Dagblaðið Vísir - DV - 31.05.1985, Qupperneq 4

4
DV. FÖSTUDAGUR 31. MAl 1985.
Listamenn á
maður er dvalið hefur í Amsterdam í
f jölmörg ár, situr á reykháfi hússins
númer 5 og aðspurð segir hún:
„Allt þetta dóp héma í Amster-
dam er svo nálægt manni að ég
forðast hreinlega að hugsa um það.
Ekki er fólk í Reykjavik sífellt að
velta sér upp úr vandræðum
rónanna?”
— Jú, víst! Það eru allir settir í
meöferð á Islandi ef þeir smakka á-
fengi að einhverju ráöi.
„Erþað virkilega satt? Það er svo
langt siðan ég hef verið heima.
Hérna sést aftur á móti aldrei vín á
manni þó bar sé á hverju götuhorni.”
önnur myndlistarkona kemur nú
hoppandi eftir þakinu og þegar hún
hefur hlýtt dágóða stund á vanga-
veltur landa sinna um eiturlyfja-
helvítið í Amsterdam, skýtur hún inn
í:
„Þetta er vist ekki nærri eins
slæmt héma og víöa í Suður-Evrópu.
Þegar ég var þar á ferð fyrir
skömmu var ástandið orðið þannig
að allar teskeiðar voru horftiar af
kaffihúsum. Sprautufólkiö hafði
stolið þeim öllum til að hita heróínið
og þaö var til mikiö af teskeiöum
þama suöur frá hér áður fyrr.”
Dóp ekki í tísku
„Ooo, þær hverfa líka héma,”
skorsteinum
— DV íþrítugsafmæli f Amsterdam
„Eg hef það fírit, bý í ellefu þúsund
fermetra húsi með öðram og þú mátt
trúa mér, hér í Amsterdam eru engir
Islendingar á kafi í dópi. Hér er ekki
hægt aö búa nema hafa eitthvað vit-
rænt fyrir stafni — annars ertu lát-
inn fjúka úrlandi.”
Sú sem þetta mælir og býr í ellefu
þúsund fermetra húsi í Amsterdam
er þessa stundina stödd í 20 fermetra
ibúð í sömu borg ásamt fjölmörgum
löndum sfnum. Þaö má segja aö það
sé einn maður á fermetra, hollenskir
Islendingar að halda upp á þrítugs-
afmæli.
Sódavatn og sjússar
„Hvemig er þetta meö stúdenta-
flugiö? Er ekki ótækt að Flugleiðir
séu aö bjóða ókeypis rútuferöir til
Lúxemborgar til þess eins aö lokka
frá ykkur stúdentana? ”
Spurningunni er beint til starfs-
manna Amarflugs á Schiphol-flug-
velli sem komiö hafa sér þægilega
fyrir í einu horninu í þessu þrítugs-
afmæli meö sódavatn og sjússa. Sá
sem spyr hafði áður lýst því yfir að
hann legði stund á nútímatónlist i
höfuðborg Hollands.
Arnarflugsfólkið þarf ekki að hafa
fyrir því að svara, því nú dynja
spumingamará nútímatónskáldinu:
„Hvaö á eiginlega að framleiöa
mikið af þessum nútímatónskáld-
um? Er ekki nóg að hafa Þorkel
Sigurbjörnsson í útvarpinu
vikulega?” Nútímatónskáldið snýst
til vamar og Amarflugsfólkið fær
Skðlafl fyrir afmœlisbarni í
nýjan gest að glíma við. Sá er aldhúsi í Amstordam.
nýkominn til borgarinnar og segir
farir sínar ekki sléttar.
Gleypa heilu
flöskurnar
„Það er alveg furðulegt hvað er
stutt á milli sætanna i þessum Amar-
flugsvélum,” segir sá nýkomni. „Eg
var í flugvélinni áðan og þá sátu við
hliðina á mér hjón frá Húsavík sem
vora örugglega búin aö spara í heilt
ár fyrir utanlandsferð. Og í hverju
lenda þau svo? Þau panta sér sjússa,
þessa á litlu flöskunum, en það er
svo þröngt að þau geta ekki heilt i
glösin. Fyrir bragðið verða þau að
gleypa flöskurnar i heilu lagi eins og
þegar fólk tekur lyfjabelgi.” Þessu
fylgir ofsalegur hlátur á meðan flug-
félagsfólkiö maldar i móinn og segir
plássið í sínum vélum þaö sama og í
öðrum. Með réttu.
Amarflugsfólkið reynir að dreifa
sér um salinn, en það er þröngt
staðið og erfitt um vik. Fyrir
bragöiö dreifist leikurinn út á næstu
þök þar sem vorblíöan strýkur þak-
skegg og vanga þeirra sem þar sitja.
Forðast að
hugsa um dóp
Ung stúika, íslenskur myndlistar-
JUDAS MAKKABEUS
Tónleikar Slnfóníuhljómsveitar islands og
Söngsveitarlnnar Fílharmóníu í Háskóla-
bíói 30. maí.
Stjórnandl: Guðmundur Emllsson.
Einsöngvarar: Sigrún Hjálmtýsdóttir,
Sigríöur Ella Magnásdóttir, Jón
Þorstelnsson, Robert W. Becker.
Verkefni: Óratorían Júdas Makkabeus
eftir George Friedrich Handel.
Afmælistónleikar Söng-
sveitarinnar Fílharmoníu og
þeir tónleikar sem Sin-
fóníuhljómsveitin okkar gerir
minningi Georgs Friedrics Handels
hvað best skil, ó ári hans, Bachs,
Scarlattis og tónlistarinnar íEvrópu,
vora merktir sem aukatónleikar
hljómsveitarinnar. Mér finnst, og
það finnst reyndar fleirum, orðið
aukatónleikar ákaflega óheppilegt
um þá tónleika sem falla utan
fastrar áskriftar hjá Sinfóníuhljóm-
sveitinni. I sumum tilvikum lítur svo
út sem viökomandi tónleikar séu
eitthvert, eða jafnvel algjört, auka-
atriði. Umræddir tónleikar bára
þennan „auka”keim því í saman-
burði við aðra tónleika var kynningu
á þeimábótavant. Það varsvona rétt
eins og flytja ætti eitthvert annars
flokks óratoríum sem eins gott væri
aö básúna ekki of mikiö út. Og
árangurinn — fastafylgi hljóm-
sveitarinnar skilaði sér ekki einu
sinni og skyldi maöur þó ætla að
kórinn drægi að viðbót við
hljómsveitarfylgið. En hvað um það
— það vora jú tónleikarnir og
frammistaða kórs og hljómsveitar
sem áttu að vera efni þessa pistils en
ekki vangaveltur um aðsókn.
Önnur uppröðun
Það vakti athygli hvernig
Guðmundur Emilsson stiUti hljóm-
sveitinni upp, fiölunum sitt íil
hvorrar handar og þar með lág-
fiðlunum við hlið fyrstu fiðlu en
cellóum á bak viö aðra fiölu. Meö
þessu fyrirkomulagi tel ég að betri
og meiri hljómur fáist úr úr hljóm-
sveitinni. En uppstilling þessi krefst
markaðra slags stjómandans, en
ella, ekki síst þar sem hljómsveitar-
limir eru óvanir að hlusta sig saman
í þessari stöðu. En útkoman var
jákvæð á þessum tónleikum og
tæpast uppröðuninni um að kenna
þótt hljómsveitin verkaði fremur
Tónlist
Eyjólfur Melsted
hlutlaus framan af. Annars stóð hún
vel fyrir sínu þótt ekki væra það
„festival strings” í þetta skiptið.
Brostnar vonir
Val einsöngvaranna virtist hafa
tekist vel á pappírnum, að minnsta
kosti. Menn biðu þess alla vega
spenntir að heyra hvað út kæmi og
vist leit þetta spennandi út. Best er
að segja alveg eins og er, að
einsöngvaraliðið brást að miklu leyti
vonum manna. Robert Becker var
þungur á sér og þusaöi mikinn.
Honum láta vel kraftahlutverk í
dramatískum óperum, en Handel
láðist að planta einu slíku inn í
Makkabeus, enda slíkar rullur ekki
komnar i tisku á hans tíð. Jón
Þorsteinsson var eins og skugginn af
sjálfum sér. Hittni hans á háu
tónunum í lágmarki og hann var
auðheyrilega alls ekki vel upp
lagður. Þetta var sannarlega ekki
hans dagur og ég á bágt meö að trúa
því að hann eigi þá marga svona.
Sigrúnu Hjálmtýsdóttur hefur farið
mjög fram frá því að síðast heyrðist
til hennar. Rödd hennar hefur vaxið
stórum. Stíll hennar og túlkun voru
afar sannfærandi og þekkileg í alla
staði, en einni fæmi á hún eftir aö
bæta við — að syngja hreinna.
Sigríður Ella hélt uppi merkjum
einsöngvaraliðsins og það með glæsi-
brag. Því miður reyndust tónvissa,
hreinleiki, öryggi, stílvissa og létt-
leflri söngs hennar ekki smitandi.
Betur aö hún hefði kunnað aö tosa
hinum úr liðinu upp um einhverja af
þessum flokkum sem hún var fyrir
ofan.
Góð afmælisgjöf
Með einni undantekningu verður
því miður að segja að
einsöngvaraliðið hafi ekki veriö
kórnum samboðið. Því kórinn var
virkilega góöur. Hann söng hreint og
hafði nægan kraft til að geta sungið
átakalaust með öllu. Jafnvægi
raddanna var mjög gott og heildar-
hljómurinn hlýr og þykkur. Kórinn
mætti sem sé vel undirbúinn til leiks
og skilaði sínum hlut með stakri
prýði. Það skrifast ekki á hans
reikning, heldur óhjákvæmilega
stjómandans, sem annars stjórnaði
vel, sló skýrt og hélt öllu í góöum
skorðum, að flutningurinn var full
þunglamalegur, einkum í fyrri
hlutanum. Kórinn gat ekki gefið
sjálfum sér betri afmælisgjöf en
þessa góðu frammistöðu.
EM