara
hraðar. HRAÐAR. Hraöi er allt sem
þarf,” urrar hann. Höndin sleppir takinu á
hári stúlkunnar og þreifar niður á milli
fóta mannsins, að flöskuhálsi sem
klemmdur er í klofinu. Þykk höndin strýk-
ur niður flöskuhálsinn, lyftir honum upp
að þunnum vörum. Maöurinn teygar stór-
um og grýtir svo flöskunni aftur í skrokk-
inn.
,,Eg er orðinn leiöur á að drekka þetta
sull. Gerðu línur á mælaborðið. Stórar feit-
ar línur,” skipar hann stúlkunni.
„Ekki meira, guð ekki meira,” hvíslar
hún en orðin kafna í vélardrununum.
Hann grípur aftur um hár hennar og
öskrar: „Gerðu línumar, helvítis tíkin
þín.”
Stúlkan tckur lítið glas úr öðrum hliöar-
vasa leðurjakka síns. Hellir úr þvi á inæla-
borðið. Það glitrar á kirstallana i grænu
blikinu. Fíngerðir fingumir leita að rak-
vélablaði í hinum vasanum. Finna þaö.
Hún heggur, skefur. Heggur, skefur.
Myndar tvær línur úr kristöllunum og rétt-
ir manninum svo upprúllaðan þúsund kall.
Hann beygir sig fram og sýgur í báðar nas-
irnar.
Höfuð hans kippist aftur, handleggirnir
stífna á stýrinu. Skrokkurinn tekur kipp er
bensingjöfin er kýld í gólf ið.
„Hrrrrrraði er allt sem þarf.” Orðin
spýtast út milli vara hans. Augu hans
dofna aftur, lífið fjarar úr þeim, tóm, opin
án þess aö sjá, horfa án þess að skynja.
Sjáöldrin á stærð við krónupeninga. Suð-
bylgjurnar leggur frá gagnaugunum og
aftur í hnakka. Heili hans nemur ekki ann-
að. Það slaknar aðeins á stífum vöðvum
hans. Værð kemur yfir innvið skrokksins.
Hjörtu þeirra beggja slá aftur í takt viö
hrynjandi vélardrunanna.
Þokan þéttist. Brátt er hún orðiti mjólk-
urhvítur veggur sem gular tungur ljós-
anna ná vart að brjótast í gegnum. Eitt
augnablik leiftrar á stórt rautt skilti sem
iiverfur svo í vegginn. Stúlkan kippist við.
„Hvaö var þetta?” spyr hún og snýr sér
aö inanninum.
Engin viðbrögð.
„Hvaö var þetta?” kallar hún hærra og
hristir hann til.
„Hvað?”
„Skiltiö.”
„Skiltiö?” Hann snýr sér aö henni:
„Ertu nokkuðaðkoksa á þvi?”spyr hann.
„Stoppaðu. Það er eitthvaö hérna.
Stoppaðu,” biður hún hann.
„I helviti. Náðu í aðra flösku aftur i.
Þetta reddastallt. Viðnáum....”
Stúlkan öskrar, langt ómannlegt óp um
leið og rennilegur skrokkurinn skellur á
öflugri stálkeðju sem strengd er þvert yfir
steypubandið. Stólparnir sem halda keöj-
unni rifna upp og hverfa á eftir skrokknum
út i tómið. Öskrið fjarar út og drukknar
svo í sprengingu sem slær gulrauöum
bjarma á mjólkurhvítan vegginn. Bálið
fjarar fljótlega út. Það snarkar i því í
stuttan tíma. Þögn leggstyfirsvæöið. -FRI