Dagblaðið Vísir - DV - 10.03.1994, Page 4

FIMMTUDAGUR 10. MARS 1994
Tori Amos kveður sér
hljóðs á ný
- sendir frá sér nýja plötu, þremur árum eftir að Little Earthquakes kom út
Tori Amos vakti verðskuldaöa at-
hygli fyrir fyrstu plötuna sína, Little
Earthquakes. Platan kom út árið 1991
og fékk góðar viðtökur. Seldist að
vísu ekki í neinum tugmilljóna-
upplögum en vakti hrifningu og kom
söngkonunni á kortið ef svo má segja.
Hún kom meira að segja hingað til
lands til að fylgja plötunni eftir og
spilaði á Hótel Borg. Það er núna,
þremur árum síðar, sem hún fylgir
Little Earthquakes eftir því að í
síðasta mánuði kom út platan Under
The Pink.
Þótt platan sé ekki búin að vera
lengi á markaðinum bendir eigi að
síöur ýmislegt til þess að viðtökumar
ætli að verða góðar. Önnur plata
listamanns sem slær í gegn með sinni
fyrstu getur oft orðið skeinuhætt. Því
fékk Terence Trent D’Arby að
kynnast. Sömuleiðis Tracy Chapman
og fleira gott fólk. Kannski er þar
komin skýringin á að Tori Amos lét
líða tæp þrjú ár milli platna. For-
smekkinn að Under The Pink gaf hún
með laginu Comflake Girl sem kom
út á smáskífu í janúar og gerði það
gott á hreska vinsældalistanum. Lag-
ið er nú einmitt á íslenska listanum
og bendir það til þess að fólk sé síður
en svo húið að gleyma söngkonunni.
Ameríkumaöur
í London
Tori Amos er bandarísk, dóttir
prédikara og uppalin í höfuðborginni
Washington DC. Hún er rúmlega
þrítug en er eigi að síður búin að fást
við tónlist í á þriðja áratug! Hún var
komung þegar í ljós komu miklir
tónlistarhæfileikar og henni var
boðið að nema tónlist við Peabody
tónlistarskólann í Baltimore innan
um sér miklu eldra fólk. Ein af æsku-
minningum söngkonunnar er þegar
hún komst fimm ára gömul í kynni
við Sgt. Pepper’s plötu Bítlanna og
samstúdentar hennar í Peabody
kenndu henni að meta Hendrix,
Doors og fleiri þekktar hetjur sjö-
unda áratugarins.
Þegar Tori Amos var ellefú ára var
henni vísað úr Peabody skólanum
fyrir að uppfylla ekki væntingar
kennaranna. Kannski engin furða.
Stúlkan neitaði að spila eftir nótum
en vildi leika eftir eyranu. Hún tók
ástfóstri við Lennon og McCartney og
sagði síðar að vafalaust hefði hún þá
þegar gert sér grein fyrir að þeir vom
lagahöfundar og að hún átti meiri
samleið með þeim en gömlu
meisturunum sem kennararnir
héldu að henni.
Það var á unglingsárunum sem
tónlistarferillinn hófst. Tori lék þá á
börum sem ætlaðir vom kynhverfum
og segir sjálf að engir aðrir hafi viljað
ráða sig. A þessum árum stofnaði hún
hljómsveitina Why Can’t Tori Read?
sem sendi frá sér hljómplötu sem var
svo slæm að Tori vfll helst ekki ræða
um hana. Ferillinn fór ekki að
blómstra fyrr en hún fluttist til Bret-
lands og settist að í London í byijun
þessa áratugar. Hún fékk
plötusamning við alvöm hljómplötu-
fyrirtæki en vill raunar meina að
forráðamenn þess hafi haldið að þeir
væra að gera samning við allt öðm
vísi tónlistarmann en þeir sátu síðan
uppi með.
A nýju plötunni, Under The Pink,
er eitt og annað sem miimir á það
sem Tori Amos var að fást við á Little
Earthquakes. Platan er þó það sem
oft og iðulega er skilgreint rökrétt
framhald fyrri verka. Þó er nýja-
brumið farið af listakonunni og þar
af leiðandi kemur Under The Pink
kannski ekki á óvart. Hins vegar ætti
fólk ekki síður að geta velt vöngum
yfir nýju textunum hennar en þeim
gömlu. Þar er ýmislegt sagt sem ekki
skilst í fljótu bragði. Og skilst
kannski aldrei rétt eins og hjá
skáldinu sem sagði: „Mitt er að yrkja,
ykkar að skilja.“ -ÁT

^Kitugagnrýni
Ýmsir
- In the Name of the Father:
★ ★ ★
Gott
samræmi
ólíkra
þátta
Það fyrsta sem hrifúr í hinni ágætu
kvikmynd In the Name of the Father
er áhrflaríkt titillagt sem flutt er af
Bono, Gavin Friday og fleiri. Þar
kveður við hárðan tón sem er samt
svo írskur að uppruninn leynir sér
aldrei. Hver annar en íri gæti í
upptalningu, sem ávallt byrjar á In
the Name of, kveðið: In the Name of
the Whiskey, In the Name of the
Song. Bono er sannur íri og hann
hefur sjáflsagt aldrei verið jafii írskur
og í þeim þremur lögum sem hann
ásamt Gavin Friday og Maurice
Seezer hefúr samið fyrir
kvikmyndina, lög sem em hvert öðm
betra og lyftir tónhstinni úr
kvikmyndinni langt yfir meðallag.
Sjáflur syngur Bono tvö laganna en
endalagið í myndinni Passage of
Time syngur Sinéad O’Connor og
gerir það vel. Ég er samt ekki ftá því
að Bono hefði gert laginu betri skfl,
enda eins og klæðskerasaumað fyrir
hann.
Annars er eftirtektarvert hve
mikið samræmi er í tónlistinni. Eldri
lögin, með Jimi Hendrix, The Kings,
Bob Marley og Thin Lizzy, falla vel að
umgjörðinni og taka aldrei völdin af
nýju iögunum. A Whiskey in the Jar
með Thin Lizzy sker sig nokkuð frá
öðrum, enda útsetning á þessu
vinsæla írska lagi ólík þeirri
útsetningu sem hlustendur kannast
best við.
Einn besti tónhstarmaður sem fæst
við kvikmyndatónlist er án efa
Trevor Jones. Hann er ávaht mjög
áhugaverður í tónlistarsköpun sinni.
Jones semur hina eiginlegu
kvikmyndatónlist sem birtist í
þremur lögum á plötunni. Eins og
efni myndarinnar gefur tflefni tfl er
lítil gleði í þeirri tónhst heldur
drungi og kuldi, undantekning er
Walkin the Circle, einstaklega faflegt
stef. Útsetningar Jones á lögunum
em frábærar. Hann nýtir sér
hefðbundna spflamennsku The
London Phflharmonic og blandar
ýmsum hljóðum til að auka áhrifm.
Hilmar Karlsson
Willie Nelson
- Moonlight Becomes You
★ ★
Sitt af
hverju tagi
Ekki veit ég hvort það em
blankheit sem reka Wilhe Nelson út í
jaftiöra plötuútgáfú og raun ber vitni.
í fyrra kom út hin rómaða plata
Across the Boarderline og á dögunum
áttum og heildarmyndina skortir.
Rólegheitin em yfirgnæfandi á
plötunni en Wflh slær i klárinn inni
á milli með dillandi banjó og fiðlur til
reiðar. Sum lögin em allt að því
hreinræktaður jass, eins konar
sveitajass, og svo er stutt í blúsinn í
nokkrum lögum.
Allt er þetta flutt af mikilli
smekkvísi, það vantar ekki, en eins
og áður er getið virkar þetta ekki sem
heild heldur samsafh af óskyldum
lögum. Sem dæmi má taka að Wihie
leggur til atlögu við tvö gömul og góð
dægurlög á plötunni; annað er gamli
standardinn Sentimental Joumey en
hitt er You Always Hurt the One You
Love.
Það verður að segjast að þó WUlie
hafi oft gert gömlum lögum góð skfl
er því ekki að heilsa í þessu tilviki;
sérstaklega er Sentimental Joumey
flatt og kauðslegt i þessari útsetningu
sem hér er boðið upp á.
En þótt Willie séu nokkuð
mislagðar hendur á þessari plötu
skiptir það ekki öllu máli fýrir vini
hans; Willie er alltaf Wfllie og þar
með basta.
Sigurður Þór Salvarsson
barst mér í hendur þessi plata sem
hér er til umfjöllunar, Moonhght
Becomes You, en hún er reyndar
skráð útgefm 1993.
Þessi plala nær ekki sama fluginu
og Across the Boarderline enda ekki
á hvers manns færi að gefa út tvær
toppplötur á sama árinu. Það sem
háir þessari plötu er hversu
sundurleit hún er, lögin virðast
samtíningur úr hinum og þessum
Beasty Boys
-Some Old Bullshit
★
Afsakanleg
útgáfa
Some Old Buhshit með Beasty
Boys bar nafn með rentu. Á plötunni
er að finna eldgamlar upptökur frá
árinu 1982 og nærliggjandi árum en
þá var hljómsveitin frekar kennd við
pönkstefúuna en rappið. Mflii þess að
hætta gaf hljómsveitin út nokkrar
smáskífúr sem nú era illfáanlegar að
sögn Michaels Diamonds (söngvara).
Þessi svokallaða tónlist, sem
fyrirfinnst á plötunni, höfðar
einungis tfl ákveðins hóps af fólki í
uppreisnarhug. Þetta er sem sagt ekki
vinsældapopp. Úgáfan er hins vegar
afsakanleg þegar í ljós kemur að
Beasty Boys settu upp sitt eigið
plötufyrirtæki til þess að geta geflð út
gamalt og ilifáanlegt efiii. Þeir eyddu
sínum eigin peningum í útgáfuna og
eiga sennflega eftir að græða á henni
því hljómsveitin á jú sína einlægu
aðdáendur. Platan er á annan bóginn
hreint og beint eymaskemmandi en á
hinn bóginn er hún ágætis
nostalgíuútgáfa fyrir þá sem við þessa
tónlist gældu á sínum tíma.
Guðjón Bergmann