Dagblaðið Vísir - DV - 25.06.1988, Qupperneq 23

LAUGARDAGUR 25. JÚNÍ 1988.
23

Viðtal:
Rósa
Guóbjartsdóttir
Halldór Fannar
tannlæknir lenti í
mjög alvarlegu
umferðarslysi i
desember síð-
astliðnum. Hann
var keyrður niður
i Lækjargötunni
þar sem hann
var að ganga yfir
götu. Það er
kraftaverki likast
hve Halldór hefur
náð sér og er
orðinn brattur.
Hann er nú i
þjálfun á endur-
hæfingardeild
Borgarspítalans.
„Jóni Páli
svelgdist nú á ef
hann sæi þetta,"
sagði Halldór
þegar Ijósmynd-
ari DV tók af hon-
um mynd, enda
þekktur fyrir að
geta gert svolítið
grín að hlutun-
um.
DV-mynd GVA
hlýtur að verða bilt við fregnir af
svipuðum atburðum - jafnvel at-
burðum þar sem oftar en ekki er
um dauðaslys aö ræða. Undanfarn-
ar vikur og mánuði hafa þess hátt-
ar slys verið óvenju tíð, reyndar
aldrei fleiri. Svo virðist sem margir
ökumenn, í flestum tilfellum úr
hópi þeirar yngstu, geri sér enga
grein fyrir því hvaða ábyrgð þeir
beri þegar út í umferðina er komið.
Breyta verður
umferðarfræðslimni
„Þetta er óhugnanlegt. Það eru
11 manns sem hafa látið lífið í
umferðarslysum frá áramótum.
Þessum ökumönnum segist ekki
við neitt. Eins og banaslysið sem
varð á Hverfisgötunni fyrir
skömmu. Þar er um hraðakstur að
ræða en nokkrum dögum síðar eru
aðrir ökumenn teknir viö sama
hlutinn á sama stað. Það er að segja
teknir í kappakstri á 140 km hraða.
Þetta er skelfilegt.
Erfitt er að segja hvað hægt sé
að gera. Þó held ég að breyta verði
umferðarfræðslu og gera tilvon-
andi ökumönnum hættuna ljósari.
Aðalatriðið er að byrja á réttum
enda.
Eins og þegar sýnt var í sjónvarp-
inu frá því þegar bíl var ekið á 140
km hraða úti á flugvelli og svo
snarbremsað. Bíllinn þeyttist 100
metra í bremsunum. Það þarf að
sýna meira svona og líka láta óvana
ökumenn prófa þetta eins og þarna
á flugbrautinni. Þannig væri hægt
að láta ökumenn gera sér grein
fyrir því hvað um ræðir.
í dag eru líka léttari og hraðskreið-
ari bílar, „spíttkerrur" þess vegna.
Þannig að í höndum óreynds
manns er þetta stórhættulegt
tæki.“
Bifreið þess sem keyrði á Halldór
er af turbo-gerð, kraftmeiri en
venjulegir bílar. Enda gaf piltur þá
skýringu á ofsahraðanum á
Reykjanesbrautinni að hann væri
að „prófa" kraftinn og sýna hvern-
ig hægt væri að keyra á hraðbraut-
um erlendis. Slíkar skýringar eiga
eflaust við um fleiri sem teknir eru
við ofsa hraðakstur. Upp á síðkas-
tiö hefur aukist að fluttir séu inn
hraðskreiðari og kraftmeiri bílar
en áður.
Því hafa sumir spurt hvort banna
ætti innflutning á slíkum bílum
sem eru allt að því kappaksturs-
bílar.
Yfirleitt um gáleysi
að ræða
„Mér fmnst sjálfsagt að hugsað
sé um það hvort hækka eigi bíl-
prófsaldurinn því í langflestum til-
fellum eru það mjög ungir öku-
menn sem haga sér svona í um-
ferðinni. í lýðfrjálsu landi er erfitt
að vera með boð og bönn. Við verð-
um að geta treyst fólki. Þaö má líka
alveg hiklaust þyngja refsingar viö
hraðakstri.
Auðvitað má segja að hvert ein-
asta slys og hvert einasta manntjón
verði vegna gáleysis en það er ekki
alveg sama hvaða aðstæður valda
því. Þegar um mörg vítaverð atriði
er að ræða í sama tilfellinu þá hlýt-
ur að mega dæma harðar en oft er
gert. Einnig skiptir máli hvar er
að verki staðið. Hraðakstur á
Keflavíkurveginum og svo Hverfis-
götunni eða í Lækjargötu er tvennt
ólíkt. í miðbænum eða í íbúða-
hverfi ertu með hraðakstri að
stefna hveijum sem verður á vegi
þínum í bráða hættu.
Mér finnst það alls ekki vera
skref númer eitt að herða viðurlög.
Það þýðir ekki alltaf að ætla að
byrgja brunninn þegar barnið er
dottið í hann. Eins og ég segi á frek-
ar að byrja á hinum endanum - sjá
til þess að unglingar séu gerðir að
góðum og skynsamari ökumönn-
um. En til viðbótar verði varnagl-
inn refsingin. Það hlýtur einhvers
staðar að vera galli í kerfinu þegar
fjöldi þessara brota er svona mik-
ill. Hvort harðari refsingar myndu
draga úr hraðakstri er svo alltaf
vafamál. Menn hættu ekkert að
drekka á bannárunum."
Heyrði ekkert frá
ökumanninum
- Hafði ökumaður bílsins, sem
keyrði yfir þig, eitthvert samband
við þig eða fylgdist hann að öðru
leyti með líðan þinni?
„Nei. Ég hef aldrei séð hann eða
heyrt. Það má búast við því að hann
hafi átt von á því að verða hund-
skammaöur eða að ég færi að
svekkja mig út í hann. Ég hefði
aldrei gert þaö. Það hefði ekki þjón-
að neinum tilgangi.
En með því að vilja tala opin-
berlega um slysið og persónuleg
mál því tengdu vona ég að vekja
megi ökumenn til umhugsunar áð-
ur en eitthvað hendir sem ekki
verður aftur tekið. Svo er bara að
vona að tekið verði skynsamlega á
þessum málum og byijað á byrjun-
inni.“