Dagblaðið Vísir - DV - 17.03.1989, Qupperneq 12

12
FÖSTUDAGUR 17. MARS 1989.
Spumingin
Lesendur
Hvernig þótti þér kvik-
myndin Lífsbjörg í Norður
höfum eftir Magnús Guö-
mundsson?
Einar Páll Kjærnested nemi: Mjög
góð. Viö eigum að sýna hana úti um
allan heim til þess að sýna að okkar
málstaður er réttur.
Bjarni Stefánsson, atvinnulaus:
Myndin var sannfærandi og harla
góð og mjög í takt við þær hugmynd-
ir sem ég hafði um þessi samtök.
Umræðumar á eftir voru hins vegar
á lágu plani.
Svava Brand húsmóðir: Ég fágnaði
því að lögbanni skyldi vera hafnað.
Myndin var í sjálfu sér trúverðug en
heiði samt getað verið betri.
Guðmundur Pétursson ellilifeyris-
þegi: Myndin var alls ekki góð heldur
gjörsamlega mislukkuð því hún gekk
of langt.
Rúnar Skarphéðinsson bóndi: Mynd-
in var góð og sæmilega trúverðug og
á að sýna hana sem víðast sem mót-
vægi við annan áróður.
Karl E. Loftsson útibússtjóri: Mynd-
in var góð en mér fannst stjómandi
umræðnanna á eftir alls ekki standa
sig sem skyldi.
Leiðinleg dagblöð á hausnum:
Engin þjóðmálaumræða
„Hvar er þjóðmálaumræðan á siðum þessara blaða?“ er m.a. spurt i bréfinu.
Þorsteinn Einarsson skrifar:
Það er talsvert rætt um sameiningu
þriggja dagblaða, þ.e. Alþýðublaös-
ins, Tímans og Þjóðviljans. Öll em
þessi dagblöð sögð vera á hausnum
og nú er tahð af sumum að eina ráð-
ið til að rétta þau við sé að steypa
þeim saman í eitt og þá verði úr þeim
gott og sterkt blað. - En lítum nú
nánar á málið.
Hvemig í ósköpunum dettur
nokkmm manni í hug að blöð, sem
ekki hafa selst neitt að ráði árum
saman vegna þess hve leiðinleg þau
era, geti batnað við að renna saman
í eitt stórt blað? í þessum blöðum
öUum hefur lítið annan birst en
flokkspólitísk mál hvers fyrir sig og
það er það leiðinlegasta efni sem fólk
les, a.m.k. til lengdar.
í þessum blöðum er ekki leyft að
lesendur hafi skoðanir. Allt sem sent
er til þeirra er ritskoðað vandlega
og ef svo vill til að tilskrif frá hinum
almenna borgara era leyfð og sem
ekki falla í kramið híá viökomandi
flokksblaði, þá er gerð sérstök at-
hugasemd við þau frá ritstjórum eða
á annan hátt andmælt næsta dag.
Eöa hvar er þjóðmálaumræðan á
síöum þessarra blaða, hvar era les-
endabréfm? Hvergi. Slík umræða er
ekki leyfð, nema hún sé í takt við
Tímann, Þjóðviljann eða Alþýðu-
blaðið. - Þjóðviljinn er uppfullur af
„menningu" sem enginn nennir að
lesa, Tíminn uppfullur af fréttum frá
Búnaðarþingmn og áróðri fyrir
áframhaldandi niðurgreiðslum og
Alþýöublaðið er fyllt með „gráu
gamni“ og kaffibröndurum.
Ég vil taka undir með leiðarahöf-
undi síðastnefnda blaðsins þegar
hann segir í lok úttektar sinnar ný-
lega um sameinuð dagblöð: „Draum-
urinn um hiö öfluga og nútímalega
dagblað félagshyggjumanna verður
því að rætast á einhvern annan veg“.
Tímamir breytast
og mennimir með
Gunnar Sverrisson skrifar:
Það er þekkt gegnum aldirnar að
stór þáttur í lífi fólks, einkum hinna
fullorðnu, er að taka lífið stundum
þægilega, koma ró á hugann, t.d. yfir
góðum kaffibolla, heima eða heiman
- ræða um tíðarandann, heimsmálin
o.sírv.
Þetta finnst mér hafa breyst nokk-
uð eftir tilkomu sjónvarpsins. Áður
komu vinir og kunningjar saman í
heimahúsum til að skrafa saman,
viðhafa vinalegt viðmót, ræða liöna
tíma. Táknrænt dæmi um slíkt era
gömlu kvöldvökurnar. Þetta hefur
breyst í tímans rás.
Nú heyrist stundum sagt að enginn
megi vera að neinu nema vinna,
borða, horfa á sjónvarpið - og sofa.
Ég tek fram, til að koma í veg fyrir
misskilning, að það er langt í frá að
ég hafi nokkuð á móti sjónvarpinu -
nema síður sé, eins og sagt er nú á
dögum.
Eg býst samt við að sá tími komi
aftur að fólk átti sig almennt á því
og uppgötvi að hin gömlu, sífersku
kvöld og þægilegheitin, sem vora við
lýði á mörgum heimilum, eigi fullt
eins vel við okkur þrátt fyrir allt.
Gamalt spakmæli segir að öllu
megi ofgera og ég býst við aö það sé
í þessu tilviki sem mörgum öörum
að almennur hugsunarháttur, tíska
og tíöarandi framtíðar muni breyta
þessu á ný þótt nú sé sjónvarpið fast-
ur liður í nútímamenningu okkar.
Er alkóhól
eitur?
Hvaö segir prófessorinn?
Starfsmaður i menntamálaráðun.
skrifar:
Ég var á tónleikum laugard. 11.
þ.m. og mér ofbauð ódulbúinn áfeng-
isáróðurinn. Um þverbak keyrði þeg-
ar hljómsveitarstjóri auglýsti aust-
urrískan bjór beinum orðum uppi á
sviðinu.
Ég vorkenndi blessuðum ráðherr-
um Alþýðubandalagsins að sitja und-
ir áróðri þessara „handlangara"
austurríska áfengisauövaldsins - og
klappa þeim lof í lófa. - Minn gamli
húsbóndi, Sverrir Hermannsson,
hefði líklega kallaö þetta að „sturta
úr raslafotum lágmenningarinnar"
yfir liðið.
í bókinni „Lyíjafræði miðtauga-
kerfisins" eftir dr. Þorkel Jóhannes-
son má finna mjög fróðlega lesningu
um helstu vímugjafa. Hún var gefin
út af menntamálaráðuneytinu og
Háskóla íslands 1984. - Þar er m.a.
rætt um notkunarmynstur áfengis.
Hugtakið „misnotkun" getur
spannað allt notkunarmynstur
áfengis. Ég tel að sá ódulbúni áfeng-
isáróður sem viðhafður var á tón-
leikum þeim er ég minntist á í upp-
hafi hafi verið forráðamönnum
þeirra til vansæmdar og tek undir
með manni þeim er ritar tónlistar-
gagnrýni í DV um þessa sömu tón-
leika þar sem hann er jafnundrandi
og ég á því hvemig áfengi og tónleik-
ar vora fléttaðir þama saman.
Hringið í síma
27022
miffi kl. 10 og 12
eða skrifið
Iðgjöld bifreiðatrygginga:
Engin sam-
keppni
Bjarni Bjamason skrifar:
Ég er einn þeirra sera er furðu
lostinn yfir ósvífni tryggingafélag-
anna hvað varðar hækkun á ið-
gjöldum bifreiðatrygginganna nú
fyrir stuttu. Það sem mér finnst
vera verst er að engir ábyrgir aðil-
ar taka undir eða standa með neyt-
endum, þ.e. bifreiðaeigendum í at-
lögunni að þeim. Ég hef t.d. ekki
séð eða heyrt neina hvatningu frá
FÍB í þetta sinn, heldur ekki frá
alþingismönnum sem þykjast láta
sig allt varöa í þjóðlífinu, a.m.k.
þegar umræður eru utan dagskrár
á Alþingi.
Ég las hins vegar ummæh utan-
ríkisráöherra, Jóns Baldvins
Hannibalssonar, í Alþýðublaðinu
nýlega um þessar hækkanir, þar
sem hahn segir að tryggingafélögin
reiknj verðlagningu sína út og suð-
ur eftir sínum eigin forsendum, og
svo komi stofimn sem setji stimpil
sinn á allt saman. - Þarna talar
ráðherra fýrir munn flestra að ég
hygg.
Að mati ráðherra á það að vera
forgangsverkefhi aö kanna þessi
mál, því þama sé um að ræða „ein-
okunarverðmyndun' ‘ og annaö-
hvort sé að hafa þetta undir verö-
lagseftirliti eða leggja þessa eftir-
litsstofntm niöur og néyða þá til
alvöra samkeppni. Það eigi að opna
landið og gefa mönnum kost á að
leita til erlendra tr>’ggingafélaga,
segir svo Jón Baldvin í viðtalinu
um tryggingarmál.
Ég vil svo að lokum vitna til við-
tals viö forsætisráðherra, Stein-
grím Hermannsson, er hann svar-
aði hlustanda á Bylgjunni fyrir
stuttu. Þar spurði hlustandi ráð-
herra hvort honum fyndist ekki
ósanngjamt ef tryggingafélögin
hækkuðu iögjöld sín um 20-25%.
Ráöherrann svaraði að bragði að
hann tryði nú ekki slíku og ef það
yrði raunin myndi áreiðanlega
verða kippt í taumana! - En hvað
hefúr ekki orðiö raunin? Enginn
hefur kippt í neina tauma og engin
er samkeppnin milli tryggingafó-
laganna. Og það sem verst er, ráða-
menn era berir að óorðheldni hver
um annan þveran.
Verkalýðshugsión-
in, hvar
Verkamaður á Breiðdalsvík skrifar:
Hvað er orðið af hinum mikla
verkalýðsanda fyrri tíma? Menn
hafa látið lífið fyrir hugsjón sína,
veriö limlestir, grýttir og útskúfaðir
víöa um heim. Þó ekki hér á landi.
Hér tíökast að verkalýðsforingjar
skipa sér í einhveija stjórnmála-
flokka sem halda svo sínum verka-
lýðsforingjum í hæfllega löngum
spotta, þannig að þeir geti ekki og
kannski vilji ekki gera of mikinn
usla meðal almennra launþega.
Hvað er að verða um hina dyggu
verkalýðshugsjón? Hvað verður um
rétt launamannsins í framtíöinni?
Það er alveg sama í hvaða átt maður
snýr sér, verkalýðsforingjar era
fjötraöir í sinni eigin metnaðar- og
framagirni. Þeir nota verkalýðs-
hreyfinguna sem stökkpall fyrir póh-
tískar framavonir sínar. Á þessum
mönnum hefur verkalýðshreyfingin
skaðast alvarlega síðustu árin.
Þetta er ekki falleg mynd sem dreg-
in er upp en allir sem fylgst hafa með
verkalýðsmálum undanfarin ár hafa
orðið varir við hvemig verkalýðs-
er hún?
hreyfingin er orðin. Hvaö er hægt
að gera? Sú spuming brennur á vör-
um hins fátæka verkamanns. - Mitt
svar er að það er fátt hægt að gera
nema einstaklingurinn rísi upp og
segi: Ég lifi ekki á tekjum þeim er
kjarasamningar gera ráð fyrir og ég
ætla sjálfur að semja við minn vinnu-
veitanda.
Ég ráðlegg þeim launamönnum,
sem vilja bæta kjör sín, að sækja
fundi í sínu verkalýðsfélagi. Að koma
sér saman um einn mann til aö flytja
sitt mál og láta hann fá fastmótaðar
tillögur í faramesti. Þannig komast
þær betur til skila en að hver gjammi
hver í kapp við annan. Þannig skapa
þeir sér vald sem verkalýðsforingjar
óttast og reyna að brjóta niður.
En góðir félagar, standið beinir og
óhagganlegir og bíðið rólegir eftir
næsta fundi. Það mun spyrjast út til
þeirra félagsmanna, er mæta ekki á
þeim fundi, hversu málefnalegir þið
vorað - og þeir munu mæta á þar-
næsta fundi og þá er hægt að full-
komna verkin.