Dagblaðið Vísir - DV - 28.05.1985, Síða 42

> 42
>
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 9., 19. og 30. tölublaöi Lögbirtingablaösins 1985 á
eigninni Smiðsbúö 10, neöri hæö, Garöakaupstað, þingl. eign Bursta-
geröarinnar hf., fer fram eftir kröfu Garöakaupstaöar, lönþróunarsjóös,
lönlánasjóðs, Helga V. Jónssonar hrl. og innheimtu rikissjóös, á eign-
inni sjálfri föstudaginn 31. maí 1985 kl. 17.00.
Bæjarfógetinn í Garöakaupstað.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var i 9., 19. og 30. tölublaði Lögbirtingablaösins 1985 á
eigninni Smiösbúð 10, íb. á efri hæö, Garöakaupstaö, þingl. eign Friö-
riks Hróbjartssonar, fer fram eftir kröfu innheimtu rikissjóös, Veödeildar
Landsbanka Islands, Garöakaupstaöar og Sveins H. Valdimarssonar
hrl. á eigninni sjálfri föstudaginn 31. maí 1985 kl. 17.15.
Bæjarfógetinn í Garðakaupstaö.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 9., 19. og 30. tölublaöi Lögbirtingablaösins 1985 á
eigninni Lyngmóum 11, 3. h. t. h., Garöakaupstað, þingl. eign Hálfdáns
Þórhallssonar og Margrétar Gísladóttur, fer fram eftir kröfu Garöa-
kaupstaöar og Guðjóns Ármanns Jónssonar hdl. á eigninni sjálfri föstu-
daginn 31. mai 1985 kl. 16.30.
Bæjarfógetinn i Garðakaupstað.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 9., 19. og 30. tölublaði Lögbirtingablaðsins 1985 á
eigninni Ásbúð 85, Garöakaupstað, þingl. eign Valgarðs Reinharðs-
sonar, fer fram eftir kröfu Garðakaupstaöar, innheimtu rikissjóös og
Gjaldheimtunnar i Reykjavik á eigninni sjálfri föstudaginn 31. maí 1985
kl. 15.30.
Bæjarfógetinn í Garðakaupstaö.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var i 9., 19. og 80. tölublaöi Lögbirtingablaösins 1985 á
eigninni Ásbúð 62, Garðakaupstað, þingl. eign Siguröar Björnssonar
hf., fer fram eftir kröfu Garðakaupstaöar, Brunabótafélags Isl. og inn-
heimtu rikissjóös á eigninni sjálfri föstudaginn 31. maí 1985 kl. 15.15.
Bæjarfógetinn í Garöakaupstað.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 9., 19. og 30. tölublaði Lögbirtingablaösins 1985 á
eigninni Skógarlundi 12, Garöakaupstaö, þingl. eign Karls Jónassonar,
fer fram eftir kröfu Garöakaupstaöar á eigninni sjálfri föstudaginn 31.
maí 1985 kl. 14.30.
Bæjarfógetinn í Garðakaupstað.
^ 1
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 9., 19. og 30. tölublaði Lögbirtingablaösins 1985 á
eigninni Smáraflöt 38, Garðakaupstað, þingl. eign Þorgríms Eiriks-
sonar, fer fram eftir kröfu innheimtu ríkissjóös og Veðdeildar Lands-
banka íslands á eigninni sjálfri föstudaginn 31. maí 1985 kl. 13.30.
Bæjarfógetinn í Garðakaupstað.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 9., 19. og 30. tölublaöi Lögbirtingablaösins 1985 á
eigninni Miöbraut 5, 1. h., vesturendi, Seltjarnarnesi, þingl. eign Þóru
Bjarnadóttur, fer fram eftir kröfu Ólafs Gústafssonar hdl. og Verslunar-
banka íslands hf. á eigninni sjálfri fimmtudaginn 30. maí 1985 kl. 16.30.
Bæjarfógetinn á Seltjarnarnesi.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 9., 19. og 30. tölublaði Lögbirtingablaðsins 1985 á
eigninni Tjarnarstíg 22, Seltjarnarnesi, þingl. eign Gunnars Richter, fer
fram eftir kröfu gjaldheimtunnar á Seltjarnarnesi, Baldvins Jónssonar
hrl., Árna Stefánssonar hrl. og Helga V. Jónssonar hrl. á eigninni sjálfri
fimmtudaginn 30. maí 1985 kl. 16.00.
Bæjarfógetinn á Seltjarnarnesi.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 9., 19. og 30. tölublaöi Lögbirtingablaðsins 1985 á
eigninni Stekkjarkinn 7, efri hæö, Hafnarfirði, þingl. eign Sigurðar
Hjálmarssonar, fer fram eftir kröfu Guðjóns Steingrímssonar hrl., Út-
vegsbanka islands og Veðdeildar Landsbanka islands á eigninni sjálfri
fimmtudaginn 30. maí 1985 kl. 13.30.
Bæjarfógetinn i Hafnarfiröi.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 9., 19. og 30. tölublaöi Lögbirtingablaösins 1985 á
eigninni Reykjavegi 65, Mosfellshreppi, þingl. eign Gunnars Björns-
sonar, fer fram eftir kröfu Arnar Höskuldssonar hdl. á eigninni sjálfri
fimmtudaginn 30. maí 1985 kl. 14.15.
Sýslumaöurinn í Kjósarsýslu.
DV. ÞRIÐJUDAGUR 28. MAI1985.
Menning Menning Menning
SKÍTAPAKK
í CHICAG0
ÞjóAleikhúsið
CHICAGO
eftir Bob Fosse, John Kander og Fred Ebb.
Þýðing: Flosi Ölafsson.
Leikstjórn: Kenn Oldfield og Benedikt
Araason.
Dansahöfundur: Kenn Oldfield.
Leikmynd og búningar: Robbi Don og
Guðrún S. Haraldsdóttir.
Lýsing: Kristlnn Danieisson.
Tónlistarstjóri: Terry Davies.
Kostir sýningar Þjóöleikhússins á
Chicago liggja í augum uppi.
Leikmyndin er snilldarlega hugsuö
sem praktísk umgerö fyrir sjó, hún
hefur marga útganga sem veita leik-
stjórum fjölbreytta möguleika á
innkomum og útgöngu, hún gefur
dansahöfundi tækifæri til aö nýta
fleiri en eina hæð í dansatriöum.
Hún er þannig hönnuö aö atriðaskipti
ganga snöggt fyrir sig, hljóölaust og
án fyrirgangs, þannig aö sýningin
þarf aldrei aö stoppa. Og svo er hún
frábærlega falleg: háir veggir allt
upp í turn í svartgljáandi, speglandi
efni meö hvítum röndum, brú yfir
mitt sviðiö og niður úr henni stigi
sem renna má til og frá eftir þörfum.
Inn í þennan svarta kassa er svo
rennt minni sviðum, bæði á gólfi og
úr lofti, til aö gera myndina flóknari
og skýrari. Þessi kostur er þungur á
metunum og sýnir og sannar aö for-
ráðamenn Þjóöleikhússins eiga
óhræddir aö fá bestu menn í leik-
myndagerð til landsins til aö vinna
meö okkar fólki. Þessi leikmynd er á
heimsmælikvaröa sem vandaö og
þaulhugsaöverk.
Dansar Kenn Oldfield eru í annan
staö prýöi þessa sjós. Þeir eru ekki
ýkja frumlegir og ég efast ekki um
aö andi Bob Fosse svífur þar yfir
vötnum, en sem skipuleg heild gera
þeir þessa sýningu aö eftirminni-
legum sigri í danssýningum hér-
lendis. Þeir eru ævinlega
smekklegir, þrungnir spennu, vel
hugsaðir í rýminu sem fyrir er,
margbreytilegar og í anda hvers at-
riöis.
Þriöji kosturinn er svo dansara,-
sveitin. Karlmennimir koma þokka-
lega úr þessari prófraun —
stelpumar slá í gegn. Tja, stelpur
minar — hvaö á ég að segja fallegt
um ykkur. Vitaskuld er þaö styrkur
Islenska dansflokksins að hann hefur
um árabil mátt reyna hvers kyns
tilbrigöi viö dansmennt sína, sem er
klassískur dans fyrst og fremst. I
sýningunni á Chicago skilar sér
árangur margra áratuga sögu,
þeirrar heföar sem skapast hefur í
Þjóðleikhúsinu meö samruna
klassískrar dansmenntar, sem var í
upphafi hugarfóstur og hugsjón
Guölaugs Rósinkrans, og svo þeirra
söngleikjahefðar sem hann lagði
einnig út á: þessi saga skilar sér í
dag í danshóp sem hefur lagt líf sitt
og limi í kröfuharða og stranga list-
grein, listgrein sem gefur hverjum
þeim sem hana stundar stutt líf sspan
en ánægjuríkt. Og eftir frammistööu
sem þessa þá er ekki hægt annað en
aö taka ofan fyrir þeim stúlkunum og
muldra feimnislega þakkarorö.
Þrír stórir kostir: umgjörö, dans
og dansarar. Allt fyrsta flokks.
Söngleikjafarganíð
Hér á árum áöur meðan veröldin
var óspillt af styrjöldum, öldin rétt
byrjuð og leiklistarstarfsemin
sömuleiðis, þá voru litlir danskir
söngþættir mikið rúmfrekir í starfi
Leikfélagsins. Menntaðir og
dannaöir menn kölluðu þá söngva-
smámuni. Síöan hefur það öðrum
þræðinum þótt frekar ófínt að leggja
slíka leikmennt fyrir sig og þykir
enn. Að ekki sé talað um þegar
amerískir söngleikir eiga hlut aö
máli.
Nú er þaö svo aö söngleikurinn
ameríski er einkar þjóðlegt form,
sprottið úr aldalangri hefö þeirra í
skemmtun og leikhúsrekstri meö
höfuöviðfangsefni sitt í seinni tíma
þá þversögn sem ríkir í samfélagi
þeirra vestra: drauminn um
hamingju og ríkidæmi, vinsæld og
virðingu; draum sem ekki getur
ræst.
1 Chicago er einmitt fjallaö um
þetta efni. Efnistökin eru aö vísu
stranglega mótuö af nærveru Bob
Fosse, söngleikurinn er frekar
samsafn af dansatriöum við heldur
tilþrifalitla músík, Kander var ekki í
miklu melódiustuöi þegar hann
samdi músik fyrir þetta verk.
Ramminn um atburðarásina í
leiknum er til að undirstrika þessa
númeraröð: þetta er „burlesque” —
stæling meö kynni, beinum frammí-
köllum til áhorfenda, skipunum til
hljómsveitarstjóra etc. I leikstjóm
Ken og Benedikts er lítil áhersla lögð
á þessa umgerð, ranglega aö mínu
mati. öm Ámason er sviplítill
kynnir og fær ekki tilsögn til að
breiða úr sér, sem heföi óneitanlega
styrkt rammann og skýrt.
Leiklist
Páll Baldvinsson
Ameríski draumurinn er í þessum
leik settur í óhugnanlegt samhengi —
aö vísu er dálæti Kananna á glæpalýö
sínum sjúklegt — hér eru morð og
spilling framborin meö þeirri
gyllingu sem gjarnan er notuð í
kaupmennsku. En, og þaö stóra en
skiptir öliu, ég get ekki betur séð en
hugmynd þeirra Fosse og félaga sé
grimmileg fordæming á slíku þótt
þeir nýti sér þaö um leið. Þaö sem
vantar átakanlega í sýningu
Þjóöleikhússins á þessum ameríska
heimsósóma er óhugnaöur, öll atriöi
sem bera í sér hugsanlega fyrirbtn-
ingu á manndrápi, litilsigldum
brögöum blaöa og lagasnápa, múg-
sefjun og skrílmennsicu borgarbúa
Chicago, þau fletjast út, tapa vægi
sem leiðir síðan til þess aö himin-
hrópandi „amerísk” niöurstaöa
leiksins, annars vegar skrípaleikur
réttarhaldanna og svo velluleg
lofræða morökvennanna í lokin um
Guðs eigið land, geigar.
Þessi vandi er ekki einungis fólginn
í léttvægum áherslum í stefnu leik-
stjóranna, hann er líka hulinn í
verkefnisvalinu sjálfu: Chicago er
réttlætanlegt viðfangsefni fyrir
Islenska dansflokkinn og sýnir
vonandi fjölda áhorfenda hvers hann
er megnugur, sem tónlistarstykki
fyrir söngvara er hann heldur lítils
virði og sem leikrit á stykkið heldur
litiö erindi.
Nú var það áfellisefni þegar í haust
að Þjóðleikhúsið skyldi ætla aö róa á
sömu mið meö þessu verkefni og gert
var í Gæjum og píum: sami þýðandi,
sömu leikstjórar, sama fólk á sviði,
sama tímabil. Þá var ekki síöur
átaliö aö leikhúsið skyldi svo ákveðiö
stefna á þá braut aö setja upp stóra
og viðamikla söngleiki.
Að sjálfsögöu á leikhúsið aö leggja
rækt viö þennan þátt leikbókmennta
heimsins, rétt eíns og þaö á að sinna
nýjum erlendum leikritum, nýjum
og gömlum ballettum, óperum eftir
innlenda sem erlenda höfunda — að
ógleymdum íslenskum leikritum frá
fornu og nýju. Hyggilegra er samt að
athuga þessa söngleikjastefnu til
lengri tíma: hvert er takmark
hennar annað en aö ná miklum fjölda
áhorfenda inn í húsiö og eyða miklu
fé í íbúð búninga og leikmyndar?
Þjálfa efni í dansi og söng, sýna
söngleiki frá fleiri en einu þjóölandi,
skapa okkar eigin söngleiki?
Leikur
Þaö veröur aö segjast eins og er að
frammistaða leikaranna í þessari
sýningu er ekkert til aö hrópa húrra
yfir: Carol Nielson leikur í fyrsta
sinn í Þjóðleikhúsinu eftir starfsdvöl
erlendis. Hún hefur þokkalega söng-
rödd, takmarkaða leikhæfileika og á
frekar erfitt með aö gæða burðar-
hlutverk leiksins því lífi sem nauö-
syn er á. Sigríður Þorvaldsdóttir
leikur andstæðing hennar og síöar f é-
laga innan fangelsisveggjanna. Hún
er aö vanda flink „comedienne” en í
þessu hlutverki skortir hana tilhlýði-
leg heildartök á þessum karakter.
Þær stöllur eru báöar því marki
brenndar aö bjóöa okkur ekki upp á
nógu lifandi persónur. Þaö gerir aft-
ur á móti Róbert Amfinnsson með
glans og hann megnar aö lyfta
þessum leik upp á þær tragikómisku
hæöir sem þarf til að sýningin öðlist
boðskap og merkingu. Pálmi Gests-
son leikur tungulipran og slægan
lagasnáp, en passar illa í þennan
skíthæl þrátt fyrir góða viðleitni. Aft-
ur vantar á rétta persónusköpun —
kannski rangt mannval. Margrét
Guðmundsdóttir gerir fangavörsl-
unni aftur góð skil. Þær Sigríður áttu
dásamlegan dúett í kurteisissöngn-
um.
Svo er allur skarinn sem áöur hef-
ur fengið hér réttmætt lof fyrir dans-
mennt sina: þau leika mörg smá og
stór hlutverk og kcmast furðanlega
frá þeim. Sá þáttur sviösetningarinn-
ar er ánægjulegur árangur. Ein-
staka skín úr, ég get ekki stillt mig
um að nefna Ásdísi Magnúsdóttur og
Katrínu Hall. Hvers vegna finnur
leikhússtjómin ekki verk sem hæfir
makalausum hæfileikum og lífs-
krafti Ásdísar? Þarf auman krítiker
úti í bæ til aö benda þeim á slíkt verk-
efni?
Þýðíngarmikið mál
Flosi Gunnlaugur þýöir þennan
texta sæmilega og í sínum stíl. I leik-
skrá meö leiknum fær þessi mæti
herra meira rúm en bæði höfundar
og leikstjórar verksins og lætur þess
þá getið aö hann hafi fyrst og fremst
viljað gera textana sönghæfa. Merk-
ing skiptir alltaf mestu máli í söng-
textum. Og eigi hún aö skila sér
veröur hljómstilling að vera meö
besta móti, einkum ef hljómsveit er
hávær undir hressri stjóm. Nú situr
gagnrýnandi Dagblaösins alltaf úti í
horni á þriðja bekk svo hann getur
lítiö dæmt um hljómstillingu. Þess
vegna er sæmast aö segja sem
minnst um óskýran textaflutning í
söng og hljómstUlingu yfirleitt.
Lokaorð
Það er sem sagt margt prýöilegt
viö þessa sýningu. Þeir sem vilja
fylgjast grannt meö dansmenningu
og sjónrænum framgangi leiklistar-
innar mega ekki láta hana framhjá
sér fara. Þjóðleikhúsið á skiliö hrós
fyrir dirfskufulla tilraun, þrátt fyrir
ágallana sem spilla samt ekki þess-
ari kvöldstund.